Ξυπνά ο ήλιος τα χαράματα, πάνω από τις ανάγλυφες γραμμές των νησιών.
Τέντωσαν τα χέρια τους οι ηλιαχτίδες αγουροξυπνημένες και ακούμπησαν με τ΄ακροδάχτυλά τους την θάλασσα.
Ανατρίχιασε εκείνη σαν ερωτευμένη γυναίκα και άρχισε το παιχνίδισμα μαζί τους.
Το γυμνό κορμί του μαΐστρου την χάιδεψε και εκείνη παραδόθηκε στο αγκάλιασμά του!
Στον ορίζοντα φαίνεται η διαχωριστική γραμμή από το σμίξιμο του ουρανού με την θάλασσα.
Κρεμάστηκε κι ο ήλιος χαμογελαστός με δυο μανταλάκια στου ουρανού το στερέωμα. ..
Τις παραλλαγές πάνω σε μια ηλιαχτίδα, θαυμάζει η μικρή λευκή αχιβάδα ξαπλωμένη νωχελικά στην αμμουδιά.
Άκουσα το γέλιο του καλοκαιριού, δεν ξέρω αν ήταν από την ρόδινη ανατολή, ή το πορφυρένιο ηλιοβασίλεμα.
Τόσο ονειρικό, σαν ένα πετράδι διάφανο, κάτι σαν την μυστική κρύπτη των ποιητών.
Αυτή ήταν μια ακόμη καλοκαιρινή συμμετοχή μου στο κάλεσμα της Αριστέας μας "Ενα ποίημα για το καλοκαίρι."
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας. Και να μην ξεχνάτε πως...η πιο όμορφη γκριμάτσα, είναι το χαμόγελό μας! 😊Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!
