Κάποτε .. μια φορά και ένα καιρό.. ήμουν μια μοδίστρα..κεντήστρα.. που όλα περνούσαν από τα χέρια μου..
Θα μου πείτε εεε και;..σιγά το πράγμα..ξέρεις πόσες γυναίκες ξέρουν να ράβουν και να κεντάν;
Εμ δεν το ξέρω νομίζετε;
Όμως όταν έρχεται ένας καιρός. σαν σήμερα και όχι σαν .. μια φορά και ένα καιρό...και τα χέρια σου σε προδίνουν..τότε το παίρνεις απόφαση πως πρέπει να σταματήσεις να κάνεις ότι έκανες παλιά..και να προσαρμοστείς στις καινούργιες καταστάσεις...όπερ και παρατάς..τα ραψίματα και κάνεις ότι άλλο μπορείς..χι..χι..
Θα μου πείτε γιατί σας τα γράφω αυτά; γιατί πριν από καμιά εβδομάδα ...έρχεται μια φίλη και μου λέει ..
Θα μπορούσες να μου έραβες καλύμματα για καρέκλες..γιατί αυτές που έχουν τα παιδιά..(ο γιος στο σπίτι του δεν ταιριάζουν με το τραπέζι τους..)
Μα.. της λέω έχω πολύ καιρό να το κάνω αυτό..από τον καιρό που πάντρευα τις κόρες μου...και δεν ξέρω αν το αποτέλεσμα θα σε ικανοποιήσει..!!
Είναι... που δεν μπορώ να πω όχι...και από την άλλη είχα και την περιέργεια να δω αν ακόμα μπορούσα ... έτσι έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου...!!
Έτσι το σαλόνι μου έγινε οίκος ραπτικής αφού αυτόν το χώρο είχα..!!
Και επί το έργο...η καρέκλα πριν...
χωρίς να διαμαρτύρεται το... βάλε -βγάλε το φουστάνι...
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν σχετικά ικανοποιητικό για μένα..μετά από τόσα χρόνια που η λεπτομέρεια ήταν πάντα το απόλυτο μου!
Έβλεπα τις ατέλειες εκεί που η φίλη μου δεν μπορούσε να της δει..
Ευτυχώς που εκείνη έμεινε..απόλυτα ικανοποιημένη..!!!
Και εγώ χαρούμενη που ακόμα μπορώ να δοκιμάζομαι..!!
Αυτη ηταν η προσπάθεια που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας..!!
Να είστε όλοι καλά και έχετε παρεούλα μου μια όμορφη εβδομάδα..
Να μην ξεχνάτε ..το χαμόγελο.. φορέστε το ..θα σας πηγαίνει σίγουρα!!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!
