ΣΦΑΚΙΑ.... Η ΑΠΟΔΡΑΣΗ....

Πείτε μου μέσα από την καρδιά σας και ποιος δεν θα ήθελε να αποδράσει  έστω και λίγο από την καθημερινότητα; .....
 Ε.. λοιπόν και εγώ το ίδιο έκανα ..δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη για μια βόλτα στη χώρα Σφακίων... τόσα χρόνια στην Κρήτη δεν το κατάφερα... αλλά είπαμε ποτέ δεν λέμε ποτέ.. άρπαξα που λέτε την ευκαιρία 
από τα μαλλιά ..και τώρα θέλω να δείτε και εσείς μαζί μου.. τι τράβηξα με την φωτογραφική μου ...(μην περιμένετε τελειότητα...) ας μην πούμε πολλά λόγια...και ας μιλήσουν οι εικόνες...
Μόλις βγήκα από το σπίτι...

Μια τεράστια σημαία....ίσως η πιο μεγάλη που έχετε δει κυμάτιζε περήφανη
στην ταράτσα σπιτιού της γειτονιάς μου...να μας θυμίσει τι συμβολίζει αυτό το γαλανόλευκο σύμβολο για εμάς τους Έλληνες...και αφού γεμίσαμε περηφάνια..και με το ηθικό ψηλά ξεκινήσαμε για τον σκοπό της  απόδρασης μας...η διαδρομή μακρινή άλλα πολύ όμορφη...σκαρφαλώσαμε επάνω στα Κρητικά βουνά.. η θέα σου έκοβε την ανάσα...

Ο δρόμος ασημένιο φίδι που κατάπινε χιλιόμετρα...

Ο ουρανός όπως σιγά σιγά.. έβαζε τα δικά του θυμωμένα χρώματα..

και ακόμα πιο θυμωμένα....

στο τέλος έβαλε ότι πιο σκούρο χρώμα είχε στην παλέτα του..

Το τι χρώματα και σχήματα έπαιρναν τα σύννεφα δεν μπορεί να το περιγράψω..

Θάλασσα και ουρανός σφιχταγκαλιασμένοι στο βάθος του ορίζοντα..

δεν μπορείς να ξεχωρίσεις που τελειώνει η θάλασσα και που αρχίζει ο ουρανός...φτάνοντας αντικρίζεις ένα όμορφο χωριό..χτισμένο αμφιθεατρικά στα πόδια του βουνού να φλερτάρει με την ακρογιαλιά... 

αυτήν την εποχή ειναι καταπληκτικά ήσυχα.. ήρεμα ..να χαλαρώσει ο νους..

στενά δρομάκια...χωρίς τουρίστες....

 Πριβέ το είχαμε το χωριό.....πανέμορφα δεν είναι;;;

 στον γυρισμό ..να τα πάλι τα παιχνίδια  του ουρανού...

 Να παίζει με το γαλάζιο του....

 και με τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος....

Όλες οι φωτό τραβήχτηκαν μέσα από το αυτοκίνητο.. εκτός αυτες στο χωριό.. οπότε συνχωρέσετε την φωτογράφο...!!!
Ήθελα τόσο να το μοιραστώ μαζί σας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΚΑΤΙ ....ΧΡΕΩΣΤΟΥΜΕΝΑ............

Μια η Σωσώ μας με τις εγκυκλοπαιδικές  της..γνώσεις από την μια... και μια η Χαρά μας από την άλλη..να η ζήλια και έκανε την εμφάνισή της !!!!!! και επειδή κάτι χρωστούσα, θα μου πείτε πάλι;; έ..ναί..!!!πάλι...ευτυχώς που δεν χρωστάω της Μιχαλούς χι..χι.. άλλα και πάλι κανείς δεν μπορεί στην εποχή αυτή να είναι σίγουρος για τίποτε... είπα λοιπόν να ψάξω από που βγήκε αυτή η φράση....
Λοιπόν...γράφω στο Google την φράση...(χρωστάει της Μιχαλούς) και μου βγάζει την σελίδα
e-frapedia...από όπου πήρα τις πληροφορείες...
Η λαϊκή έκφραση (χρωστάει της Μιχαλούς)..συνδέεται με την μεταναστευτική ζωή στο Ναύπλιο, πρωτεύουσα τότε της Ελλάδας.
Συγκεκριμένα...μετά την επανάσταση
του 21 υπήρχε μια ταβέρνα που ανήκε σε μια γυναίκα, την Μιχαλού.
Η Μιχαλού είχε το προτέρημα να κάνει <<βερεσέδια>> υπό προθεσμία.
Μόλις εξαντλείτο η προθεσμία..και
η υπομονή της, στόλιζε με ...
<<κοσμικότατα>> επίθετα τους χρεώστες της..Όσοι άκουγαν ήξεραν καλά ότι αυτοί που δέχονταν τις
(περιποιήσεις) της  χρωστάει της
Μιχαλούς....!!!!!!!!
Και τώρα που μορφωθήκατε θα μου πείτε εμείς τι σου χρωστούσαμε τόση ώρα να διαβάζουμε για την Μιχαλού....έεε είπα και εγώ να σας προετοιμάσω ..για το τι χρωστάω...
Στον ΣΚΡΟΥΤΖΑΚΟ ένα ευχαριστώ για το Βραβείο που μου χάρισε...και για τα χαμόγελα που βάζει στα χείλη μας όταν τον διαβάζουμε....

άργησα να σου πω το ευχαριστώ μου και από εδώ....άλλα δεν λένε κάλιο αργά παρά ποτέ;;έεε.. εγώ δεν είμαι στο ποτέ..!!!!
Και χρωστάω..μια αναφορά και σε ένα ακόμη βραβείο..αλλά αυτό είναι υπό προυποθέσεις και με κανόνες από την την φίλη μας Ασπα......

ΚΑΤΆΘΕΣΗ ΨΥΧΉΣ.και έχουμε και λέμε
1)Αναρτούμε το βραβείο.. 
2)Ευχαριστούμε το πρόσωπο που μας το χάρισε.... σε ευχαριστώ πολύ Ασπα μου...για το βραβείο..!!
3)Αναφέρουμε 7 πράγματα σχετικά για τον εαυτό μας..
4) Αναφέρουμε τους κανόνες...
5)Χαρίζουμε σε 7 ιστολόγια της επιλογής μας...
Πειράζει..Ασπα μου
να σπάσουμε τον κανόνα...και να το 
χαρίσουμε σε όλους και όποιος θέλει να το πάρει;;;γιατί δεν μπορώ να επιλέξω...συγνώμη....
6)να ενημερώσουμε όλους να περάσουν να το πάρουν.. 
θα το δουν και αν το θέλουνε είναι δικό τους... 
Και τώρα τα 7 πράγματα από μένα
για σας...
1)Είμαι πολύ κοινωνικό άτομο
2)πιστεύω ότι η ζωή έχει δύο πλευρές...διαλέγω όμως πάντα την θετική της..  
3)Πολλές φορές μπαίνω στη θέση του άλλου για να τον καταλάβω...
4)Μου αρέσει τρομερά να ταξιδεύω δεν έχει σημασία για πού..(ευτυχώς
που υπάρχει και η φαντασία..χι..χι..)
5)Είμαι ζηλιάρα σε πράγματα που δεν μπορώ να κάνω..π.χ. ντεκουπάζ;
6)Είμαι και πεισματάρα..αν θέλω κάτι πολύ το πετυχαίνω π.χ ντεκουπάζ;;χι.χι.
7)δεν υπάρχει για μένα δεν μπορώ..
υπάρχει δεν θέλω.. εκτος αν είναι  υπεράνω των δυνάμεών μου..χι..χι.. 
έ...δεν είμαι και η σούπερ γούμαν;   

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ..ΣΑΒΒΑΤΟ...!!! ΤΗΣ ΒΕΡΟΝΙΚΑΣ

ΤΟ ΒΛΈΜΜΑ ΤΟΥ  ΤΑ ΜΆΤΙΑ ΤΗΣ..

Ο Πέτρος τάχυνε το βήμα του.
Ήδη είχε αργήσει για το επαγγελματικό του ραντεβού και δεν ήθελε να αφήσει τον πελάτη να περιμένει.
Ένα ελαφρό αεράκι έκανε τα κιτρινισμένα φύλλα του Φθινοπώρου
να ξεκολλάνε από τα μισόγυμνα δέντρα και να στροβιλίζονται σαν πεταλούδες στο αέρα.
Ένα τέτοιο φύλλο ήρθε και ακούμπησε στο πρόσωπό του και του έκλεισε για ένα δευτερόλεπτο το οπτικό πεδίο.
Εκείνη ακριβώς την στιγμή έστριβε την γωνία για να μπει στην οδό Σεφέρη..
Δέν πρόσεξε την κοπέλα που ερχότανε και έπεσε με φούρια επάνω της..
Ω!!!με συγχωρείτε ...συγνώμη..είμαι βιαστικός και δεν σας είδα της είπε ενώ έσκυβε να πιάσει από κάτω αυτό που είχε πέσει από τα χέρια της....
Ένα λευκό μπαστούνι.!!!!!!!!
Την κοίταξε αποσβολωμένος.!!!
Η κοπέλα, ήταν ότι ομορφότερο είχε δει σε γυναίκα..!!
Είχε τα πιο υπέροχα ξανθά μαλλιά, που έπεφταν κυματιστά στους ώμους της.
Το κορμί της, καλλίγραμμο μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια.. το πρόσωπο της έμοιαζε αγγελικό..!!!
Ένα δέρμα αλαβάστρινο που επάνω ο Θεός είχα ζωγραφίσει με την παλέτα του ένα ζευγάρι ολόδροσα χείλια...
Και τα μάτια της!!!! εκείνα τα μάτια, που δεν είχε δει πιο γαλάζια πουθενά..ακόμα και ή θάλασσα θα τα ζήλευε...
Πως να πιστέψει  ότι αυτά τα μάτια
δεν μπορούσαν να δούνε ότι έβλεπε εκείνος!!!!
Για κλάσματα δευτερολέπτου όλα αυτά πέρασαν απλό το μυαλό του Πέτρου.
Συγνώμη άλλη μια φορά δεσποινίς μου τις είπε βάζοντας το λευκό μπαστούνι της μέσα στο χέρι της.
Τι απαλό δέρμα σκέφτηκε..!!
Εμένα να με συνχωρέσετε κύριε που δεν άκουσα το βήμα σας γιατί ήμουν αφηρημένη του είπε η κοπέλα.
Μπροστά σε τόση ομορφιά ο Πέτρος είχε ξεχάσει και τα επαγγελματικά
ραντεβού και τα πάντα.
Σαν τρελός ήθελε να μείνει εκεί και να μην κάνει τίποτα μόνο να την κοιτάζει...ήθελε ...
ΤΟ ΒΛΈΜΜΑ ΤΟΥ ΝΑ ΓΊΝΕΙ ΤΑ ΜΆΤΙΑ ΤΗΣ..!!!!!!!!!!!!

ΝΕΦΕΛΗ...!!!!!!!!

Το αυτοκίνητο έστριψε στην τελευταία στροφή του δρόμου, όταν μπροστά  στα μάτια της Νεφέλης

φάνηκαν τα πρώτα σπίτια του χωριού... << ΚΡΕΜΑΣΤΉ>> έγραφε η ταμπέλα....οπότε είμαι στο σωστό χωριό σκέφτηκε..

Η Νεφέλη ζούσε με τους γονείς της στην Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών...

Είχανε φύγει από το χωριό πολλά χρόνια πριν... η Νεφέλη ήταν δεν ήταν πέντε χρονών.

Πήγαν για μια καλύτερη ζωή..δούλεψαν σκληρά  όπως οι περισσότεροι μετανάστες...και η τύχη από την μια μεριά ..η δουλειά από την άλλη, μπόρεσαν και έφτιαξαν μια αλυσίδα εστιατορίων,

με το όνομά τους  να φιγουράρει σε πολλές πολιτείες..της Αμερικής....

Πόσες φορές δεν είχανε παρακαλέσει την μάνα τους να πάει κοντά τους..!!!!

Ανένδοτη κάθε φορά...

Όχι παιδιά μου εδώ είναι το σπίτι μου νιώθω καλά   δεν φεύγω....

Το μόνο της παράπονο ήταν που δεν είχε δει την μικρή εγγονούλα της μόνο στις φωτογραφίες την καμάρωνε και τις μιλούσε.....<<Κοριτσάκι μου...την ευχή μου νά χεις όπου κι αν είσαι>>

Η Νεφέλη μπήκε στο χωριό.

γύρευε το σπίτι με την κόκκινη  βουκαμβίλια στην αυλόπορτα...στον αριθμό 45.. να το!!!!

αυτό πρέπει να είναι είπε μέσα της και σταμάτησε...απ έξω. 

Κατέβηκε και η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή από την αγωνία.. έφτασε στην αυλόπορτα και   τράβηξε τον σύρτη, εκείνη άνοιξε τρίζοντας.. περπάτησε στον πέτρινο διάδρομο. χτύπησε την πόρτα..

Ποιος είναι; ..ακούστηκε μια φωνή απο μέσα.....μετά από λίγα δευτερόλεπτα η πόρτα άνοιξε και στο κατώφλι...φάνηκε μια ηλικιωμένη γυναίκα...με τα άσπρα της μαλλιά δεμένα σε ένα περιποιημένο κότσο και το μπλε φόρεμα της με τα μικρά άσπρα λουλουδάκια το συμπλήρωνε μια λευκή ποδιά..που άστραφτε από καθαριότητα.

Παρακαλώ κοπέλα μου μπορώ να σε εξυπηρετήσω σε κάτι; γυρεύεις κανένα;;

Η Νεφέλη, έμεινε για λίγο βουβή χωρίς να μπορεί να αρθρώσει λέξη.

Η μόνη λέξη που βγήκε από τα χείλη της μετά από λίγο ήταν.....

Γιαγιά μου;;;

Η κυρία  Νέλι .....(.Νεφέλη την έλεγαν άλλα στο χωριό την φωνάζανε Νέλι...)ανοιγόκλεισε 

για λίγο τα γαλάζια της μάτια και οι μνήμες πλημμύρισαν......

Το κοριτσάκι της;;; η μικρή Νεφέλη;;;;

Ανοίξανε δυό αγκαλιές να κλείσουν μέσα τους η μια την άλλη..

Τα έλεγαν για ώρες...κόντευε μεσημέρι...η κυρία Νέλι σηκώθηκε.. θα πάω στο κοτέτσι να σφάξω τον κόκκορα να σου κάνω μια σούπα να πιεις το ζουμί της να σε στελιώσει μάτια μου..

όχι σαν τις σούπες που τρως στη Αμερική..γέλασε η Νεφέλη...μέχρι όμως να ψηθεί ο κόκορας 

έβαλε στο πιατάκι φρέσκια μυζήθρα..και τις έταξε επάνω μέλι που έτρεχε από μια κερήθρα

διάφανο και μοσχομυριστό..!!!!! πω..πω..τι μυρωδιές στα ρουθούνια της της !!!! ότι μύριζε και ότι έβλεπε το έβαζε βαθιά στην καρδιά της..

Νεφέλη μου  να σου δείξω τις φωτογραφίες των γονιών σου με εσένα εδώ είναι η συντροφιά μου της είπε καθώς στερέωνε ταγυαλιά της επάνω στην μύτη της...

Πόσα δεν είπανε γιαγιά και εγγονή εκείνη την μέρα!!!!! 

Το βράδυ της έστρωσε πεντακάθαρα κεντημένα σεντόνια της προίκας της που μοσχομύριζαν σαπούνι.....

Η Νεφέλη με την καρδιά γεμάτη συναισθήματα, πήγε να ξαπλώσει... θέλησε να καληνυχτίσει 

την γιαγιά της ...την είδε να κάνει το Σταυρό της μπροστά στηνεικόνα της Παναγιάς της Ελεούσας..

Καληνύχτα γιαγιά είπε ψιθυριστά..σε ευχαριστώ γι αυτά που μου χάρισες!!!!!!!!

  

Η ιστορία αυτή γράφτηκε για να πάρει μέρος στον διαγωνισμό που έκανε η Φλώρα TEXNIS STORIES

http://texnistories.blogspot.gr/   και πήρε την 5η θέση σε 26 συμμετοχές.. η ιστορία μπήκε χωρίς τίτλο και είχε τον αριθμό 26

ευχαριστώ πολύ όλους όσους την ψήφισαν...για μενα έχει σημασία η συμμετοχή και το έναυσμα που μας δίνει η Φλώρα να γράψουμε.........

****************************************************************

Και τώρα τα δικά μας....αν είδατε άλλο χρώμα  και μέγεθος στα μισά γράμματα και άλλα στο τελείωμα...

μην σας κακοφανεί...ακόμα αρχάρια είμαι...χι..χι.θα τα μάθω που θα πάει να τα φιάχνω σωστά...ελπίζω εσείς να καταλάβατε τι διαβάζατε ..χι..χι..

  

Ο ΨΗΛΟΣ..Ο ΚΟΝΤΟΣ...ΚΑΙ Ο ΠΙΓΚΟΥΙΝΟΣ...!!!

Θα μου πείτε και με το δίκιο σας... τίτλος είναι αυτός;;;είπα να τον βάλω να σας παραπλανήσω... αλλά εσείς ξεφτέρια μου, σιγά που  δεν θα το καταλαβαίνατε!!!!
Με διάθεση παιχνιδιάρικη θα είναι αυτή μου η ανάρτηση...
πρώτα να πούμε για τον ψηλό...τενεκεδένιο...που χωρούσε μέσα του 100.. μάλιστα 100..χρωματιστά καλαμάκια..οι μοίρα του ήταν να γίνει... τι άλλο;;; κουμπαράς....το μόνο κακό σε όλη την υπόθεση είναι ότι δεν βγήκαν φωτό πριν....γιατί που να το βάλει ο νους του ότι έπρεπε να φωτογραφηθεί πως ήταν πριν.....
να βαφτεί,,να ζωγραφιστεί και να 
είναι έτοιμος να ταξιδέψει όταν τον καλέσει το καθήκον....σας παρουσιάζω τον ψηλό!!!!!!!!!!!!!!

Παιδιά δεν γέρνει ο ψηλός...η φωτογράφος είναι χάλια...χι..χι.. 
αλλά εσείς το ξέρω θα καταλάβετε
ποιος φταίει..χι..χι.. 
και τώρα να πούμε για τον κοντό...
που σίγουρα θα είναι από ότι έχω δει ο πιο κοντοστούπης κουμπαράς.
Αυτός λοιπόν ήτανε γεμάτος καφέ αλλά στην πιο μικρή του ποσότητα..
και αφού πέρασε και αυτός από την διαδικασία του βαψίματος του ζωγραφίσματος.... βάψιμο...Σμαραγδένιου..ζωγραφική.. .Σμαραγδένιας!!!ποζάρει γιατί ζήλεψε τον ψηλό...

και θέλει λέει να ταξιδέψει και αυτός μαζί με τον ψηλό καμαρώστε τους πλάι ..πλάι.. ο κοντός στάθηκε στο ύψος του.!!!!

Δέν τους άρεσε η πόζα θέλανε κι άλλη..

πιο θεαματική..στο γνωστό μπαλκόνι
Και τώρα θα μου πείτε ο Πιγκουίνος που κολλάει;....κολλάει..
κολλάει...γιατί παιχνιδάκι είναι και αυτό που το έπαιξε η φίλη μου η Τζίντερ..και σκέφτηκε..γιατί να παίζω μόνη μου;;; ας καλέσω και άλλους φίλους-ες να παίξουν!!!!
και η μια ήμουν εγώώώώ!!!!!
Και το παιχνίδι του Πιγκουίνου 
θέλει 4 ερωτήσεις από το παρελθόν 
και 4 από το μέλλον...Πιγκουινάκια μου πάμε

ΠΑΡΕΛΘΟΝ...
Θα ήθελα...να είχα να μην είχαν (φύγει)οι γονείς μου τόσο νωρίς να είχα κάπου να στηριχτώ....
Θα ήθελα..να μην ήμουν τόσο μακρυά από τον τόπο που γεννήθηκα άσχετα αν εδώ  που είμαι βρήκα την ευτυχία....εεε. δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα;;;
Θα ήθελα..να μην περνάει η ζωή τόσο γρήγορα....
Θα ήθελα..να είχα κάνει τον γύρω του κόσμου....χι..χι.
ΜΈΛΛΟΝ...
Θέλω...να είναι καλά όλοι στην οικογένειά μου...
θέλω...να είναι καλά όλος ο κόσμος
και να εξαφανιστούν οι αρρώστιες..
Θέλω..να ξαναβρεί την αξιοπρέπειά της η πατρίδα μου....
και το τελευταίο μου ΘΈΛΩ.. να πεθάνω όρθια................
όχι τώρα καλέ;; μην σας πιάνει πανικός;  για όταν............. 

Όποιοι θέλουν να παίξουν το παιχνιδάκι ...του Πιγκουίνου
ας περάσουν.... 

Ο ΚΟΚΚΙΝΟΒΡΑΧΟΣ....

Κοίταξα το ρολόι του τοίχου.
Όπου νάναι θα περάσει σκέφτηκα.
Από το βάθος του δρόμου,ένα βήμα αργό κουρασμένο πλησίαζε.
Ήταν το βήμα του καπετάν Νικόλα,
που από τότε που ξεμπάρκαρε κάθε μέρα την ίδια ώρα,ανηφόριζε το μονοπάτι που οδηγούσε στην άκρη του Κοκκινόβραχου.
Τον έλεγαν έτσι γιατί κάθε ηλιοβασίλεμα έπαιρνε ένα βαθύ κόκκινο χρώμα.
Άνοιξα την πόρτα και στάθηκα στο κατώφλι.
Ο καπετάν Νικόλας ήταν κιόλας έξω από την αυλόπορτα.
Κοντοστάθηκε, σήκωσε το θαλασσοδαρμένο κορμί του και το βλέμμα του γαλάζιο σαν αυτό της θάλασσας σπινθηροβόλο,που δεν ταίριαζε καθόλου με το κορμί του
καρφώθηκε γελαστό στα μάτια μου, ενώ ένα τσουλούφι λευκά μαλλιά
ξεπηδούσε κάτω από το ναυτικό του κασκέτο.
-Καλημέρα  Κατερίνα...
-Καλημέρα καπετάν Νικόλα...
Ποτέ δεν έλεγε πολλά λόγια. 
Μια καλημέρα μόνο και συνέχιζε τον δρόμο του...
Τον παρακολουθούσα κάθε φορά με το βλέμμα μέχρι που έφτανε στον Κοκκινόβραχο που δέσποζε αγέρωχος και πεισματάρης στα καμώματα της.
Στεκόταν για λίγο όρθιος, ακίνητος σαν άγαλμα, αγναντεύοντας τον ορίζοντα.. άναβε με αργές κινήσεις την πίπα του, ..εξ άλλου δεν βιαζόταν όλος ο χρόνος δικός του ήτανε..τραβούσε δυο βαθιές ρουφηξιές.. και μετά καθότανε και γινότανε ένα με εκείνον.....
Πουθενά αλλού δεν θα μπορούσε να είναι ο καπετάν Νικόλας, παρά στην άκρη αυτού του βράχου,που γινόταν ένα με το κορμί του και την ψυχή του.
Πόσο το ζήλευε Θεέ μου αυτόν τον βράχο!!!!
Τον ζήλευε γιατί δεχότανε τα χάδια της που πότε άγρια και πότε γαλήνια τον αγκάλιαζαν πάντα.
Το ήξερε ο καπετάν Νικόλας ότι η ώρα που θα χώριζαν πλησίαζε και δεν θα μπορούσε να την βλέπει να της μιλά, να νιώθει την αλμύρα της στο πρόσωπό του.
Δεν ήθελε να φτάσει αυτή η στιγμή, γι αυτό καθόταν εκεί ώρες ολόκληρες και της μιλούσε.. την κοίταζε..σαν να ήθελε να γεμίσει όλο του το είναι με το γαλάζιο της.
Να την χορτάσει ήθελε μέχρι το μεδούλι...κι ας είχε περάσει όλη του την ζωή στη  αγκαλιά της....
Τότε που τα γερά  αντρίκια χέρια 
του κρατούσαν το τιμόνι του καραβιού του και το ταξίδευε ως τα πέρατα του κόσμου...
Παράξενοι άνθρωποι οι ναυτικοί.
Όταν αγαπήσουν την θάλασσα,πού ναι πλατιά και απέραντη και άκρη δεν έχει, αυτή η αγάπη πολλές φορές, ξεπερνά και την αγάπη της μάνας ..της γυναίκας....
Δεν χορταίνεται η θάλασσα. 
Μάγισσα είναι..
Σε πλανεύει....
Και ο καπετάν Νικόλας πλανεμένος ήτανε γι αυτό δεν μπορούσε μακρυά της..
Γαλαζοπράσινη..ήρεμη ..την αγαπούσε..
Φουρτουνιασμένη ..μολυβί... την αγαπούσε..
Δεν ήθελε να την προδώσει..
Άνοιξε για λίγο για πολλοστή φορά την χούφτα του και κοίταξε το μαύρο μαργαριτάρι...ήταν το φυλαχτό του ..
Το κουβαλούσε πάντα επάνω του να νιώθει ότι ήταν μαζί της κι ας τους χώριζαν μόνο λίγα μέτρα..
Το είχε αγοράσει από ένα ψαρά που το βρήκε στα δίχτυα του κάτω στο Αλγέρι.
Το πήρε με την σκέψη να το δώσει στην γυναίκα που θα ερωτευόταν και θα έκανε οικογένεια μαζί της..
Όμως τα χρόνια πέρασαν και η μόνη γυναίκα -ερωμένη του έμεινε η θάλασσα...
Άνοιξε την χούφτα του και το μαύρο μαργαριτάρι κύλισε στην αγκαλιά της.. 
Έγειρε το κεφάλι του ακουμπώντας
στον Κοκκινόβραχο και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι έχοντας μέσα στην καρδιά του της αγάπης του τα χρώματα...!!!!!!!!!!!

----------------------------------

Το  μικρό αυτό διήγημα  γράφτηκε πρίν απο 10 σχεδόν χρόνια και δημοσιεύτηκε στην εφήμεριδα της πόλης μας..
Σας εύχωμαι έναν όμορφο μήνα...!!!