ΛΙΟΜΑΖΩΜΑ....ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ 20ο παιχνιδι των λέξεων..!!

πηγή

Η κυρά Μαριγώ έβαλε το κολατσιό στην βούργια,έκλεισε την πόρτα του σπιτιού της και χάιδεψε τον φουντωτό βασιλικό  που βρισκόταν δίπλα στην πόρτα της. Η κόκκινη βαμμένη ντενέκα που ήταν φυτεμένος,ταίριαζε τόσο με το πράσινο φύλλωμα του!!

Το άρωμα του μοσχομύρισε γύρω. 

Το σπίτι της χτισμένο στην άκρη του χωριού, το τριγύριζε ένας πέτρινος αυλότοιχος που  είχε σκεπαστεί με τα χρόνια, με το   αγιόκλημα και την βουκαμβίλια που είχαν σκαρφαλώσει επάνω του,στολίζοντας τον με το φύλλωμα και τα λουλούδια τους.

Ο κήπος της ήταν πανέμορφος γεμάτος με τριανταφυλλιές, ορτανσίες,γαριφαλιάς,ότι λουλούδι  ήθελες θα το έβρισκες στην αυλή της.

Τα αγαπούσε πολύ η Μαριγώ τα λουλούδια της.

Τόσο πολύ που όταν τα φρόντιζε τους τραγουδούσε κι όλας. Και ένα παράξενο πράγμα θαρρείς και εκείνα το καταλάβαιναν και της χάριζαν απλόχερα τα άνθη τους και τα αρώματα τους.

Πήρε το χωμάτινο μονοπάτι που έβγαζε στο λιόφυτο τους. φέτος η χρονιά φαίνονταν καλή  για το λάδι.

Οι Ελιές  ήταν κατάφορτες με τον χρυσό καρπό να κρέμεται από τα κλαδιά τους.

Έφτασε στο λιόφυτο και είδε από μακρυά κάτω από την ρίζα μιας ελιάς καθισμένο το Μανιωλιό της.

Ξενομπάτησα εκείνη  την είχε εντυπωσιάσει η ομορφιά του. Λεβέντης σκέτος

 Τον αγάπησε για την απλότητα και την καλοσύνη του.

Τι κι αν πέρασαν τα χρόνια και άσπρισαν τα γένια  του και τα μαλλιά του;

Για εκείνη θα είναι πάντα ο Μανωλιός της, ο σύντροφος της στα καλά και στα άσχημα μαζί όλα αυτά τα χρόνια που πάλεψαν να αφήσουν μια περιουσία στα παιδιά τους και ήταν αυτή που τους βοήθησε να σπουδάσουν.

 -Καλώς την Μαριγούλα μου έλα κάθισε  κοντά μου.Τι καλό μας έφερες κορίτσι μου;για  να δω; μοσχομυρίζει.

-Περίμενε βρε Μανωλιό μου όπου να ναι θα τελειώσουν τα παιδιά το ράβδισμα κάτω στην ρεματιά. ξέρεις ε;

-Αμ δεν ξέρω Μαριγούλα μου; ξεχνιούνται αυτά;

Τι  έχει δει αυτή η ρεματιά!!

Σαν ελαφίνα έτρεχες να στρώσεις τα πάνινα δίχτυα

κάτω από τις ελιές.

-Και εσύ; που αντί να ραβδίζεις τον καρπό, δεν άφηνες αφορμή να με ξεμοναχιάζεις να σου δώσω  ένα φιλί πριν να μας πάρει κανένα  μάτι.

-Θυμάσαι  Μανωλιό μου τι γλέντια γινόταν όταν τελείωνε το λιομάζωμα; 

Τι κόσμος και λαός μαζεύονταν από τα γύρω λιόφυτα;

Έφευγε όλη η κούραση και τα μάτια έλαμπαν από  χαρά. 

Που την βρίσκαμε τόση δύναμη και κουράγιο;

-Τα νιάτα ήταν Μαριγούλα μου...

Να δες τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας,δεν σου θυμίζουν εμάς;

-Εχεις  δίκιο καλέ μου είπε εκείνη και του χάϊδεψε

το χέρι.

Μάνα... πατέρα τελειώσαμε και του χρόνου. είπαν εκείνα με ένα στόμα  Βεντέμα είχαμε φέτος. Χρυσάφι θα είναι το λάδι μας.

Δόξα το Θεό παιδιά μου να είστε καλά.

Ελάτε να φάτε να ξεκουραστείτε φώναξε η μάνα η Μαριγούλα και έστρωσε το λευκό της τραπεζομάντιλο βάζοντας επάνω του κόσμου τα καλούδια.

Και να τα ντολμαδάκια, ο ντάκος με ντομάτα και φέτα, το απάκι οι μπουμπουριστοί χοχλοί, χορτοπιτάκια τυροπιτάκια ελιές και φυσικά κρασί για να το γιορτάσουν.!!

Και του χρόνου..στην υγειά σας μάνα πατέρα.!!! 

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή  στο όμορφο αυτό παιχνίδι των λέξεων που κάνει με επιτυχία κάθε φορά η Μαρία μας με το χάρτινο καραβάκι της..

Σας ευχαριστώ  πάρα πολύ για τον χρόνο που του αφιερώσατε...

Για μια ακόμα φορά  πέντε λέξεις,  μας πήγαν τον καθένα μας σε διαφορετικά μονοπάτια και αυτή είναι η ουσία του παιχνιδιού αυτού που μας κάνει και το αγαπάμε κάθε φορά, και το περιμένουμε 

Μαρία μου με ενδιαφέρον..

Η Κανελλάκη μας για μια ακόμη φορά με την  "δημιουργική της απασχόληση" πήρε την αγάπη μας με την ψήφο της πρωτιάς..

Εεεε και έμενα με έχετε μάθει πια απ έξω και ανακατωτά ..να μην χάσω δρώμενο και πάει χαμένο..!!!

Με κάνει χαρούμενη η προσπάθεια σε  κάθε συμμετοχή μου...

Να είστε όλοι καλά να έχετε μια όμορφη 

εβδομάδα... να μην ξεχνάτε να χαμογελάτε..ομορφαίνει το πρόσωπο..!!!

Να περάσετε χαρούμενες γιορτινές μέρες με τους αγαπημένους σας κοντά..να τους λέτε ότι τους αγαπάτε και ας είναι αυτονόητο..  

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...

Εδώ είναι όλες οι συμμετοχές μπορείτε να 

περάσετε να τις απολαύσετε..!!

1. Κωστής ο ατυχής  georgiavas 1
2.  Οι διπλανοί μας ANNA FLO 10
3. Κλέφτες των ονείρων μας airis 3
4.  ΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΑΚΙ Giannis Pit. 15
5. Υπήρχε λόγος... Pippi 4
6. ΛΙΟΜΑΖΩΜΑ Σμαραγδάκι- Ρούλα 12
7. «Ο μυστικός δείπνος» Μaria Κolovou Roumelioti 9
8.  ''Με αδίκησε η ζωή.....'' marypertax 1
9. Ωδή στην Ελλάδα Mia 25
10. Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗΣ Κική Κωνσταντίνου 11
11. ΜΕ ΕΝΑ ΑΡΛΕΚΙΝ, ΞΕΧΝΙΕΣΑΙ!!!!!!! Ρένα Χριστοδούλου 21
12. Ψηλά στην ομίχλη Memaria 3
13. Δημιουργική απασχόληση Μαρία Κανελλάκη 31
15. Αυτά παθαίνω……… Κλαυδία 13
16. Οικογενειακό τραπέζι  Christi Petaloti 5
17. Λίγη ευτυχία Βασίλειος Διακοβασίλης 4

ΟΥΤΟΠΙΕΣ..!!

ΟΥΤΟΠΙΕΣ!

Η ζωή μου όλη χωρίς ενέχυρα.

Δεν ήθελα να χρωστάω πουθενά, ούτε και σε σένα την ίδια μου την μάνα.

Σε σένα που δεν με ρώτησες ποτέ πόσο μόνη ένιωθα κάθε φορά που έλειπες.

Σε σένα, που δεν με  έπαιρνες αγκαλιά  όταν έκλαιγα.(πόσο μου έλειπε εκείνη η αγκαλιά!)

Πόσο ήθελα να με αγαπάς έστω και μια στάλα και όταν σε ρωτούσα γιατί δεν μ αγαπάς; μου απαντούσες πως ήθελες να με κάνεις δυνατή, γιατί η ζωή είναι σκληρή και αδυσώπητη με τους αδύνατους.

Εγώ όμως δεν ήθελα να είμαι δυνατή, ήθελα να νιώθω τα χέρια σου να με αγκαλιάζουν, να κοιμάμαι μέσα τους και να βλέπω όμορφα όνειρα.

Μια ουτοπία είναι τα όνειρα και γίνονται στάχτη μου έλεγες.

Δεν ήξερα τότε τι ήταν η ουτοπία και δεν ήθελα τα όνειρα που παρακαλούσα να βλέπω μέσα στην αγκαλιά σου να γίνονται στάχτη.

Σε φοβόμουν μαμά.

Ασκούσες μια εξουσία επάνω μου  (τώρα το κατάλαβα ) που ποτέ δεν ήθελα γιατί με έπνιγε.

Θυμάμαι  τα μάτια σου, που ποτέ δεν είχαν μέσα τους ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα.

Σκοτεινές  λίμνες ήτανε!

Ούτε ένα μικρό γαλάζιο σημαδάκι..μια μικρή χαραματιά, να τόση δα!

Την αγάπη σου ήθελα απεγνωσμένα, αλλά ίσως εσύ δεν ήξερες τον τρόπο να την δώσεις.

Ενα κλειδωμένο μπαούλο που ποτέ δεν άνοιγε η ψυχή σου.

Και όμως ποτέ δεν έφευγαν πεινασμένα τα αδέσποτα της γειτονιάς από την μικρή αυλή μας.

Ψιχουλάκια και νερό  και για τα πετούμενα.

Σε εκείνη  την αυλή που ήταν στην πίσω μεριά του σπιτιού μας δυο δωμάτια σκεπασμένα με ελενίτ  ήταν εκείνη που είχα κάνει φωλιά και στα δικά μου όνειρα. 

Εχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που έφυγες μαμά.

Ακόμα θυμάμαι  πως μου έλεγες όταν μεγαλώσω 

ήθελες μια άφεση αμαρτιών, να γαληνέψει η ψυχή σου.

Μα κάτι ακαταλαβίστικα πράγματα που μου έλεγες και εσύ!  ήθελες μικρο παιδί να τα ξέρω όλα!

Μέχρι που ήρθε η στιγμή να φύγεις πόσο νωρίς Θε μου! πάνω που αρχίσαμε να τα βρίσκουμε οι δυο μας! 

 Και πήρες την άφεση και από μένα και από τον Θεό μαμά!

Και ξαφνικά έμεινα μόνη.

Και είδα  τότε ότι σου έμοιαζα πολύ.

Εκανα πράγματα που άθελα σου με είχες μάθει.

Σ αγαπούσα και εγώ με τον τρόπο μου.

Ενας άνθρωπος είμαι χωρίς κανένα χάρισμα (κι ούτε ήθελα  να έχω άλλωστε) που πίσω από την σκληράδα του,δεν έχει σταματήσει ποτέ να ονειροπολεί και ας έμαθε μετά από χρόνια ότι αυτό είναι ουτοπία! 

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή παρεάκι μου στο όμορφο # 19ο # παιχνίδι των λέξεων που κάνει η  Μαρία μας με το χάρτινο καραβάκι της...και που μας δίνει την αφορμή να ταξιδέψουμε στα μονοπάτια των εμπνεύσεων μας..!!

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που αφιερώσατε τον χρόνο σας να το διαβάσετε..

Η πρωτιά ανήκει αυτή  τη φορά στο Κανελλάκι μας με την συγκινητική όσο και αληθινή όπως είπε και εκείνη ιστορία της..."Ευ θνήσκειν"  να περάσετε να την διαβάσετε στο χώρο της γιατί σίγουρα θα  είναι ακόμα πιο έντονα τα συναισθήματα που θα εκφράζει.!!

Οπως και όλα τα κείμενα νομίζω.. 

Καλό μήνα να έχετε.. να είναι  χαμογελαστός

και όμορφος για όλους σας..!!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.. 

Η .....ΟΔΥΣΙΑ..ΕΝΟΣ ΜΟΝΤΕΛΟΥ.!!!

Επιτέλους πάλι εδώ κοντά σας μετά από ένα μήνα σχεδόν ακούσιας αποχής αγαπημένο μου παρεάκι...μου λείψατεεεεε!!!
Είμαι πολύ χαρούμενη..που το πρόβλημα μου επιτέλους λύθηκε.!!!!
Με το λίγο κλεμμένο σήμα που είχα προσπάθησα να σας περιγράψω την ακούσια απουσία μου στην προηγούμενη ανάρτηση  μου από την γειτονιά γενικώς..
Πολύ ετεροχρονισμένα και επειδή η ταλαιπωρία μου άρχισε από το 17ο το  προηγούμενο παιχνίδι των λέξεων εδώ και ενάμιση μήνα περίπου ..

Θα μου πείτε τώρα τρέχει το επόμενο παιχνίδι..όμως..
Εμ δεν το  ξέρω; αλλά  θέλησα έστω και αργά (αφού δεν μπορούσα νωρίτερα)να μοιραστώ μαζί σας..την πραγματική Οδύσσεια αυτού του Μοντέλου για μένα...
Από την ώρα που γράφτηκε ..είχα πρόβλημα με τα μεηλ μου και δεν μπορούσα να το στείλω..
Ενημέρωσα τηνΜαρία  για τις προσπάθειες μου και το ότι δεν μπορούσα  της το στείλω..
Δεν ήταν και τίποτε σπουδαίο αλλά για μένα πάντα  μετράει η συμμετοχή ..
 Παρ όλα αυτά οι προσπάθειες μου συνεχίζονταν χωρίς επιτυχία..μέχρι που  η Μαρία είχε σκεφτεί να της το έλεγα από το  τηλέφωνο για να το βάλει στις συμμετοχές..
Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ για την βοήθεια σου και την προσπάθεια..να μου βρεις  φωτογραφία αφού εγώ δεν μπορούσα.. 
Και ω..του θαύματος στην τελευταία.. προσπάθεια μου το μέηλ μου δούλεψε ..ίσα να πάει η συμμετοχή μου..η οποία επάτωσε..!!!
Ας την ξαναθυμηθούμε αφού έμεινε τόσο καιρό ..αδημοσίευτη.. 

4."Το μοντέλο"

-Αποκατάσταση; Αμάν βρε μάνα πόσες φορές θα το πω να το καταλάβεις;
Δεν θέλω να αποκατασταθώ λέμε.
Το ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ; Έβαλε τις φωνές για άλλη μια φορά η Ντίνα στην μάνα της.
-Γιατί βρε αγάπη μου κακό σου λέω; Να παντρευτείς να κάνεις οικογένεια, να δω και εγώ εγγονάκια!
-Ααα έτσι πες μας κυρά Ασπασία, ότι για τον εαυτό σου φροντίζεις.
Εεε όχι, δεν θα σου κάνω το χατήρι.
Δε θα περάσω τη ζωή μου στο χωριό, μέσα στο σπίτι να κάνω την οικοκυρά με ένα σωρό κουτσούβελα γύρω μου, να φωνάζουν να μαλώνουν και να σκουπίζω δάκρυα και μύξες. 
Είδαμε και σένα που αποκαταστάθηκες τα χάλια σου!

Τι να της απαντήσει τώρα; Σ' αυτό είχε δίκιο η κόρη της. Ο προκομμένος που παντρεύτηκε, μετά τα πρώτα μέλια του γάμου και την γέννηση της κόρης τους, την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια στην αρχή και μετά λάκισε για τα καλά, με μια που γνώρισε στα στέκια που σύχναζε.
Μόνη και με πολλά βάσανα την ανάθρεψε την Κωνσταντίνα η Ασπασία, που ήταν ένα κουκλί μελαχρινό με καταπράσινα  μάτια.
Όλοι στο χωριό έλεγαν πως όταν μεγαλώσει η μικρή θα γινόταν μοντέλο.
Που να ξέρει η μάνα πως στο μυαλουδάκι της πες πες το πίστεψε και εκείνη, αφού μεγαλώνοντας η Κωνσταντίνα τόσο πιο όμορφη γινόταν. Όσο για την γλώσσα της; Ροδάνι πήγαινε. Και  για την εξυπνάδα της είχαν να κάνουν!

Ενώ η Ασπασία σκεφτόταν αυτά, η Ντίνα πρώην Κωνσταντίνα, συνέχιζε να τα ψέλνει στην μάνα της, ενώ τα πράσινα μάτια της είχαν πάρει το χρώμα του θυμού.
-Θα φύγω από το σπίτι αν αρχίσεις το ίδιο τροπάριο πάλι. 
Εγώ θέλω να γίνω διάσημη! Μοντέλο! Να μιλάει ο κόσμος για μένα!
Και για να τελειώνουμε με αυτό το θέμα σου λέω ότι ήδη έχω δηλώσει συμμετοχή σε μια εκπομπή στην τηλεόραση και με δέχτηκαν.
Μεθαύριο φεύγω.

Τι να πει η Ασπασία; Ένα παιδί είχε πως να του χαλάσει χατίρι; Είχε μετράδι η αγάπη; Δεν είχε.
Ένας κόμπος έκατσε στον λαιμό της ενώ τις ξέφυγε ένας αναστεναγμός!

-Κάνε κορίτσι μου ότι νομίζεις καλύτερο για σένα.
Να ξέρεις μόνο ότι θα είμαι εδώ για σένα αν με χρειαστείς.
-Τι να σε χρειαστώ βρε μάνα;
Θα με δεις μια μέρα που θα φτάσω ψηλά και θα τρίβεις τα μάτια σου.
"Δεν θέλω να φτάσεις πουθενά κόρη μου. Ευτυχισμένη θέλω να είσαι", ψιθύρισε η μάνα. 
-Να προσέχεις παιδί μου.
-Οφουου.. και εσύ με τις συμβουλές σου!

Η μικρή βαλίτσα που κρατούσε στα χέρια μετά από δυο μέρες η Ντίνα, είχε μέσα όλα της τα όνειρα.
Ήταν πολύ όμορφη, το ήξερε. Η πασαρέλα θα γινόταν η γέφυρα που θα τα πραγματοποιούσε.
Την πρώτη φορά που περπάτησε επάνω της και η δέσμη φωτός από τους  προβολείς έπεσε επάνω της, ένιωσε την καρδιά της να χτυπά τρελά.
Χαμογέλασε ευτυχισμένη στον άντρα που βρισκόταν πίσω από τους προβολείς στο σκοτάδι.
Της είχε τάξει να την κάνει αστέρι!!! 
Λίγο καιρό αργότερα άνοιγε την πόρτα του πατρικού της. Στάθηκε δισταχτικά στο κατώφλι μην τολμώντας να προχωρήσει.
Μια αγκαλιά άνοιξε και την έκλεισε μέσα της!

Μια συμμετοχή που πέρασε από την βάσανο της Οδύσειας μέχρι να δημοσιευτεί παρεάκι μου..
Χαίρομαι που είμαι ξανά μαζί σας.. θα προσπαθήσω να περάσω σιγά σιγά από όλους σας.. 
Να είστε καλά, να προσέχετε  τον εαυτό σας  να μην ξεχνάτε το χαμόγελο μας βοηθάει στα δύσκολα..που  θέλουν υπομονή για να περάσουν!!!!
Σας ευχαριστώ πολύ  που περνάτε και τα λέμε ..!!!!

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ..!!!!

Ποτέ δεν ήμουν καλός στα λόγια από παιδί.

Αντίθετα μπορώ πολύ πιο εύκολα να εκφράσω τα συναισθήματα μου με την γραφή.

Αυτό κάνω τώρα θέλοντας μέσα από ένα γραμμα να σου πω,πως είσαι για μένα παράδειγμα ανθρώπου που θέλω πολύ να  μοιάσω. 

Από τότε που το παιδικό μου χέρι κούρνιασε μέσα στο δικό σου ένιωσα ασφάλεια κοντά σου.

Ακόμα την νιώθω όταν το χέρι σου ακουμπά με αγάπη που ζεσταίνει τον ώμο μου, αφού έχω γίνει μεγάλος άντρας πια και δεν με φτάνεις στο ύψος!

Τι παιχνίδια θυμάμαι κάναμε όταν ήμουν μικρός!!

Γινόσουν το πρώτο μου αλογάκι που με ταξίδευε σε φανταστικές νικηφόρες μάχες!

Παλικαράκι πια, μου έλεγες  πως μου έχεις εμπιστοσύνη πως θα γίνω καλός άνθρωπος όταν μεγαλώσω.

Μου έμαθες την καλοσύνη και την ανιδιοτελή αγάπη που για σένα είναι αυτονόητα συναισθήματα.

Παρακαταθήκη τα λόγια σου τώρα που μεγάλωσα.

Να αποφεύγεις τα θολά τοπία και τις ομίχλες στην ζωή σου.

 Δεν βγάζουν πουθενά μου έλεγες!

Βάζε κάθε μέρα μια Ανατολή να φωτίζει τον δρόμο σου παιδί μου!

Το να είμαι δημιουργικός σαν άνθρωπος το οφείλω σε σένα. Αφού βλέποντας σε, πως η δημιουργία είναι  ακόμα και τώρα που άσπρισαν τα μαλλιά σου  το μότο της ζωής σου.

Δεν θυμάμαι να σε είδα ποτέ να κάθεσαι χωρίς να κάνεις κάτι.

Πίνοντας τον καφέ μας σαν άντρες,το κεχριμπαρένιο σου κομπολογάκι το δώρο μου στα γενέθλια σου,το  τίκι τάκα  συντροφεύει  με τον ήχο του τα λόγια μας περί ανέμων και υδάτων πια.!

Το ξέρεις πως ότι ήταν να μου μάθεις, μου το έμαθες!

Μεγάλο ενέχυρο η εμπιστοσύνη σου σε μένα πως θα τα καταφέρω στην ζωή μου.

Δεν θα σε διαψεύσω σου το υπόσχομαι!

Μότο στον δικό μου δρόμο οι οδοδείκτες σου παππού μου !

Σε ευχαριστώ !!

Ήταν η δική μου συμμετοχή στο 16ο παιχνίδι των λέξεων που διοργανώνει με επιτυχία η  Μαρία μας κάθε φορά..!

Είναι αλήθεια ότι οι λέξεις που έπρεπε να βάλουμε με είχαν βάλει σε δίλημμα!! 

Οι μέρες περνούσαν και δεν μου κατέβαινε τίποτα!!

Τον οδοδείκτη ..δε..δεν τον είχα ξανακούσει σαν λέξη!!

Οπότε παίρνω την εμπνεύστρια..τηλέφωνο..

Αριστάκι μου; ο οδοδείκτης είναι αυτό που φαντάζομαι;

Ναι ακριβώς αυτό είναι..μου λέει.. 

Και που θα τον χρησιμοποιήσω  αυτόν μάτια μου; της λέω!!

Μπορείς να τον χρησιμοποιήσεις μεταφορικά μου λέει..!!

Τι ήταν να μου το πει...η ιστορία άρχισε να γράφεται επί τόπου..μια ιστορία βιωματική αφού  η συνομιλίες αυτές γινόταν μπροστά μου...ανάμεσα στον παππού και στον εγγονό μου .. με διαφορετικές λέξεις αλλά με το ίδιο νόημα!! Απλά προσάρμοσα τις λέξεις στην ιστορία μου!!
 Σας ευχαριστώ πάρα πολύ παρεάκι μου για τον χρόνο που του αφιερώσατε για να το διαβάσετε !!
Να είστε όλοι καλά  και  να έχετε μια όμορφη εβδομάδα..και θυμηθείτε ..ότι ένα χαμόγελο ανοίγει τις καρδιές των ανθρώπων!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!

  

ΈΩΣ ΠΌΤΕ;

“Ακούς Λέανδρε; Πάλι μάχη γίνεται κάτω  στον πρώτο. Πού θα πάει αυτή  η κατάσταση;”

“Και τι σε νοιάζει εσένα βρε Ασπασία;”, απάντησε εκείνος σηκώνοντας το φλιτζάνι να πιει μια γουλιά καφέ.

“Φτού να πάρει, κάηκα!” είπε και άφησε νευριασμένος το  φλιτζάνι απότομα στο τραπέζι που χοροπήδησε σκορπίζοντας πιτσιλιές καφέ τριγύρω.

Η Ασπασία ούτε που το πρόσεξε.

Για άλλη μια φορά, από τον φωταγωγό οι βρισιές και τα κλάματα δυνάμωναν.

“Φεύγω” της είπε “και κοίτα την δουλειά σου. Να μην σε νοιάζει τι κάνουν αυτοί, να μην βρεις τον μπελά σου στο τέλος”, είπε κλείνοντας την πόρτα!

Εδώ και ένα χρόνο από τότε που νοίκιασε αυτό το ζευγάρι το διαμέρισμα του πρώτου ορόφου είχαν αρχίσει να ακούνε διάφορα οι ένοικοι της πολυκατοικίας.

Η Ασπασία με τον άντρα της έμεναν στον από πάνω όροφο και πολλές φορές γίνονταν ακούσιοι ωτακουστές στις άσκημες βρισιές του άντρα και στα κλάματα της γυναίκας.

Εκείνη, μια μικρή όμορφη κοπέλα και εκείνος πολύ μεγαλύτερος της.

Από μακρυά μπορούσες να καταλάβεις, ότι το ζευγάρι δεν ήταν και από τα πιο ταιριαστά.

Όποτε συναντούσε τυχαία καμιά φορά η Άσπα την κοπέλα, εκείνη έτρεχε να μπει γρήγορα στο διαμέρισμα.

Μια δύο φορές είχε δει και μελανιές στο πρόσωπό της που προσπαθούσε να τις κρύψει σκύβοντας το κεφάλι της.

Και σήμερα για μια ακόμη φορά, επαναλήφθηκε  το ίδιο σκηνικό.

Ήταν σίγουρη πως αυτός ασκούσε βία επάνω στην κοπέλα.

Δεν θα καθόταν άλλο άπραγη.

Στα αυτιά της άκουσε για μια ακόμη φορά την φωνή του άντρα της να μην μπλεχτεί και βρει τον μπελά της.

Όχι αυτήν την φορά δεν θ’ άκουγε κανέναν Λέανδρο.

Κατέβηκε στον πρώτο, αποφασισμένη να ρωτήσει αν χρειάζονταν βοήθεια η κοπέλα.

Χτύπησε την πόρτα, αλλά δεν πήρε απάντηση.

Ήταν σίγουρη ότι ήταν μέσα, γιατί είχε δει τον άντρα να φεύγει μετά τον καυγά.

Ξαναχτύπησε φωνάζοντας.

“Άνοιξε είμαι η Ασπασία από πάνω. Χρειάζεσαι κάτι καλή μου;”

Η ξύλινη πόρτα άνοιξε δειλά λίγα εκατοστά και ένα πρόσωπο παραμορφωμένο από τις μελανιές και τα δάκρυα φάνηκε στο άνοιγμα.

Η Ασπασία για μια στιγμή σάστισε, δεν ήξερε τι να κάνει.

Το βλέμμα που αντίκρισε, είχε μέσα του όλο τον τρόμο του κόσμου.

Ξεπερνώντας το σοκ έσπρωξε απαλά την κοπέλα προς τα μέσα, πέρασε και εκείνη στο διαμέρισμα.

Αντίκρισε ένα βομβαρδισμένο τοπίο, μάρτυρας για το τι είχε προηγηθεί εκεί μέσα πριν λίγο.

Η κοπέλα ήταν έτοιμη να καταρρεύσει.

Την πήρε στην αγκαλιά της και την έβαλε να κάτσει στον ξεχαρβαλωμένο καναπέ΄

Βρήκε μια πετσέτα και άρχισε να σκουπίζει το αίμα και τα δάκρυα από το πρόσωπό της.

“Ησύχασε”, της είπε χαϊδεύοντας τα μακρυά μαλλιά της, καθώς σχημάτιζε στο τηλέφωνό της τον αριθμό του συλλόγου κακοποιημένων γυναικών.

Δεν θέλησε να την ρωτήσει τίποτε.

Ήξερε η Ασπασία, όταν θα ήταν έτοιμη να μιλήσει θα βρισκόταν κάποιος να την ακούσει εκεί.

Σε λίγο δύο μέλη του συλλόγου την έπαιρναν μακρυά από την άβυσσο που ρουφούσε την ζωή της στο χάος.

Λίγο πριν φύγει η κοπέλα από εκεί γύρισε και φίλησε τα χέρια της Ασπασίας χωρίς να μιλήσει.

Μόνο το βλέμμα της ήταν γεμάτο ευγνωμοσύνη!!

Επειδή στην προηγούμενη ανάρτηση μου είπα πολλά αφήνω εδώ να μιλήσει μόνο η συμμετοχή μου στο 

15ο δρώμενο.. Παίζοντας με τις λέξεις που κάνει με επιτυχία πάντα η memaria

Ενα μεγάλο ευχαριστώ πολύ σε όλους σας που   του αφιερώσατε τον χρόνο σας. 

Οι    λέξεις: μάχη, φωταγωγός, μάρτυρας, άβυσσος, φωνή ήταν οι λέξεις που έπρεπε  να χρεισημοποιήσουμε.

Την πρωτιά στο παιχνίδι την πήρε η Αριστέα με την δική της συμμετοχή...και που μας λέει καθε φορα που πάμε στο πυργόσπιτο της πως Η ζωή είναι ωραία...με μια ιστορία που είναι το ακριβώς αντίθετο με τον τίτλο της.

Σας αφήνω με τις πανέμορφες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν  εχθές από την θάλασσα  λίγο πριν  από  μια καλοκαιρινή καταιγίδα .

Απολαύσετε τι δημιουργεί η φύση αγαπημένο μου παρεάκι. 

Και η... καταιγίδα σε όλο της το μεγαλείο!!!

Να είστε όλοι καλά και να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και φορέστε ένα χαμόγελο σίγουρα θα σας πηγαίνει.!!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε !!!