Την πρώτη στιγμή που σκέφτηκα πριν από πάρα πολλά χρόνια να πιάσω ένα μολύβι, ήμουν αρκετά μεγάλη πια..
Οι γνώσεις μου μέχρι τότε ήταν απλά αυτοσχέδια μικρά παραμυθάκια που η κάθε γιαγιά θα έλεγε στα εγγονάκια της...
Μου άρεσε να σκαρφίζομαι ιστορίες...κάνοντας Babys sitting (όπως λέμε στο χωριό μας)🤣 και ένα περίεργο πράγμα είχα ταυτίσει εκείνη την εποχή το πλέξιμο με το γράψιμο! Αυτά τα δυο ήταν αλληλένδετα μεταξύ τους!
Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που τα συνέδεε...
Πάντα όταν έπιανα το βελονάκι απαραίτητα θα υπήρχε δίπλα μου και ένα μολύβι με ένα μπλοκάκι.
Τα εγγόνια μεγάλωσαν...πόσο γρήγορα όμως θεέ μου και δεν χρειαζόταν πια τις ιστοριούλες...
Όμως έμεινε το κουσούρι με το πλέξιμο και το μπλοκάκι και κάποιο καιρό μετά οι σκέψεις μου πήγαν λίγο παραπάνω από τις παιδικές ιστορίες μου..
Άρχισαν τα μπλοκάκια να γίνονται παραπάνω από ένα...και κρυφθήκαν στο συρτάρι μου.
Αυτά ήταν πριν να μπει στην ζωή μου το bloging..
Πότε πότε μου χτυπάνε την πόρτα, να ανασκαλέψουν τις μνήμες μου, και τότε τις αφήνω να πάρουν μικρές ανάσες..
Ομως εδώ δεν θα μιλήσω για τα παλιά, αλλά για ένα είδος ποίησης που δεν καν ήξερα ότι υπάρχει.. Και που ούτε σαν λέξη δεν ήξερα.
Αιτία ήταν τα συμπόσια ποίησης που έκανε η Αριστέα μας (κρίμα που σταμάτησε αυτό το δρώμενο) εκεί είχα ακούσει για πρώτη φορά για το χαϊκού.
Παράτολμη προσπάθεια που το έκανα όταν διάβασα πως γράφεται αυτό το είδος ποιήματος. Ψάχνοντας ΕΔΩ πήρα μια απειροελάχιστη ιδέα πως μπορείς να τιθασεύσεις τις λέξεις για να τις κάνεις να "μοιάζουν" με χαϊκού...
Και το έναυσμα να θυμηθώ ξανά αυτό το είδος τι ήταν;
Δεν ξέρω τι ακριβώς, αλλά υποψιάζομαι πως έβαλε το δαχτυλάκι του, ένα κουβερτάκι μωρουδίστικο που άρχισε να πλέκεται...
Τώρα αν με ρωτήσετε τι σχέση έχουν αυτά τα δύο μεταξύ τους; θα πω καμία...
Απλά γράφτηκαν... πλέκοντας!!! 😊
Μοσχομύρισες
Ψυχή μου αγέννητη
σαν ανεμώνη.
Φτερουγίσματα
αθώρητος άγγελος
ανθρώπων σπορά.
Πλεγμένη κλωστή
η λεβάντα μοίρασε
χαμόγελα.
 |
| Σμαραγδάκι... |
Φθινοπωρινά
κελάηδησε το πουλί
στο ψιχάλισμα.
Αστραπόβροντα
τα φτερά διπλώθηκαν
να ξαποστάσουν.
Στιγμές σιωπής
ετοιμάζει ο χρόνος
ανάσα καμιά.
Ψάχνουν τα μάτια
τις λέξεις που χάθηκαν
στον ορίζοντα.
Σε θολό τοπίο
εμποδίζεται η φωνή
των μασκοφόρων.
Οσοι είναι γνώστες του χαϊκού ας δουν παρακαλώ με επιείκεια την προσπάθεια μου...
Να είστε όλοι καλά, να μην αφήσετε τα γεγονότα να σας πάρουν από κάτω.. μπόρα είναι θα περάσει.. να έχετε ελπίδα και δύναμη, πως θα τα καταφέρουμε αν... δεν αφήσουμε το χαμόγελο μας να σβήσει.!!
Καλή εβδομάδα σε όλους!!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.!!
