Η... ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ...ΣΥΝΈΧΕΙΑ..!!

 

πηγή

Την άλλη μέρα πήγε πάλι ο Άρης στην παραλία μαζί με το κοχύλι, για να ακούσει την συνέχεια της ιστορίας...το έβαλε στο αυτί του και εκείνο άρχισε να του λέει...

Ο καπετάν Νικόλας και ο φίλος του δεν πίστευαν πως βρέθηκαν ζωντανοί στην αμμουδιά.

-Σαν όνειρο θυμάμαι ότι ήμουν στην πλάτη ενός δελφινιού και εσύ σε μια άλλη, είπε στον φίλο του και περνούσαμε μέσα από πελώρια κύματα.

-Πως βρεθήκαμε εδώ;

Δεν ήταν όνειρο καπετάν Νικόλα μας έσωσαν τα δελφίνια είπε εκείνος.

-Αυτά μόνο στα παραμύθια συμβαίνουν.

-Και εγώ έτσι νόμιζα, αλλά είδα με τα ίδια μου τα μάτια ένα γαλάζιο δελφίνι, να σε έχει βάλει στην ράχη του, ενώ ένα άλλο κουβαλούσε εμένα και μας άφησαν και τους δύο εδώ στην αμμουδιά.

Είχε ακούσει ιστορίες για δελφίνια που έσωσαν ανθρώπους μέσα από την  φουρτουνιασμένη θάλασσα, αλλά νόμιζε ότι όλα όσα άκουγε ήταν παραμύθια. Ποτέ δεν φαντάστηκε πως θα ζούσε και εκείνος μια τέτοια περιπέτεια στην πραγματικότητα. Ερχόταν κάθε μέρα στην παραλία, με την ελπίδα πως θα αντίκριζε κάποτε το γαλάζιο δελφίνι. Εκείνη την στιγμή, έφτασε στα αυτιά του ένας ήχος σαν σφύριγμα και στην θάλασσα πρόβαλε το γαλάζιο δελφίνι.

φωτό από το ίντερνετ
-Αχ και να καταλάβαινες το μεγάλο μου ευχαριστώ που μου έσωσες την ζωή είπε ο καπετάν Νικόλας λες και το δελφίνι θα τον άκουγε.

-Και βέβαια σε καταλαβαίνω άκουσε μέσα στην σκέψη του μια φωνή. Σάστισε και γύρισε πίσω του να δει ποιος του μίλησε. Γύρισε προς την θάλασσα και είδε το δελφίνι να κουνά το πτερύγιό του σαν να τον χαιρετούσε. Δεν του είχε ματατύχει ποτέ στην ζωή του κάτι τέτοιο. Εμείς τα δελφίνια συνέχισε η φωνή μέσα στο μυαλό του, είμαστε φίλοι με τους ανθρώπους και χαιρόμαστε κάθε φορά που χρειάζεστε την βοήθεια μας να σας την δίνουμε με χαρά!

-Θέλεις να ανέβεις στην πλάτη μου να σου δείξω τι βρήκα εκεί κάτω στο βυθό;

-Και πώς θα γίνει αυτό; εγώ δεν είμαι ψάρι είπε χαμογελώντας ο καπετάν Νικόλας και θα πνιγώ αν δεν έχω οξυγόνο.

-Μην στεναχωριέσαι γι αυτό, στα  παραμύθια όλα γίνονται.

-Εχεις δίκιο του απάντησε εκείνος, πάμε λοιπόν να γίνουμε παραμύθι και με ένα σάλτο βρέθηκε στην ράχη του γαλάζιου δελφινιού και βούτηξαν και οι δύο στα βάθη της θάλασσας. Κολυμπώντας αρκετή ώρα ανάμεσα από πανέμορφα κοράλλια, που με το παραμικρό κύμα νόμιζες πως χόρευαν σαν  μπαλαρίνες, ενώ αναμεσά τους κολυμπούσαν χιλιάδες πολύχρωμα ψάρια. Ο καπετάν Νικόλας δεν χόρταινε να βλέπει την ομορφιά αυτή, που έβλεπαν πρώτη φορά τα μάτια του.

-Φτάσαμε άκουσε μέσα στην σκέψη το γαλάζιο δελφίνι να του λέει, δείχνοντάς του ένα σημείο στον βυθό. Με έκπληξή του είδε ένα παλιό  μπαούλο μισοσκεπασμένο  με την άμμο και σκουριασμένο από το πέρασμα του χρόνου επάνω του.

η φωτό από το ίντερνετ

-Εδώ είναι κρυμμένος ένας θησαυρός από τον καιρό των πειρατών...αν τον θέλεις είναι δικό σου καπετάνιε. Σκέφτηκε για λίγο πόσα θα μπορούσε να κάνει με όλο αυτόν τον θησαυρό.

-Καλέ μου φίλε είπε μετά από λίγο τι να τα κάνω τόσα πλούτη; μόνο σε μπελάδες θα με βάλουν του απάντησε. Εχω στην ζωή μου ότι θέλω. Μια όμορφη οικογένεια και την αγαπημένη μου θάλασσα, που μου δίνει πλουσιοπάροχα, όλα όσα χρειάζομαι να ζω αξιοπρεπώς

-Εντάξει αφού αυτή είναι η απόφασή σου το δέχομαι.  όμως δεν τελειώνει εδώ η βόλτα μας, γιατί θα σου δείξω πως σε κάποιο μέρος του κόσμου, πως τα δελφίνια βοηθούν τους ανθρώπους να ψαρεύουν. Θα μπορούσα να κάνω και εγώ το ίδιο για σένα αν το ήθελες. 

-Σε ευχαριστώ πολύ αλλά μου έκανες του μεγαλύτερο δώρο σώζοντας την ζωή μου και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου!!!🐬 

ΤΈΛΟΣ

Η αιτία που γράφτηκε  η  συνέχεια του παραμυθιού εκτός από την προτροπή κάποιον φίλων, παρεάκι μου, ήταν η περιήγηση μου στον απέραντο κόσμο του ίντερνετ αναζητώντας εικόνες δελφινιών.

Κάπου εκεί στην αναζήτηση μου συνάντησα αυτό το κείμενο  με το καταπληκτικό του βίντεο. 

θα σας παρακαλούσα να μην το παραβλέψετε, γιατί δείχνει ακριβώς την αγάπη των δελφινιών προς τον άνθρωπο. Αυτό ήταν και η έμπνευση μου, να γράψω την συνέχεια του παραμυθιού μετά από 30 χρόνια...😊

Να είστε όλοι καλά, καλή εβδομάδα,   καύσωνας είναι θα περάσει,  αν τον συνοδεύσετε με υπομονή, παγωμένα νερά και ένα χαμόγελο😄.

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε... 

ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ...ΜΕΓΑΛΕΙΑ..!!!

Δεν ξέρω πως να αρχίσω αυτή την ανάρτηση ..
Να είμαι χαρούμενη για όσα παλιά και ξεχασμένα  βγήκαν από τα ανακατεμένα  μου συρτάρια;
Να είμαι λυπημένη  γιατί δεν ήθελα να ήταν αυτή η  αφορμή ( μην μου πείτε ποια αφορμή...όλοι μας έχουμε άπλετο χρόνο)..που θα τα έβγαζα επιτέλους να τα ταχτοποιήσω;
Κάπως έτσι ένιωσα όταν αποφάσισα να το κάνω..
Για να πω  την αλήθεια μου στην αρχή δεν είχα και την καλύτερη διάθεση..όταν τα άνοιξα..η πρώτη μου σκέψη ήταν να τα ξανακλείσω..

Ομως αρχίζοντας να πιάνω  ένα ένα τα ανακατεμένα χαρτιά μου και να τα ξεχωρίζω..με πήγαν πολλά χρόνια πίσω.. 
Τότε που το μπικ μου  μου και ένα μπλοκάκι ήταν αρκετά να ακουμπήσω επάνω τους τις απλές σκέψεις μου..
που γράφονταν επάνω σε χαρτοπετσέτες και σε ότι χαρτί βρισκόταν κοντά μου..

(Καιρός ήταν να τις μεταφέρω σε πολύ όμορφα τετράδια δωράκια από  αγαπημένες φίλες..
 ακόμα γράφω σε  τετράδια.)
Κάνοντας ταυτόχρονα την μοδίστρα και την νταντά εκείνον τον καιρό.. babysitting το λένε τώρα ..
Μην νομίζετε τίποτα σπουδαία πράγματα..θα μπορούσε και ένα παιδάκι να τα γράψει..

Μια λέξη ..μια εικόνα.. μια είδηση στην τηλεόραση ήταν τα ερεθίσματα μου 

και να κάτι μικρά παραμυθάκια  και ποιηματάκια 
..να κοιμίζω τα εγγονάκια όταν ήταν μικρά.....
πολύ το θέλει ο άνθρωπος να καβαλήσει το καλάμι νομίζετε;
Και μάλιστα όταν έρχεται και ένα βραβείο για ένα παραμύθι σου;

Μεγάλωσαν τα μικρά και το ενδιαφέρον  μου στράφηκε στην  κρητική  μουσική που άκουγα..
Πάντα θαύμαζα αυτούς τους ανθρώπους  που μπορούσαν να κάνουν στίχους τον πόνο, την χαρά τον έρωτα..
Ηθελα να μπορούσα να το κάνω και εγώ.. αλλά πως θα κατάφερνα εγώ μια Μακεδόνισα να τολμήσω να γράψω κάτι ανάλογο..
Δειλά δειλά δουλεύοντας τα χέρια μου  με το ράψιμο.. ναι το έκανα ταυτόχρονα..σκεφτόταν  και το μυαλό...έκανα μια αρχή..
Εκείνη την εποχή ..αλλά ακόμα και τώρα γίνονται στην Κρήτη ραδιοφωνικοί  διαγωνισμοί στην μαντινάδα..
Και ωωωω το θράσος μου να τολμήσω να στείλω..
Και ωωωωω την χαρά μου να διακριθεί με τον πρώτο έπαινο...

Και έκτοτε να μην σας τα πολυλογώ ήταν η αρχή να πάρουν τα μυαλά μου αέρα....

και να αρχίσω να δοκιμάζω και σε άλλα μικρά μονοπάτια..

να κάτι στίχους..έτσι για μένα..

Ελα όμως που κάποια από αυτά δημοσιεύονταν όταν τα έστελνα  να μου πουν την γνώμη τους..

Μάζευα και εγώ λοιπόν τα αποκόμματα... 

Που τα είχα καταχωνιάσει..στον πάτο του συρταριού.
 Πέρασαν τα χρόνια και έμειναν εκεί ξεχασμένα..
 Με την έλευση του ίντερνετ ξεχάστηκαν τελείως..
Αλλες εποχές άλλα ενδιαφέροντα μπήκαν στην ζωή μου.
Είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να τολμώ άσχετου αποτελέσματος  και αυτό θα το έχετε καταλάβει αφού κάθε φορά που μου δίνεται η ευκαιρία προσπαθώ να  μην  αφήνω δρώμενο να πάει χαμένο στην γειτονιά..
Και κοίτα τώρα που ήρθε ένας ιός να μου τα θυμίσει...
Αν είχατε την υπομονή να φτάσετε μέχρι εδώ κάτω σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο  σας...
Ενα πολύ μικρό δείγμα αφιερωμένο σε σας  που μου κρατάτε συντροφιά τα βράδια..

Δώσε μου μια Ανάσταση           
ν αρχίσω να ελπίζω                 
πως έχει χρώμα η ζωή
κι όχι μουντό και γκρίζο.

Του γιασεμιού να μουν κλαδί
και συ να σουν τ ανθάκι
να σε χαϊδεύω απαλά
με τ ακροδακτυλάκι.

Μοσχοκανέλα θα σε πω
κι ομορφογιασεμάκι 
Να ξαποστάσω άσε με
Στσ αγκάλες σου λιγάκι.

Φουσκοδεντρίτης άνεμος

φυσά και μπουμπουκίζει
ένα σεβντά μες στην καρδιά 
που μόλις τώρα ανθίζει.

Πορίζει η σκέψη και γλακά
και κλείνει μου το μάτι
λέει να ρθει στσ αγκάλες σου 
να βρει εκεί ραχάτι.

Πανάθεμα σε έρωντα
τό χεις θαρρώ αντέντι
να κογιονάρεις τσι καρδιές 
στο κοπελιώ το μπέτι...

Καρδιά μου ξεκαλίκωτη
που περπατάς δεν είδες;
Είναι η στράτα του σεβντά
γεμάτη μ αστιβίδες.

Από στη γης τα χαμηλά
φτερά στους ώμους έχω
Δεν τ άνοιξα μα τ άπλωσα 
φως μου να σε προσέχω.

Παρέα δεν σε κάνω μπλιό
και σου κρατώ αμάχη
 να δεις τι είναι μοναξιά
να σαι και συ μονάχη.                           

Και αυτή για όλους σας......

Φίλος θα πει να σε κοιτά
μέσα  στα μάτια  ντρέτα
και να ναι λόγος που κρατά
η κάθε του κουβέντα.!!!!

Άλλη μια εβδομάδα πέρασε...
Σας εύχομαι αυτή που θα έρθει να είναι καλύτερη.. και να σας χαρίσει μικρά χαμόγελα..τα μεγάλα  έρχονται..
Να είστε όλοι καλά να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας...
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΜΙΑΣ...ΝΕΡΟΣΤΑΓΟΝΑΣ.!!

Αυτή την ανάρτηση μπορείς να την πεις  και συνέχεια της προηγούμενης, μια που μιλάει για μια μικρή ιστορία-παραμύθι που είχα σκαρφιστεί όταν τα εγγόνια μου ήταν πολύ μικρά και  ήθελαν να τους λέω παραμύθια όταν ερχόταν να κοιμηθούν στης γιαγιάς...
Μου θύμισε  αυτή την  ιστορία-παραμύθι  η μικρή μου εγγονή  ετών  24 σήμερα..όταν μου ζήτησε να της κάνω ένα συννεφάκι..σαν αυτό που είχα κάνει δωράκι στο μικρούλι που έχει γεννηθεί..
Γιατί δεν βάζεις ένα αλεξίπτωτο σε μια σταγόνα μου λέει σαν....εκείνη που μας έλεγες στο παραμύθι σου;
Που την θυμήθηκες της λέω  αγάπη μου;
Γιατί όχι; ωραία ιδέα της είπα.. ας το κάνουμε..
Εψαξα  την βρήκα εκείνη την παραμυθοιστορία ήταν το.... 1993..ναι τότε ήταν  που γράφτηκε η περιπέτεια της νεροσταγόνας που θα διαβάσετε παρακάτω...
Είχα αγοράσει μια γραφομηχανή από εκείνες τις κλασικές...και άρχισα να μαθαίνω να γράφω εκεί...
Η γραφομηχανή αυτή ήδη κοσμεί σαν αντίκα πλέον μια γωνιά του δωματίου της μεγάλης μου ..εγγονής που γράφει και εκείνη...
Πήρα λοιπόν τις μπογιές μου και το μπλοκ της ζωγραφικής  και έκανα τις ζωγραφιές μου...μετά από 26 χρόνια....μια ανάσα δηλαδή από το χθες......

Κάποτε στα γαλάζια νερά μιας όμορφης λίμνης, υπήρχε ανάμεσα στις πολλές σταγόνες και η νεροσταγόνα της ιστορίας μας..

Ζούσε τον περισσότερο καιρό στο βυθό της γαλάζιας λίμνης, παίζοντας με τα ψάρια  τριγυρίζοντας ανάμεσα  στα φύκια..

Μια μέρα λοιπόν,αποφάσισε να ανέβει στην επιφάνεια της να δει τους πανέμορφους κατάλευκους κύκνους, που κολυμπούσαν στα ήσυχα νερά της, μια που είχε ακούσει τόσα πολλά από άλλες σταγόνες..
Καθώς ανέβαινε στην επιφάνεια την θάμπωσε η λάμψη του ήλιου που έκανε την λίμνη να μοιάζει με αστραφτερό καθρέφτη που επάνω του χόρευαν απαλά σαν μπαλαρίνες οι κύκνοι..

Οι ηλιαχτίδες άρχισαν να χαϊδεύουν το κορμί της με την ζεστασιά τους..
Ξαφνικά ένιωσε να γίνεται κάτι παράξενο στο κορμί της.
Δεν το ένιωθε  ολόκληρο κάτι γινόταν που την ανησυχούσε..
Αρχισε να γίνεται μικρά μικρά κομματάκια...τόσο μικρά που δεν μπορούσε να τα δει ανθρώπινο μάτι και...
να ανεβαίνει ,να ανεβαίνει όλο και ψηλότερα προς τα επάνω.
Της νεροσταγόνα μας δεν της άρεσε αυτό, άρχισε να ζαλίζεται γιατί έπασχε από υψοφοβία.
Καθώς ανέβαινε είδε ένα σύννεφο λίγο πιο πέρα και έτρεξε να χωθεί μέσα  σ αυτό.

-Καλώς την..καλώς την!!! άκουσε να τις λένε πολλές σταγόνες που ήταν μαζεμένες στο διπλανό σύννεφο..
-Μα τι συμβαίνει; ρώτησε εκείνη γεμάτη απορία.Γιατί μαζευτήκατε εδώ επάνω; και γιατί εγώ έχω γίνει μικροσκοπικές σταγονίτσες, ενώ εσείς είστε ολόκληρες ; 
-Μα και εσύ είσαι ολόκληρη σταγόνα της είπαν εκείνες..να δες...
Έσκυψε και κοίταξε το σώμα της που είχε πάρει πάλι το σχήμα της σταγόνας, όπως ήταν όταν βρισκόταν στα νερά της γαλάζιας λίμνης. 
-Καλά όλα ευτυχώς, αλλά δεν μου είπατε ακόμα τι κάνετε εδώ; 
-Καλέ; που ξανακούστηκε να μην ξέρει μια νεροσταγόνα τι δουλειά έχουμε μέσα σε ένα σύννεφο; απόρησαν εκείνες..
-Μέχρι τώρα έμενα στο βυθό τη λίμνης και είναι η πρώτη φορά που φεύγω από το σπίτι μου..
Είμαστε μαζεμένες εδώ γιατί περιμένουμε να έρθει το φθινόπωρο να πέσουμε σαν βροχή να ποτίσουμε την γη..
Και το φθινόπωρο δεν άργησε να έρθει.
Οι σταγόνες στριμώχνονταν τώρα στην άκρη του σύννεφου και άρχισαν να πέφτουν με δύναμη στην γη..

-Αντε έλα τι περιμένεις; πέσε και  εσύ,είπανε στην νεροσταγόνα μας καθώς έπεφταν στην γη.
-Να πέσω; πως να πέσω δηλαδή; Εγώ φοβάμαι πολύ το ύψος!!!
Να είχα τουλάχιστον ένα αλεξίπτωτο να μην χτυπήσω πέφτοντας..!!
-Αλεξίπτωτο; είπαν οι άλλες σταγόνες σκασμένες στα γέλια..μέχρι και το σύννεφο δεν άντεξε και χαμογέλασε πλατιά..
-Φαντάζεστε μια σταγόνα με αλεξίπτωτο; τι αστείο θέαμα θα ήταν..

-Οτι και να λέτε εγώ δεν πέφτω φοβάμαι..
-Χμμμ έκανε το σύννεφο αφού δεν θέλεις να πέσεις σαν βροχή, τότε μείνε εδώ..και περίμενε να δούμε τι θα κάνω με σένα..
Δεν  πέρασε πολύς καιρός, και η παγωνιά ήρθε να επισκεφτεί  το σύννεφο που άρχισε να γίνεται όλο και πιο γκρίζο..
-Μπρρρρ....τι κρύο είναι αυτό μόλις μπήκε;
Η νεροσταγόνα μας,μαζί με άλλες που είχαν μαζευτεί στο μεταξύ..άρχισαν να τρέμουν από την παγωνιά και με έκπληξη της είδε να αλλάζει όπως και οι άλλες σταγόνες  σιγά  σιγά μορφή και να γίνονται κάτασπρες και ελαφριές σαν πούπουλα..
-Τώρα είστε έτοιμες να πέσετε στην γη και  να την ντύσετε με την λευκότητα σας..
Τι να κάνει λοιπόν η σταγόνα μας, ήθελε δεν ήθελε ,άρχισε να πέφτει όχι πια σαν σταγόνα βροχής, αλλά σαν μια όμορφη  κάτασπρη νιφάδα χιονιού..
Τουλάχιστον σκεφτόταν καθώς έπεφτε απαλά έτσι είναι σαν να φοράω αλεξίπτωτο..

Φτάνοντας κάτω  ακούμπησε στο πέταλο ενός νούφαρου.. και είδε με έκπληξη της πως βρισκόταν στα  γαλάζια νερά της λίμνης..είχε ξαναγυρίσει στο σπίτι της!!!!
Είχε γίνει μέσα σε λίγες στιγμές η νεροσταγόνα που ξέραμε...
-Ουφ  φτάνει πια!!! δεν μπορώ τόσες αλλαγές..μακάρι να ήμουν ένα νούφαρο και να έμενα για πάντα εδώ αναστέναξε..!!

Την ώρα εκείνη έτυχε να περνά από εκεί, η καλή νεράϊδα της λίμνης,και θέλησε να πραγματοποιήσει την επιθυμία της..
Σήκωσε το μαγικό ραβδί της και ακούμπησε την νεροσταγόνα και την μεταμόρφωσε σε ένα όμορφο λευκό νούφαρο, που έμεινε για πάντα στα νερά της γαλάζιας λίμνης..!!!

Ελπίζω να περάσατε καλά και να μην κουραστήκατε διαβάζοντας ..να αφήσατε να βγει το παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας..και να του χαρίσατε ένα χαμόγελο... 
Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα να είστε όλοι καλά..!!!
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ.!!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..!! 

  

Η ΠΕΜΤΗ ΕΥΧΉ..!!!!

Στον παλιό καλό καιρό,ζούσε μια όμορφη μικρή νεραϊδούλα...μέσα στο νεραϊδόδασος

Το πρόσωπό της , έμοιαζε του φεγγαριού...αλλά αυτό που την έκανε τόσο ξεχωριστή..ήταν τα μάτια της...

Είχε τα πιο όμορφα πράσινα μάτια στον κόσμο...!!!!

Πράσινα ..σαν το χρώμα του σμαραγδιού....!!!!!

Η μαμά της η μεγάλη νεράιδα του όμορφου αυτού δάσους αποφάσισε πως η κόρη της ήταν έτοιμη να βγει  στον κόσμο των ανθρώπων αφού μέχρι εκείνη την στιγμή ζούσε κάτω από την προστασία της.
Έπρεπε πια να ανοίξει τα πανέμορφα  διάφανα φτερά της και να πετάξει μακρυά της,δοκιμάζοντας και τις δικές της δυνάμεις.
Της έδωσε λοιπόν η νεραϊδομαμά  πέντε ευχές να της χαρίσει εκείνη όπου   θέλει. ..!!
Πήγαινε κόρη μου στο καλό και μοίρασε τις ευχές σου όπως εσύ νομίζεις.!!
Η νεραϊδούλα μας ήταν τόσο καλόκαρδη που ήθελε όλοι οι άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι...

Είχε όμως στα χέρια της μόνο πέντε ευχές..και αποφάσισε να βρει πέντε ανθρώπους να πραγματοποιήσει τις επιθυμίες τους...

Ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησε καθότανε σε ένα καφενείο και έπινε τον καφέ του από μια κούπα..

Μπορώ να πραγματοποιήσω μια ευχή σου...πια θέλεις να είναι;

χωρίς να πολυσκεφτεί εκείνος ..τις είπε....να γεμίσει η κούπα μου λίρες.....

Πες το και έγινε... η ευχή σου πραγματοποιήθηκε του είπε...και ευθείς η κούπα του γέμισε λίρες...

Ο δεύτερος ήταν ένας ζαχαροπλάστης....πραγματοποιώ ευχές του είπε...

τι θα ήθελες;

Θέλω να φτιάχνω το καλύτερο και νοστιμότερο γλάσο στον κόσμο..της απάντησε..

Γέλασε η νεραϊδούλα μας..αλλά του έκανε το χατίρι...

Εντάξει του είπε από εδώ και πέρα το γλάσο σου θα είναι το νοστιμότερο και διασημότερο στον κόσμο

Λίγο παρακάτω είδε έναν άνθρωπο να τρέμει από τον φόβο του...

Εσύ τι θα ήθελες να ευχηθείς; τον ρώτησε..

Αχ!!! καλή μου νεράιδα της είπε φοβάμαι τόσο πολύ να βγω από το σπίτι μου

γιατί νομίζω ότι θα πέσει κανένα κεραμίδι στο κεφάλι μου και θα σκοτωθώ...

θα ήθελα να απαλλαγώ από αυτόν τον φόβο μου...

Μην στεναχωριέσαι μέχρι τα βαθιά σου γεράματα αυτό που φοβάσαι δεν θα σου συμβεί....του είπε και έφυγε....να συνεχίσει την αποστολή της που ήταν να κάνει ευτυχισμένους  πέντε  ανθρώπους, αφού μόνο πέντε ευχές είχε στα χέρια της..!! 

Εκεί που πήγαινε βρέθηκε μπροστά της ένας στρατιώτης...

Πραγματοποιώ ευχές πες μου την δική σου ευχή να γίνει πραγματικότητα...

Τι να θέλω καλή μου νεραϊδούλα  αφού είμαι στρατιώτης και προστατεύω την πατρίδα μου ;
 θα ήθελα να κερδίζω πάντα στην μάχη..της είπε..!!

Από εδώ και πέρα πάντα θα κερδίζεις πάντα τις μάχες σου ...του είπε και τον χαιρέτισε.

Τι μου έμεινε; σκέφτηκε..μόνο μια ευχή ..θα την δώσω σε όποιον βρεθεί μπροστά μου αυτήν την στιγμή.....

Η ματιά της έπεσε σε ένα παιδί που περνούσε εκείνη την ώρα από μπροστά της καθισμένο σε ένα αναπηρικό καροτσάκι...

Δεν χρειάστηκε καν να ρωτήσει το παιδί η νεραϊδούλα μας τι ευχή θα ήθελε

το έβλεπε στα μάτια του.. και μέσα της για πρώτη φορά έκανε εκείνη μια ευχή για κάποιον άλλο άνθρωπο....

Ευχήθηκε να σηκωθεί το μικρό παιδί από εκείνη την απαίσια καρέκλα..και να τρέξει σαν ζαρκάδι  ελεύθερο και χαρούμενο....

Και ενώ έκανε την πέμπτη και τελευταία..ευχή της..δάκρυα χαράς κύλισαν από τα πανέμορφα πράσινα  μάτια  της γιατί ήξερε πως η πέμπτη ευχή της θα έκανε χαρούμενο και ευτυχισμένο ένα παιδί..!!!

Το μικρο αυτό παραμύθι είχε πάρει μέρος στο παιχνίδι των λέξεων όταν το έκανε η Φλώρα στο TEXNIS STORIS πριν από 3-4 χρόνια..με δυο τρεις μικρές διορθώσεις που έγιναν .. ήθελα να συνοδέψει ότι με αγάπη έκανα για μια μικρή πριγκίπισσα που θα έχει στο δωμάτιο της αυτό το μικρο πλεχτό σετάκι.. προς το παρών..!!

Για τους μικρούς  πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες της καρδιάς μας ....ας κάνουμε πολλές ευχές να είναι πάντα χαρούμενα και ευτυχισμένα τα παιδιά όλου του κόσμου..!!!

Όσες ενδιαφέρεστε να χαρίσετε λίγο από τον χρόνο σας μαζί με την αγάπη σας μπορείτε να πάρετε πληροφορίες από 

ΕΔΩ  θα δείτε και τις δημιουργίες της παρέας..!!!

Σας εύχομαι να έχετε όλοι μια όμορφη εβδομάδα .... κάνετε έναν άνθρωπο χαρούμενο

απλά.....χαμογελώντας του..!!

.... Ο ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ..!!! ( Κοινωνία Ώρα Αγάπης)

Μέσα σε ένα όμορφο καταπράσινο δάσος, κανένα από τα ζώα που ζούσαν εκεί δεν είχε όρεξη για παιχνίδι...!!!
Άλλα  ήταν ξαπλωμένα νωχελικά επάνω στο χορτάρι,και άλλα καθισμένα στα κλαδιά των δέντρων και όλα είχαν αφοσιωθεί, με πολύ προσοχή, άλλο στο... smart fone, του,...άλλο στο.. I pad ένα τρίτο στο   tablet και άλλα .. στα κινητά τους .. στέλνοντας   μηνύματα το ένα στο άλλο, παίζοντας παιχνίδια στο  p.c..τους..
Απόλυτη σιωπή στο δάσος.
Κανένας βρυχηθμός... κανένα μουγκρητό.. 

Η μόνη που είχε ξεφύγει από αυτή την μανία ήταν η σοφή ηλικιωμένη  κουκουβάγια.
Έβλεπε πως είχαν καταντήσει τα ζώα του δάσους πως  είχαν παχύνει από το καθισιό.. και τα μεγάλα της μάτια βούρκωναν από την λύπη. .!
Πρέπει κάτι να σκεφτώ.. μουρμούρισε., δεν είναι κατάσταση αυτή!!
Κάτι που να συμμετέχουν όλα τα ζώα μαζί... αλλά τι;
Ω..!!! πως δεν το σκέφτηκα  τόσο καιρό φώναξε χτυπώντας με το ένα της φτερό το κούτελο της.!!

Θα οργανώσω ένα μαραθώνιο.. και μόνο να μου πει κανένα ότι δεν παίρνει μέρος σ αυτόν   και θα τα πούμε...!!
Κούκου..βα....κούκου βα.. άρχισε να φωνάζει. 
Ωχ... τι έπαθε η κυρα κουκουβάγια και μας φωνάζει.. λέει ένας λαγός που έπαιζε εκείνη την ώρα ένα παιχνίδι στον υπολογιστή του.
Δεν ξέρω τι  μας  θέλει  απάντησε  από το απέναντι κλαδί ένας σκίουρος...σκυμμένος  στο κινητό του να προσπαθεί να διαβάσει το μήνυμα που του έστειλε.. το ζαρκάδι. 
Ουφ τι να  θέλει άραγε; δεν μου φαίνεται και τόσο φιλικό το κρώξιμο της είπε ο λύκος , δυσαρεστημένος που τον διέκοψαν από την συζήτηση που είχε στο facebook   με την  κυρα λύκαινα.
Με τα χίλια ζόρια και συνοφρυωμένα μαζεύτηκαν στο ξέφωτο όπου ήταν  το σπίτι της σοφής ηλικιωμένης  κουκουβάγιας.

 Μπορεί όλα  τα ζώα να δυσαρεστήθηκαν για την μάζωξη αλλά δεν τολμούσαν να της φέρουν και αντίρρηση.
Όταν τα είδε εκείνη όλα  μαζεμένα κάτω από το σπίτι της...στάθηκε σε ένα κλαδί και κοίταξε ευχαριστημένη. 
Όλο το ξέφωτο .. μέχρι την άκρη του ήταν γεμάτο και όλα τα ζώα είχαν τα μάτια τους καρφωμένα επάνω της.
Χμμ.. καλό είναι αυτό σκέφτηκε... από μέσα της τουλάχιστον με ακούν ακόμα..
Ελα κυρά κουκουβάγια λέγε τι μας θέλεις και έχουμε   δουλειές είπε η βαστική  κυρα αλεπού .
Σαν τι δουλειές έχεις κυρά αλεπού;
Εεεεε να...έχω αφήσει στην μέση ένα μήνυμα  που ήθελα να στείλω...
Αααα για αυτό ακριβώς  θέλω να σας μιλήσω..την διέκοψε η σοφή  ηλικιωμένη κουκουβάγια.
Σας μάζεψα εδώ όλα ...γιατί δεν είναι κατάσταση αυτή που  ζούμε  στο δάσος..!! 
Δεν ήταν έτσι παλιά...το δάσος .. είχε ζωή.. φωνές... ακούγαμε μουγκρητά... βρυχηθμούς νιαουρίσματα.. 
Τώρα έχετε πέσει με τα μούτρα στο ίντερνετ στο  facebook  και δεν σηκώνεται κεφάλι από τα κινητά..!! 
Και πως θα μάθουμε χωρίς αυτά τι συμβαίνει στον κόσμο;  πετάχτηκε  ο βασιλιάς το λιοντάρι.
Να το κάνετε και αυτό ... αλλά με μέτρο.
Λοιπόν .. σας μάζεψα εδώ να σας ανακοινώσω την απόφαση μου να διοργανώσουμε  ένα μαραθώνιο  και θα λάβουν μέρος όλα τα ζώα του δάσους.. να γυμναστείτε και να ξαναγυρίσει η ζωή εδώ μέσα.
Μαραθώνιος; τι είναι αυτό; ρώτησε ο σκαντζόχοιρος που έφτασε εκεί
την τελευταία στιγμή.

Ο μαραθώνιος είναι ένα άθλημα του το κάνουν οι άνθρωποι και σκέφτηκα ότι αφού είναι  ομαδικό θα σας ενδιαφέρει.
Θα μαζευτήτε όλα εδώ στο ξέφωτο και μόλις θα σας δώσω το σύνθημα  θα αρχίσετε να τρέχετε μέχρι να φτάσετε στο απέναντι δασάκι.
Όποιο από όλα σας φτάσει πρώτο αυτό και θα είναι ο νικητής..
Ααα εγώ θα φτάσω πρώτο είπε το λιοντάρι εκτός ότι τρέχω γρήγορα είμαι ο βασιλιάς...μμμμ σιγά μπορεί να είσαι βασιλιάς αλλά  εγώ θα φτάσω πρώτη στο τέρμα. τρέχω γρηγορότερα .. είπε η ελαφίνα..!!  Εεε όχι και γρηγορότερα και από μένα; άρχισε να λέει η τίγρης.
Θέλουμε να πάρουμε και εμείς μέρος στον μαραθώνιο ακούστηκαν δυο ψιλές φωνούλες..!!
Ποιος μιλάει; γύρισαν όλα μαζί τα κεφάλια τους να δουν από που έρχονταν οι φωνές..
Μια χελώνα και ένα σαλιγκάρι  ήταν τα ζωάκια που μίλησαν.

πηγη εικόνων

Να πάρετε μέρος στην μαραθώνιο; ρώτησαν  όλα με ένα στόμα .. και κρατώντας τις κοιλιές  τους ξέσπασαν σε κοροϊδευτικά γέλια.. 
Τι φασαρία είναι αυτή; ρώτησε η κουκουβάγια ενώ ήταν έτοιμη να δώσει το σύνθημα της εκκίνησης.
Θέλουν να πάρουν μέρος και η χελώνα με το σαλιγκάρι.. μα ποτέ δεν θα μας φτάσουν στο τρέξιμο είπαν τα ζώα ακόμα γελώντας.
Και βέβαια έχουν το δικαίωμα στην προσπάθεια θα  πάρουν μέρος  όλα τα ζώα που θέλουν και  μπορούν να το κάνουν.
Λοιπόν.. μπείτε  όλα σε μια γραμμή.
Έτοιμοι; εμπρός... μαρς.
Ξεκίνησαν να τρέχουν όλα προς τα εκεί που ήταν το τέρμα...έτρεχαν να φτάσουν όσο γινόταν πιο γρήγορα..για να νικήσουν .
Το σαλιγκάρι και η χελώνα ξεκίνησαν και εκείνα μα όπως ήταν τα πράγματα δεν θα έφταναν ούτε μέχρι την μέση όμως συνέχισαν την προσπάθεια δεν το έβαλαν κάτω.
Ξαφνικά πιάνει μια δυνατή  καταιγίδα..και όλα έτρεξαν να προφυλαχθούν από τις χοντρές σταγόνες της βροχής.
Η χελώνα και το σαλιγκάρι  χώθηκαν κάτω  από τα καβούκια τους και συνέχισαν να προχωρούν.
Φτάνοντας λίγα βήματα πριν το τέρμα το σαλιγκάρι γυρίζει και λέει στην χελώνα..
Συνέχισε εσύ ... εγώ κουράστηκα δεν μπορώ άλλο, νομίζω ότι δεν θα τα καταφέρω.
Ελα λίγο έμεινε κουράγιο, φτάνουμε στο τέρμα το φανταζόσουν; 
Ανέβα στην πλάτη μου και πάμε.
Το σαλιγκάρι σκαρφάλωσε στο καβούκι  της χελώνας και προχώρησαν μαζί τα  δυο μέτρα που τους χώριζαν από το τερματισμό...!!
Ξαφνικά ακούστηκα χειροκροτήματα από όλα τα ζώα που είχαν στο μεταξύ μαζευτεί στο δασάκι που ήταν το τέρμα ..αφού η καταιγίδα.. είχε σταματήσει.
Μπράβο... μπράβο..έλεγαν όλα και δεν γελούσαν πια μαζί τους.
Όμως είχε παρουσιαστεί  ένα πρόβλημα.. ποιο από τα δύο θα ήταν ο νικητής; 
Να ρωτήσουμε την σοφή ηλικιωμένη κουκουβάγια. .είπαν μερικά.
Ναι ..ναι ...θα βρει την λύση σίγουρα.
Εγώ  λέω να έχουμε δυο νικητές .. εσείς τι λέτε; είπε εκείνη  με ένα χαμόγελο  
Ναι..ναι.. συμφώνησαν  όλα μαζί.
Και ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που σε έναν  μαραθώνιο υπήρχαν δύο νικητές αντί για  έναν...!!! 

Ολες οι εικόνες είναι από το ίντερνετ. 

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στο δρώμενο
                                          (Κοινωνία Ώρα Αγάπης)

της αγαπημένης μας πυργοδέσποινας...Αριστέας... Η ζωή είναι ωραία .. έχει αντίρρηση κανείς; 
Η ώρα της αγάπης μπορεί να υπάρχει παντού ... σε όλα τα πλάσματα του κόσμου τούτου.!!
Γι αυτό να την περιμένετε .. αγαπημένη μου παρέα θα σας γεμίσει χαρά και χαμόγελα..!!!! 
Όπως με γέμισε και εμένα χαρά και χαμόγελα αυτή η όμορφη προσωπική μου  κούπα για να πίνω τον καφέ μου  σταλμένη από την καλή μας φίλη την Με τον υπέροχο δικό της κόσμο!!!

Εεεεεε είναι να μην χαίρεσαι;
Σε ευχαριστώ πολύ Σωτηρία μου  μου για το χαμόγελο που μου χάρισες..!!!