Μίνι σκυτάλη # 2...ΤΟ ΚΌΚΚΙΝΟ ΠΟΔΉΛΑΤΟ!

-Αχ Περικλή μου έχω αγωνία, λες να της αρέσει το δώρο μας;

-Είμαι σίγουρος Ασημίνα μου. Σκέψου, σήμερα γίνεται 13 χρονών! Πως πέρασαν τα χρόνια; ολόκληρη δεσποινίδα έγινε! 

Η οικογένεια του Περικλή τα έβγαζε πέρα τσίμα τσίμα. Τα οικονομικά τους δεν τους επέτρεπαν έξτρα έξοδα. 

Όμως εδώ και καιρό ο Περικλής και η Ασημίνα οι γονείς της Ειρήνης, έκαναν φοβερή οικονομία για να μπορέσουν να πάρουν στην μοναχοκόρη τους, το δώρο που ήξεραν ότι το ήθελε πάρα πολύ.

Την έβλεπαν πως έλαμπαν τα μάτια της κάθε φορά που έβλεπαν ποδήλατο.

Η Ειρήνη τους δεν θα τους το ζητούσε ποτέ και το ήξεραν.

Ήταν μεγαλωμένη με αρχές και αξίες και καταλάβαινε την οικονομική τους κατάσταση. 

Σήμερα όμως ήταν μια ξεχωριστή μέρα και περίμεναν πως και πως να ξυπνήσει η Ειρήνη και να έρθει για πρωινό.

-Καλημέρα μπαμπά μαμά, ακούστηκε ερχόμενη μέσα στην κουζίνα, που την περίμενε επάνω στο τραπέζι ένα φλυτζάνι ζεστό γάλα και ένα μεγάλο κομμάτι σοκολατένιο κέικ.

Καθισμένοι οι γονείς της με το μισοπιωμένο  καφεδάκι τους, έριχναν κλεφτές ματιές και χαμόγελα ο ένας στον άλλον.

-Κάτι έχετε εσείς και χαμογελάτε; νομίζετε ότι δεν σας βλέπω; τους είπε καθώς έβαζε μια μεγάλη μπουκιά στο στόμα της από το μοσχομυριστό σοκολατένιο κέικ.

-Να της το πούμε; ρώτησε η Ασημίνα τον Περικλή.

-Περίμενε  αγάπη μου να φάει το πρωινό της πρώτα.

-Τι να μου πείτε; είμαι περίεργη καλέ μπαμπά;

-Ελα Ειρήνη μου της είπε παίρνοντάς τη από το χέρι και οδηγώντας τη προς την έξοδο του σπιτιού.

Άνοιξε την πόρτα και τα γαλάζια μάτια της Ειρήνης άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη αντικρίζοντας στην αυλή τους ένα κατακόκκινο ολοκαίνουργιο ποδήλατο, με ένα τεράστιο ροζ φιόγκο δεμένο στο τιμόνι του.

Με μια κραυγή χαράς έτρεξε κοντά του, ενώ ένα ερωτηματικό σχηματίστηκε  στο πρόσωπό της.

-Μα...τι... πως...

-Ναι Ειρήνη μου της είπε ο πατέρας της είναι δικό σου. Είναι το δώρο μας για τα γενέθλια σου!

Δεν ήξερε ποιον να αγκαλιάσει πρώτα, τους γονείς της ή το ολοκαίνουργιο κόκκινο ποδήλατο της...

Αφού  πέρασαν οι πρώτες χαρούμενες στιγμές και η Ειρήνη κατάλαβε πως δεν ήτα ψέματα αυτό που έβλεπε μπροστά της, αγκάλιασε τους γονείς της και τους έσκασε δυο από τα πιο γλυκά φιλια της.

-Έλα Ασημίνα μου ας την αφήσουμε μαζί του θα έχουν πολλά να πούνε.

Και δεν είχε άδικο ο πατέρας της.

Η Ειρήνη το κοίταζε, το χάιδευε, στο τιμόνι, στα πετάλια, στο όμορφο καλαθάκι του, δεν το πίστευε ότι αυτό το πανέμορφο κατακόκκινο ποδήλατο ήταν δικό της.

Ηταν το όνειρό της από μικρή και τώρα έγινε πραγματικότητα.

Μια ηλιαχτίδα που μόλις πρόβαλε  μέσα από την φυλλωσιά της ακακίας τους της φάνηκε πως της χαμογέλασε, σαν να της έλεγε...

-Άντε τι περιμένεις; ανέβα και απόλαυσε την βόλτα σου.

Έπιασε το τιμόνι, πάτησε τα πετάλια, η καρδιά της άρχισε να χτυπάει, το κόκκινο ποδήλατο της και εκείνη ένιωσαν για πρώτη φορά τον αέρα να τους χαϊδεύει, καθώς άρχιζαν το ταξίδι τους μαζί.

-Εμείς οι δυο θα περάσουμε υπέροχα ε;   

        *************

Με αφορμή την φωτογραφία με το ποδήλατο επάνω που μου κληρώθηκε, από την Μαίρη με την γήινη ματιά που διοργανώνει με επιτυχία το δρώμενο της μίνι  σκυτάλης

 Και αυτό που διαβάσατε  είναι η δική μου συμμετοχή στο παιχνίδι. 

Να είστε όλοι καλά να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο ομορφαίνει την μέρα μας...μοιραστείτε το!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!   

     

ΣΤΟΡΓΗ!! - "Δρώμενο Το xmas δέντρο των bloggers"

 Με πολύ χαρά Ανταποκριθήκαμε φέτος στο κάλεσμα 

της Μαρίνας εκείνης που ερωτεύεται την ζωή, που μας προέτρεπε να στολίσουμε ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο με 24 στολίδια-ευχές, μια για κάθε μέρα που περνά μέχρι τα Χριστούγεννα! 

Σε κάθε έναν που θα έπαιρνε μέρος σε αυτό το δρώμενο και  μετά από κλήρωση που έκανε η φίλη μας, το γράμμα που έπεσε σε μένα ήταν το "ΣΙΓΜΑ" και η λέξη που επέλεξα είναι

"ΣΤΟΡΓΉ"

Το συναίσθημα που βγάζει ζεστασιά, καλοσύνη.

Που μας το απαγόρεψαν αυτή την χρονιά.. 

και το καταχωνιάσαμε στην καρδιά μας, προς ώρας.

Έχουμε γίνει πιο απόμακροι και καχύποπτοι απέναντι στον συνάνθρωπό μας.  

Βλέμματα πίσω από μάσκες που προσπαθούν μέσα από την ματιά μόνο, να δώσουν τα συναισθήματα.

Και εσύ, πως να δείξεις την στοργή σου χωρίς αγγίγματα;

Χωρίς να ανοίξεις την αγκαλιά σου να χωθούν μέσα τους οι αγαπημένοι σου;

Χωρίς το φιλί στο μάγουλο αγαπημένων φίλων;

Χωρίς να δώσεις το χέρι στον συνάνθρωπό σου;

Για ότι μας πήρε αυτή η χρονιά που περνά τις τελευταίες της μέρες, θα ευχηθώ να μας τα φέρει πίσω  το 2021 που έρχεται.

Να ευχηθούμε, να ξαναπάρουμε πίσω τις ζωές μας.

Να ευχηθούμε, να βρούμε ξανά την κανονικότητα μας.

Να εκτιμήσουμε περισσότερο τις αξίες μας.

Την συντροφικότητα, την στοργή, την συμπόνια.

Να συναντήσουμε 

το χαμόγελο, την χαρά, που μας περιμένουν  ανυπόμονα στην γωνία! 

Γι αυτό κανόνισε   καινούργιε χρόνε που θα έρθεις, μην τσιγκουνευτείς τίποτα και μην ξεχάσεις καμιά ευχή από αυτές που θα διαβάσεις σ αυτό το ιδιαίτερο Χριστουγεννιάτικο δέντρο των μπλόκερς!!

Αυτή ήταν η δική μου λέξη-στολίδι,

στο δρώμενο της Μαρίνας, 

Σε ευχαριστώ πολύ Μαρινάκι μου που

μου έδωσες την ευκαιρία να βάλω και εγώ ένα στολίδι ευχή στο 

"Το Χmas δέντρο των bloggers"

Το τραγούδι που συνοδεύει

  την ευχή  μου είναι... 

Αλλά και στολισμός δέντρου χωρίς κάλαντα δεν γίνεται,😊 

Τα κρητικά κάλαντα

Καλά Χριστούγεννα!! σε όλους με υγεία !!

 του χρόνου  όλοι μαζί μια αγκαλιά παρεάκι μου!!   

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ..!!!!

Ποτέ δεν ήμουν καλός στα λόγια από παιδί.

Αντίθετα μπορώ πολύ πιο εύκολα να εκφράσω τα συναισθήματα μου με την γραφή.

Αυτό κάνω τώρα θέλοντας μέσα από ένα γραμμα να σου πω,πως είσαι για μένα παράδειγμα ανθρώπου που θέλω πολύ να  μοιάσω. 

Από τότε που το παιδικό μου χέρι κούρνιασε μέσα στο δικό σου ένιωσα ασφάλεια κοντά σου.

Ακόμα την νιώθω όταν το χέρι σου ακουμπά με αγάπη που ζεσταίνει τον ώμο μου, αφού έχω γίνει μεγάλος άντρας πια και δεν με φτάνεις στο ύψος!

Τι παιχνίδια θυμάμαι κάναμε όταν ήμουν μικρός!!

Γινόσουν το πρώτο μου αλογάκι που με ταξίδευε σε φανταστικές νικηφόρες μάχες!

Παλικαράκι πια, μου έλεγες  πως μου έχεις εμπιστοσύνη πως θα γίνω καλός άνθρωπος όταν μεγαλώσω.

Μου έμαθες την καλοσύνη και την ανιδιοτελή αγάπη που για σένα είναι αυτονόητα συναισθήματα.

Παρακαταθήκη τα λόγια σου τώρα που μεγάλωσα.

Να αποφεύγεις τα θολά τοπία και τις ομίχλες στην ζωή σου.

 Δεν βγάζουν πουθενά μου έλεγες!

Βάζε κάθε μέρα μια Ανατολή να φωτίζει τον δρόμο σου παιδί μου!

Το να είμαι δημιουργικός σαν άνθρωπος το οφείλω σε σένα. Αφού βλέποντας σε, πως η δημιουργία είναι  ακόμα και τώρα που άσπρισαν τα μαλλιά σου  το μότο της ζωής σου.

Δεν θυμάμαι να σε είδα ποτέ να κάθεσαι χωρίς να κάνεις κάτι.

Πίνοντας τον καφέ μας σαν άντρες,το κεχριμπαρένιο σου κομπολογάκι το δώρο μου στα γενέθλια σου,το  τίκι τάκα  συντροφεύει  με τον ήχο του τα λόγια μας περί ανέμων και υδάτων πια.!

Το ξέρεις πως ότι ήταν να μου μάθεις, μου το έμαθες!

Μεγάλο ενέχυρο η εμπιστοσύνη σου σε μένα πως θα τα καταφέρω στην ζωή μου.

Δεν θα σε διαψεύσω σου το υπόσχομαι!

Μότο στον δικό μου δρόμο οι οδοδείκτες σου παππού μου !

Σε ευχαριστώ !!

Ήταν η δική μου συμμετοχή στο 16ο παιχνίδι των λέξεων που διοργανώνει με επιτυχία η  Μαρία μας κάθε φορά..!

Είναι αλήθεια ότι οι λέξεις που έπρεπε να βάλουμε με είχαν βάλει σε δίλημμα!! 

Οι μέρες περνούσαν και δεν μου κατέβαινε τίποτα!!

Τον οδοδείκτη ..δε..δεν τον είχα ξανακούσει σαν λέξη!!

Οπότε παίρνω την εμπνεύστρια..τηλέφωνο..

Αριστάκι μου; ο οδοδείκτης είναι αυτό που φαντάζομαι;

Ναι ακριβώς αυτό είναι..μου λέει.. 

Και που θα τον χρησιμοποιήσω  αυτόν μάτια μου; της λέω!!

Μπορείς να τον χρησιμοποιήσεις μεταφορικά μου λέει..!!

Τι ήταν να μου το πει...η ιστορία άρχισε να γράφεται επί τόπου..μια ιστορία βιωματική αφού  η συνομιλίες αυτές γινόταν μπροστά μου...ανάμεσα στον παππού και στον εγγονό μου .. με διαφορετικές λέξεις αλλά με το ίδιο νόημα!! Απλά προσάρμοσα τις λέξεις στην ιστορία μου!!
 Σας ευχαριστώ πάρα πολύ παρεάκι μου για τον χρόνο που του αφιερώσατε για να το διαβάσετε !!
Να είστε όλοι καλά  και  να έχετε μια όμορφη εβδομάδα..και θυμηθείτε ..ότι ένα χαμόγελο ανοίγει τις καρδιές των ανθρώπων!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!