Θαμπώνει το φως τους μες την νυχτιά.
Φεγγάρι η νύχτα απόψε δεν έχει,
ειν' Αύγουστος μήνας, μα μέσα μου βρέχει.
Στα δάχτυλα η άμμος, κυλά σαν κλεψύδρα.
Ο χρόνος περνάει κι ακόμα δεν σ' είδα.
Τα όνειρα βάλαν φτερά τρομαγμένα,
στη σκέψη πετάξαν να βρούνε εσένα.
Στ ακρογιάλι το κύμα δεν λέει τραγούδια.
Σκορπιστήκαν τα λόγια στου ανέμου την φούρια.
Τριγύρω ο κόσμος γελάει και τρέχει,
ειν' Αύγουστος μήνας, μα μέσα μου βρέχει!
Η φωτό ανήκει στον δημιουργό της.
Δεν θυμάμαι αν τους έχω ξαναβάλει, όμως οι στίχοι αυτοί, γράφτηκαν πριν 30 χρόνια, και περίμεναν τόσο μέχρι να βγουν στην επιφάνεια, παίρνοντας μέρος, στο δρώμενο του καλοκαιριού που κάνει η Αριστέα μας μας, " Ενα ποίημα για το καλοκαίρι"
Επειδή βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού και όλοι θέλουμε όσο λιγότερη προσπάθεια να κάνουμε, από την μία η ζέστη και από την άλλη η διάθεση για χαλαρότητα είναι στα ύψη, είπα να μην σας κλέβω πολύ χρόνο από όλα αυτά, εξ ου και η σύντομη αυτή ανάρτηση.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη καλοκαιρινή εβδομάδα. Να προσέχετε τον εαυτό σας, γιατί σίγουρα όλο και κάποιος θα σας χρειάζεται. Να μην ξεχνάτε παρακαλώ, πως...το χαμόγελο είναι μεταδοτικό, όπως έλεγε και ένας γνωστός παρουσιαστής! 😄
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας που περνάτε και τα λέμε!
