Φωτογραφική σκυτάλη # 4 ....Μια φορά και ένα καιρό....

Ηταν ένα παραμύθι...που δεν είχε ούτε νεράϊδες ούτε δράκους,ούτε εξωτικά που μιλούσαν με ανθρώπινη μιλιά..
Μια ιστορία  που άρχισε να ξετυλίγεται στην μνήμη μου μέσα από την ομίχλη των χρόνων που πέρασαν και που την θύμηση του, μου την προκάλεσε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία...
Πόσο πίσω στο χρόνο πήγα!! που θα μπορούσα να αρχίσω ακριβώς έτσι..
Μια φορά και..ένα καιρό..
Σε μια όμορφη πόλη του κόσμου ζούσε ένα μικρό κοριτσάκι μαζί με την μαμά του.
Δυο καμαρούλες όλες κι όλες το σπίτι τους και όμως χωρούσε μέσα του όλη την αγάπη του κόσμου.
Η μαμά του  δούλευε από το πρωί μέχρι το βράδυ, για να μην της λείψει τίποτα και το κατάφερνε αυτό, αφήνοντας το κοριτσάκι  σε μια γειτόνισσα  που έμενε δίπλα τους.
Μπορεί να του έλειπε η μαμά του αλλά εκείνο ήταν ένα παιδί που δεν παραπονιόταν ποτέ..
Επαιζε τις περισσότερες ώρες  με την  κόρη της γειτόνισσας,που ήταν μικρότερη του,  με την μοναδική κούκλα που είχε το κοριτσάκι.
Πότε η μια έκανε την μαμά και πότε ή άλλη.
Εκείνη την χρονιά πλησίαζαν οι γιορτές και οι δρόμοι, τα πάρκα, οι πλατείες και οι βιτρίνες των καταστημάτων, στολίστηκαν με πολύχρωμες γιρλάντες και λαμπιόνια,για να υποδεχτούν την γέννηση του Χριστού και τον ερχομό εκείνου του μακρινού καινούργιου χρόνου..
Το κοριτσάκι με την μαμά του κατέβηκαν στο κέντρο της όμορφης πόλης τους.
Ο  κόσμος χαρούμενος  συνωστιζόταν στα κατάφωτα καταστήματα να ψωνίσει τα δώρα του για τα αγαπημένους του.
Οι βιτρίνες μαγνήτιζαν τα μάτια των παιδιών στολισμένες με λογής λογής παιχνίδια..
-Μαμά δες εκεί απέναντι είπε η μικρούλα  αφήνοντας το χέρι της μαμάς της,πήγε τρέχοντας και σταμάτησε μπροστά σε μια βιτρίνα. 
 Ανάμεσα από όλα τα παιχνίδια, που ήταν εκεί ξεχώριζε  μια πανέμορφη κούκλα.
Με το μεταξωτό της φουστάνι και τα ξανθά της μαλλιά γεμάτα μπούκλες, ήταν σαν πριγκίπισσα παραμυθιού.
Τα μάτια της μικρούλας την κοίταζαν γεμάτα θαυμασμό..
-Μαμά θα μου πάρεις αυτή την κούκλα;
-Μα έχεις κούκλα.. μήπως θέλεις κανένα άλλο παιχνίδι;
-Όχι μαμά μου αυτή θέλω της απάντησε εκείνη.
Βγαίνοντας από το κατάστημα τα μάτια της  μικρούλας έλαμπαν όλο χαρά.
Μόλις έφτασαν στο σπίτι με ανυπομονησία άνοιξε το κουτί, έβγαλε την καινούργια κούκλα, πήρε και την άλλη που έπαιζαν μαζί με την κορούλα  της γειτόνισσας.
Η μαμά της την ρώτησε γεμάτη περιέργεια.
-Μα τι της θες και τις δυο κούκλες κοριτσάκι μου;
-Μα την καινούργια δεν την θέλω για μένα μαμά.. εγώ έχω κούκλα.
Θα την δώσω στην φίλη μου που παίζουμε μαζί να έχει η κάθε μία το δικό της μωρό !!..
Ακόμα θυμάμαι την αγκαλιά της και την μυρωδιά εκείνης της μέρας.!!!

Αυτή ήταν η προσπάθεια  της συμμετοχής μου στην φωτογραφική σκυτάλη που διοργανώνει με επιτυχία η Μαίρη με Γήινη ματιά της.

Ευχαριστώ πάρα πολύ την Κανελλάκι μας 
για την όμορφη φωτογραφία που μου παρέδωσε και που ήταν η αφορμή να γυρίσω πολλά πολλά πίσω κάτι σαν.. παραμύθι..
Με την σειρά μου παραδίνω την σκυτάλη αυτή στην φίλη        Ιωαννα με την IN THE PASTEL BAG
Με την λέξη.. ''Χειμώνας''...και την  φωτογραφία αυτή!! πηγή 

Διάλεξα ένα πίνακα του Μονέ...κατάλαβα ότι είσαι θαυμάστρια του ... Εύχομαι να μην σε δυσκολέψω Ιωάννα μου..!!!

Και σαν υπενθύμιση...επειδή έπρεπε  παρεάκι μου να κάνω την ανάρτηση σήμερα  της σκυτάλης...

 θα ήθελα και  να σας ευχαριστήσω για τις όμορφες ευχές σας στην προηγούμενη ανάρτηση με τις γιορτές μου..

Ξέρετε πια τα κλασικά... μπολάκι,22 ονόματα τυλιγμένα και η....κλήρωση 

για να κάνω δυο φίλες-φίλο χαρούμενους 

που είναι...

Το Σοφάκι

 και...η Λενιώ 

η καινούργια της παρέας μας ..

Λενιώ μου γράψε μου  στο μέηλ μου για την διεύθυνση σου πλιζζζζ.. 

Να είστε όλοι καλά να περνάτε όμορφα 

και να μην ξεχνάτε ότι..ένα χαμόγελο ποτέ δεν έβλαψε κανέναν..

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..

Φωτό-Συγγραφική Σκυτάλη "3"

Αγάπη θαλασσινή.!!
 Χωμένο  στην αγκαλιά ενός πανέμορφου όρμου, νότια της Κρήτης,ήταν το χωριό του καπετάν Δημητρού.
Σκέτος παράδεισος..!!!
Τα κάτασπρα  σπίτια του κτισμένα το ένα κοντά στο άλλο σαν περιστέρια έμοιαζαν, μέσα στο λιγοστό πράσινο που φύτρωνε στο κατά τα άλλα βραχώδες τοπίο.
Οι κάτοικοί του λίγοι μα πολύ φιλόξενοι.
Αν τύχαινε να  ξεστρατίσει κανένας μέχρι εκεί,μαγευόταν από τον τόπο αυτόν.

Αξημέρωτα άνοιγε τον καφενέ ο κυρ Αργύρης στο μικρο παραθαλάσσιο χωριουδάκι  που ακόμα δεν το είχε  ανακαλύψει ο τουρισμός.
Εβγαζε τα  μπλε  τραπεζάκια  και τις άσπρες του καρέκλες πλάι στο κύμα ,που ταίριαζαν απόλυτα  με τα χρώματα του τοπίου.
Η κόκκινη αναρριχώμενη βουκαμβίλια ανεβασμένη στην σκεπαστή καλαμωτή,
ήταν η πινελιά που θα έβαζε ένας ζωγράφος στην παλέτα του.  

Όπου να ναι θα φανεί η παρέα σκέφτηκε χαμογελώντας και έβαλε το μπρίκι στην φωτιά.
Η μυρωδιά του καφέ έσπασε τα ρουθούνια των τριών φίλων που ήδη είχαν καταφθάσει.
Εφτασεεεεεε!!! φώναξε ο κυρ Αργύρης με τα καφεδάκια έτοιμα και αχνιστά ..
Καλημέρα καπεταναίοι μου τους καλωσόρισε..
Καλημέρα  κυρ Αργύρη του είπαν και οι τρεις μαζί βάζοντας το χέρι τους στην άκρη του γείσου των  καπέλων τους.
Έλα κάθισε κοντά  μας.
Εκείνη την στιγμή  η πρώτη ηλιαχτίδα έκανε  την εμφάνιση της και άρχισε  να παίζει ανάμεσα στα κόκκινα σαν χάρτινα λουλούδια της Βουκαμβίλιας.
Στα πόδια τους η θάλασσα έπαιρνε το χρώμα της ανατολής..ενώ η επιφάνεια της στραφτάλιζε σαν να της είχαν ρίξει ασημόσκονη.
Η "Μαρίτσα" "ξαπλωμένη στο ένα της πλευρό επάνω στην άμμο, περίμενε υπομονετικά...
-Σαν να μου φαίνεται πως σήμερα ήρθατε λίγο νωρίτερα ή κάνω λάθος;
-Πουλιά  στον αέρα πιάνεις όμως κυρ Αργύρη του απάντησε ο Δημητρός γελώντας..έχεις δίκιο.
Εεεε.. τόσα χρόνια σ αυτή τη δουλειά, έχω μάθει να ψυχολογώ ανθρώπους.
Και εσάς  σας νιώθω σαν δικούς μου ανθρώπους. 
-Λοιπόν θα μου πείτε  ή θα  σκάσω από την περιέργεια;
-Εεε να ανέλαβε να του εξηγήσει ο Νικόλας ο δεύτερος της παρέας..πρόκειται για την Μαρίτσα..
-Τι; έπαθε τίποτα η Μαρίτσα; εγώ μια χαρά την βλέπω ξαπλωμένη στην αμμουδιά.
-Όχι δεν εννοούμε αυτή την "Μαρίτσα," απάντησε γελώντας ο Λευτέρης το τρίτο μέλος της παρέας.Την κυρά του καπετάν Δημητρού λέμε. Έχουν  σήμερα επέτειο και...
πες βρε Δημητρό εγώ θα τα λέω;
-Na σήμερα έχουμε επέτειο κυρ Αργύρη με την Μαρίτσα μου..και λέμε με την παρέα να μην την βάλουμε σήμερα να τηγανίσει την ψαριά μας όπως το κάνει κάθε μέρα αλλά, να απολαύσει και εκείνη ένα έτοιμο μεζέ με ότι πιάσουμε. 
-Και που είναι το  πρόβλημα παιδιά; έτσι τους αποκαλούσε όταν ήθελε να απευθύνει τον λόγο και στους τρεις.
-Να .. λέω την πάω στο καλύτερο μέρος του κόσμου και να της κάνω το τραπέζι..
Και βέβαια να την πας καπετάνιο το αξίζει και με το παραπάνω η κυρα Μαρίτσα.
Και που θα την πας;
Όταν λέμε στο καλύτερο μέρος του κόσμου,εννοούμε εδώ κυρ Αργύρη!!!
-Ααααα μετά χαράς.. θα βάλω τα δυνατά  μου Καπετάνιο.
-Φέρτε μου εσείς την ψαριά και ξά μου ( άστο επάνω μου,δικό μου θέμα) 
Χαρούμενοι οι τρεις φίλοι χαιρέτησαν τον κυρ Αργύρη και τράβηξαν για την  "Μαρίτσα"  
Αχ..και να ξερα τι μυστικά σου μουρμουρίζει όλη τη νύχτα σε κάθε της κύμα η πλανεύτρα είπε ο καπετάν Δημητρός σπρώχνοντας την Ψαρόβαρκα  μέσα στην αγκαλιά της θάλασσας..
Με ένα σάλτο ανέβηκαν οι τρεις φίλοι επάνω και ξανοίχτηκαν στο Λιβυκό πέλαγος..
Πέντε χρόνια τώρα που ξεμπαρκάρε  ο καπετάν Δημητρός και ήρθε με την γυναίκα του, (παιδιά δεν τους έδωσε ο Θεός) να μείνει στο τόπο του δεν το μετάνιωσε καθόλου. 
Πρώτος Καπετάνιος στα εμπορικά..είχε γυρίσει όλο τον κόσμο..Ήταν το όνειρο του μόλις άφηνε τα καράβια και έπαιρνε την σύνταξη του, να γυρίσει στο νησί του, να ξεκουραστεί. 
Η θάλασσα ήταν και είναι η μεγάλη του αγάπη, μετά την Μαρίτσα του την αγαπημένη του γυναίκα.
Δεν θα μπορούσε  να ζήσει μακρυά της και είναι τυχερός, που τον τόπο του είναι εκείνη που τον αγκαλιάζει.
Με τον Λευτέρη και τον Νικόλα γνωρίστηκαν όταν πρωτοήρθε στο νησί, και έδεσαν σαν φίλοι μια που είχαν την ίδια τρέλα με το ψάρεμα..
Κάθε μέρα ξανοίγονταν στ ανοιχτά,έβγαζαν τα καλάμια τους και το ψάρεμα τους γίνονταν απόλαυση!!
Εκεί συναντούσαν και άλλους ψαράδες. Γίνονταν τότε όλοι μια μεγάλη παρέα, μέχρι να δύσει ο ήλιος και να βάψει με τα κοκκινοπορτοκαλί του χρώματα ουρανό και θάλασσα....μαγεία!!!

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή μου  στην "Φωτό-Συγγραφική Σκυτάλη" 
 
που μου  παρέδωσε η  Η Χριστίνα-Ανδρομέδα  με την όμορφη φωτογραφία της 

Ένα  δρώμενο που κάνει η Μαίρη με την γήινη ματιά.
Με την σειρά μου παραδίνω την σκυτάλη

 με την φωτογραφία  αυτή 

πηγή
στην  Ελένη μας με τα μονοπάτια της φαντασίας της..και η λέξη μου είναι Καλοκαίρι...
Ελπίζω να της αρέσει και να την εμπνεύσει όμορφα..!!
Αγαπημένο μου παρεάκι καλή εβδομάδα να έχετε να είστε όλοι καλά να περνάτε όμορφα,  κάπου εκεί έξω σας περιμένει ένα χαμόγελο..μην το αφήσετε μόνο του.!!!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!! ΜΕ ΦΩΤΟ-ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΣΚΥΤΑΛΗ...#2..!!!

Η ΖΩΉ ΜΟΥ ΟΛΗ!!

Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; με ρωτούσαν όταν ήμουν μικρή..και ενώ τα πιο πολλά παιδιά συνήθως έλεγαν γιατρός..δασκάλα ..εγώ απαντούσα χωρίς δισταγμό.

Αεροσυνοδός.

Κανείς δεν ήξερε πως μου είχε μπει αυτή η ιδέα στο μυαλό.

Τι ήταν αυτό που είχε φωλιάσει στην μικρή  καρδιά μου; 

Ούτε και εγώ το ήξερα.

Το άκουγε η μοίρα των ονείρων και χαμογελούσε...

Όταν σχόλαγα από το σχολείο η πρώτη  μου δουλειά  ήταν να βγάλω τα παπούτσια μου και να τρέξω στην παραλία.

Μου άρεσε να κάθομαι στην άμμο και να παρακολουθώ τους γλάρους στα πετάγματα τους.

Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν το όνομα μου..ήθελα να το αλλάξω..να με έλεγαν Ελπίδα...όνομα που θύμιζε προσμονή..και εγώ ήμουν γεμάτη από αυτήν..για να πραγματοποιήσω το όνειρο μου.

Με έλεγαν πολλές φορές ονειροπαρμένη.. δεν με ένοιαζε Ακόμα και σήμερα που τα μαλλιά μου έχουν γκριζάρει  ονειρεύομαι..

Μπορούσα να μένω εκεί με τις ώρες..να χαζεύω τις βουτιές τους όταν έπεφταν με ορμή μέσα στην γαλάζια θάλασσα και μετά με ένα δυνατό πέταγμα να βρίσκονται ψηλά στον ουρανό.

Γεια σου γλάρε...κάποια μέρα θα πετάω και εγώ σαν και σένα..θα γίνω αεροσυνοδός..του φώναξα δυνατά.

Γεια όμορφη..σαν να άκουγα να μου λέει εκείνος,ανοίγοντας τα φτερά του  πετώντας μακρυά.

Τελείωσα το δημοτικό..οι καιροί δύσκολοι τότε.

Που να βρεθεί η μπόρεση για να συνεχιστεί το γυμνάσιο.

Σαν μεγαλύτερη έπρεπε να δουλέψω..να συνεισφέρω στην οικογένεια..πίσω από εμένα άλλα τέσσερα μικρότερα αδέλφια..

Το όνειρο μπήκε στην αναμονή...

Στα  δεκαεφτά μου..τοκ..τοκ..μου χτύπησε ο έρωτας την πόρτα.

Πως να μην ανοίξεις σε δυο καστανοπράσινα μάτια που σε κοίταζαν και σου έκοβαν την ανάσα;

Ήταν και αυτά τα νιάτα βλέπεις !!

Η μοίρα των ονείρων  αυτήν την φορά χαμογέλασε πλατιά.

Έγινα ερωτική μετανάστρια και η ζωή διεκδίκησε  τα δικαιώματα της. μπήκαν τα "πρέπει" μπροστά.. Οικογένεια παιδιά και αγάπη πολύ..δεν έχεις χρόνο για όνειρα.

Θα ήμουν αχάριστη αν είχα παράπονο. Η ζωή μου έχει χαρίσει  απλόχερα ότι μπορούσε να ζητήσει κάποιος από εκείνη.

Και το όνειρο; θα αναρωτηθείτε.

Α..αυτό...έμεινε κλεισμένο στο κλουβάκι της  ψυχής μου. Είναι.. που πρέπει να αλλάζεις ρότα..να συμβιβάζεσαι.

 Συνεχίζεις γιατί δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η μοίρα των ονείρων.

Δεν ήμουν επαναστάτρια..θα έλεγα ότι ακολουθούσα το πεπρωμένο  μου..είναι κάποιες στιγμές που ζυγίζεις τα υπέρ και τα κατά ..και κρατάς τα καλύτερα. 

Τα χρόνια περνούσαν όπως πρέπει να περνούν..γρήγορα χωρίς να τα παίρνεις είδηση..και κάποια στιγμή ο χρόνος είναι άπλετος για σένα..τα έχεις τακτοποιήσει όλα εκεί που έπρεπε να είναι.

Και τότε ήταν που ήρθε στην ζωή μου το blogging..

Σαν φοβισμένο πουλάκι (να το πάλι το πέταγμα) άνοιξα το κλουβί της καθημερινότητας μου και άρχισα να μαθαίνω  όλο και περισσότερο να πετώ με τα φτερά της ψυχής μου..

Δεν ξέρω αν ήταν το κάρμα μου  ή η μοίρα των ονείρων..που στην αρχή της συζυγικης  ζωής μου έβλεπα ταχτικά  ένα συγκεκριμένο  όνειρο.

Πως ήμουν ένα γλάρος και πετούσα πάνω από την θάλασσα.!! 

Δεν ξέρω .. αν ήταν σύμπτωση που το σπίτι μου βρίσκεται δίπλα της και οι γλάροι δεν έχουν λείψει πότε από την ζωή μου...!!!

"Αυτή ήταν η δικη μου συμμετοχή στην Φωτο-συγγραφική σκυτάλη 
που διοργανώνει η φίλη μας Μαίρη με την Γήινη ματιά της 

Την εικόνα  για να συνεχίσω την σκυτάλη  μου την παρέδωσε η Αννετά..κι...και εγώ  στην συνέχεια θα δώσω την δική  μου σκυτάλη

αυτή  που επέλεξα  στην φίλη μας την Ελένη..με  τα μονοπάτια της φαντασίας της

πηγή

Ελπίζω Ελένη μου να σου φέρει έμπνευση η δική μου  εικόνα.

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ !!

ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ.!!!!!!!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!!