Φωτό-Συγγραφική Σκυτάλη "3"

Αγάπη θαλασσινή.!!
 Χωμένο  στην αγκαλιά ενός πανέμορφου όρμου, νότια της Κρήτης,ήταν το χωριό του καπετάν Δημητρού.
Σκέτος παράδεισος..!!!
Τα κάτασπρα  σπίτια του κτισμένα το ένα κοντά στο άλλο σαν περιστέρια έμοιαζαν, μέσα στο λιγοστό πράσινο που φύτρωνε στο κατά τα άλλα βραχώδες τοπίο.
Οι κάτοικοί του λίγοι μα πολύ φιλόξενοι.
Αν τύχαινε να  ξεστρατίσει κανένας μέχρι εκεί,μαγευόταν από τον τόπο αυτόν.

Αξημέρωτα άνοιγε τον καφενέ ο κυρ Αργύρης στο μικρο παραθαλάσσιο χωριουδάκι  που ακόμα δεν το είχε  ανακαλύψει ο τουρισμός.
Εβγαζε τα  μπλε  τραπεζάκια  και τις άσπρες του καρέκλες πλάι στο κύμα ,που ταίριαζαν απόλυτα  με τα χρώματα του τοπίου.
Η κόκκινη αναρριχώμενη βουκαμβίλια ανεβασμένη στην σκεπαστή καλαμωτή,
ήταν η πινελιά που θα έβαζε ένας ζωγράφος στην παλέτα του.  

Όπου να ναι θα φανεί η παρέα σκέφτηκε χαμογελώντας και έβαλε το μπρίκι στην φωτιά.
Η μυρωδιά του καφέ έσπασε τα ρουθούνια των τριών φίλων που ήδη είχαν καταφθάσει.
Εφτασεεεεεε!!! φώναξε ο κυρ Αργύρης με τα καφεδάκια έτοιμα και αχνιστά ..
Καλημέρα καπεταναίοι μου τους καλωσόρισε..
Καλημέρα  κυρ Αργύρη του είπαν και οι τρεις μαζί βάζοντας το χέρι τους στην άκρη του γείσου των  καπέλων τους.
Έλα κάθισε κοντά  μας.
Εκείνη την στιγμή  η πρώτη ηλιαχτίδα έκανε  την εμφάνιση της και άρχισε  να παίζει ανάμεσα στα κόκκινα σαν χάρτινα λουλούδια της Βουκαμβίλιας.
Στα πόδια τους η θάλασσα έπαιρνε το χρώμα της ανατολής..ενώ η επιφάνεια της στραφτάλιζε σαν να της είχαν ρίξει ασημόσκονη.
Η "Μαρίτσα" "ξαπλωμένη στο ένα της πλευρό επάνω στην άμμο, περίμενε υπομονετικά...
-Σαν να μου φαίνεται πως σήμερα ήρθατε λίγο νωρίτερα ή κάνω λάθος;
-Πουλιά  στον αέρα πιάνεις όμως κυρ Αργύρη του απάντησε ο Δημητρός γελώντας..έχεις δίκιο.
Εεεε.. τόσα χρόνια σ αυτή τη δουλειά, έχω μάθει να ψυχολογώ ανθρώπους.
Και εσάς  σας νιώθω σαν δικούς μου ανθρώπους. 
-Λοιπόν θα μου πείτε  ή θα  σκάσω από την περιέργεια;
-Εεε να ανέλαβε να του εξηγήσει ο Νικόλας ο δεύτερος της παρέας..πρόκειται για την Μαρίτσα..
-Τι; έπαθε τίποτα η Μαρίτσα; εγώ μια χαρά την βλέπω ξαπλωμένη στην αμμουδιά.
-Όχι δεν εννοούμε αυτή την "Μαρίτσα," απάντησε γελώντας ο Λευτέρης το τρίτο μέλος της παρέας.Την κυρά του καπετάν Δημητρού λέμε. Έχουν  σήμερα επέτειο και...
πες βρε Δημητρό εγώ θα τα λέω;
-Na σήμερα έχουμε επέτειο κυρ Αργύρη με την Μαρίτσα μου..και λέμε με την παρέα να μην την βάλουμε σήμερα να τηγανίσει την ψαριά μας όπως το κάνει κάθε μέρα αλλά, να απολαύσει και εκείνη ένα έτοιμο μεζέ με ότι πιάσουμε. 
-Και που είναι το  πρόβλημα παιδιά; έτσι τους αποκαλούσε όταν ήθελε να απευθύνει τον λόγο και στους τρεις.
-Να .. λέω την πάω στο καλύτερο μέρος του κόσμου και να της κάνω το τραπέζι..
Και βέβαια να την πας καπετάνιο το αξίζει και με το παραπάνω η κυρα Μαρίτσα.
Και που θα την πας;
Όταν λέμε στο καλύτερο μέρος του κόσμου,εννοούμε εδώ κυρ Αργύρη!!!
-Ααααα μετά χαράς.. θα βάλω τα δυνατά  μου Καπετάνιο.
-Φέρτε μου εσείς την ψαριά και ξά μου ( άστο επάνω μου,δικό μου θέμα) 
Χαρούμενοι οι τρεις φίλοι χαιρέτησαν τον κυρ Αργύρη και τράβηξαν για την  "Μαρίτσα"  
Αχ..και να ξερα τι μυστικά σου μουρμουρίζει όλη τη νύχτα σε κάθε της κύμα η πλανεύτρα είπε ο καπετάν Δημητρός σπρώχνοντας την Ψαρόβαρκα  μέσα στην αγκαλιά της θάλασσας..
Με ένα σάλτο ανέβηκαν οι τρεις φίλοι επάνω και ξανοίχτηκαν στο Λιβυκό πέλαγος..
Πέντε χρόνια τώρα που ξεμπαρκάρε  ο καπετάν Δημητρός και ήρθε με την γυναίκα του, (παιδιά δεν τους έδωσε ο Θεός) να μείνει στο τόπο του δεν το μετάνιωσε καθόλου. 
Πρώτος Καπετάνιος στα εμπορικά..είχε γυρίσει όλο τον κόσμο..Ήταν το όνειρο του μόλις άφηνε τα καράβια και έπαιρνε την σύνταξη του, να γυρίσει στο νησί του, να ξεκουραστεί. 
Η θάλασσα ήταν και είναι η μεγάλη του αγάπη, μετά την Μαρίτσα του την αγαπημένη του γυναίκα.
Δεν θα μπορούσε  να ζήσει μακρυά της και είναι τυχερός, που τον τόπο του είναι εκείνη που τον αγκαλιάζει.
Με τον Λευτέρη και τον Νικόλα γνωρίστηκαν όταν πρωτοήρθε στο νησί, και έδεσαν σαν φίλοι μια που είχαν την ίδια τρέλα με το ψάρεμα..
Κάθε μέρα ξανοίγονταν στ ανοιχτά,έβγαζαν τα καλάμια τους και το ψάρεμα τους γίνονταν απόλαυση!!
Εκεί συναντούσαν και άλλους ψαράδες. Γίνονταν τότε όλοι μια μεγάλη παρέα, μέχρι να δύσει ο ήλιος και να βάψει με τα κοκκινοπορτοκαλί του χρώματα ουρανό και θάλασσα....μαγεία!!!

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή μου  στην "Φωτό-Συγγραφική Σκυτάλη" 
 
που μου  παρέδωσε η  Η Χριστίνα-Ανδρομέδα  με την όμορφη φωτογραφία της 

Ένα  δρώμενο που κάνει η Μαίρη με την γήινη ματιά.
Με την σειρά μου παραδίνω την σκυτάλη

 με την φωτογραφία  αυτή 

πηγή
στην  Ελένη μας με τα μονοπάτια της φαντασίας της..και η λέξη μου είναι Καλοκαίρι...
Ελπίζω να της αρέσει και να την εμπνεύσει όμορφα..!!
Αγαπημένο μου παρεάκι καλή εβδομάδα να έχετε να είστε όλοι καλά να περνάτε όμορφα,  κάπου εκεί έξω σας περιμένει ένα χαμόγελο..μην το αφήσετε μόνο του.!!!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..