ΤΑ ΔΥΟ ΔΕΝΤΡΑ!

 Θα το πούμε σαν παραμύθι, αλλά θα μπορούσε να ήταν και αληθινή ιστορία.

Ας ξαναγίνουμε για λίγο παιδιά φίλοι μου!

Κάπου κάποτε, σε μια γειτονιά, είχανε  φυτέψει πριν από πολλά πολλά χρόνια δύο μικρά δεντράκια, σχεδόν το ένα δίπλα στο άλλο. Ήταν μια καστανιά και ένας πλάτανος.

Τα χρόνια περνούσαν και τα δύο μικρά δεντράκια έγιναν  μεγάλα και πανύψηλα δέντρα, ήταν το καμάρι της γειτονιάς.

Κάθε πρωί τέντωναν τα πυκνά κλαδιά τους, καλημέριζαν τον κόσμο, άκουγαν τα πουλάκια που κελαηδούσαν και πρώτα εκείνα έβλεπαν τις αχτίνες από την ανατολή  του ήλιου, να προσπαθούν να περάσουν ανάμεσα από το πυκνό και καταπράσινο φύλλωμα τους.

Αγαπούσανε την βροχή όταν ερχόταν να τα ξεδιψάσει και να τα πλύνει από την σκόνη...

Αγαπούσανε τα παιδάκια που έρχονταν να παίξουν κάτω από την σκιά τους όπως έκαναν οι γονείς τους και οι παππούδες τους.

(ζωγραφική με ξυλομπογιες...😊)

Όμως ένα πρωινό καθώς ξύπνησε η καστανιά, είδε τον πλάτανο στεναχωρημένο.

-Τι έχεις και είσαι έτσι; ούτε καλημέρα δεν είπες.

-Νομίζω ότι δεν θα είμαστε πολύ καιρό μαζί της απάντησε θλιμμένα.

-Μα τι είναι αυτά που λες; δεν σε καταλαβαίνω του απάντησε γεμάτη έκπληξη η καστανιά.

-Εχθές άκουσα και είπε ο μπαρμπά  Μιχάλης στον κυρ Αντρέα πως θα περάσει ένας δρόμος από εδώ εγώ τους εμποδίζω και αποφάσισαν εκείνοι που θα κάνουν τον δρόμο να με κόψουν.

-Δεν είναι δυνατόν αυτό; φώναξε κατατρομαγμένη η καστανιά. Εγώ τι θα κάνω ολομόναχη; χωρίς εσένα δίπλα μου; σε ποιον θα λέω καλημέρα και καληνύχτα;

Ήρθε η νύχτα και τα δυο δέντρα τεντώσανε θαρρείς εκείνη την νύχτα τα κλαδιά τους, μέχρι που άγγιξαν το ένα το άλλο, σαν να θέλανε να κοιμηθούν αγκαλιασμένα για τελευταία φορά.

(ζωγραφική με νερομπογιές...😊)

Το πρωί όμως τα περίμενε μια έκπληξη. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς πιασμένα χέρι χέρι, είχανε κάνει ένα κύκλο γύρω από τον πλάτανο και τον είχανε σφιχταγκαλιάσει. 

Ξαφνιάστηκαν οι άνθρωποι όταν ήρθαν να κόψουν το δέντρο. Τέτοιο πράγμα δεν το είχανε ξαναδεί.

Όπως ξαφνιάστηκαν οι γονείς και οι παππούδες των παιδιών βλέποντας τα να έχουν αγκαλιά τον πλάτανο. Χωρίς να διστάσουν πήγαν πίσω από τον κύκλο των παιδιών τους και έκαναν και εκείνοι ένα μεγαλύτερο.

(ζωγραφική με ξυλομπογιές...😊)

Βλέποντας ότι δεν μπορούσαν να κόψουν το δέντρο οι τεχνικοί, αποφάσισαν να φύγουν και να κάνουν από αλλού τον δρόμο.

Η αγάπη των παιδιών για τον πλάτανο και την καστανιά έσωσε τα δυο δέντρα, το ένα από το κόψιμο, το άλλο από την μοναξιά.

Και τι παράξενο αλήθεια, χωρίς να φυσάει κανένα αεράκι ξαφνικά, και τα δύο δέντρα άρχισαν να κουνάνε τα φύλλα τους πέρα δώθε, σαν να έλεγαν ευχαριστούμε για την αγάπη σας!🤗

Αυτή ήταν μια μικρή παραμυθόιστορία, που σκάρωνα όταν τα εγγόνια μου ήταν μικρά 30 χρόνια πριν και  ήθελαν να τους λέω παραμυθάκια.😉 Συνήθως ήταν  μικρές ιστορίες, γιατί βαριόταν τις μεγάλες, όπως όλα τα παιδάκια😊.

Υ.Γ. τις ζωγραφιές δείτε τες με επιείκεια...ξέρετε εσείς ε; παιδικά..

Να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αντιθέτως!😊

Σας ευχαριστώ πολύ που γίνατε για λίγο παιδιά και που περνάτε και τα λέμε...

 

ΕΚΠΡΌΘΕΣΜΗ...

Βλέποντας τον τίτλο ξέρω τι θα σκεφτείτε...θα μου πείτε και ποιος δεν είναι εκπρόθεσμος την σήμερον ημέρα ;

Και θα έχετε απόλυτο δίκιο, αλλά επειδή εδώ προσπαθούμε όσο μπορούμε να μην βαρύνουμε την ατμόσφαιρα, εκτός και αν υπάρχει λόγος σοβαρός.

Εεεε αυτήν την φορά ο τίτλος δεν εννοούσε τίποτα σοβαρό, απλά μια συμμετοχή μου σε μια πρόσκληση που έκανε η φίλη μας η Η Μία με θέμα τα κοχύλια και όπως καταλάβατε από τον τίτλο είμαι εκτός προθεσμίας...

Αλλά εγώ απτόητη μια και είχα βρει το θέμα ενδιαφέρον, θυμήθηκα ότι κάποτε πριν 30 χρόνια έλεγα στα εγγόνια μου, απλές μικρές ιστοριούλες, γιατί τα μικρά βαριούνται τις μεγάλες,  εκ τις οποίες η μία έλεγε για ένα κοχύλι.

πηγή

"Το παιδί και το κοχύλι"

Μια φορά και ένα καιρό,(γιατί έτσι αρχίζουν όλα),ήταν ένα παιδί που το έλεγαν Άρη (αυτός ήταν ο εγγονός μου  που τώρα είναι 34 χρονών, τότε ήταν 4. Και με ρωτούσε...γιαγιά εγώ είμαι αυτός; θα μπορούσε και να ήσουν αγόρι μου του έλεγα και θυμάμαι πως  γελούσαν και τα αυτάκια του.😊)

Ο Άρης λοιπόν, αγαπούσε πολύ την θάλασσα, του άρεσε να κολυμπάει να κανει βουτιές, να κάνει βόλτες στην αμμουδιά και να μαζεύει χρωματιστά βότσαλα. Τον μάγευαν τα λαμπερά τους χρώματα έτσι που γυάλιζαν βρεγμένα. Μια μέρα εκεί που έψαχνε βρήκε ένα ωραίο κοχύλι. Το πήρε στα χέρια του και κοίταζε με θαυμασμό το υπέροχο σχήμα του. Καθώς το κοιτούσε σκέφτονταν πόσα πολλά πράγματα θα είχε δει στα βάθη της θάλασσας και στα μακρινά ταξίδια που είχε κάνει. Και τότε άκουσε το κοχύλι να του λέει...Βάλε με κοντά στο αυτί σου, να σου πω μια ιστορία από τις πολλές που ξέρω. Ο Άρης έκανε ότι του είπε το κοχύλι. Το έβαλε στο αυτί του και εκείνο άρχισε να του διηγείται...

Όταν βρισκόμουν κάποτε στο πάτο της θάλασσας, την άκουσα να μουγκρίζει αγριεμένα. Μέσα σε λίγη ώρα είχε σηκώσει τεράστια κύματα. Επάνω στα αφρισμένα της νερά, ένα μικρό βαρκάκι πηδούσε σαν καρυδότσουφλο έτοιμο να βουλιάξει...

(-Και γιατί θύμωσε η θάλασσα γιαγιά; ήταν η ερώτηση του τότε.

-θα σου πω παρακάτω μικρέ μου λίγη υπομονή...του απάντησα.)

Που λες Αρη μου, με ένα μεγάλο δυνατό κύμα αναποδογύρισε το βαρκάκι και οι δυο ψαράδες που ήταν μέσα έπεσαν στην θάλασσα. Και σίγουρα θα είχαν πνιγεί, αν δεν περνούσε από εκεί ένα μεγάλο κοπάδι δελφίνια, που πήραν στην πλάτη τους τους ψαράδες και τους έβγαλαν στην στεριά.

Ο Άρης του παραμυθιού, όπως και ο μικρός Άρης, άκουγε με τεντωμένα αυτιά, αυτά που του έλεγε το κοχύλι. Πες μου κι άλλα σε παρακαλώ, μου αρέσουν οι ιστορίες της θάλασσας.

-Ελα αύριο πάλι εδώ φίλε μου και θα σου πω την συνέχεια της ιστορίας, που μιλάει, για  την περιπέτεια  ανάμεσα στον ψαρά και στο γαλάζιο δελφίνι ψάχνοντας τον χαμένο θησαυρό.

-Αλήθεια θα μου την πεις και μένα γιαγιά; 

-Και βέβαια θα σου την πω Άρη μου...

Έκτοτε ο μικρός μας Άρης μεγαλώνοντας είχε μια αδυναμία στα κοχύλια...😊 

Αυτή θα ήταν η συμμετοχή μου, αν ήμουν εμπρόθεσμη 😊

Να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να χαμογελάτε ακόμα και στα δύσκολα, θα βρείτε κάποια στιγμή να το κάνετε, αρκεί να κοιτάξετε στα μάτια εκείνους που αγαπάτε...

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...