ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΤΟΥ... ΚΌΣΜΟΥ!

 

Το θαύμα της γέννησής Σου θα γιορτάζει σε λίγες μέρες ο κόσμος.

Χαρμόσυνο το μήνυμα της.

Χαρούμενοι οι άνθρωποι και πιο πολύ χαρούμενα τα παιδιά, που θα γεμίσουν δώρα οι αγκαλιές τους!

Ο Ερχομός Σου, ελπίδα, αγάπη, ταπεινότητα ειρήνη!

Σκύβω εμπρός στην φτωχική Σου φάτνη

μικρέ Χριστέ μου.

Ταπεινός προσκυνητής.

Θα ήθελα τόσο να χαρώ την γέννησή Σου!

Μα η καρδιά μου δεν χαίρεται.

Τα αυτιά μου δεν ακούσουν τις ψαλμωδίες των αγγέλων.

Τα τύμπανα του πολέμου ακούν.

Και κλάματα παιδιών.

Και τα μάτια μου, ξέπνοα παιδικά κορμιά βλέπουν.

Που δεν πρόλαβαν να ζήσουν.

Και όσα έζησαν, παιδιά του πολέμου θα λέγονται.

Μα...τι βλέπω Χριστέ μου; ένα δάκρυ στα μάτια σου;

            ******** 

Έπρεπε να γράψουμε για ένα θαύμα! Μήπως ο κάθε ένας από εμάς δεν θα έχει κάτι να πει για μικρά, ή μεγάλα  θαύματα στην ζωή του όπως τα εννοεί! Μα και ό άνθρωπος από μόνος τους δεν είναι ένα θαύμα;

Με αυτές τις σκόρπιες σκέψεις μου, τις  όχι τόσο χαρούμενες για γιορτινές μέρες, αλλά πραγματικές σαν κατάσταση. Αφού οι πόλεμοι γύρω μας και μακριά μας δεν  κάνουν τα παιδιά που τους ζουν χαρούμενα, περιμένοντας το θαύμα της ειρήνης, παίρνω μέρος στο δρώμενο του Γιάννη Χριστούγεννα σε 4 πράξεις 

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, σας εύχομαι να είστε όλοι καλά, να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας και να μην ξεχνάτε πως...το χαμόγελο και η αγάπη, είναι το θαύμα της δύναμης, για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!

 

ΠΕΡΙΜΈΝΟΝΤΑΣ...

 

Η Ελένη ένιωσε τις πρώτες σταγόνες της βροχής στο πρόσωπό της. Ευτυχώς  που το σπίτι της ήταν λίγα βήματα παρακάτω. Ίσα που πρόλαβε και η βροχή έγινε μπόρα στο δευτερόλεπτο.   Τρέχοντας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της τινάζοντας από πάνω της, τις σταγόνες της βροχής. Ή πρώτη της κίνηση ήταν να βγάλει τα παπούτσια της από τα κουρασμένα πόδια της και να βάλει τις παντόφλες της νιώθοντας την  ανακούφιση, να ανεβαίνει στο σώμα της.  Έβαλε την καφετιέρα και σε λίγη ώρα απολάμβανε ένα ζεστό εσπρέσο καθισμένη  στον καναπέ της. Άνοιξε το λάπτοπ να δει τα μηνύματα της. Με χαρά είδε το μέηλ του Νίκου να την περιμένει.

-Αγάπη μου  Σε ένα μήνα έρχομαι να κάνουμε μαζί Χριστούγεννα!

Έβγαλε μια χαρούμενη κραυγή, τρελή από χαρά. Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει πιο γρήγορα και από εκείνο το λεπτό, άρχισε να μετράει τις μέρες, τις ώρες τα λεπτά  και τα δευτερόλεπτα με την προσμονή, να φτάνει στο κατακόρυφο, ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της. Η  μπόρα είχε δυναμώσει και εκείνη την άκουγε σαν μελωδικό τραγούδι μέσα στα αυτιά της.

Στο μυαλό της ήδη άρχισε να κάνει όνειρα. Έβλεπε τον εαυτό της μέσα στην ζεστή αγκαλιά του, πιασμένοι χέρι χέρι να απολαμβάνουν την αγάπη τους στην γιορτινή μαγική ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων! 

Πηγή φωτογραφίας Εδώ.
Με αυτήν την φανταστική μικρή ιστορία παίρνω μέρος στην δεύτερη εβδομάδα, του δρώμενου που κάνει ο φίλος μας  Ο Γιάννης

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να προσέχετε τον εαυτό σας και τους αγαπημένους σας! 

Και όπως λέμε πάντα, να μην ξεχνάμε να χαμογελάμε...😊

 (Γιατί όχι ότι  τα πράγματα είναι τέλεια, ούτε επειδή πηγαίνουν όπως εγώ τα θέλω...Επειδή είναι χάλια και εγώ ακόμα τα καταφέρνω!) Από το Pinterst.

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ!

             

 Πότε ήταν που ήμουν παιδί; Με δυσκολία προσπαθώ να θυμηθώ στο βάθος του χρόνου!

Η μνήμη μου σίγουρα έχει σβήσει κάποιες στιγμές, ακόμα και πρόσωπα που είχαν παίξει σημαντικό ρόλο στην παιδική ζωή μου, που δεν ήταν και από τις ευκολότερες! 

Δύσκολες εποχές τότε. Ο κόσμος προσπαθούσε να συνέλθει από έναν πόλεμο όταν γεννήθηκα. Με δυσκολίες τα έβγαζαν πέρα οι άνθρωποι. Μεγαλώνοντας το κατάλαβα, όταν τελειώνοντας το δημοτικό βρέθηκα να δουλεύω, αφού ήμουν η μεγαλύτερη από τα αδέλφια μου, συνεισφέροντας στον οικογενειακό προϋπολογισμό!

Θυμάμαι κάτι Χριστούγεννα που το γιορτινό φαγητό μας ήταν μακαρόνια με κιμά! Όμως η μυρωδιά από τον σπιτικό χαλβά με την κανέλα που μας έφτιαχνε, η μαμά μας, ακόμα και σήμερα όταν τον φτιάχνω την θυμάμαι και με γυρίζει χρόνια πίσω!  Πάντα θα θυμάμαι  και ένα μικρό χριστουγεννιάτικο δεντράκι να στολίζει το μπουφέ μας όπου βάζαμε εκεί το καλό μας σερβίτσιο και το προσέχαμε σαν να ήταν από χρυσάφι.

Και ναι, από αυτό το σερβίτσιο, μου έπεσε ένα πιάτο και έσπασε!  όσο και να με παρηγορούσε η μαμά μου πως δεν πειράζει, το κλάμα που έριξα εκείνα τα Χριστούγεννα, ήταν από αυτά που δεν ξεχνιούνται εύκολα, όπως και αργότερα η απώλειά της!

Τα χρόνια περνούσαν και ήρθε η εφηβεία μαζί με τον έρωτα! Εγώ 16 εκείνος 23. και άρχισαν τα όνειρα!

-Θα σε πάρω στην Κρήτη μου έλεγε! Θα φτιάξουμε ένα σπίτι κοντά στην θάλασσα  που σου αρέσει να την αγναντεύεις. 

-Μαζί σου και στην άκρη του κόσμου θα πήγαινα! Του έλεγα. Είναι μακριά η Κρήτη; Μόνο στον χάρτη την έχω δει.

-Η Κρήτη είναι πανέμορφη θα  δεις, θα την αγαπήσεις! Και την αγάπησα όσο την Σαλονίκη!

Και εγώ πετούσα  στα σύννεφα. Και ας μην είχαμε τίποτα παρά μόνο την Αγάπη μας!  Θε μου τι χρόνια! Πόσο πίσω  με πάνε οι θύμισες!

 Λες και ήταν ανοιχτοί οι ουρανοί και άκουσαν την στιχομυθία μας! Και με έφερε στην Κρήτη!

Μπορεί στην  αρχή να ήταν δύσκολα τα πράγματα και να μην είχαμε τα προς το ζην.. Αλλά με την δική του όρεξη για δουλειά και με την θέληση να κρατήσει τον λόγο που μου είχε δώσει, πράγματι το σπίτι δίπλα στην θάλασσα, το έκτισε, πετραδάκι πετραδάκι που λέει και το τραγούδι και εγώ ένιωθα σαν να ήμουν η βασίλισσα του κόσμου του. Ακόμα και σήμερα αυτό νιώθω! Από έναν άνθρωπο που εδώ και 63 χρόνια, γέμισε την ζωή μου με αγάπη για μένα το Ρουλιώ του και για όλη την οικογένεια του. Τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και τα δισέγγονά μας!

Γι αυτό νιώθω τόσο τυχερή και ευγνώμων για ότι μου έχει χαρίσει η ζωή απλόχερα! ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ!

Σήμερα που η μέρα είναι σημαντική  για μένα και που διανύω πια την δεκαετία των ογδόντα μου χρόνων, ήθελα να κάνω έναν μικρό  απολογισμό και να σταθώ μόνο  στα καλύτερα της ζωής μου που είναι πολύ περισσότερα από τα δύσκολα! 

Ευχαριστώ πάρα πολύ και  όλους εσάς που σας θεωρώ φιλαράκια μου και είστε ότι καλύτερο μου έτυχε τα 14 αυτά  χρόνια που κάνουμε παρέα, που με δεχτήκατε με τόση αγάπη στην παρέα σας! Είναι ένα από τα σημαντικότερα συναισθήματα που έχω νιώσει!

Η ανάρτηση αυτή μπορεί να είναι μια μέρα πιο μπροστά από την ημερομηνία της έναρξης του δρώμενου που κάνει O Γιάννης, αλλά επειδή έπρεπε να την βάλω συγκεκριμένη μέρα,(δηλαδή σήμερα,) άδραξα και εγω την ευκαιρία να πάρω μέρος στο δρώμενο που κάνει, μια που και το δικό μου θέμα θα ήταν οι αναμνήσεις.΄

Και κάτι παλιό έμμετρο...

"ΘΥΜΑΜΑΙ"  

Θυμάμαι κάποια γειτονιά στην Σαλονίκη, 

με τα γεράνια της και τ άσπρα γιασεμιά,

τότε που πείραζα την φίλη μου την Νίκη,

για τα σγουρά της κατακόκκινα μαλλιά.

Θυμάμαι, τις μπλε ποδιές και τα παπούτσια μας τα τρύπια. 

Κι οι αναμνήσεις πλημυρίζουν την καρδιά, 

Τότε που αρχίσανε τα πρώτα καρδιοχτύπια 

και σταματήσαμε να είμαστε παιδιά.

Μπρος το περίπτερο εκείνης της γωνίας,

νοσταλγικά η θύμισή μου ξαναζεί, 

πως όρκους κάναμε αιώνιας φιλίας,

ότι κι αν γίνει πάντα θά μαστε μαζί.

Τα χρόνια πέρασαν και φύγανε και πάνε,

 μα η φιλία μένει πάντα στην καρδιά,

στην Σαλονίκη όπως τώρα θα θυμάμαι,

την Νίκη με τα κόκκινα μαλλιά! 

Φέτος λυπάμαι γιατί δυστυχώς δεν μπορούσα να κάνω λουκουμάδες το έθιμο που κάνουμε εδώ του Αγίου Ανδρέα, γιατί  απαιτούσε πολύ ορθοστασία και τα παιδιά  μου μας φέρανε έτοιμους.🙁

Εμείς τους φάγαμε βέβαια, αλλά με τίποτα δεν θα σας κερνούσα ετοιματζίδικους. Οπότε θα σας βάλω από παλιά μια φωτογραφία τους δικούς μου, να γλυκαθείτε μετά από κόπο σας να φτάσετε μέχρι εδώ!

Σας εύχομαι να είστε όλοι καλά, να  έχετε ένα όμορφο γιορτινό μήνα και καλή εβδομάδα σε όλους σας. Και μην ξεχνάτε...Να χαμογελάτε, να λάμπει ο κόσμος σας! 😊  από το Pinterest το γνωμικό  

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!  Καλό χειμώνα!

  

ΕΠΕΙΔΉ ΑΚΟΜΑ ΕΊΝΑΙ...ΦΘΙΝΌΠΩΡΟ!

η φωτό είναι δική μου

 Δρόσισε επιτέλους.

Από το πρωί προμηνύοντας  πως θα βρέξει. Σκούρα σύννεφα ταξίδευαν εδώ και ώρα στο ουρανό.

Οι πρώτες στάλες της βροχής, άγγιξαν απαλά στην αρχή την διψασμένη γη.

Και μετά η βρόχινη κουρτίνα, γέμισε ρυάκια τα παράθυρα.

Θόλωσε κιόλας το τζάμι. Ζωγραφίζω κάτι αόριστο με το δάχτυλο.

Το δέντρο απέναντι αναστέναξε από ανακούφιση, νιώθοντας την βροχή στις  ρίζες του.

 Κιτρινοκόκκινα  φύλλα ολόγυρα πέφτουν μαστιγωμένα από της στάλες της.

Το μικρό σπουργίτι ξαφνιασμένο από την  μπόρα  πέταξε μακριά. 

Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος γέμισε τα ρουθούνια μου. 

Οι προνοητικοί διαβάτες άνοιξαν τις ομπρέλες τους να προφυλαχτούν.

 Μες την μουντάδα μια κόκκινη ομπρέλα μου κλείνει το μάτι. 

Γέμισε ό βρεγμένος δρόμος βιαστικούς σηκωμένους γιακάδες.

Η μαρκίζα της απέναντι πολυκατοικίας, προφύλαξε την δεσποινίδα με το πορτοκαλί φόρεμα από την μπόρα!  

Χαμογέλασα...Επιτέλους βροχή!

Δεν παίρνει μέρος σε κανένα δρώμενο. Απλά είχε μείνει μισοτελειωμένο από ένα περασμένο φθινόπωρο και είπα μια που ακόμα δεν έχουν τελειώσει οι φθινοπωρινές μέρες, να μοιραστώ αυτές τις απλές εικόνες μαζί σας φίλοι μου καλοί.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, μαζί με τους αγαπημένους σας. Σας εύχομαι να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και έναν ακόμη πιο όμορφο μήνα.

Και μην ξεχνάτε πως, το ομορφότερο χαμόγελο, δεν είναι των ευτυχισμένων, αλλά, εκείνων που αντέχουν στα δύσκολα.😊

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΌΛΟΥΣ!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 

 

  

ΠΑΛΑΙΆ ΦΘΙΝΟΠΩΡΑ...

Λίγο πριν να τελειώσει η προθεσμία για την λήξη του φθινοπωρινού δρώμενου που μας είχε βάλει η Αριστέα μας  χαίρομαι που παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες που έχουμε αυτόν τον καιρό, αυτή η συμμετοχή μου θα είναι η πρώτη και η  τελευταία του φθινοπώρου.

Είναι για μένα αυτές οι στιγμές που με βγάζουν λίγο έξω από τα προβλήματα αυτού του καιρού και να αφήσω το μυαλό μου να σκεφτεί και κάτι άλλο πιο ανάλαφρο από τα δύσκολά μας!

Και με αυτό το σκεπτικό, αφού η έμπνευση βρίσκεται στον πάτο, με τι άλλο θα έπαιρνα μέρος σε ένα τέτοιο δρώμενο, παρά από τα γνωστά μπλοκάκια μου, που όλο και κάτι θα είχα γράψει, προπολεμικά  για να ταιριάζει με το φθινόπωρο. Και ιδού η έτοιμη συμμετοχή μου στο δρώμενο αυτό!

"Ενα Ποίημα για το φθινόπωρο" 

   

"ΑΠΟΨΕ ΒΡΕΧΕΙ"

Απόψε άρχισε πάλι να βρέχει

κι η θύμησή μου όλο τρέχει

στα περασμένα ξανά.

Γυρίζει πάλι σε σένα αγάπη

και η βροχή σαν το δάκρυ

πάνω στα τζάμια κυλά.

Τώρα που βρέχει ξανά

η θύμησή σου γυρνά

και με πονά με πληγώνει.

Χωρίς εσένα η ζωή

είναι σαν άδεια στιγμή

κι η μοναξιά με παγώνει.

Με ένα ποτήρι ουίσκι

μονάχη πάλι με βρίσκει

κι αυτή η βροχή.

Κι όταν θα έρθει κι η άλλη

βροχή, στης ομίχλης την ζάλη

θα μαι ξανά μοναχή.

Γράφτηκε το πάλαι ποτέ  1-10-1992. Για του λόγου το αληθές η φωτό.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, σας αφήνω με μια ακόμη πανέμορφη ανατολή σύμβολο ελπίδας από αυτές που έβλεπα τις δύσκολες μέρες μας!

Να είστε όλοι καλά με υγεία, να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας. Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να μην ξεχνάτε πως...ένα θερμό χαμόγελο ζεσταίνει τις καρδιές μας!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε εδώ!

  

ΛΥΠΕΣ ΚΑΙ ΧΑΡΈΣ!

 Είμαι πάλι εδώ να πούμε τα δικά μας. Το πως τα φέρνει έτσι η ζωή το έχω πει πολλές φορές, από την μια να σου δίνει στεναχώριες και από την άλλη χαρές για να είναι ίσα το ισοζύγιο της. 

Το κοινό στοιχείο και των δύο περιπτώσεων μας, η αγωνία για την έκβαση των αποτελεσμάτων, που ευτυχώς πήγαν καλά!

Με την βοήθεια του Θεού είμαστε πάλι στο σπίτι μας και ήδη αφήνουμε πίσω μας τα δύσκολα προς το παρόν. Ας αρκεστούμε σε αυτά και συνεχίζουμε.

Από την άλλη, η χαρά και η αγωνία να πάνε όλα καλά στην γέννηση της μικρής μας δισεγγόνας με έκαναν να νιώθω τόσο αντικρουόμενα συναισθήματα, λύπης και χαράς! Ένα καινούργιο μέλος ήρθε να μεγαλώσει την οικογένεια μας και να μας δώσει απέραντη χαρά. Μια μικρή πριγκίπισσα χαιρέτισε τον κόσμο μας. 

Γειά σου κόσμε ήρθα του είπε και του έδειξε την πατούσα της! Με αυτήν θα σε περπατήσω!

Και μετά από αυτήν την δήλωση, όπως καταλάβατε δεν ήταν δυνατόν να αφήσω αυτό το πλασματάκι χωρίς να της αφιερώσω κάτι  σαν κουκουβαγιογιαγιά! 

Σπόρος αγάπης

ανθρώπινη ύπαρξη

δημιουργήθηκε.

Καινούργια ζωή 

Παλέτα χρωματίζει

Ανατέλλοντας.

Σας αφήνω με μια πανέμορφη ανατολή, από τις τόσες που αντίκριζα κάθε πρωί και μου έδιναν δύναμη και ελπίδα! 

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε,  σας εύχομαι να είστε όλοι καλά, να προσέχεται τον εαυτό σας και τους γύρω σας και να μην ξεχνάτε, πως πίσω από κάθε δυσκολία, κρύβεται ένα ελπιδοφόρο χαμόγελο!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.

    

  

ΚΑΤΙ ...ΛΙΓΑ!

Στο τάκα τάκα σκαρώθηκαν, 

Στο τάκα τάκα αναρτήθηκαν. 

Στο τάκα τάκα διαβάζονται.

Ετσι για να ξεχάσουμε λίγο τα δύσκολα μας, αυτόν τον καιρό!

Χαϊκού λοιπόν για τον πρώτο μήνα του φθινοπώρου που έφυγε κι όλας!

Αρχή εποχής

δακρύζουν τα σύννεφα 

σταλάζει βροχή.

Ανεμοβρόχι.

έστρωσε το χαλί του 

το φθινόπωρο.

Ρυάκια βροχής 

ταξιδεύουν στο κόσμο

φύλλα καράβια.

Ρόδινο χρώμα 

Γέμισε το τραπέζι. 

Καλωσόρισμα.

Ψυχρή δροσούλα

αγκαλιάζει το σώμα.

Ανατριχίλα,

Κίτρινα φύλλα

μύρισε φθινόπωρο.

Στροβιλίζοντας!

Με χαρά παίρνουν μέρος   στο κάλεσμα της Αριστέα μας, 

"Ενα ποίημα για το φθινόπωρο."🍂

  

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, Να έχετε ένα όμορφο μήνα, να  είστε όλοι καλά, να προσέχετε τους εαυτούς σας και τους γύρω σας. 

Και μην ξεχνάτε πως και οι δυσκολίες, θέλουν το χαμόγελό τους! 

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.  

 

ΜΙΑ ΚΛΉΡΩΣΗ ΤΗΝ ΚΆΝΑΜΕ...

 Με αυτήν την ανάρτηση θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ όλους, όσους φίλους περάσατε και μου αφήσατε τις ευχές σας, για τα όλα αυτά τα χρόνια που υπάρχει αυτός ο χώρος εδώ!

Δεν θα μπορούσα με τόσες όμορφες ευχές να σας αφήσω χωρίς ένα μικρό δωράκι. Όσο και δύσκολα να γίνονται τα πράγματα κάθε μέρα , εμείς κόντρα θα πηγαίνουμε και θα απολαμβάνουμε τις μικρές χαρές που μας γεμίζουν τα  χαμόγελα, της προσφοράς και της αγάπης!

Πάμε λοιπόν για μια ακόμα φορά με τα κλασικά "εικονογραφημένα" της κλήρωσης μου! 

Γράψαμε τα ονόματα στο τετράδιο μην τυχόν και κάνουμε λάθος, κάναμε τα χαρτάκια ρολάκια, βρήκαμε από το μικρό ρεγκάλ μας ένα αντικέ δισκάκι,

παρακαλώ και βάλαμε μέσα τους λαχνούς μας. 

Η ώρα περασμένη και ο μικρός μας Γιαννάκης, ήταν αγκαλιά με τον Μορφέα! 😄 οπότε η αφεντιά μου έκανε την κλήρωση και η τυχερή είναι...

🤔...η ανώνυμη Νο 2 η  οποία άφησε σχόλιο στις 20 του μήνα. Φέτος είχα δύο ανώνυμα σχόλια. Αν εκείνη που έχει γράψει αυτό το σχόλιο περάσει ξανά από εδώ την παρακαλώ να μου στείλει στο μέηλ μου "roulamakedonisa@gmail.com" ποια είναι, να της στείλω ένα δωράκι. Θα χαρώ να μιλήσουμε.

Λίγο πριν σας αφήσω θα ήθελα να σας δείξω τι τελευταίο έφτιαξα για την μπεμπούλα μας που έρχεται οσονούπω.

Ξέρω ότι τρέχει και το φθινοπωρινό δρώμενο της Αριστέας μας, διαβάζω, πάρα πολύ όμορφες συμμετοχές,  αλλά όλα με την σειρά θα τα κάνουμε, αφού προηγούνται άλλα!

Σας αφήνω με ένα ακόμα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα, Πάνω από τις στέγες της γειτονιάς μου!

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε να είστε όλοι καλά. Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να μην ξεχνάτε πως...το χαμόγελο είναι ένα δωρεάν  ανεκτίμητο δώρο! Ας το χαρίσουμε!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 

ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΗΝ...ΕΦΗΒΕΊΑ!

Ούτε που το κατάλαβα παιδιά, πως πέρασε κιόλας άλλος ένας χρόνος, που γιόρταζα τα 13α χρόνια, ετούτου εδώ του χώρου, που έγινε για μένα ένας τόπος συνάντησης με όλους εσάς και την παρέα που δημιουργήθηκε σταδιακά αναμεταξύ μας.

Έχουμε μπει στην ατίθαση εφηβεία!

Θυμάμαι ακόμα την στιγμή που σαν πρωτάκι, πάτησα με το ένα μου δάχτυλο δισταχτικά το πρώτο γράμμα στο πληκτρολόγιο μου!

Δεκατεσσάρων χρονών!

Δεν ξέρω τι γράφει στα αγγλικά, αλλά μου άρεσαν τα κοτσιδάκια! Κάτι για γενέθλια πάντως λέει!

Πω..πω.. τώρα το διαπιστώνω! Λέτε να κάνω και εγώ την επανάσταση μου; Ναι, θα μπορούσα να επαναστατήσω για την ανθρώπινη καταπίεση, να επαναστατήσω που θέλουν να μας κάνουν ρομπότ και άλλα  πολλά που γίνονται και δεν μου αρέσουν! 

Όμως ας μην πούμε δυσάρεστα σήμερα.  Σήμερα θα ήθελα απλά να γράψω για ακόμα μια φορά, το πόσο τυχερή  είμαι που είμαι σε αυτόν το χώρο. Που το μπλόγκ μου μαζί με την παρέα σας, έχει γίνει για μένα,  κάτι σαν δεύτερη φύση μου. Θα με πείτε υπερβολική, όμως έτσι νιώθω κάθε βράδυ κουρασμένη από τον κάματο της μέρας, όταν  κάθομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου να χαλαρώσω και να κάνω τις βόλτες μου, να σας διαβάσω και να απαντήσω στα σχόλια, έστω και καθυστερημένα κάθε φορά.   Είμαι περήφανη γιατί έχω γνωρίσει και προσωπικά κάποιους φίλους και  έχουμε κρατήσει επαφές με κάποιους που έχουν αφήσει τα μπλόγκ τους. Είμαι χαρούμενη γιατί και  με κάποιους από εσάς λέμε στο βάϊπερ την καλημέρα και την καληνύχτα μας.  

Για όλα όσα έμαθα, αγάπησα και  δημιούργησα εδώ μέσα, όλα αυτά τα χρόνια, σας ευχαριστώ πάρα πολύ, για τον χρόνο που αφιερώνετε σε αυτό το Μπλοκόσπιτο που όσο μπορεί η νοικοκυρά του  του θα βρίσκεται εδώ!

Πολύ θα ήθελα να έχω φτιάξει κάτι με τα χεράκια μου που να γράφει 14, αλλά αυτό είναι αδύνατον την σήμερον ημέραν. Οπότε αρκεστείτε ότι βρέθηκε στο Google!

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε όμορφες  στιγμές, που να σας κάνουν χαρούμενους και να μην ξεχνάτε πως...ένα χαμόγελο είναι το φάρμακο της ψυχής! Μοιραστήτε το!

               😊

Καλή εβδομάδα να έχετε! Και καλό Φθινόπωρο!🍁🌂

Σας ευχαριστώ πολύ που όλα αυτά τα χρόνια με στηρίξατε με την αγάπη σας!   

       

   

ΠΑΛΙ ...ΕΔΩ!

Δεν ξέρω πως να αρχίσω αυτήν την ανάρτηση.

Πρώτα να σας ζητήσω συγνώμη που δεν μπόρεσα να απαντήσω στον καθένα σας ξεχωριστά, όπως σας έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση μου.

Ο Σεπτέμβρης, δεν μπήκε τόσο καλά.  Εκτός από τους λόγους που έγραψα, προέκυψε και κάποιο δυσάρεστο γεγονός, με την απώλεια αγαπημένου συγγενικού μας προσώπου, που έχει κλείσει τον κύκλο του και αυτό είναι κάπως παρηγορητικό για εμάς!   

Δεν ήθελα την πρώτη του μήνα να σας φορτώνω με τα δικά μας, γι αυτό άφησα να κάνει τα πρώτα βήματά του ο Σεπτέμβρης και να τα πούμε λίγο αργότερα. Εξ ου και χάθηκα από την παρέα για λίγο.

Είδα ότι, το να μπαίνω εδώ μέσα και να κάνω την βόλτα μου, έχει γίνει πιά μια καθημερινή μου συνήθεια, η οποία μάλιστα μου έλειψε αυτές τις μέρες! Μόλις βρω τον χρόνο θα ξαναρχίσω τις επισκέψεις  μου, απλά θα είμαι και πάλι καθυστερημένη. Ανεπίδεκτη παθήσεως είμαι επάνω στο θέμα της καθυστέρησης! 🙁    

Πήρα τον χρόνο μου, για  λίγο. Με βοήθησε και το κέντημα δεν λέω, έχει παίξει και αυτό τον ρόλο του στην προκειμένη περίσταση, γιατί έπρεπε να συγκεντρωθώ, σε αυτό που έκανα. Και μην νομίζεται μεγάλα πράγματα! 

Η μέλλουσα μανούλα, ήθελε απλά ένα μόνο ενθύμιο! Για να μην με κουράσει, αφού τώρα πια δυσκολεύομαι να πιάσω την βελόνα. Το αποτέλεσμα για να πω την αλήθεια μου δεν με ικανοποίησε και τόσο, μπροστά στο κέντημα που έκανα παλιά!  Τα ηλιοτρόπια όμως έδωσαν με το γεμάτο φωτεινό τους κίτρινο χρώμα, μια άλλη διάσταση στο σεντονάκι! Ενώ η γατούλα , ακόμα ονειρεύεται την γαλάζια θάλασσα, κάτω από το χρυσό χρώμα του μισοφέγγαρου!  Αυτό ήταν το σχέδιο που επέλεξε η μαμά και εκτέλεσε η γιαγιά!

Ενα κατωσέντονο και ένα ρεβέρ, κεντημένα με μια βελονιά γύρω γύρω με την ραπτομηχανή μου και στην μέση, το χειροποίητο κέντημα από τα χεράκια μου, με όοοοολη μου την αγάπη και την χαρά που τα κατάφερα. Το συνολάκι το συνοδεύει μια πλεκτή κουκλίτσα να της κάνει παρεούλα, που έγινε ανάμεσα σε όλα, όσα περνούσαν από τα χέρια μου.

Και εδώ όλο το συνολάκι!

Παρ όλα τα δύσκολα μας έλπιζα να τα τελειώσω, πριν η μικρούλα μας αντικρύσει το πρώτο φως του ήλιου!

Και κάτι δικό μου: Χαρές και πίκρες παν μαζί, πιασμένες χέρι χέρι. Και ας βρεθεί ένας άνθρωπος να πει πως δεν το ξέρει. 

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να προσέχετε τον εαυτό σας και τους αγαπημένους σας και ναι, να μην ξεχνάτε, πως και στις πιο δύσκολες ώρες σας κάπου θα είναι κρυμμένο ένα χαμόγελο! Ακόμα και θλιμμένο, χαμόγελο θα είναι! Ψάξτε το και θα το βρείτε!

Σας αφήνω με μια φωτογραφία από την ομορφιά του ολόγιομου φεγγαριού, με τα χρώματα της δύσης του ήλιου, πάνω από τις στέγες των σπιτιών της γειτονιάς μας, την ώρα που απογειώνεται ένα  αεροπλάνο! 

Εστω και λίγο καθυστερημένα, σας εύχομαι να έχετε έναν ήρεμο και γαλήνιο καλό Σεπτέμβρη!  

 Σας ευχαριστώ πάρα πολύ  που περνάτε και τα λέμε! 🤗