Κάποιες φορές όταν βαριέμαι, αν και αυτή η λέξη δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου, γιατί πάντα εκμεταλλεύομαι τον χρόνο μου μέχρι την τελευταία του ώρα. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η στιγμή που έκατσα χωρίς να κάνω τίποτα...ψάξε λέω στον εαυτό μου δεν θα την βρεις και θα έχω δίκιο. Όχι ότι θα παραπονεθώ εννοείται, ίσα ίσα που πάντα θα βρίσκω αφορμή να ασχοληθώ με κάτι.
Και τι ήταν αυτή την φορά; Είχαμε αποφασίσει να καθαρίσουμε λίγο την αποθήκη μας και μέσα στα τόσα εργαλεία του καλού μου, βρέθηκαν κάτι ξυλαράκια, απομεινάρια από τον καιρό που δημιουργούσε τα δικά του ξύλινα σπιτάκια, από το 2014 ΕΔΩ
Ήταν έτοιμος να τα πετάξει, τα βλέπω εγώ και κάπου τα φαντάστηκα πως θα τα εκμεταλλευόμουν.
Μου ήρθε μια ιδέα αλλά, χωρίς την βοήθεια του δεν θα την πραγματοποιούσα. Και τι άλλο θα σκεφτόμουν νομίζετε; εεεε ναι...
Αφού κόπηκαν στο σχήμα που ήθελα, έβαλα μπροστά την παιδική μου ζωγραφική, αφού επιστρατευτήκαν οι μαρκαδόροι. Άλλα πέτυχαν , άλλα όχι, αλλά δεν με πείραξε, αφού η θέση που σκέφτηκα να τα βάλω, δεν θα χρειαζόταν να τα βλέπουν από κοντά, οπότε οι ατέλειες τους δεν θα φαίνονταν. Το ξέρω ότι με την βροχή και τον αέρα θα χαλάσουν, αλλά αυτό το ήξερα από την αρχή, αφού αυτός θα ήταν ο ρόλος τους.
Και ποιος ήταν; δείτε εδώ την διαδικασία...
Εν αρχή ήταν το ξύλο που κόπηκε...
Στην συνέχεια πήρε μορφή...
Μπήκαν στην σειρά...
Και στο τέλος κρεμάστηκαν, αλλά που;
Αυτά τα ολίγα είχα να μοιραστώ μαζί σας για σήμερα.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να προσέχετε τον εαυτό σας και όσους αγαπάτε...
Να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αντιθέτως νιώθουμε όμορφα σε όσους το χαρίζουμε.😊
Σας εύχομαι καλό και ήρεμο Αύγουστο!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε..
