Σμαραγδάκι...: συμμετοχές. φωτογραφική σκυταλη # 1

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα συμμετοχές. φωτογραφική σκυταλη # 1. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2019

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!! ΜΕ ΦΩΤΟ-ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΣΚΥΤΑΛΗ...#2..!!!

Η ΖΩΉ ΜΟΥ ΟΛΗ!!

Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; με ρωτούσαν όταν ήμουν μικρή..και ενώ τα πιο πολλά παιδιά συνήθως έλεγαν γιατρός..δασκάλα ..εγώ απαντούσα χωρίς δισταγμό.

Αεροσυνοδός.

Κανείς δεν ήξερε πως μου είχε μπει αυτή η ιδέα στο μυαλό.

Τι ήταν αυτό που είχε φωλιάσει στην μικρή καρδιά μου;

Ούτε και εγώ το ήξερα.

Το άκουγε η μοίρα των ονείρων και χαμογελούσε...

Όταν σχόλαγα από το σχολείο η πρώτη μου δουλειά ήταν να βγάλω τα παπούτσια μου και να τρέξω στην παραλία.

Μου άρεσε να κάθομαι στην άμμο και να παρακολουθώ τους γλάρους στα πετάγματα τους.

Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν το όνομα μου..ήθελα να το αλλάξω..να με έλεγαν Ελπίδα...όνομα που θύμιζε προσμονή..και εγώ ήμουν γεμάτη από αυτήν..για να πραγματοποιήσω το όνειρο μου.

Με έλεγαν πολλές φορές ονειροπαρμένη.. δεν με ένοιαζε Ακόμα και σήμερα που τα μαλλιά μου έχουν γκριζάρει ονειρεύομαι..

Μπορούσα να μένω εκεί με τις ώρες..να χαζεύω τις βουτιές τους όταν έπεφταν με ορμή μέσα στην γαλάζια θάλασσα και μετά με ένα δυνατό πέταγμα να βρίσκονται ψηλά στον ουρανό.

Γεια σου γλάρε...κάποια μέρα θα πετάω και εγώ σαν και σένα..θα γίνω αεροσυνοδός..του φώναξα δυνατά.

Γεια όμορφη..σαν να άκουγα να μου λέει εκείνος,ανοίγοντας τα φτερά του πετώντας μακρυά.

Τελείωσα το δημοτικό..οι καιροί δύσκολοι τότε.

Που να βρεθεί η μπόρεση για να συνεχιστεί το γυμνάσιο.

Σαν μεγαλύτερη έπρεπε να δουλέψω..να συνεισφέρω στην οικογένεια..πίσω από εμένα άλλα τέσσερα μικρότερα αδέλφια..

Το όνειρο μπήκε στην αναμονή...

Στα δεκαεφτά μου..τοκ..τοκ..μου χτύπησε ο έρωτας την πόρτα.

Πως να μην ανοίξεις σε δυο καστανοπράσινα μάτια που σε κοίταζαν και σου έκοβαν την ανάσα;

Ήταν και αυτά τα νιάτα βλέπεις !!

Η μοίρα των ονείρων αυτήν την φορά χαμογέλασε πλατιά.

Έγινα ερωτική μετανάστρια και η ζωή διεκδίκησε τα δικαιώματα της. μπήκαν τα "πρέπει" μπροστά.. Οικογένεια παιδιά και αγάπη πολύ..δεν έχεις χρόνο για όνειρα.

Θα ήμουν αχάριστη αν είχα παράπονο. Η ζωή μου έχει χαρίσει απλόχερα ότι μπορούσε να ζητήσει κάποιος από εκείνη.

Και το όνειρο; θα αναρωτηθείτε.

Α..αυτό...έμεινε κλεισμένο στο κλουβάκι της ψυχής μου. Είναι.. που πρέπει να αλλάζεις ρότα..να συμβιβάζεσαι.

Συνεχίζεις γιατί δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η μοίρα των ονείρων.

Δεν ήμουν επαναστάτρια..θα έλεγα ότι ακολουθούσα το πεπρωμένο μου..είναι κάποιες στιγμές που ζυγίζεις τα υπέρ και τα κατά ..και κρατάς τα καλύτερα.

Τα χρόνια περνούσαν όπως πρέπει να περνούν..γρήγορα χωρίς να τα παίρνεις είδηση..και κάποια στιγμή ο χρόνος είναι άπλετος για σένα..τα έχεις τακτοποιήσει όλα εκεί που έπρεπε να είναι.

Και τότε ήταν που ήρθε στην ζωή μου το blogging..

Σαν φοβισμένο πουλάκι (να το πάλι το πέταγμα) άνοιξα το κλουβί της καθημερινότητας μου και άρχισα να μαθαίνω όλο και περισσότερο να πετώ με τα φτερά της ψυχής μου..

Δεν ξέρω αν ήταν το κάρμα μου ή η μοίρα των ονείρων..που στην αρχή της συζυγικης ζωής μου έβλεπα ταχτικά ένα συγκεκριμένο όνειρο.

Πως ήμουν ένα γλάρος και πετούσα πάνω από την θάλασσα.!!

Δεν ξέρω .. αν ήταν σύμπτωση που το σπίτι μου βρίσκεται δίπλα της και οι γλάροι δεν έχουν λείψει πότε από την ζωή μου...!!!