ΤΟ ΣΙΝΙΑΛΟ...!!!!

Κατέβασε τα γυαλιά της από την μύτη της και ακούμπησε το βιβλίο που διάβαζε δίπλα στο τραπεζάκι.
Σήκωσε τα μάτια της, στερέωσε με τα  δυο χτενάκια της τα τσουλούφια που πεταγόταν αυθάδικα  μέσα από τον καλοφτιαγμένο κότσο της,και κοίταξε την βροχή που χτυπούσε ανελέητα το τζάμι
Συνεχόμενα ρυάκια νερού  σχημάτιζαν νερένια δάκρυα που κυλούσαν βιαστικά..και θόλωναν  την επαφή με τον έξω κόσμο,αυτό όμως δεν εμπόδιζε το μυαλό της να τρέχει παρ όλο που ήθελε να ξεχάσει.
Πάντα όταν έβρεχε, η θύμηση της γύριζε σε εκείνα τα χρόνια και σε εκείνη την μέρα.
Θυμόταν με πόση λαχτάρα περίμενε να χτυπήσει το κουδούνι για διάλειμμα  για να μπορέσει να τον δει.
Να δει τα μάτια του να την κοιτάζουν και την καρδιά της να χτυπάει σαν τρελή σε κάθε του βλέμμα.
Η αγάπη της είχε χτυπήσει την πόρτα.
Θυμόταν τα αδέξια αγγίγματα τους  και τον φόβο μήπως και τους δει κανείς και το μάθει ο αυστηρός πατέρας της.
Το πρώτο τους ραντεβού τους με χτυποκάρδια
στο στενό δρομάκι .. και το πρώτο τους φιλί, που
δεν πρόλαβαν καλά καλά να το γευτούν  και ένα χέρι (του πατέρα) έπεσε βαρύ  επάνω στο ξαναμμένο της  μάγουλο .
Μα τι κακό είχε κάνει για να αξίζει αυτό το χαστούκι;
είχε σκεφτεί με αγανάκτηση φοβισμένη, με μάτια γεμάτα δάκρυα.
έσμιξε τα φρύδια της στην θύμηση τούτη.
Μέρες κλειδωμένη στο δωμάτιο της να κλαίει για την αγάπη.
(και τι είναι αγάπη παρακαλώ να την κάνεις εσύ ότι θέλεις;  ακόμα δεν την έμαθες; να ξέρεις πόσο ανίσχυρος είσαι  στα χέρια της!!)
Η μόνη ώρα που την έκανε χαρούμενη, ήταν η ώρα του σινιάλου.
Ευτυχώς που οι φίλες της είχαν γίνει οι ταχυδρόμοι
σημειωμάτων μεταξύ τους, πως   κάθε βράδυ την ώρα που όλοι θα κοιμούνται εκείνος θα στεκόταν κάτω από το φανάρι που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το παράθυρό της και θα της έστελνε ένα φιλί.
Εκείνη  θα άναβε για λίγο ένα κερί,για να καταλάβει εκείνος ότι  πήρε το φιλί του
Ακόμα και να έβρεχε εκείνος ήταν εκεί να περιμένει το σινιάλο του κεριού.
Και τότε ήταν που πήραν την απόφαση να πάρουν την ζωή στα άπειρα  ακόμα χέρια τους και να την κάνουν δίκη τους.
Όλα τα όνειρα σε μια μικρή βαλίτσα.
Όλη η βροχή του κόσμου να πέφτει επάνω τους , την νύχτα που αποφάσισαν να φύγουν μακρυά τα δυο τους.
Κλεψιά το είπαν οι άλλοι.
Εκείνοι το είπαν αγάπη.
Σηκώθηκε από την πολυθρόνα της να μαζέψει την κουβέρτα που είχε γλιστρήσει από τα πόδια του. Τον σκέπασε με τόση τρυφερότητα.!!!
Κοιμόταν σαν μικρο παιδί ενώ ένα χαμόγελο ακουμπούσε απαλά στα χείλη του με φόβο θαρρείς να μην τον ξυπνήσει.
Έσκυψε και άφησε ένα φιλί στα γκρίζα του μαλλιά...
Σε ευχαριστώ  του είπε και έπιασε ξανά το βιβλίο της.!!

Αυτή ήταν  η συμμετοχή μου στο παιχνίδι των λέξεων που οργάνωσε με μεγάλη επιτυχία η me maria  από το μπλοκ  mytripsonblog  χαίρομαι κάθε φορά που παίρνω μέρος  σε αυτήν την όμορφη  προσπάθεια.....γιατί για μένα δεν είναι ο προορισμός αλλά  το ταξίδι και η προσπάθεια...η βαθμολογία είναι μόνο για το τυπικό του διαγωνισμού..υπάρχουν πένες  που γράφουν διαμάντια ..!!!!!!!!!!!!!!! περάσετε να τα διαβάσετε..!!!
Οι κόκκινες λέξεις είναι αυτές που έπρεπε να βάλουμε μέσα στην ιστορία μας..!!
Αγαπημένη μου παρέα... να έχετε όλοι  μια όμορφη εβδομάδα και είπαμε...στα δύσκολα .. επιμένουμε ...χαμόγελο..!!! και ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά..!!!!!!

ΕΙΝΑΙ ...ΚΑΤΙ ΖΩΕΣ..!!

 

Ψιλόβροχο!! 
Ένα εκνευριστικό ψιλόβροχο εδώ και δυο μέρες είχε μουσκέψει τα τα πάντα.
Αι στο διάολο για βροχή, δεν σταματάς πια;έβριζε φτύνοντας στο δρόμο η Βιολέτα, που είχε περάσει πια την πρώτη της νιότη.
Την ήξεραν όλοι. Κάποτε έτριζε η γης σαν περπατούσε και είχε όλο τον κόσμο στα πόδια της.
Όμορφη, με ένα κορμί ντελικάτο σαν μίσχος λουλουδιού.
Τα πράσινα μάτια της πετούσαν φλόγες και δεν άφηναν κανένα άντρα ασυγκίνητο.
Εκείνη  είχε μάτια μόνο για τον Μάκη της.
Ομορφάντρας και εκείνος, πως να μην τον ερωτευτεί η μικρή Βιολέτα.
Ήταν αυτός που την είχε βγάλει στο κουρμπέτι και στα σοκάκια του πληρωμένου έρωτα.
Και όσο χωνόταν πιο βαθιά σ αυτά τα σοκάκια, τόσο το ποτό γινόταν η καθημερινή της παρέα.
Τρέμοντας από το κρύο, στάθηκε κάτω από την μαρκίζα του γωνιακού κτιρίου  σήκωσε το μπουκάλι που κρατούσε και το  έφερε με λαχτάρα στο στόμα της.
Στο διάολο και συ..είπε και πέταξε την άδεια μποτίλια στο δρόμο.
Νερά και γυαλιά σκορπίστηκαν γύρω και την πιτσίλισαν.
Το σκηνικό συμπληρώθηκε με ένα αυτοκίνητο,
που πέρασε την ώρα εκείνη με ταχύτητα, γεμίζοντας τη με λασπόνερα από τον δρόμο.
Που να σε πάρει και να σε σηκώσει στραβούλιακα είπε και σήκωσε και τα δυο της χέρια ανοιχτά σε μούντζα.. κατά κει που χάθηκε το αυτοκίνητο.
Νααααα..!! χαμένε βλάκα ηλίθιε... όλα τα επίθετα που ήξερε τα ξεστόμισε,λες και την άκουγε αυτός που οδηγούσε το αμάξι, που ούτως η άλλως είχε εξαφανιστεί στο βάθος του δρόμου.
Τα πόδια της άρχισαν να τρέμουν.
Έκατσε στο πρώτο σκαλοπάτι που βρήκε μπροστά της.Τα βρεγμένα ρούχα της είχαν κολλήσει επάνω της και το ψιλό μπλουζάκι που φορούσε άφηνε να διαγράφεται, το πλούσιο ακόμα στήθος της.
Κοίταξε τα χέρια της, είχαν αρχίσει και εκείνα να τρέμουν. Το ήξερα καλά αυτό τρέμουλο..!!   
Ένα ποτό...να είχα τώρα ένα ποτό.. το καλύτερο πράγμα στον κόσμο είναι είπε μουρμουρίζοντας και έσκυψε να δέσει τα κορδόνια στα βρεγμένα της παπούτσια.
Δυο αντρικά πόδια σταμάτησαν ξαφνικά μπροστά της.
Σήκωσε τα μάτια και αντίκρισε έναν άντρα με σκοτεινό βλέμμα.
Πόσα θέλεις;την ρώτησε.. και χωρίς να περιμένει απάντηση,την τράβηξε δίπλα στο βρόμικο σκοτεινό στενό.την έσπρωξε στο τοίχο σηκώνοντας ταυτόχρονα την φούστα της.
Ούτε που σκέφτηκε να πει όχι. Εκείνη την στιγμή έβλεπε μπροστά της ένα γεμάτο μπουκάλι πιοτό.
Τελειώνοντας αυτός της πέταξε μερικά κέρματα στις λάσπες.
Έσκυψε και τα μάζεψε από κάτω..και με τρεμάμενα βήματα μπήκε στο πρώτο μπαρ.. που βρήκε μπροστά της.
Αγκάλιασε το πολύτιμο απόκτημα της και χωρία να περιμένει άλλο άνοιξε το μπουκάλι και άρχισε να αδειάζει το ποτό που κυλώντας μέσα της,  της έκαιγε τα σωθικά..!!
Αυτό ήθελε.! η βροχή επιτέλους είχε σταματήσει.
Σκουπίζοντας με την ανάποδη του χεριού της τα χείλη, έψαχνε μια γωνιά να βρει να ξαπλώσει.
Κούρνιασε επάνω σε ένα σωρό σκουπιδιών, ενώ το μυαλό της άρχισε να θολώνει σιγά σιγά.
Ήπιε ακόμη μια δυνατή γουλιά,πριν βυθιστεί στην ανυπαρξία του ποτού.
Αφέθηκε στο όνειρο, έβαλε χρώμα στην αγάπη ...και έφυγε.!!!!!

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο παιχνίδι των λέξεων που έκανε η me maria και 
είμαι πολύ χαρούμενη γι αυτό..
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους έκαναν τον κόπο και την διάβασαν.
υ.γ οι λέξεις που έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε είναι γραμμένες με κόκκινο.
Nα περάσετε  αγαπημένη μου παρέα μια όμορφη εβδομάδα... που και που χαμογελάτε κάνει καλό..!!!


         

ΣΜΑΡΩ...!!!

Η Σμαρώ.. με το έτσι θέλω της πήρε μέρος στο παιχνίδι των λέξεων της Φλώρας.http://texnistories.blogspot.gr/2013/11/b-3-2.html
Για εκείνη μετρούσε η συμμετοχή και μόνο και μην το πάρετε σαν μετριοφροσύνη.. έχει το γνώθι σε εαυτόν τουλάχιστον..
Με πολύ χαρά πήρε το κύπελλο της συμμετοχής!!

                           ΣΜΑΡΩ.!!!
Και ποιος δεν ήξερε την Σμαρώ την Σμυρνιά.!!Όλος ο κόσμος και τα περίχωρα. Όποιον ρωτούσες για εκείνη σίγουρα θα σου έλεγε που θα την βρεις. Τροφαντή, κοκκινομάλλα, με πλούσια τα ελέη του Θεού επάνω στο κορμί της. Περπατούσε και έτριζε η γης. Θαρρείς και σκορπούσε έναν αέρα αρχοντιάς αυτή η γυναίκα. Πάντα με ένα ζαχαρωμένο χαμόγελο στα χείλη την έβλεπαν. Είχε όμως μια αδυναμία . Της άρεσαν υπερβολικά τα γλυκά! Και όχι οποιαδήποτε γλυκά. Τα σοροπιαστά, μπακλαβαδάκια, τουλουμπάκια, κουρκουμπίνια, σαραγλάκια, δεν μπορούσε να τους αντισταθεί. Χρυσοχέρα και νοικοκυρά, όταν έφτιαχνε τα γλυκά της η Σμαρώ, μοσχοβολούσε η γειτονιά καί τα περίχωρα!!! Ήταν αδύνατον να μην περάσει κάποιος και να μην κοντοσταθεί από την μυρωδιά που σκορπούσε η κανέλα και το γαρύφαλλο. Αλλά δεν άφηνε και κανέναν να μην του φωνάξει να τον κεράσει από τα σοροπιαστά της...!!! Είχε γίνει διάσημη για τα γλυκά της.  
Όπως η γιαγιά της στην Σμύρνη. Την συνταγή την θυμόταν από εκείνη που παιδούλα ακόμα  την  παρακολουθούσε να φτιάχνει τα σοροπιαστά. Πώς να μην της άρεσαν αφού μέσα σε αυτά είχε μεγαλώσει;;; Όσο όμως και να κερνούσε και να μοίραζε κρατούσε πάντα για τον εαυτό της τα καλύτερα  κομμάτια και τα έτρωγε με ευχαρίστηση. Γλείφοντας τα σοροπάκια που έμεναν επάνω στα δάχτυλά της!! 
Τα χρόνια περνούσαν και η Σμαρώ η Σμυρνιά ζούσε μόνο για τα γλυκά της, που άρχισαν να φαίνονται και να αγκαλιάζουν ασφυκτικά το σώμα της. Κάποια στιγμή το ρολόι της ζωής της άρχισε να την προειδοποιεί..!!!<<Κόψε βρε ψυχή μου τα γλυκά!>> της έλεγε η φίλη της η Μαρίτσα.. Ο γιατρός σου είπε να μην ξαναφάς γλυκό, με το ζάχαρο που έχεις!!!! <<Ε...και;>> απαντούσε η Σμαρώ. <<Αν είναι να πάω από ζάχαρο ας πάω ευχαριστημένη έλεγε!>> μασουλόντας ένα κομμάτι μπακλαβά. <<Θύμισε μου να σου δώσω την συνταγή Μαρίτσα>> της έλεγε κάθε τόσο απορροφημένη από την γλύκα του σοροπιαστού γλυκού.
Την βρήκαν την άλλη μέρα με ένα ζαχαρωμένο χαμόγελο ευχαρίστησης στα χείλη. Αχ!!! βρε Σμαρώ..!!! σου τα λεγα .. δεν άκουγες..!!! Σήμερα βρήκες να φύγεις; Στα γενέθλια σου; Και ότι λέγαμε να κάνουμε πάρτι... μόνη σου ήθελες να το κάνεις..έ;

Ακόμα και τις δύσκολες στίγμες μας φίλες μου  ένα χαμόγελο τις κάνει ευκολότερες.!!!

Να έχετε μια όμορφη και χαμογελαστή εβδομάδα..

να είδατε; και μόνο που το διαβάσατε αυτό χαμογελάσατε.!!!!

ΠΕΡΣΙΝΑ ...ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΑ....!!!!!!

Αγαπημένοι μου ..μπλοκοφίλοι..... λόγο έλλειψης χρόνου σας παραθέτω κάτι περσινά μελομακάρονα......με την ελπίδα ότι του χρόνου θα πιο φρέσκα.....χι..χι..

Mε τον Γιώργο ..είπαμε φέτος να κάνουμε εκείνο το ταξίδι που λέγαμε χρόνια και που όλο το αναβάλαμε για διάφορους λόγους..κάθε φορά.. ..να κάνουμε Χριστούγεννα σε χιονισμένο τοπίο μια που το μέρος που ζούσαμε.. το χιόνι για να το αγγίξεις ..έπρεπε να πας επάνω στα βουνά... .. βλέπαμε μόνο από μακρυά...τον χιονισμένο Ψηλορείτη....
Η επιλογή μας ήταν τα 3-5 πηγάδια....κλείσαμε με πολύ δυσκολία ένα σαλέ. 
Αυτή την εποχή δύσκολα βρίσκεις δωμάτια... αλλά ήμασταν τυχεροί.....
Αφού πήραμε ότι χρειαζόμασταν ανεβήκαμε σε καράβια ...σε τρένα... και επιτέλους 
σε λίγη ώρα θα φτάναμε στον προορισμό μας...
το τοπίο φανταστικό... εξωπραγματικό..... όλα γύρω μας κάτασπρα..σαν να τα πασπάλισε όλα μια νεράιδα...με ασημόσκονη....οι νιφάδες του χιονιού να στραφταλίζουν κάτω από τις αχτίνες του Ήλιου που προβάλανε και εκείνες δειλά  δειλά  να θαυμάσουν το χιονισμένο τοπίο....

Φτάσαμε γεμάτοι από όμορφες εικόνες .. 
Εν το μεταξύ σταματήσαμε επειδή άρχισε το στομάχι μας να διαμαρτύρεται μπήκαμε σε ένα ζαχαροπλαστείο..γιατί ζαχαροπλαστείο;..εεεε... είναι γνωστή η αγάπη μου στα μελομακάρονα....χι..χι..  αφού  προμυθευτήκαμε ..τα αναγκαία....περιχαρείς και οι δύο....βρήκαμε το σαλέ που θα περνούσαμε  τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές μας...

Σκεπασμένα τα πάντα απο ένα κατάλευκο σεντόνι.....
Απλά ήταν υπέροχα....όλα.... άφησα τα μελομακάρονα που κρατούσα στο τραπεζάκι ..του σαλονιού...και τακτοποίησα τα υπόλοιπα  πράγματα..
Ο Γιώργος...ανέλαβε το άναμμα του τζακιού....
Έξω είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει...ένα ένα ανάψαν τα αστέρια......το τοπίο να σε μαγεύει...έτσι όπως το φώτιζε..το χλωμό φως του φεγγαριού....

Ωχ!!! είπε ο Γιώργος...ξέχασα τον αναπτήρα στο αυτοκίνητο...μισό λεπτό αγάπη μου πάω να τον φέρω....
Με το που βγήκε έξω ....τσάφφφφ.. κόβεται το ρεύμα...!!!!
Αμάν... ακόμα δεν ήρθαμε;;; μες το μαύρο σκοτάδι εγώ !!!!! και τώρα τι κάνω;;;
Βάζω τις φωνές για βοήθεια;; ααααα... όχι ....θα με περάσει  για φοβητσιάρα....
Κάπου ειχα δει ένα κηροπήγιο έπανω στο τζακι όταν μπήκαμε...
Προσπαθησα να φτάσω ως εκεί...στα σκοτεινα...και πρίν να προλάβω να κάνω το πρώτο βήμα σκοντάφτω επάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού.....
Πάρτην κάτω....και μέσα σε λίγα δεύτερα βρεθήκαμε τα μελομακάρονα αγκαλιά
τα οποία δεν άντεξαν όπως καταλαβατε το βάρος μου...
Σέρνομαι μέχρι την πόρτα,να φωναξω τον Γιώργο...και την ώρα εκείνη ακριβώς ανοίγει την πόρτα..γεμάτος από χιονονιφαδες.. που είχαν αρχίσει να πέφτουν στα μαλλιά   του και τον ειχαν σκεπάσει ...σαν χιονάθρωπος έμοιαζε.. με τον αναπτήρα στα χέρια....
Τι έπαθες αγάπη μου; με ρώτησε όλο αφέλεια....
Τίποτε του είπα...και τον  αγκάλιασα...
Μπήκαμε μεσα,...στο μεταξύ είχε έρθει και το ρεύμα...βλέπει την κούτα με τα μελομακάρονα κάτω σκορπισμένα στο πάτωμα...και εμένα γεμάτη γλυκά ψυχουλάκια στα μαλλιά στα ρούχα παντού...
Σκάσαμε και οι δυο στα γέλια...εγώ να σκουπίζω το χιόνι από πάνω του ...και εκείνος  
τα γλυκα ψυχουλακια από τα μελομακάρονα...!!!!!!

Κάθε σύπτωση με πρόσωπα ή πράγματα είναι εντελώς τυχαία....η ιστορία ειναι  εντελώς φανταστική ......τώρα θα αναρωτιέστε για τον τίτλο.... ε.. να μην σας πώ οτι αυτή η ιστορία γράφτηκε πέρσι ακριβώς αυτές τις μέρες;;

ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΟΛΟΙ   ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΓIOΡΤΙΝΕΣ ΜΕΡΕΣ

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΑ...ΣΕ ΟΛΟΥΣ..!!!!!!!

Ο ΚΟΚΚΙΝΟΒΡΑΧΟΣ....

Κοίταξα το ρολόι του τοίχου.
Όπου νάναι θα περάσει σκέφτηκα.
Από το βάθος του δρόμου,ένα βήμα αργό κουρασμένο πλησίαζε.
Ήταν το βήμα του καπετάν Νικόλα,
που από τότε που ξεμπάρκαρε κάθε μέρα την ίδια ώρα,ανηφόριζε το μονοπάτι που οδηγούσε στην άκρη του Κοκκινόβραχου.
Τον έλεγαν έτσι γιατί κάθε ηλιοβασίλεμα έπαιρνε ένα βαθύ κόκκινο χρώμα.
Άνοιξα την πόρτα και στάθηκα στο κατώφλι.
Ο καπετάν Νικόλας ήταν κιόλας έξω από την αυλόπορτα.
Κοντοστάθηκε, σήκωσε το θαλασσοδαρμένο κορμί του και το βλέμμα του γαλάζιο σαν αυτό της θάλασσας σπινθηροβόλο,που δεν ταίριαζε καθόλου με το κορμί του
καρφώθηκε γελαστό στα μάτια μου, ενώ ένα τσουλούφι λευκά μαλλιά
ξεπηδούσε κάτω από το ναυτικό του κασκέτο.
-Καλημέρα  Κατερίνα...
-Καλημέρα καπετάν Νικόλα...
Ποτέ δεν έλεγε πολλά λόγια. 
Μια καλημέρα μόνο και συνέχιζε τον δρόμο του...
Τον παρακολουθούσα κάθε φορά με το βλέμμα μέχρι που έφτανε στον Κοκκινόβραχο που δέσποζε αγέρωχος και πεισματάρης στα καμώματα της.
Στεκόταν για λίγο όρθιος, ακίνητος σαν άγαλμα, αγναντεύοντας τον ορίζοντα.. άναβε με αργές κινήσεις την πίπα του, ..εξ άλλου δεν βιαζόταν όλος ο χρόνος δικός του ήτανε..τραβούσε δυο βαθιές ρουφηξιές.. και μετά καθότανε και γινότανε ένα με εκείνον.....
Πουθενά αλλού δεν θα μπορούσε να είναι ο καπετάν Νικόλας, παρά στην άκρη αυτού του βράχου,που γινόταν ένα με το κορμί του και την ψυχή του.
Πόσο το ζήλευε Θεέ μου αυτόν τον βράχο!!!!
Τον ζήλευε γιατί δεχότανε τα χάδια της που πότε άγρια και πότε γαλήνια τον αγκάλιαζαν πάντα.
Το ήξερε ο καπετάν Νικόλας ότι η ώρα που θα χώριζαν πλησίαζε και δεν θα μπορούσε να την βλέπει να της μιλά, να νιώθει την αλμύρα της στο πρόσωπό του.
Δεν ήθελε να φτάσει αυτή η στιγμή, γι αυτό καθόταν εκεί ώρες ολόκληρες και της μιλούσε.. την κοίταζε..σαν να ήθελε να γεμίσει όλο του το είναι με το γαλάζιο της.
Να την χορτάσει ήθελε μέχρι το μεδούλι...κι ας είχε περάσει όλη του την ζωή στη  αγκαλιά της....
Τότε που τα γερά  αντρίκια χέρια 
του κρατούσαν το τιμόνι του καραβιού του και το ταξίδευε ως τα πέρατα του κόσμου...
Παράξενοι άνθρωποι οι ναυτικοί.
Όταν αγαπήσουν την θάλασσα,πού ναι πλατιά και απέραντη και άκρη δεν έχει, αυτή η αγάπη πολλές φορές, ξεπερνά και την αγάπη της μάνας ..της γυναίκας....
Δεν χορταίνεται η θάλασσα. 
Μάγισσα είναι..
Σε πλανεύει....
Και ο καπετάν Νικόλας πλανεμένος ήτανε γι αυτό δεν μπορούσε μακρυά της..
Γαλαζοπράσινη..ήρεμη ..την αγαπούσε..
Φουρτουνιασμένη ..μολυβί... την αγαπούσε..
Δεν ήθελε να την προδώσει..
Άνοιξε για λίγο για πολλοστή φορά την χούφτα του και κοίταξε το μαύρο μαργαριτάρι...ήταν το φυλαχτό του ..
Το κουβαλούσε πάντα επάνω του να νιώθει ότι ήταν μαζί της κι ας τους χώριζαν μόνο λίγα μέτρα..
Το είχε αγοράσει από ένα ψαρά που το βρήκε στα δίχτυα του κάτω στο Αλγέρι.
Το πήρε με την σκέψη να το δώσει στην γυναίκα που θα ερωτευόταν και θα έκανε οικογένεια μαζί της..
Όμως τα χρόνια πέρασαν και η μόνη γυναίκα -ερωμένη του έμεινε η θάλασσα...
Άνοιξε την χούφτα του και το μαύρο μαργαριτάρι κύλισε στην αγκαλιά της.. 
Έγειρε το κεφάλι του ακουμπώντας
στον Κοκκινόβραχο και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι έχοντας μέσα στην καρδιά του της αγάπης του τα χρώματα...!!!!!!!!!!!

----------------------------------

Το  μικρό αυτό διήγημα  γράφτηκε πρίν απο 10 σχεδόν χρόνια και δημοσιεύτηκε στην εφήμεριδα της πόλης μας..
Σας εύχωμαι έναν όμορφο μήνα...!!!