Η Ισμήνη έκατσε στο παγκάκι με τον απογευματινό της εσπρέσο στο χέρι, αγναντεύοντας στο βάθος του ορίζοντα τον ήλιο που βουτούσε πορφυρένιος στα νερά του Θερμαϊκού.
Ο Λευκός Πύργος ντυμένος στα χρώματα του δειλινού, μόνο λευκός δεν έμοιαζε. Δέσποζε όπως πάντα με τον όγκο του στον παραλιακό της πόλης της.
Το σούρουπο άρχισε να σκεπάζει τον ουρανό, και τ αστέρια να αχνοφαίνονται πάνω από τα κάστρα , μέχρι να έρθει η νύχτα.
Έπρεπε να σηκωθεί, να πάει να ανοίξει. Ο καφές της είχε κρυώσει, όμως καθόταν ακόμα στο παγκάκι.
Σήμερα ήταν για εκείνη μια ξεχωριστή μέρα όπως κάθε χρόνο. Την αφιέρωνε σε εκείνη που της έμαθε να αγαπάει τα όνειρα της!
Σε εκείνη που είχε φύγει εδώ και τρία χρόνια για το παντοτινό ταξίδι της ζωής!
Την ευγνωμονούσε πάντα που της φύτεψε από μικρούλα το σποράκι της γνώσης στο μικρό της κεφαλάκι και που δεν έχανε την ευκαιρία να ποτίζει την μικρή καρδιά της με την αγάπη που είχε και εκείνη για τα βιβλία.
Δεν θυμάται να της διάβασε ποτέ παραμύθια, αλλά θυμάται πολύ καλά, να της δείχνει ένα βιβλίο, να την βάζει να το μυρίζει, να το χαϊδεύει με τα μικρά της χεράκια και μετά να το ανοίγει για να της το διαβάσει.
"Το καπλάνι της βιτρίνας" της Άλκης Ζέης..."Τα μυστικά του βάλτου" "ο Τρελαντώνης", το "παραμύθι χωρίς όνομα" της αγαπημένης της Πηνελόπη Δέλτα. Ακόμα θυμάται τον "Γύρω του κόσμου σε 80 μέρες" του Ιούλιου Βέρν, που την έκανε να ταξιδεύει τόσο όμορφα μαζί με τους ήρωες του.
Θυμάται που τις έλεγε: Ισμήνη μου, όταν μεγαλώσεις, κάθε φορά που θα ανοίγεις ένα βιβλίο, θα είναι σαν να αναχωρείς για ένα ταξίδι, που δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσει ο προορισμός του, μέχρι να φτάσεις στην λέξη ΤΕΛΟΣ.
Τότε δεν καταλάβαινε ακριβώς τι ήθελε να της πει. Μεγαλώνοντας με την αγάπη αυτή, λάτρεψε τα βιβλία, την μυρωδιά τους, το θρόισμα των σελίδων σαν τις γυρνούσε, να αγγίζει τα εξώφυλλα με τις εικόνες τους. Είχε κάνει ατελείωτα ταξίδια διαβάζοντας και πάρα πολλές φορές θυμόταν αυτό που τις είχε πει η αγαπημένη της για τα ταξίδια που κάνεις μέσα από τα βιβλία. Αγαπούσε περισσότερο την λογοτεχνία, όχι ότι δεν σέβονταν και τα άλλα, βιογραφικά ιστορικά, σύγχρονους και κλασικούς συγγραφείς.
Είχε μεγάλη ικανότητα, να ταχτοποιεί και να χωρίζει τα βιβλία ανάλογα με τα θέματα τους. Επόμενο ήταν να σπουδάσει βιβλιοθηκονόμος αφού ήταν ένα επάγγελμα, που θα την κρατούσε κοντά στα βιβλία που αγαπούσε! Οι σπουδές της είχαν να κάνουν με το να επιλέγουν ,να αναπτύσσουν, να οργανώνουν και να συντηρούν συλλογές βιβλιοθηκών, να παρέχουν πληροφορίες στους χρήστες των βιβλίων και πολλά άλλα που για την Ισμήνη ήταν ένα από τα όνειρα της.
Το άλλο, το μεγάλο της όνειρο, ήταν να έχει ένα δικό της βιβλιοπωλείο κάποτε!
Δεν περίμενε πως αυτό της το όνειρο θα γινόταν τόσο σύντομα πραγματικότητα και να είχε συνδεθεί με το γεγονός της απώλειας της αγαπημένη της γιαγιάς Ισμήνης!
Θυμάται να της λέει λίγο πριν φύγει, τα λόγια του Αργεντινού συγγραφέα, Χόρχε Λουίς Μπόρχες:
"Πάντα φανταζόμουν τον παράδεισο σαν
ένα είδος βιβλιοθήκης"
Με έκπληξή της άκουσε πως η γιαγιά της φεύγοντας, της είχε αφήσει στην διαθήκη της ότι χρειαζόταν για να πραγματοποιήσει το όνειρό της.
Ναι το όνειρό της ήταν εκεί που ήθελε να είναι. Σε ένα στενό λίγο πιο πέρα από τον Λευκό πύργο. Ήταν ένα βιβλιοπωλείο διαφορετικό από τα άλλα, γιατί άνοιγε, μόλις άρχιζε η νύχτα και όταν τα άλλα έκλειναν.
Έβγαλε τα κλειδιά της και άνοιξε την πόρτα. Την καλωσόρισε ο γνώριμος ήχος από το μπρούτζινο καμπανάκι που είχε κρεμάσει πάνω από την πόρτα, όπως κάθε βράδυ που άνοιγε... Χαμογέλασε μα να μην βαριόταν ποτέ αυτόν τον ήχο;
Η ταμπέλα έγραφε με κεφαλαία...
ΔΙΑΝΥΚΤΕΡΕΥΟΝ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΊΟ ΤΗΣ ΙΣΜΗΝΗΣ.
Ένα διανυκτερεύον βιβλιοπωλείο, το μοναδικό στην Θεσσαλονίκη, μπορεί και σε όλη την χώρα!
Για λίγους ψαγμένους, σπάνιους και δυσεύρετους αναγνώστες!
Σήκωσε τα μάτια της ψηλά...
Αρε γιαγιά Σ ΑΓΑΠΩ!
Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο "στείλε μήνυμα" της Μαίρης με την Γήινη ματιά.
Να γράψουμε μια ιστορία από μια εικόνα που επιλέγουμε, από αυτές που μας προτείνει.
Η δική μου επιλογή ήταν η εικόνα D.
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο μπορεί να γλυκάνει και την πιο μεγάλη πίκρα...
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.
