Ένα πρωινό, λαμβάνετε έναν φάκελο χωρίς αποστολέα. Μέσα υπάρχει μόνο ένα παλιό κασετόφωνο χειρός και μια κασέτα. Πατάτε το play.
Η φωνή μιας γυναίκας ακούγεται καθαρά:
"Ξέρω ότι με θυμάσαι. Ίσως προσπαθείς να με ξεχάσεις. Μην το κάνεις. Σου μένουν μόνο λίγες μέρες."
Δεν λέει το όνομά της. Δεν εξηγεί τίποτε περισσότερο. Η φωνή της είναι ήρεμη, σχεδόν υπνωτιστική. Μα τα λόγια της κουβαλούν κάτι παράξενο: μια απειλή, ή μια κραυγή από το παρελθόν;
Το μυαλό σας αρχίζει να αναζητά. Ποια μπορεί να είναι; Από πού σας ξέρει; Τι εννοεί με τις λίγες μέρες; Μήπως κάποτε την πληγώσατε; Μήπως εσείς την εγκαταλείψατε; Ή μήπως ζητά τη βοήθειά σας;
Ξανακούτε την κασέτα. Στη δεύτερη ακρόαση, κάτι αλλάζει. Μια λέξη, μια αναπνοή, ένας ψίθυρος που δεν είχατε προσέξει πριν. Μια μελωδία ναι, με τον ήχο να αργοσβήνει. Ίσως ένα στοιχείο επί πλέον.
Η φωνή της επιμένει μέσα σας. Και τώρα, η αναμέτρηση αρχίζει. Πρέπει να τη βρείτε. Ή να ξεφύγετε.
Τι σας ενώνει; Τι σας χωρίζει; Ποιος πληγώθηκε και ποιος φεύγει τελευταίος;
Ο επιφανής πολιτικός παράγοντας ακούμπησε ευχαριστημένος στην πλάτη της καρέκλας του και έβαλε τα πόδια του επάνω στο πολυτελές δρύινο γραφείο του, βάζοντας ταυτόχρονα τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του, ρίχνοντας ένα βλέμμα ικανοποίησης γύρω του.
Επάνω στο γραφείο του προσεγμένα και γεμάτα πολυτέλεια πανάκριβα αντικείμενα. Ο χρυσός του στυλός εκεί. Οι φάκελοι εκεί. Περίμεναν την υπογραφή του. Μέσα από την χρυσή τους κορνίζα του χαμογελούσαν η γυναίκα του και τα δυο του παιδιά. Και τι έγινε που δεν την αγαπούσε; δεν την άφησε να το καταλάβει. Την παντρεύτηκε από συμφέρον, αφού ο πατέρας της μεγαλοβιομήχανος την προίκισε με μια πολυτελή βίλα.
Χαμογέλασε ευχαριστημένος με τον εαυτό του , άναψε ένα πούρο Αβάνας στέλνοντας τουλίπες καπνού στο ταβάνι.
Αααα δεν είχε παράπονο, τα είχε καταφέρει πολύ καλά και χωρίς τύψεις εννοείτε, από ένας επαρχιακός βουλευτάκος που ήταν, να ανέβει στην ανώτερη βαθμίδα της πολιτικής ζωής.
Παραδέχτηκε πως δεν πήγε χαμένη τόση προσπάθεια και τόσο γλείψιμο στα κομματικά στελέχη.(αυτό ήθελαν, αυτό τους έδινε), αλλά είχε και αυτός καταφέρει, έστω πατώντας επί πτωμάτων, να βρεθεί εδώ που είναι τώρα! Ουχί και ολίγα Ευρωπαϊκά κονδύλια πέρασαν από τα χέρια του, που χωρίς τύψεις τα μισά πήγαιναν στη τσέπη του. Με τον Σταυρό στο χέρι δεν πας μπροστά έλεγε! Και αυτός ήθελε να πάει και μάλιστα τώρα που σε λίγες μέρες θα ανακοινώνονταν οι εκλογές!
Από τις σκέψεις του τον έβγαλε ένα χτύπημα στην πόρτα.
-Εμπρός; είπε και περίμενε να ανοίξει κάποιος την πόρτα. Περίμενε λίγο και απορημένος σηκώθηκε, άνοιξε την πόρτα, όμως δεν ήταν κανείς. Κοίταξε δεξιά και αριστερά , κανένας. Και όμως ήταν σίγουρος πως άκουσε τον χτύπο. Λίγο πριν κλείσει την πόρτα, το μάτι του έπεσε σε ένα φάκελο που ήταν στο πάτωμα μπροστά του. Έσκυψε και τον πήρε στα χέρια του. Τον περιεργάστηκε κοιτώντας να δει τον αποστολέα, που δεν υπήρχε. Παραλήπτης όμως ήταν αυτός.
Κοίταξε με απορία τον φάκελο και τον άνοιξε γεμάτος περιέργεια. Μέσα του βρισκόταν απλά μόνο ένα παλιό κασετοφωνάκι, σαν εκείνα που κυκλοφορούσαν όταν ήταν στα νιάτα του. Το πήρε στα χέρια του και πάτησε το play. Η φωνή της γυναίκας δεν ακουγόταν πολύ καθαρά.
"Ξέρω ότι με θυμάσαι. Ίσως προσπαθείς να με ξεχάσεις. Μην το κάνεις. Σου μένουν μόνο λίγες μέρες"
Η πρώτη αντίδρασή του ήταν να το πετάξει στο καλάθι των άχρηστων.
Ομως σαν να τον κράτησε κάτι και ξαναέβαλε την κασέτα να παίξει.
Ακουσε λίγο πιο προσεκτικά αυτή την φορά την φωνή της. Όχι δεν την θυμόταν. Κάτι άλλο όμως να του τράβηξε την προσοχή. Ο μακρινός ήχος ενός τραίνου; Προσπάθησε να θυμηθεί τι του θύμιζε αυτό από το παρελθόν. Και γιατί να λέει να μην την ξεχάσει; Ποια να είναι; και τι θέλει από αυτόν; Γιατί μιλούσε για λίγες μέρες; τι θα γινόταν;
Ξαφνικά ανατρίχιασε, καθώς θυμήθηκε, πως σε λίγες μέρες θα ανακοινώνονταν οι εκλογές.
Λες να είχε σχέση με αυτό η γυναίκα της κασέτας;
Εχθρούς είχε το ήξερε, πως πολλοί εποφθαλμιούσαν την θέση του. Αλλά δεν ήταν γυναίκες. Έσπαγε το κεφάλι του, όμως χωρίς αποτέλεσμα.
Αποφάσισε να ξεχάσει το περιστατικό, που του είχε χαλάσει την ψυχική του διάθεση. Δεν φοβόταν, είχε τα νώτα του πολύ προσεχτικά καλυμμένα 20 χρόνια τώρα. Όσο και αν έψαχναν, δεν θα έβρισκαν αποδείξεις. Είχε περάσει όλα τα στοιχεία σε ένα στικάκι σβήνοντάς τα από τον υπολογιστή, και το είχε βάλει στο χρηματοκιβώτιο του. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στην γραμματέα του που εδώ και δέκα χρόνια είχε γίνει το δεξί χέρι του. Όλα περνούσαν από τα χέρια της. Ήταν πολύ ευχαριστημένος μαζί της.
Ήταν όμορφη γυναίκα όμως τα γαλάζια μάτια της είχαν μια παράξενη ψυχρότητα. Αυτό ήταν που δεν επιχείρησε να την κάνει ερωμένη του, όπως την προηγούμενη.
Του αρκούσε που έκανε σωστά την δουλειά της, χωρίς ποτέ να παραπονεθεί για κάτι.
Αυτό ακριβώς ήθελε και εκείνη να πετύχει. Την τυφλή του εμπιστοσύνη.
Περίμενε υπομονετικά...Το ήξερε ότι δεν την είχε αναγνωρίσει, αφού ποτέ δεν θα πήγαινε το μυαλό του σε εκείνη την πυρκαγιά που είχε πιάσει στο παλιό γραφείο του πριν από 15 χρόνια, όταν είχε πάει να τον παρακαλέσει για άλλη μια φορά να μην χωρίσουν.
Αγαπιόταν από παιδιά, από τότε που έπαιζαν στις αλάνες του χωριού τους κοντά στις γραμμές του τραίνου που πήγαινε για την θεσσαλονίκη.
Οταν αποφάσισε να φύγει από το χωριό και να βρει την τύχη του στην πόλη, της είχε υποσχεθεί πως δεν θα την ξεχνούσε και θα γύριζε να την έπαιρνε μαζί του.
Τον πίστεψε η Νεφέλη και τον πρώτο καιρό είχαν συχνά επικοινωνία μέχρι που σιγά σιγά κόπηκε και αυτή.
περίμενε...1..2..3...χρόνια. Η ζωή της ήταν σαν και αυτές τις ασπρόμαυρες ταινίες που έβλεπαν στο σινεμά.
Αποφάσισε να πάει να τον βρει και να της δώσει εξηγήσεις για την αδιαφορία του για εκείνη.
Μόλις την είδε εκείνος χλόμιασε στην αρχή , αλλά γρήγορα βρήκε την ψυχραιμία του και άνοιξε την αγκαλιά του.
Σαν τρομαγμένο πουλάκι έτρεξε και χώθηκε μέσα χαρούμενη κι ευτυχισμένη.
-Τι καλά έκανες που ήρθες αγάπη μου της είπε. Θα είμαστε μαζί τώρα πιά. Ακριβώς όπως στις ταινίες!
Εσύ θα κάθεσαι στο σπίτι και εγώ θα δουλεύω όλη μέρα για να σου κάνω όλα σου τα χατίρια.
Ετσι και έγινε για αρκετό καιρό. Η Νεφέλη δεν είχε κανένα παράπονο.
Ομως ακριβώς όπως στις ταινίες υπήρχαν και οι καλοθελητές που της σφύριξαν στο αυτί πως ο δικός της ήταν παντρεμένος.
Δεν ήθελε να το πιστέψει. Σε έξαλλη κατάσταση πήγε από το γραφείο του και εκείνος της είπε πως θέλει να χωρίσουν γιατί αυτός είχε μεγάλα όνειρα που δεν συμπεριλάβαιναν εκείνη και ο γάμος του ήταν ένα σκαλί για να ανέβει πιο ψηλά. Από λόγο σε λόγο άρχισαν να μαλώνουν. Θα πάω να τα πω όλα στην γυναίκα σου του είπε.
Θόλωσε το μάτι του και της πέταξε το γκαζάκι, που ήταν σε ένα τραπεζάκι δίπλα του και έκανε τον καφέ του με αυτό. Την βρήκε ξώφαλτσα στο κεφάλι και έπεσε κάτω. Η φωτιά δεν άργησε να απλωθεί, όταν τον πήρε είδηση να φεύγει τρέχοντας από εκεί. Μετά όλα σκοτείνιασαν.
Βρέθηκε στο νοσοκομείο, με εκκαύματα, ευτυχώς στο πρόσωπο δεν είχε πάθει μεγάλη ζημιά, χάρη στην άμεση επέμβαση των γειτόνων που κάλεσαν την πυροσβεστική.
Μεγάλη ζημιά όμως είχε πάθε η ερωτευμένη καρδιά της, που είχε γεμίσει με μίσος για τον άνθρωπο που την άφησε να καεί ζωντανή.
Όλα αυτά τα πέντε χρόνια με πολλές πλαστικές κατάφερε να μην μοιάζει καθόλου με την Νεφέλη που ήταν πριν. μέχρι που άρχισαν να επουλώνονται τα τραύματά της άρχισε να παρακολουθεί την ζωή του και να δουλεύει το σχέδιο στο μυαλό της.
Άλλαξε όνομα, άλλαξε πρόσωπο, έβαλε γαλάζιους φακούς επαφής από μελαχρινή έγινε ξανθιά και έκανε ταχύρρυθμα μαθήματα γραμματέως. Προσπάθησε σιγά σιγά να μπει στον κύκλο του και να γνωριστεί με κοινούς πολιτικούς γνωστούς του, λέγοντας πως μόλις ήρθε από το Παρίσι όπου έκανε τις σπουδές της. Τώρα έψαχνε μια δουλειά γραμματέως που να αξίζει για το βιογραφικό που είχε.
Είχε μάθει πως είχε απολύσει την γραμματέα του και περίμενε ρίχνοντας τα δύχτια της.
Και δεν άργησε να την συστήσει κάποιος φίλος του σ αυτόν.
Με ένα τέτοιο βιογραφικό, που είχε φτιάξει σαν αληθινό, με το που το είδε αυτός, τον ζόριζε που δεν είχε γραμματέα και του φάνηκε σαν από μηχανής θεός που βρήκε, δέχτηκε να την πάρει δοκιμαστικά και βλέπουμε. της είπε. Έίναι όμορφη σκέφτηκε, αν είναι και καλή στην δουλειά της καλά θα τα πάμε. Μόνο εκείνο το παγωμένο γαλάζιο βλέμμα της τον έκανε να ανατριχιάζει.
όμως το ξέχασε γρήγορα, όταν είδε πόσο πρόθυμη και αξιόλογη γραμματέας ήταν. Του ενέπνεε εμπιστοσύνη και μέσα σε λίγο καιρό του είχε γίνει απαραίτητη.
Ετσι πέρασαν δέκα χρόνια, μαθαίνοντας η Νεφέλη όλα του τα μυστικά, μεθοδικά και με υπομονή ακόμα και τα βρώμικα. Αυτά ήταν που χρειαζόνταν περισσότερο. Έφτασε να έχει πρόσβαση παντού. Ότι μάθαινε τα έγραφε σε στικάκι, χωρίς να πάρει μυρωδιά αυτός!
Και ναι, ήρθε ο καιρός που θα πλήρωνε όχι μόνο για ότι είχε κάνει σε εκείνη, αλλά και για τα χρήματα που είχε φάει από τον λαό τσεπώνοντας τα για πάρτη του. Τον κρατούσε στο χέρι και ήθελε να του τα πει κατά πρόσωπο, πως ήταν η Νεφέλη και πως λίγες μέρες πριν τις εκλογές, θα έδινε το στικάκι στην δημοσιότητα, παίρνοντας την εκδίκησή της!
Ακριβώς όπως οι παλιές Ελληνικές ταινίες!
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο, που κάνει ο φίλος μας ο Γιάννης, Μια ιδέα-Μια Έμπνευση #4. Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια καλή εβδομάδα και να μην ξεχνάτε πως άν δεν έχετε τίποτε άλλο να χαρίσετε, χαρίστε το χαμόγελό σας, ακόμα και στα δύσκολα!😊 Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.
