Τση Κρήτης το γλυκό ψωμί στην τάβλα θα προσμένει, να ρθούν οι φίλοι οι καλοί κι ξένοι να κοπιάσουν. Ρακή δροσάτη να γευτούν και ντάκο παξιμάδι. Καλτσιούνια, ξεροτήγανα, αρνί και σταμναγκάθι και δίπλα η λύρα συντροφιά το κέρασμα τση Κρήτης... Σμαραγδάκι...

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2025

ΜΙΑ ΚΛΉΡΩΣΗ ΤΗΝ ΚΆΝΑΜΕ...

 Με αυτήν την ανάρτηση θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ όλους, όσους φίλους περάσατε και μου αφήσατε τις ευχές σας, για τα όλα αυτά τα χρόνια που υπάρχει αυτός ο χώρος εδώ!

Δεν θα μπορούσα με τόσες όμορφες ευχές να σας αφήσω χωρίς ένα μικρό δωράκι. Όσο και δύσκολα να γίνονται τα πράγματα κάθε μέρα , εμείς κόντρα θα πηγαίνουμε και θα απολαμβάνουμε τις μικρές χαρές που μας γεμίζουν τα  χαμόγελα, της προσφοράς και της αγάπης!

Πάμε λοιπόν για μια ακόμα φορά με τα κλασικά "εικονογραφημένα" της κλήρωσης μου! 


Γράψαμε τα ονόματα στο τετράδιο μην τυχόν και κάνουμε λάθος, κάναμε τα χαρτάκια ρολάκια, βρήκαμε από το μικρό ρεγκάλ μας ένα αντικέ δισκάκι,

παρακαλώ και βάλαμε μέσα τους λαχνούς μας. 

Η ώρα περασμένη και ο μικρός μας Γιαννάκης, ήταν αγκαλιά με τον Μορφέα! 😄 οπότε η αφεντιά μου έκανε την κλήρωση και η τυχερή είναι...

🤔...η ανώνυμη Νο 2 η  οποία άφησε σχόλιο στις 20 του μήνα. Φέτος είχα δύο ανώνυμα σχόλια. Αν εκείνη που έχει γράψει αυτό το σχόλιο περάσει ξανά από εδώ την παρακαλώ να μου στείλει στο μέηλ μου "roulamakedonisa@gmail.com" ποια είναι, να της στείλω ένα δωράκι. Θα χαρώ να μιλήσουμε.

Λίγο πριν σας αφήσω θα ήθελα να σας δείξω τι τελευταίο έφτιαξα για την μπεμπούλα μας που έρχεται οσονούπω.

Ξέρω ότι τρέχει και το φθινοπωρινό δρώμενο της Αριστέας μας, διαβάζω, πάρα πολύ όμορφες συμμετοχές,  αλλά όλα με την σειρά θα τα κάνουμε, αφού προηγούνται άλλα!

Σας αφήνω με ένα ακόμα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα, Πάνω από τις στέγες της γειτονιάς μου!

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε να είστε όλοι καλά. Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να μην ξεχνάτε πως...το χαμόγελο είναι ένα δωρεάν  ανεκτίμητο δώρο! Ας το χαρίσουμε!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 








Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2025

ΜΠΗΚΑΜΕ ΣΤΗΝ...ΕΦΗΒΕΊΑ!

Ούτε που το κατάλαβα παιδιά, πως πέρασε κιόλας άλλος ένας χρόνος, που γιόρταζα τα 13α χρόνια, ετούτου εδώ του χώρου, που έγινε για μένα ένας τόπος συνάντησης με όλους εσάς και την παρέα που δημιουργήθηκε σταδιακά αναμεταξύ μας.

Έχουμε μπει στην ατίθαση εφηβεία!

Θυμάμαι ακόμα την στιγμή που σαν πρωτάκι, πάτησα με το ένα μου δάχτυλο δισταχτικά το πρώτο γράμμα στο πληκτρολόγιο μου!

Δεκατεσσάρων χρονών!

Δεν ξέρω τι γράφει στα αγγλικά, αλλά μου άρεσαν τα κοτσιδάκια! Κάτι για γενέθλια πάντως λέει!

Πω..πω.. τώρα το διαπιστώνω! Λέτε να κάνω και εγώ την επανάσταση μου; Ναι, θα μπορούσα να επαναστατήσω για την ανθρώπινη καταπίεση, να επαναστατήσω που θέλουν να μας κάνουν ρομπότ και άλλα  πολλά που γίνονται και δεν μου αρέσουν! 

Όμως ας μην πούμε δυσάρεστα σήμερα.  Σήμερα θα ήθελα απλά να γράψω για ακόμα μια φορά, το πόσο τυχερή  είμαι που είμαι σε αυτόν το χώρο. Που το μπλόγκ μου μαζί με την παρέα σας, έχει γίνει για μένα,  κάτι σαν δεύτερη φύση μου. Θα με πείτε υπερβολική, όμως έτσι νιώθω κάθε βράδυ κουρασμένη από τον κάματο της μέρας, όταν  κάθομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου να χαλαρώσω και να κάνω τις βόλτες μου, να σας διαβάσω και να απαντήσω στα σχόλια, έστω και καθυστερημένα κάθε φορά.   Είμαι περήφανη γιατί έχω γνωρίσει και προσωπικά κάποιους φίλους και  έχουμε κρατήσει επαφές με κάποιους που έχουν αφήσει τα μπλόγκ τους. Είμαι χαρούμενη γιατί και  με κάποιους από εσάς λέμε στο βάϊπερ την καλημέρα και την καληνύχτα μας.  

Για όλα όσα έμαθα, αγάπησα και  δημιούργησα εδώ μέσα, όλα αυτά τα χρόνια, σας ευχαριστώ πάρα πολύ, για τον χρόνο που αφιερώνετε σε αυτό το Μπλοκόσπιτο που όσο μπορεί η νοικοκυρά του  του θα βρίσκεται εδώ!

Πολύ θα ήθελα να έχω φτιάξει κάτι με τα χεράκια μου που να γράφει 14, αλλά αυτό είναι αδύνατον την σήμερον ημέραν. Οπότε αρκεστείτε ότι βρέθηκε στο Google!


Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε όμορφες  στιγμές, που να σας κάνουν χαρούμενους και να μην ξεχνάτε πως...ένα χαμόγελο είναι το φάρμακο της ψυχής! Μοιραστήτε το!

               😊

Καλή εβδομάδα να έχετε! Και καλό Φθινόπωρο!🍁🌂

Σας ευχαριστώ πολύ που όλα αυτά τα χρόνια με στηρίξατε με την αγάπη σας!   


       

   

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2025

ΠΑΛΙ ...ΕΔΩ!

Δεν ξέρω πως να αρχίσω αυτήν την ανάρτηση.

Πρώτα να σας ζητήσω συγνώμη που δεν μπόρεσα να απαντήσω στον καθένα σας ξεχωριστά, όπως σας έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση μου.

Ο Σεπτέμβρης, δεν μπήκε τόσο καλά.  Εκτός από τους λόγους που έγραψα, προέκυψε και κάποιο δυσάρεστο γεγονός, με την απώλεια αγαπημένου συγγενικού μας προσώπου, που έχει κλείσει τον κύκλο του και αυτό είναι κάπως παρηγορητικό για εμάς!   

Δεν ήθελα την πρώτη του μήνα να σας φορτώνω με τα δικά μας, γι αυτό άφησα να κάνει τα πρώτα βήματά του ο Σεπτέμβρης και να τα πούμε λίγο αργότερα. Εξ ου και χάθηκα από την παρέα για λίγο.

Είδα ότι, το να μπαίνω εδώ μέσα και να κάνω την βόλτα μου, έχει γίνει πιά μια καθημερινή μου συνήθεια, η οποία μάλιστα μου έλειψε αυτές τις μέρες! Μόλις βρω τον χρόνο θα ξαναρχίσω τις επισκέψεις  μου, απλά θα είμαι και πάλι καθυστερημένη. Ανεπίδεκτη παθήσεως είμαι επάνω στο θέμα της καθυστέρησης! 🙁    

Πήρα τον χρόνο μου, για  λίγο. Με βοήθησε και το κέντημα δεν λέω, έχει παίξει και αυτό τον ρόλο του στην προκειμένη περίσταση, γιατί έπρεπε να συγκεντρωθώ, σε αυτό που έκανα. Και μην νομίζεται μεγάλα πράγματα! 

Η μέλλουσα μανούλα, ήθελε απλά ένα μόνο ενθύμιο! Για να μην με κουράσει, αφού τώρα πια δυσκολεύομαι να πιάσω την βελόνα. Το αποτέλεσμα για να πω την αλήθεια μου δεν με ικανοποίησε και τόσο, μπροστά στο κέντημα που έκανα παλιά!  Τα ηλιοτρόπια όμως έδωσαν με το γεμάτο φωτεινό τους κίτρινο χρώμα, μια άλλη διάσταση στο σεντονάκι! Ενώ η γατούλα , ακόμα ονειρεύεται την γαλάζια θάλασσα, κάτω από το χρυσό χρώμα του μισοφέγγαρου!  Αυτό ήταν το σχέδιο που επέλεξε η μαμά και εκτέλεσε η γιαγιά!


Ενα κατωσέντονο και ένα ρεβέρ, κεντημένα με μια βελονιά γύρω γύρω με την ραπτομηχανή μου και στην μέση, το χειροποίητο κέντημα από τα χεράκια μου, με όοοοολη μου την αγάπη και την χαρά που τα κατάφερα. Το συνολάκι το συνοδεύει μια πλεκτή κουκλίτσα να της κάνει παρεούλα, που έγινε ανάμεσα σε όλα, όσα περνούσαν από τα χέρια μου.




Και εδώ όλο το συνολάκι!


Παρ όλα τα δύσκολα μας έλπιζα να τα τελειώσω, πριν η μικρούλα μας αντικρύσει το πρώτο φως του ήλιου!

Και κάτι δικό μου: Χαρές και πίκρες παν μαζί, πιασμένες χέρι χέρι. Και ας βρεθεί ένας άνθρωπος να πει πως δεν το ξέρει. 

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να προσέχετε τον εαυτό σας και τους αγαπημένους σας και ναι, να μην ξεχνάτε, πως και στις πιο δύσκολες ώρες σας κάπου θα είναι κρυμμένο ένα χαμόγελο! Ακόμα και θλιμμένο, χαμόγελο θα είναι! Ψάξτε το και θα το βρείτε!

Σας αφήνω με μια φωτογραφία από την ομορφιά του ολόγιομου φεγγαριού, με τα χρώματα της δύσης του ήλιου, πάνω από τις στέγες των σπιτιών της γειτονιάς μας, την ώρα που απογειώνεται ένα  αεροπλάνο! 

Εστω και λίγο καθυστερημένα, σας εύχομαι να έχετε έναν ήρεμο και γαλήνιο καλό Σεπτέμβρη!  

 Σας ευχαριστώ πάρα πολύ  που περνάτε και τα λέμε! 🤗

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2025

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΆ # 5...ΛΕΝΕ Η ΑΓΑΠΗ!


δική μου

Έχω μεγάλη απορία πως γίνεται να συνυπάρχουν μέσα μας ταυτόχρονα και τα δυο σπουδαιότερα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος.

Λύπη και ανησυχία από την μία, λόγο υγείας, (μεγαλώνουμε συνεχώς βλέπετε) και από την άλλη να γεμίζει η καρδιά σου χαρά όταν έρχονται τα ξενιτεμένα μας να μας δουν και να κάνουν τις διακοπές τους.

Η ώρα που θα κάτσω για ξεκούραση,  είναι αυτή η στιγμή, που θα ανοίξω πολύ αργά τον υπολογιστή για κάνουμε παρέα, ας είναι και διαδικτυακά.

 Όπως καταλαβαίνετε χρόνος ανύπαρκτος για οτιδήποτε, που απαιτεί σκέψη και έμπνευση. 

Όμως για να μην χανόμαστε και να λέμε τις βδομαδιάτικες καλημέρες μας, κάποιοι παλιοί μου στίχοι, για ακόμα μια φορά, θα σας κρατήσουν για λίγο συντροφιά!  

Θα πάρουν πάρουν μέρος στο καλοκαιρινό δρώμενο της Αριστέα μας! Ένα ποίημα για το καλοκαίρι.


"ΛΕΝΕ Η ΑΓΑΠΗ."


Λένε η αγάπη σαν την θάλασσα πως μοιάζει,

και σε μαγεύει απ την πρώτη την στιγμή. 

Πότε γαλήνια και πότε φουρτουνιάζει

και από τα δίχτυά της, κανείς δεν έχει βγει.

Λευκά πανιά θα βάλω πάνω στο κατάρτι, 

για ν αρμενίσω στης αγάπης τον καιρό, 

κι όταν ο άνεμος θα κάνει τον αντάρτη,

σαν Οδυσσέας το λιμάνι μου θα βρω.

Μες το μουράγιο της καρδιάς σου θα αράξω,

σαν την βαρκούλα που γυρεύει απανεμιά, 

Γι άλλο λιμάνι μες τον κόσμο δεν θα ψάξω, 

γιατί δεν θέλω στην ζωή μου άλλη καμιά! 

                             

Γράφτηκε σε ένα μπλοκάκι... στις 30-3-1994.

Για του λόγου το αληθές! 

  Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να περάσετε μια όμορφη εβδομάδα. Να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας και μην ξεχνάτε πως...ένα χαμόγελο, είναι το κλειδί για να ανοίξετε τις καρδιές των ανθρώπων.

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 


 

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2025

ΕΥΓΝΩΜΟΣΎΝΗ!

Η πρώτη μου σκέψη όταν έμαθα το χαρμόσυνο  γεγονός, ήταν χαρά απέραντη, αφού  για δεύτερη φορά, θα γινόμουν προγιαγιά. Αυτή την φορά θα γίνει μανούλα για πρώτη φορά, η μεγάλη μου εγγονή  η συνονόματή μου, την οποία άσχετα πως την βαφτίσαμε, την φωνάζουμε Βίκυ. Είναι η θεία του Γιαννάκη μας!

Είναι ένα παιδί τρυφερό και πολύ συνειδητοποιημένο γενικά στην ζωή της, με το τι συμβαίνει στο περιβάλλον που ζούμε, με την αλληλεγγύη και τη επίγνωση. Έχω μάθει πολλά από εκείνη! Είμαι πολύ περήφανη, όπως και με τα τέσσερα εγγόνια μου εννοείτε. Το κάθε ένα έχει ανοίξει πια, τα δικά του φτερά και έχει πετάξει να χτίσει την δική του φωλιά, εδώ και χρόνια.

Η Βίκυ μας, μένει με τον σύζυγό της στην Αθήνα, αφού οι δουλειές τους είναι εκεί.

Οπότε, έπρεπε να αρχίσουμε την προίκα της μικρούλας  (είναι κοριτσάκι) δεν θέλουμε ροζ, αλλά ουδέτερα χρωματάκια, διότι δεν θα ξεχωρίζουμε φύλα😄 και συμφώνησα απόλυτα. Ξέρει πολύ καλά πως θα μεγαλώσει το παιδί της. Είμαι πολύ σίγουρη για την κρίση της. 

Καλά τι άλλο θα έλεγε μια κουκουβοχαζογιαγιά σαν και μένα; Όχι πες τε μου!🤣

Έβαλα λοιπόν μπροστά τα πρώτα τα της μωρουδιακά!



Μια κουβερτούλα με ένα σκουφάκι, που πλέxτηκε με πολύ αγάπη, για την καινούργια ζωή που θα μας έρθει σε λίγο καιρό!  Ακόμα είχα από την μαμά της τα δικά της μωρουδιακά, που της είχα κάνει τότε, και θα τα βάλει και η κόρη της! 

Το τι γέλιο έπεσε την ώρα που τα βλέπαμε, δεν λέγετε! 

Χωρούσα εδώ μέσα γιαγιά; με ρωτούσε καθώς κοίταζε τα μικρούλικα ρουχαλάκια!

Και βέβαια αγάπη μου της λέω και παραχωρούσες, αλλά για λίγο, αφού τα μωρά μεγαλώνουν πολύ γρήγορα της είπα.🤣

Τώρα που κατέβηκαν στην Κρήτη τα παιδιά για διακοπές, τους τα έδωσα. Είναι το πρώτο της δωράκι γιαγιά μου είπε χαμογελώντας η μέλλουσα μανούλα.

Έπεται της λέω και ένα σετάκι σεντονάκια για το κρεβατάκι της  ναι;

Θα τα έχει ενθύμιο από σένα μου είπε, όπως εγώ τα δικά μου!

Η αγκαλιά της μύριζε χαμόγελα!

Νιώθω τόσο μεγάλη ευγνωμοσύνη, που ο Θεός μας αξιώνει, για άλλη μια φορά να ζήσουμε μέσα από τα εγγόνια μας τόσο όμορφες και χαρούμενες στιγμές! 

Μπορεί η ζωή να περνάει και να μεγαλώνουμε, με τις δυσκολίες μας στην υγεία και ότι έρχεται μαζί με τα γεράματα αλλά, μέσα του δεν γερνάει κανείς αν δεν το θέλει!

Σας εύχομαι να αξιωθείτε όλοι, τόσο όμορφα συναισθήματα!

Σας αφήνω με ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα, από το σταθερό μου σημείο!

Αυτά είναι τα νέα μου προς το παρόν, μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά και  να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και δεν ξεχνάμε να φοράμε το χαμόγελό μας όταν λέμε  καλημέρα  ντάξει; 😄

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 


  


  


Δευτέρα 4 Αυγούστου 2025

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΆ...# 4 ΕΊΝΑΙ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ!


          Ευχαριστώ πολύ Γλαύκη!

Κομμάτια τ αστέρια στην αμμουδιά.

Θαμπώνει το φως τους μες την νυχτιά.

Φεγγάρι η νύχτα απόψε δεν έχει, 

ειν' Αύγουστος μήνας, μα μέσα μου βρέχει.

Στα δάχτυλα η άμμος, κυλά σαν κλεψύδρα.

Ο χρόνος περνάει κι ακόμα δεν σ' είδα.

Τα όνειρα βάλαν φτερά τρομαγμένα, 

στη σκέψη πετάξαν να βρούνε εσένα.

Στ ακρογιάλι το κύμα δεν λέει τραγούδια.

Σκορπιστήκαν τα λόγια στου ανέμου την φούρια.

Τριγύρω ο κόσμος γελάει και τρέχει, 

ειν' Αύγουστος μήνας, μα μέσα μου βρέχει!

Η φωτό ανήκει στον δημιουργό της.

Δεν θυμάμαι αν τους έχω ξαναβάλει, όμως οι στίχοι αυτοί, γράφτηκαν πριν 30 χρόνια, και  περίμεναν τόσο μέχρι να βγουν στην επιφάνεια, παίρνοντας μέρος, στο δρώμενο του καλοκαιριού που κάνει η Αριστέα μας μας, " Ενα ποίημα για το καλοκαίρι"

           

 Επειδή βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού και όλοι θέλουμε όσο λιγότερη προσπάθεια να κάνουμε, από την μία η ζέστη και από την άλλη η διάθεση για χαλαρότητα είναι στα ύψη, είπα να μην σας κλέβω πολύ χρόνο από όλα αυτά, εξ ου και η σύντομη αυτή ανάρτηση.

Σας αφήνω με ένα ακόμα όμορφο ηλιοβασίλεμα, από τα βράχια μας!

Και από τα μικρά ιστιοπλοϊκά που γυρίζουν στο λιμάνι στο μούχρωμα του απογεύματος!


Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη καλοκαιρινή εβδομάδα. Να προσέχετε τον εαυτό σας, γιατί σίγουρα όλο  και κάποιος θα σας χρειάζεται. Να μην ξεχνάτε παρακαλώ, πως...το χαμόγελο είναι μεταδοτικό, όπως έλεγε και ένας γνωστός παρουσιαστής! 😄 
Καλό μας Αύγουστο!

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας  που περνάτε και τα λέμε! 










Δευτέρα 28 Ιουλίου 2025

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΔΕΜΑΤΑΚΙ ΠΟΥ... ΧΆΘΗΚΕ;

Πριν ακόμα αρχίσετε να διαβάζετε αυτήν την ανάρτηση, για να την καταλάβετε, θα πρέπει πρώτα να κάνετε φίλοι μου μια βόλτα στα Κέρινα ποιήματα...Εκεί βρίσκεται το πρώτο μέρος ενός αληθινού περιστατικού, που έγινε παραμύθι και που σταμάτησε στη λέξη ΥΣΤΕΡΑ; 

Αυτό το ύστερα λοιπόν με έκανε να συνεχίσω το υπόλοιπο παραμύθι, αν και λίγο πολύ διαβάζοντας εδώ την ιστορία των ταχυδρομικών περιστεριών, θα καταλάβατε την παραλήπτριά του, δέματος και όχι μόνο του ενός δέματος...

Αλλά ας πάρουμε το παραμύθι από εκεί που το ταχυδρομικό περιστέρι δεν θα χάσει την δουλειά του. Όμως επειδή η αποστολέας του δέματος όπως και παραλήπτριά, δεν πίστευαν κατά βάθος ότι το δέμα είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης, δεν είχαν  χάσει κάθε ελπίδα πως χάθηκε οριστικά.

Στο διάστημα αυτό η φίλη που περίμενε το δεματάκι, ανέβαινε στην ταράτσα του σπιτιού της και  κοίταζε συχνά τον ουρανό μήπως και φανεί το ταχυδρομικό περιστέρι και κάθε φορά που δεν έβλεπε τίποτα στο βάθος του ορίζοντα, έβγαζε και ένα αναστεναγμό. Είχαν περάσει κιόλας 29 μέρες.

Άφαντο το δεματάκι, άφαντο και το περιστέρι!

Εν το μεταξύ η φίλη αποστολέας, αφού πέρασε τόσος καιρός, αποφάσισε να ετοιμάσει ένα άλλο δεματάκι, σε αντικατάσταση εκείνου που είχε χαθεί.

Αυτή την φορά όμως φώναξε ένα άλλο ταχυδρομικό περιστέρι, με την ευχή  το δεύτερο δεματάκι να φτάσει στην ώρα του, αφού το πρώτο είχε  χαθεί μαζί με το περιστέρι, στον Πορθμό του Ευρίπου. (Πω...πω σπαζοκεφαλιά!)

-Κοίταξε του είπε, σε σένα κρέμομαι να φτάσει αυτό που θα σου δώσω στην ώρα του. Την περίπτωση του χαμένου πακέτου μαζί με την εξαφάνιση του προηγούμενου συναδέλφου σου την ξέρεις. Προσπάθησε να ακολουθήσεις την ίδια πορεία μήπως και το πετύχεις πουθενά. Ισως να υπάρχει ακόμα παρ ελπίδα να βρεθεί. 

Άνοιξε τα φτερά του το δεύτερο ταχυδρομικό περιστέρι, έβγαλε μια κραυγή, σαν να της έδινε την υπόσχεση πως θα προσπαθούσε και τράβηξε κατά τον Νότο.

Αφού διέσχισε περίπου την μισή διαδρομή και ακολούθησε την ίδια πορεία, χαμήλωσε το πέταγμά του και άρχισε να ανιχνεύει εκεί γύρω στα στενά του Ευρίπου, όπου χάνονταν για τελευταία φορά, τα σήματα του προηγούμενου ταχυδρομικού περιστεριού. 

Έκανε μερικούς κύκλους και ήταν έτοιμο να φύγει, γιατί δεν ήθελε να αργήσει στην αποστολή του, αφού είχε δώσει τον λόγο του. Και κάπου εκεί, να σου και βλέπει τον συνάδελφό του!

Ερωτοτροπούσε με μια περιστέρα γούτσου γούτσου στην ταράτσα ενός σπιτιού.

Εεεεε συνάφελφεεε! τι κάνεις εκεί ρε φίλε; όλος ο κόσμος σε ψάχνει μαζί με ένα πακέτο που σου είχαν αναθέσει να παραδόσεις. Τι έγινε; Έχει περάσει σχεδόν μήνας και εσύ ούτε φωνή ούτε ακρόαση;

Δεν φταίω εγώ, με χτύπησε ο έρωτας κατακούτελα, οπως λέμε κεραυνοβόλα και με το που είδα τα μάτια της έπαθα έρωτα που λένε, είπε και γύρισε να δώσει ένα φιλί στην περιστέρα του. Ξέχασα και δέμα και αποστολή. Ζήτησα συγνώμη από το γραφείο των αποστολών. Μετά από τόσο καιρό ντρεπόμουν να πάω το δέμα έτσι που είχε καταντήσει.

Ότι έγινε, έγινε του είπε. Τώρα που σε βρήκα θα έρθεις μαζί μου να παραδώσουμε τα δέματα μας αφού και τα δύο έχουν την ίδια παραλήπτρια.

Τί να κάνει το ερωτευμένο περιστέρι; Ντρεπόταν κιόλας για αυτό που είχε κάνει στις δυο φίλες και σαν συγνώμη, σήκωσε το λερωμένο από τον καιρό δεματάκι, έδωσε στην αγαπημένη του ένα ακόμα γλυκό φιλί

και μαζί με τον συνάδελφό τους πήραν τον νοητό δρόμο για τον Νότο.

                

Θα γυρίσω γρήγορα κοντά σου ου ου... τον άκουσε εκείνη να λέει και κούνησε το ένα της φτερό για χαιρετισμό!

Πέρασαν όλο το Αιγαίο σχεδόν και μπήκαν στο κρητικό πέλαγος. Από εκεί και πέρα, ήταν θέμα χρόνου να παραδώσουν τα πακέτα τους.


Από μακριά, στην ταράτσα του πρώτου σπιτιού, πάνω στα βράχια της θάλασσας, ξεχώριζαν ήδη μια γυναικεία σιλουέτα, που κοίταζε στο ορίζοντα του κρητικού πελάγους! 

Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους τα ταχυδρομικά περιστέρια και χαμογέλασαν. Ναι αυτή ήταν η αποδέκτρια και των δυο πακέτων που έπρεπε να παραδώσουν.

Από την μεριά της εκείνη έκπληκτη, έβλεπε να ζυγώνουν δύο περιστέρια αντί για ένα που περίμενε τόσο καιρό! 

Στο επόμενο δευτερόλεπτο, βρέθηκε με δύο πακετάκια στα χέρια της. Το ένα είχε τα κακά του χάλια, με ημερομηνία αποστολής πριν ένα μήνα  και το δεύτερο, ημερομηνία  σαρανταοχτάωρη  και ήταν πολύ περιποιημένο  και καθαρό.


Αφού παρέδωσαν την αποστολή των δεμάτων τους τα δύο ταχυδρομικά περιστέρια, έκαναν ένα κύκλο πάνω από το κεφάλι της και ξεκίνησαν το ταξίδι του γυρισμού τους.

Την στιγμή εκείνη θυμήθηκε κοιτάζοντας τα, να ξεμακραίνουν και να γίνονται δυο μικρές κουκίδες στον ουρανό, μια μαντινάδα της.

Στη σκέψη έβαλα φτερά,

σαν να ταν περιστέρι,

το ευχαριστώ από καρδιάς

γοργά να σου το φέρει. 

Εντάξει από μακριά φώναζε ποια ήταν η παραλήπτρια των δύο δεμάτων 😄 και όλη αυτή την περιπέτεια την έκανε η αποστολέας (αδέρφι) ένα αληθινό παραμύθι. Που όταν το διάβασα, είπα να δώσω στην συνέχεια ένα χάπυ εντ!

Βάζω εδώ την φωτογραφία του βασιλικού για να δεις καρντάση μου πως έφτασε.


Και όπως λέμε πάντα στα παραμύθια, αληθινά ή ψεύτικα, ζήσαμε εμείς καλά και οι άλλοι καλύτερότερα!😄 Τέλος καλό όλα καλά!

Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα με την παραπομπή μου στην αρχή!

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια δροσερή εβδομάδα, να  προσέχετε τον εαυτό σας και εκείνους που χρειάζονται αγάπη! Και μην ξεχνάτε πως...το χαμόγελο είναι εκείνο που μας κάνει πιο ανθρώπινους!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε. 

Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο και ανοίκουν στους δημιουργούς τους.




 

   

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2025

ΤΟ...ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΔΕΚΑΠΕΝΘΉΜΕΡΟΥ!

Ωωωω πέρασαν δεκαπέντε μέρες χωρίς να κάνω εδώ την παρουσία μου; Δεν το πιστεύω πόσο γρήγορα περνά ο καιρός όταν οι δουλειές τρέχουν και δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα.

Πότε πέρασαν τρία χρόνια ακριβώς από το ατύχημά μου, που τότε βάφαμε το σπίτι μας  πάλι  και εγώ καθόμουν σαν την κοντέσα 😄 και έβλεπα, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα. Νομίζω ότι το θυμάστε, όπως και εγώ, άλλωστε πως να το ξεχνούσα, αφού ήταν η πρώτη μου φορά που είχα πέσει.😢

Εδώ και ένα χρόνο ακριβώς ήταν η δεύτερη φορά που έπεσα. Τι λέει ο σοφός  λαός μας; (ο γέρος ή από πέσιμο, ή από ...) Εντάξει δεν έχουμε ακόμα φτάσει στο δεύτερο...🤣🤣

Με βοήθησαν τότε πολύ οι κόρες μου και προπαντός η μικρή μου που κάθεται από πάνω μας.  Ευτυχώς που τώρα μπορώ και κάνω τις δουλειές μου σιγά σιγά.

 Έβλεπα που λέτε το σπίτι τόσο καιρό που όσο πήγαινε και αυτό κάτι χάλια τα είχε. Ενα λίφτινγκ το ήθελε, αφού τόσο καιρό έκανα όσα βλέπει η πεθερά.

Μέχρι τώρα 60 χρόνια ότι χρειαζόταν το σπίτι το έφτιαχνε ο μάστρο Γιώργης. Εννοείτε πως ήταν έτοιμος να το βάψει. Σιγά που θα το έβαζε κάτω. Ετών 88. Πέσαμε όλοι επάνω του.  Άσε  καλέ μου να φέρουμε κάποιον να το κάνει να μην ταλαιπωρηθείς.

-Και εγώ τι θα κάνω μου λέτε; Ρώτησε!

-Να φτιάξεις εσύ την σίτα στην πόρτα μας που έχει χαλάσει; 

Η σωτήρια ερώτηση, την σωτήρια στιγμή! 😄 Κι επί το έργο!

Μετά πολλά και με πολλές αντιρρήσεις φέραμε έναν μπογιατζή και μας έβαψε το σπίτι Αφού τελείωσε το βάψιμο, κοιτάζω γύρω μου και ένας πανικός στην αρχή με έπιασε να μην το πω;

Θα μου πείτε οι κόρες σου; Η μικρή στο κρεββάτι από πέσιμο,  ωωωω ναι έγινε και αυτό 😢και η μεγάλη μου δέκα χιλιόμετρα μακριά στην δουλειά της. 

Μου λέει η μικρή μου να πάρουμε μια γυναίκα μαμά να σε βοηθήσει. Δεν το έχω κάνει καμία φορά της είπα. Να που ήρθε η ώρα μου λέει. Είναι μια φίλη μου που έχει ανάγκη και πάει σε σπίτια. Εντάξει λέω να την φέρουμε, για τα πιο δύσκολα. Τα εύκολα θα τα κάνω εγώ έτσι;

Και φτάνει που λέτε η μέρα που ο μπογιατζής τελειώνει και περιμένω να έρθει η γυναίκα για βοήθεια.

Αμ δε...που αρρώστησε το παιδί της και δεν μπόρεσε να έρθει;

Και τώρα Ρούλα λέω, αντιμέτωποι, εσύ και οι δουλειές.


Για δεκαπέντε μέρες να είσαστε από μια μεριά να με βλέπατε. (Αφού έβαζα την μουσική μου, κλασική  κιθάρα παρακαλώ η αγαπημένη μου και του μαστρό Γιώργη) που πάντα με βοηθάει,  να κάνω πέντε δουλειές, να πηγαίνω να ξαπλώνω ένα τέταρτο στον καναπέ, να μου περνάει ο πόνος της μέσης και να σηκώνομαι να συνεχίζω. Τώρα που σας γράφω,  κατάφερα μέσα σε αυτές τις δεκαπέντε μέρες, να έχω ένα σπίτι καθαρό, όπως εγώ το θέλω.



Είμαι πολύ χαρούμενη, τέλος καλό όλα καλά γιατί δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το ξανακάνω. Τα χρόνια περνάνε...😉

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, ας είναι και καύσωνας, που θα πάει; Θα περάσει!

Σας αφήνω με τα χρώματα ενός ωραίου ηλιοβασίλεμα τος, από την ταράτσα του σπιτιού μας! 


Ααααα να μην ξεχνάμε πως, ένα χαμόγελο είναι όμορφο και μέσα από δάκρυα.

               😊

 Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 


 

     

    

 

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2025

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΆ 3# ΤΟ..ΓΈΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΎ!



Ξυπνά ο ήλιος τα χαράματα, πάνω από τις ανάγλυφες γραμμές των νησιών.

Τέντωσαν τα χέρια τους  οι ηλιαχτίδες αγουροξυπνημένες και ακούμπησαν με  τ΄ακροδάχτυλά τους την θάλασσα.

Ανατρίχιασε εκείνη σαν ερωτευμένη γυναίκα και άρχισε το παιχνίδισμα μαζί τους.

Το γυμνό κορμί του μαΐστρου την χάιδεψε και εκείνη παραδόθηκε στο αγκάλιασμά του!

Στον ορίζοντα φαίνεται η διαχωριστική γραμμή από το σμίξιμο του ουρανού με την θάλασσα. 

Κρεμάστηκε κι ο ήλιος χαμογελαστός με δυο μανταλάκια  στου ουρανού το στερέωμα. ..

Τις παραλλαγές πάνω σε μια ηλιαχτίδα, θαυμάζει η μικρή λευκή αχιβάδα ξαπλωμένη νωχελικά στην αμμουδιά.

Άκουσα το γέλιο του καλοκαιριού, δεν ξέρω αν ήταν από την ρόδινη ανατολή,   ή το πορφυρένιο  ηλιοβασίλεμα. 

Τόσο ονειρικό, σαν ένα πετράδι διάφανο, κάτι σαν την μυστική κρύπτη των ποιητών.


Αυτή ήταν μια ακόμη καλοκαιρινή συμμετοχή μου στο κάλεσμα της Αριστέας μας "Ενα ποίημα για το καλοκαίρι."


Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας. Και να μην ξεχνάτε πως...η πιο όμορφη γκριμάτσα, είναι το χαμόγελό μας! 😊Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!