ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΕΣ..ΑΝΟΙΞΗ..!!

Ας γεμίσουμε τα μάτια μας ομορφιές σήμερα ..γιατί μας λένε ότι η ζωή είναι ωραία έστω και αν είναι δύσκολη..!! 
Η φωτογραφία αυτή πήρε μέρος στο δρώμενο < φωτογραφίζειν>  που κάνει η φίλη μας η Μαρία με το μπλοκ.. Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά..!!     


Μην μου πείτε ότι δεν νιώσατε και εσείς το απαλό της χάδι και δεν ακούσατε το γέλιο της..!!
Για ποιαν μιλάω; μα φυσικά για την Άνοιξη φίλοι μου....!!
Την ωραιότερη εποχή του χρόνου... που πάντα βιάζεται να δώσει το στίγμα της .!!
Ο καιρός έχει ζεστάνει και έσκασαν κι όλας τα πρώτα λουλούδια στην αυλή μου και αυτό  κάνει κοιτάζοντας τα  να ζωγραφίζεται ένα χαμόγελο στα χείλη μου..!!
Οι μοσχοβολιές από τις βιολέτες 

Τα κίτρινα.. κρινάκια..

                                          

Οι    Καλεντούλες..!

Η πρώτη μαργαρίτα..!!

ένα μικρό ακόμη μώβ  ζουμπουλάκι..

Αυτό το λουλουδάκι που  δεν ξέρω πως το λένε...

Το συνριβάνι κήπος.. έβαλε τα καλά του να υποδεχτεί την όμορφη Ανοιξη..!!

 Τα χρώματα τους  ,..τα αρώματα τους.. σε κάνουν να νιώθεις όμορφα και ας είναι όλα γκρίζα γύρω σου...!!
Το βλέμμα σου πλανιέται.. επάνω σ αυτά τα μικρά χρωματιστά λουλουδάκια .. που δείχνουν  θάρρος ..ανθίζοντας.. πάρα τις αντίξοες συνθήκες  σαν να θέλουν να χρωματίσουν  την ζωή..!!! 
Ας είμαστε φίλοι μου .. ευχαριστημένοι που έχουμε αυτά που έχουμε..!!!
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω  που δεν έχουν ούτε τα αυτονόητα..!!
Δώσετε μαζί με το χέρι σας .. και λίγο  χαμόγελο  στον διπλανό σας ..!!
ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΕΝΑΝ ΟΜΟΡΦΟ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΑ..!!!!

ΜΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ..!!

Ας δώσουμε για άλλη μια φορά την αγάπη μας.. εκεί που χρειάζεται.!!
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια ..!!
Ενα παιδί... ο Παύλος  θέλει να ζήσει..!! 

Ας του δώσουμε αυτήν την ευκαιρία..!!!
Μπορούμε να το κάνουμε .. ας είμαστε όλοι μαζί σ αυτό..!! 
Χρειάζονται χρήματα ...περισσότερα διαβάστε...ΕΔΩ..!!!!

Ας δείξουμε πως ειμαστε ανθρωποι..!!
Σας παραθέτω τον αριθμό μέσω του οποίου η οικογένεια προσπαθεί να συγκεντρώσει όσο πιο άμεσα γίνεται ένα αξιοσέβαστο και πολυπόθητο ποσό για να μπορέσει να μεταφερθεί ο Παύλος στη Βοστόνη.
Εδώ μπορούμε να καταθέσουμε την αγαπη μας..!!!

ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ ΣΟΥΣΑΝΑ
ΑΡΙΘΜ.ΛΟΓ.428/537100-79
ΙΒΑΝ GR8101104280000042853710079

ΚΩΔ.SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ (BIC) ΕΤΗΝGRAA
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Τηλέφωνο Επικοινωνίας Σουζάνα Κυριακίδου Μαμά Παύλου
6986789490

 Ας  αναδημοσιεύουν την είδηση  αυτή όσοι περισσότεροι μπλόκερς  γίνεται...μπορούν να το κάνουν .. είναι απλό..!!.. http://www.kapaworld.gr/2016/02/blog-post_26.html

ΤΑ ΑΝΑΦΙΩΤΙΚΑ..!!

Όχι δεν θα σας μιλήσω για τα Αναφιώτικα...εξ άλλου δεν τα ξέρω. Ξέρω μόνο ότι είναι ένα όμορφο μέρος στην καρδιά της Αθήνας .. ένα μέρος που έχει κρατήσει την  παραδοσιακή του  κουλτούρα γεματο απο στενά σοκάκια και κάτασπρα σπίτια γεμάτα λουλούδια...!
Αυτός ο τόπος τα Αναφιώτικα .. ήταν ο τόπος που η δική μου ηρωίδα βρέθηκε εκεί...και η ιστορία μου γράφτηκε για το παιχνίδι των λέξεων  που διοργανώνει  πάντα με επιτυχία  η  Μαρία..   ..και συνεχίζει...το παιχνίδι αφού πήρε την σκυτάλη από την Φλώρα TEXNIS STORIES η όποια είχε εμπνευστεί το δρώμενο αυτό..!!
Αυτή την φορά οι νικητές ήταν δυο ..
Τα <σκόρπια βήματα> του  Giannis Pit  και οι <πικρές αγγελίες>της Μαρίας  Κανελλάκη   διαβάστε τις ιστορίες τους όπως και όλες ..εδώ ..!!!

                                          
                             
         Τα Αναφιώτικα.!!

Η Χριστίνα άκουσε με ανακούφιση τις ρόδες του αεροπλάνου να τροχιοδρομούν στον διάδρομο του αεροδρομίου.

Ένιωσε ανακούφιση που σε λίγα  λεπτά θα πατούσε γη.

Πάντα φοβόταν τα αεροπορικά ταξίδια.

Ήταν η δεύτερη φορά  που έμπαινε σε αεροπλάνο. Αν μπορούσε να το αποφύγει θα το έκανε με χαρά.

Η πρώτη φορά της  ήταν πριν 15 χρόνια όταν ο πατέρας της γιατρός στο επάγγελμα, είχε δεχτεί μια πολύ σημαντική θέση σε νοσοκομείο της Μασαχουσέτης.

Εκείνη ήταν 15 χρονών και με βαριά καρδιά άκουσε το νέο.

Δεν ήθελε να φύγει από την γειτονιά της, δεν ήθελε να αφήσει την παρέα της, δεν ήθελε να αφήσει  τον Δημήτρη της.!

Είχε φύγει μικρή δεσποινίδα και τώρα γύριζε μια κομψή γυναίκα στα τριάντα της, που έκανε τους άντρες να γυρίζουν το κεφάλι τους με θαυμασμό στο πέρασμα της.

Στέλεχος μιας μεγάλης εταιρίας ήταν η μόνη Ελληνίδα και ήταν εκείνη που θα μπορούσε να συνεννοηθεί καλύτερα με τα στελέχη της καινούργιας θυγατρικής στην Ελλάδα, σύμφωνα με την γνώμη των αφεντικών της.

Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια απουσίας και είχαν αλλάξει πολλά πράγματα στην πατρίδα.

Η κρίση είχε κάνει τα πρόσωπα σκυθρωπά  χωρίς χαμόγελα θαρρείς και είχε χαθεί η αισιοδοξία από την ζωή τους.!

Έφτασε στο ξενοδοχείο της,κουρασμένη από το μακρινό ταξίδι.. έκανε ένα ζεστό μπάνιο  έβαλε ένα  τζιν με  φούτερ πήρε το μπουφάν  της και έριξε μια ματιά στον καθρέφτη.

Το αποτέλεσμα την ικανοποίησε. 

Η γυναίκα που έβλεπε δεν είχε καμιά σχέση με την κομψή κυρία που ήταν πριν λίγο.

Ήδη το μυαλό της έτρεχε.... έτρεχε εκεί  στα Αναφιώτικα.

Τα βήματα της την οδήγησαν γρήγορα εκεί στα στενά σοκάκια τους μυρίζοντας το άρωμα από τα ανθισμένα γιασεμιά.

Η καρδιά της γέμισε με αναμνήσεις και ο χρόνος θαρρείς πως είχε σταματήσει στο δρομάκι που είχαν το πρώτο τους ραντεβού με τον Δημήτρη, (το ωραιότερο αγόρι της τάξης της) να προσπαθεί να της δώσει το πρώτο της φιλί και εκείνη,με συστολή να σκύβει το κεφάλι. Γέλασε στην σκέψη πόσο αδέξια σήκωσε το κεφάλι της και τον κουτούλησε στην μύτη. Τα αβίαστα γέλια τους την έβγαλαν από την δύσκολη στιγμή.
Περπατώντας  στα στενά λιθόστρωτα  σοκάκια, οι αναμνήσεις της ξαναγύρισαν ακούγοντας ένα τραγούδι που της θύμισε πόσο το αγαπούσαν και οι δυο.

Πόσα χρόνια είχε να το ακούσει!!

Ήταν  οι μικρές περιπλανήσεις, ένα τραγούδι που το άκουγαν πιασμένοι χέρι χέρι.. σιγοψιθύρισε το ρεφρέν.

"Παρμένες παραστάσεις

ένας αγέρας λέει

σχεδία  η ζωή δεν θα προφτάσεις

αλλού να πας.

Στο κρύο άδειοι δρόμοι

η πόλη κρυφά γελάει 

να μ αγαπάάάς."

Είχε αρχίζει να σκοτεινιάζει και έκανε ψύχρα.

Τυλίχτηκε στο μπουφάν της και πήρε τον δρόμο για το ξενοδοχείο.

Αύριο την περίμενε μια πολύ δύσκολη μέρα στην δουλειά.

Ο Δημήτρης τι να έγινε;

Ήταν η τελευταία σκέψη της πριν την πάρει ο ύπνος.

Τι θα έκανε; θα προσπαθούσε να τον βρει ή θα έφευγε χωρίς να το κάνει;

Read more: http://mytripssonblog.blogspot.com/2016/02/6-14-21.html#ixzz40clgvVtM

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο παιχνίδι των λέξεων...μπορεί να πάτωσε αλλααααα.. έτσι είναι η ζωή με τα πάνω της και τα κάτω της.. Εδώ κολλάει το....η συμμετοχή μετράει..ε; 
Και αφού  είχατε την υπομονή να φτάσατε μέχρι εδώ ... και δεν την  έχετε ακόμα κοπανήσει σας έχω εδώ δύο δωράκια.. που με γέμισαν χαρά...!!! 
Τι λέγαμε πιο πάνω;  με τα πάνω και τα κάτω της ζωής;... εεεεε να.. η χαρά..με όχι μόνο ένα αλλά δύο παρακαλώ δωράκια με ευχούλες..!! 
ΟΙ αποστολείς τους για καθυστερημένα λένε .. μα είναι ποτέ οι ευχές καθυστερημένες; ίσα  ίσα που είναι πάντα καλοδεχούμενες..!! το πρώτο δωράκι -γούρι είναι από την αγαπημένη φίλη την  Κατερίνα Δημιουργία

Και το άλλο μου δωράκι .. ένας πανέμορφος άγγελος...να μας φυλάει όλο τον χρόνο.. από την αγαπημένη  φιλενάδα την Ρένα... δια χειρός Χριστοδούλου

Κορίτσια μου σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα χαμόγελα που μου χαρίσατε..!!
Και επειδή τα χαμόγελα δεν είναι να τα κρατάμε μόνο για μας... σας τα στέλνω.. να έρθουν να σας ακουμπήσουν να λαφρώσουνε τα δύσκολα.!!!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και  λέμε  τα δικά μας μέσα από εδώ..να έχετε... παρεάκι μου μια όμορφη εβδομάδα..!!!

ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ...ΑΝΘΡΩΠΟΣ..!!

Τώρα που πήρα φόρα... φόρα κατηφόρα.. και μια και βρισκόμαστε ακόμα στον κόσμο των παραμυθιών...είπα να σας πω ένα ακόμα παραμύθι.. που γράφτηκε και αυτό όπως και τα άλλα μου όταν ήταν πολύ μικρά τα εγγόνια μου..πριν από πολλαααα πολλαααα χρόνια λέμε .. και μου ζητούσαν να τους πω.. άαααλλα παραμύθια γιαγιά όχι σαν αυτά  που τα ξέρουμε..! 
Τι να κάνω πείτε μου...όταν με κοιτούσαν με εκείνα τα τσαχπίνικα ματάκια τους .... άρχιζε τότε ... η κόκκινη κλωστή δεμένη .. στην ανέμη τυλιγμένη ... να ξετυλίγεται και να βάζει τα πουλιά να μιλάνε...!
Όταν τα μικρά μου μεγάλωσαν.. οι παραμυθο-ιστορίες μου έμειναν κλεισμένες στο συρτάρι..!!
Και ήρθε ο καιρός κάποτε  πριν 4 χρόνια ...να γίνει αυτός ο χώρος εδώ και να γίνω και εγώ μια μπλόκερς..με όλα τα συνεπακόλουθα..να μάθω... να νιώσω... να συμπονέσω..να χαρώ και προπαντός να κάνω φίλες που ποτέ δεν περίμενα να βρω σ αυτόν τον όμορφο για μένα χώρο..!   
Και ήρθε ο Φεβρουάριος του.. 2012..που  η πιο μεγάλη ζωγράφος-φίλη η Μαρία η Βιλλιώτη  που έχει το μπλοκ Πνοές Τέχνης...και που όλοι νομίζω ότι την ξέρετε....και που είχα την τιμή να την γνωρίσω πολύ αργότερα από κοντά ...είχε την ευγενή καλοσύνη να  εικονογραφήσει αυτό το μικρό μου παραμύθι ..και όχι μόνο..!! 
Το είχα παρουσιάσει και παλιά.. αλλά αυτήν την φορά χάρη στην ιδέα της Αριστέας μας  Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι.  ήταν η αφορμή να το θυμηθώ  και να θέλω  ακόμη μια φορά να την ευχαριστήσω για την μεγάλη τιμή που μου έκανε..!!
Το παραμύθι  αυτό   απευθύνεται σε πολύ  μικρά  παιδιά .. αν είστε και εσείς μικρό παιδί... ελάτε να το διαβάσουμε μαζί...και να το θυμηθούμε ξανά   στις ....Πνοές Τέχνης  ..!!!  
 Ευχαριστώ πάρα πολύ εκ των προτέρων.. όσους φίλους  περάσουν από εδώ και  αφήσουν την αθωότητα των παιδικών τους χρόνων να τους τυλίξει απλά και τρυφερά..χαρίζοντας τους ένα χαμόγελο..!!!

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΟΥ..!!!

Ελάτε να παραμυθιαστούμε, να περάσουμε όμορφα.. να χαμογελάσουμε..σαν να είμαστε παιδιά..!!

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΤΑΣ..!!

Το σπίτι με την κόκκινη κεραμιδένια στέγη ξεχώριζε σαν στολίδι  ανάμεσα στα άλλα πιο ψηλά σπίτια, με την όμορφη γεμάτη λουλούδια αυλή του.
Όταν ερχόταν η Άνοιξη το πρώτο πράγμα που έκανε, ήταν να αγγίξει  με τ ακροδάχτυλα της την κερασιά που βρισκόταν στην αυλή του.
Και εκείνη να πλημμυρίζει τα κλαδιά της με τα πιο όμορφα ροζ  λουλούδια της.
Ήταν το ωραιότερο σπίτι στην περιοχή εκείνη και το μοναδικό που είχε
σοφίτα κάτω από τα κόκκινα κεραμίδια του. 

Αυτή η σοφίτα όμως, ήταν για την Αλεξάνδρα ένα απαγορευμένο μέρος.
Η μητέρα της πάντα της έλεγε να μην ανεβαίνει εκεί επάνω, γιατί μπορεί να χτυπήσει στα σκοτεινά και εκτός αυτό υπήρχαν πράγματα παλιά που δεν την ενδιέφεραν.
Ελα όμως που η  Αλεξάνδρα ήταν πολύ περίεργη όπως άλλωστε και τα περισσότερα παιδιά του κόσμου και η κλειστή πόρτα της την τραβούσε σαν μαγνήτης.
ΟΙ ερωτήσεις η μια μετά την άλλη έτρεχαν στο μυαλό της.
Γιατί η πόρτα της σοφίτας ήταν πάντα κλειστή;
Γιατί η μητέρα της δεν την άφηνε να ανέβει;
Μήπως είχε κανένα κρυμμένο  θησαυρό; υποσχέθηκε στον εαυτό της πως κάποια μέρα θα ανακάλυπτε το μυστικό της σοφίτας.!!
Και η μέρα αυτή δεν άργησε να έρθει ...η μέρα που θα έμενε αξέχαστη στην Αλεξάνδρα.
Ήταν τότε  που όλοι έλειπαν από το σπίτι και δεν άφησε  την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Χωρίς να χάσει καθόλου καιρό ανέβηκε τα σκαλιά που οδηγούσαν στην σοφίτα. 
Με την καρδιά της να χτυπά δυνατά, έσπρωξε την πόρτα που άνοιξε τρίζοντας παραπονεμένα.
Για μια στιγμή δίστασε. Έκανε  να γυρίσει πίσω .Η περιέργεια της όμως
ήταν τόση, που την έσπρωξε στο εσωτερικό της . Το μισοσκόταδο την αγκάλιασε ολόκληρη. Στην αρχή φοβήθηκε. Μόλις όμως τα μάτια της συνήθισαν το σκοτάδι, άρχισαν να κοιτάζουν τριγύρω... ίσως κάπου εδώ να κρύβεται ο θησαυρός  συλογίστηκε.!!
Άρχισε να ψάχνει μέσα στα σκονισμένα πράγματα. Την προσοχή της τράβηξε μια ξύλινη παλιά  κασέλα, που βρισκόταν σε μια γωνιά.
Πλησίασε και άρχισε να την περιεργάζεται προσεχτικά..!!
Ήταν μαυρισμένη και σκονισμένη από την πολυκαιρία και τα σκαλιστά  στριφογυριστά της  στολίδια, δύσκολα ξεχώριζαν στο μισοσκόταδο.
Ένα παχύ στρώμα σκόνης είχε καθίσει για τα καλά επάνω της  και την σκέπαζε σαν πέπλο.

Άπλωσε το χέρι της και τίναξε την σκόνη που σηκώθηκε σαν σύννεφο.
Ήταν σίγουρη τώρα, ότι εκεί μέσα κρυβόταν κάποιος θησαυρός.
Ίσως να έβρισκε  μαργαριτάρια φερμένα από εξωτικά νησιά. Διαμάντια και ρουμπίνια, κοσμήματα στολισμένα  με πολύτιμες πέτρες . Χρυσές λίρες που είχαν κρύψει εκεί οι πειρατές....!!!

Σήκωσε το καπάκι αργά περιμένοντας να αντικρίσει όλα αυτά που πέρασαν σαν αστραπή από το μυαλό της.
Αυτό που έβλεπε δεν το πίστευε..!!
Η ξύλινη κασέλα, ήταν γεμάτη  με παλιά ρούχα τακτοποιημένα όμορφα στην σειρά.

Έκατσε στο πάτωμα απογοητευμένη. Ώστε αυτός ήταν ο θησαυρός που νόμιζε ότι θα έβρισκε; τι κρίμα μουρμούρισε κι έκανε να ξανακλείσει την παλιά κασέλα. Το ξανασκέφτηκε  όμως .Αν κάτω από τα παλιά ρούχα βρισκόταν αυτό που γύρευε; Αλήθεια τι έψαχνε να βρει ούτε και εκείνη ήξερε τώρα .
Άρχισε να ανασκαλεύει τα ρούχα, να τα βγάζει και να τα ακουμπά στο πάτωμα.
Όλα ήταν φορεμένα με ξεθωριασμένα χρώματα .. εκεί ήταν το πρώτο πλεχτό ζακετάκι της, εκεί και το ροζ φορεματάκι της με τον μεγάλο λευκό φιόγκο, που το πέρασμα του χρόνου είχε αφήσει την χλομάδα του φεγγαριού.
Όλα τα αγαπημένα της παλιά ήταν εκεί φυλαγμένα με προσοχή. 
Θα είχε αδειάσει σχεδόν την κασέλα, όταν τα δάχτυλα της  άγγιξαν ένα ύφασμα αλλιώτικο απ τα άλλα.
Το τράβηξε έξω και το ξεδίπλωσε. Ένα μεταξένιο κεντίδι  άπλωσε στα πόδια της Αλεξάνδρας, όλου του κόσμου τα πλουμιστά λουλούδια.. μαγικά πουλιά..χρυσοκέντητους  στραυραετούς και ξωτικά.
Γαλάζιες θάλασσες και καράβια ταξιδιάρικα.. ήλιους.. φεγγάρια κι αστέρια  ασημοσκεντημένα.

Μαγεύτηκε από τα χρώματα και την ομορφιά του η Αλεξάνδρα... ήταν βέβαιη ότι κάπου το είχε ξαναδεί.
Ξάφνου   θυμήθηκε.!! Ήταν η γιαγιά της εκείνη που το κέντησε..!! ήταν μικρούλα όμως την θυμόταν  να το κρατά στα χέρια της και να περνά στην βελόνα της  πότε κόκκινες, πότε γαλάζιες και πότε ασημένιες και χρυσές κλωστές και εκείνες να γίνονται επάνω στο μεταξωτό πανί, ουρανός και θάλασσα..λουλούδια και νεράιδες.
Όποιος το έβλεπε  σίγουρα ότι φτιάχτηκε από χέρια ανθρώπου. Τόσο όμορφο ήταν.
Την προσοχή της τράβηξε μια μικρή ηλιαχτίδα, που τρύπωσε κρυφά από μια χαραμάδα του κλειστού παραθύρου και θέλησε να παίξει με την κεντημένη γοργόνα.
Το κορμί της, μισό ανθρώπινο και μισό σκεπασμένο με ασημένια λέπια, γυάλιζε κάτω από το χλωμό φως της παιχνιδιάρας ηλιαχτίδας.
Τα μαλλιά της, χρυσές ξανθές μπούκλες κυμάτιζαν σαν αληθινά στην πλάτη της  και στο κεφάλι της φορούσε το ωραιότερο στεφάνι, που είχε δει ποτέ της η Αλεξάνδρα.
Ήταν φτιαγμένο από κατακόκκινα κοράλλια και πολύχρωμα κοχύλια, από μακρινούς θαλασσόκηπους.
Εκείνο όμως που της έκανε περισσότερη εντύπωση, ήταν τα μάτια της .Γαλάζια σαν την θάλασσα την κοιτούσαν κατάματα σαν να της έλεγαν.
Δώσε μου το χέρι σου να σε ταξιδέψω .. εκεί που κανείς δεν ταξίδεψε ποτέ...και η Αλεξάνδρα άπλωσε το χέρι της.. ένιωσε να γίνεται ελαφριά σαν πούπουλο και η γοργόνα την πήρε μαζί της.

Για πότε βρέθηκαν.. στην αγκαλιά της θάλασσας.. εκεί που χιλιάδες πολύχρωμα  ψάρια κολυμπούσαν γύρω τους, σχηματίζοντας χορευτικές φιγούρες..!! 

Μπροστά τους  τώρα απλώνονταν ένα θαλασσινό λιβάδι γεμάτο  κοράλλια που τα χρώματα τους ήταν  σαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Η μικρή γοργόνα ήξερε απ έξω και ανακατωτά όλες τις σπηλιές,  εκεί που ζούσαν οι νεράιδες της θάλασσας ..εκείνες είχαν αναλάβει να ταΐζουν τα ορφανά  ψαράκια που οι γονείς τους είχαν πιαστεί στα δίχτυα των ψαράδων...!!

Ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο όμορφος  ήταν ο μαγικός κόσμος
της μικρής γοργόνας. 
Για μια στιγμή την ένιωσε να γίνεται ανήσυχη.
Τι συμβαίνει; την ρώτησε.
Έλα γρήγορα  της απάντησε  η μικρή γοργόνα, τραβώντας την από το χέρι.. ανεβαίνοντας στην επιφάνεια της θάλασσας.
Όταν έφτασαν επάνω , άγρια θεόρατα  κύματα έπαιζαν με ένα καράβι σαν να να ήταν καρυδότσουφλο.

Πότε το κατέβαζαν σε νερένιους γκρεμούς και πότε το ανέβαζαν σε αφρισμένα βουνά... σίγουρα θα βούλιαζε μαζί με τους ναύτες του, αν η μικρή γοργόνα δεν πρόσταζε τον άνεμο να κοπάσει την δύναμη του.
Εκείνος  υπακούοντας στις προσταγές της, χαμήλωσε την ανάσα του, ώσπου έγινε μια θαλασσινή αύρα.

Η γαλήνη ξαναγύρισε στα κύματα και το μικρό καράβι μπόρεσε να συνεχίσει το ταξίδι του αφήνοντας  πίσω του μια γραμμή από αφρό,καθώς απομακρυνόταν στο βάθος του ορίζοντα,η Αλεξάνδρα διέκρινε στην πλώρη του την μικρή γοργόνα να στέκεται ακίνητη και να κοίτα την θάλασσα.

Στάσου μην φεύγεις...!! της φώναξε, μα εκείνη δεν φάνηκε να την ακούει...!!!
Αλεξάνδρααα!!! που είσαι; άκουσε την μητέρα της να την φωνάζει.
Τινάχτηκε ξαφνιασμένη. Στην αγκαλιά της κρατούσε ακόμα το μεταξωτό κεντίδι της γιαγιάς της...!!! 
Τι κρίμα σκέφτηκε, ξέχασα να ρωτήσω πως λέγανε την μικρή γοργόνα.
Να ήταν άραγε η αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου;

 Αυτό ήταν το δικό μου παραμύθι στην πρόσκληση της αγαπημένης μας φίλης  της Αριστέας  ξέρετε εκείνη που κάνει τα δρώμενα ντε; που μας προτρέψει να γράψουμε το δικό μας παραμύθι.
στο μπλοκ της θα βρείτε τις συμμετοχές και τα παραμύθια που ήδη έχουν δημοσιευτεί..διαβάστε τα και αφήσετε ένα σχόλιο.. θα χαρούν πολύ εκείνοι που τα έχουν γράψει να τους πείτε την γνώμη σας..!!΄
Όλες οι εικόνες είναι από το ίντερνετ.
Να έχετε αγαπημένη μου παρέα μια όμορφη εβδομάδα.. !!!

  

ΚΑΙ ..ΑΛΛΕΣ...ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ..!!!!

Ναι  μα..τι νομίζατε μόνο αυτή που σας έδειξα στην προηγούμενη ανάρτηση  ήταν η  συμμετοχή μου σε δρώμενα που κάνουν οι φίλες μπλοκερ;
Όχι.. βέβαια..!!
Μπορεί να μην μπορώ να συμμετέχω σε όλες .. αλλά σε όσες νομίζω ότι τα  καταφέρνω.. έστω και στην τελευταία θέση εεεε ναι.. δεν θα πω όχι..το βλέπω  κάτι σαν παιχνίδι..για μένα ...αν και δεν μπορώ να πω ότι είναι παιχνίδια τα διαμάντια οι πένες που παίρνουν μέρος σ αυτές..!!
Η πρώτη συμμετοχή που θα δείτε εδώ είναι από  τον διαγωνισμό με τις φωτογραφίες ( φωτογραφίζειν) που κάνει  η  Μαρία.. απο το.. Μια ματιά στον ήλιο με γιορτινά  πατήστε επάνω στο σύνδεσμο να δείτε και τις άλλες όμορφες  συμμετοχές..  η φωτογραφία που πήρε το πρώτο βραβείο και με το δίκιο της είναι της Έλλης μας  να περάσετε να την δείτε πατώντας επάνω στον σύνδεσμο στο καφέ πλαίσιο από κάτω .. είναι καταπληκτική

1ο βραβείο

στην Funky Monkey

Αυτή ήταν η δική μου συμμετοχή στο  Φωτογραφίζειν !!

Αγγίζοντας τον ουρανό - ΣΜΑΡΑΓΔΕΝΙΑ ΡΟΥΛΑ

Μονή Παναγιάς των Σαβατιανών, Ηράκλειο

6 βαθμοί

                                

Η επόμενη συμμετοχή μου είναι από   προηγούμενο  παιχνίδι των λέξεων .. στην σειρά το 4ο.. που κάνει   Η Μαρία απo το..mytripsonblog
στο μπλοκ  της θα δείτε όλες τις συμμετοχές.. και οι λέξεις που έπρεπε να βάλουμε στην ιστορία μας  είναι.. 

4ο παιχνίδι

Ηχος,  βάρκα, αντιπερισπασμός ,παραμύθι, δάσος.

                             

                       ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΑΜΑ.!!

                   

Φοβάμαι μαμά.!!

Η φωνή του μικρού Αμπντούλ έτρεμε καθώς το χεράκι του, έσφιγγε ακόμα πιο δυνατά το χέρι της Ανισάν.

Λίγο ακόμα υπομονή γιε μου και φτάνουμε, του είπε και τον σήκωσε στην αγκαλιά της.

Ο ήχος του πολέμου αντηχούσε ακόμα στα αυτιά της όταν άφηναν πίσω στην πατρίδα το σπίτι τους. Εκεί όπου ζούσαν μέχρι εχθές ευτυχισμένοι. Στο  σπίτι που γέμιζε από το γέλιο του μικρού Αμπντούλ καθώς έτρεχε στην αυλή του παίζοντας ξέγνοιαστος από ότι συνέβαινε στον κόσμο. Ήταν πολύ μικρός για να καταλάβει.όμως ο φόβος είχε κολλήσει κι όλας τα πλοκάμια του στο μικρό του μυαλό.

Μια οβίδα που έπεσε στο πλάι του σπιτιού τους  έκανε σε ένα λεπτό να αλλάξει η ζωή τους. 

Ο άντρας της βρέθηκε την λάθος ώρα στο λάθος μέρος.

Άρπαξε τον μικρό Αμπντούλ και άρχισε να τρέχει να γλυτώσει από αυτό που δεν χωρούσε το μυαλό της ότι συνέβαινε στην πατρίδα της.    

Ξεκίνησε  το ταξίδι του ξεριζωμού..μαζί με άλλους συμπατριώτες της.. που έφευγαν και εκείνοι από την λαίλαπα του φρικτού πολέμου..να γλυτώσουν τα παιδιά και τις οικογένειες τους.

Όλη τους η ζωή, τα υπάρχοντά τους  φορτωμένη στις πλάτες της μέσα σε ένα σακίδιο. 

Με την ελπίδα στην καρδιά.. να περάσουν απέναντι στην Ελλάδα να βρουν καινούργια γη να  την κάνουν πατρίδα. Στριμωγμένοι στην  βάρκα η Ανισάν κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της τον μικρο Αμπντούλ.

Φοβάμαι μαμά!!!

Το μυαλό της Ανισάν έτρεχε σαν τρελό.

 Ήθελε να διώξει τον φόβο  από την  καρδιά του παιδιού της

Να του αποσπάσει  την προσοχή  κάτι σαν  αντιπερισπασμό. τι όμως..!!

Το αγκάλιασε ακόμα πιο σφιχτά καθώς τα κύματα χτυπούσαν την βάρκα σαν να ήταν καρυδότσουφλο...και σκύβοντας στο αυτάκι του, του  είπε. 

Κλείσε Αμπντούλ μου τα ματάκια σου και δεν θα τα ανοίξεις καθόλου αν δεν σου πω και ονειρέψου ότι αυτό είναι ένα κακό όνειρο που σε λίγο θα τελειώσει. 

Και  άρχισε να του λέει ψιθυριστά ένα παραμύθι, για μια καλή  νεράιδα που ζούσε σε ένα μεγάλο πύργο κοντά σε ένα  πανέμορφο δάσος  γεμάτο με όμορφα καταπράσινα δέντρα  και πολύχρωμα λουλούδια.

 Κάθε μέρα η καλή νεράιδα  έβαζε από ένα λουλούδι στα μαλλιά της. πότε κόκκινο πότε κίτρινο και πότε γαλάζιο.

Ανάλογα με την ευχή κάθε παιδιού,  που έπρεπε να πραγματοποιήσει.

Μόλις τελείωνε την αποστολή της ευχαριστημένη που είχε πραγματοποιήσει ακόμα μια ευχή, έβγαζε το λουλούδι από τα μαλλιά της και το ακουμπούσε  στην γη.!

Με τα χρόνια ο σωρός από  τα πολύχρωμα λουλούδια άρχισε να ψηλώνει να ψηλώνει και φτάνει ως τον ουρανό, ώσπου έγινε ένα πολύ όμορφο ουράνιο τόξο γεμάτο χρώματα.!! 

 Το χαμόγελο στα χείλη του μικρού Αμπντούλ  έκανε την καρδιά της Ανισάν να σκιρτήσει από ελπίδα. 

Πως εκείνη η νεράιδα που έπλασε το μυαλό της ..έκανε τα όνειρα των παιδιών πραγματικότητα... μόνο να της έλεγαν τι ήθελαν.

Αλήθεια μαμά;

Αλήθεια Αμπντούλ μου.

Τότε να της ζητήσω και εγώ μια ευχή; ρώτησε ο μικρός με κλειστά τα μάτια. 

 Να της ζητήσεις γιε μου.

Δεν θέλω να φοβάμαι μαμά.!!     

Αυτή ήταν η μικρή μου ιστορία...και όπως καταλάβατε .. είναι επηρεασμένη από τα τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν δίπλα μας.. !!θέλω να ελπίζω πως κάποτε θα τελειώσει αυτή η ντροπή για το ανθρώπινο γένος.!! Ο ΠΟΛΕΜΟΣ!!

Είναι από τις λίγες φορές που δεν  ξέρω τι να πω..αν  δείτε κάποιο παιδί από αυτά τα ξεριζωμένα από τις πατρίδες τους χαρίστε του αν δεν έχετε τίποτε άλλο,  ένα ζεστό χαμόγελο.. θα σας το ανταποδώσει..!!!

Η ευχή μου...καλό  μήνα σε όλους..!!!! 

Life Images #20

Η Μαρία..   στο   Life Images...μας χάρισε μια ανατολή.. και μας ρωτάει τι θα χαρίσουμε εμείς..!!!
Αν και στις φωτογραφίες δεν τα πολυκαταφέρνω  θέλω ομως  να σας χαρίσω λίγες στιγμές από αυτές που έχω τραβήξει στο πέρασμα  του χειμώνα..!!
Να σας χαρίσω στιγμές  που τα δέντρα χωρίς να ντρέπονται για την γύμνια τους  απλώνουν τα πυκνά κλαδιά τους άλλες φορές σαν ικεσία στον ουρανό

 Αλλες φορές σαν να θέλουν να φυσήξουν σαν βεντάλιες τα σύννεφα που κυνηγάν το ένα το άλλο..!! να ξανοίξει ο ουρανός.!!

και άλλες φορές σαν να τον απειλούν που τα άφησε γυμνά μέσα στο κρύο..

Αλλες φορές τα γυμνά κλαδιά τους γίνονται η προστασία από το κυνηγητό   του νεαρού γάτου..!!

Και άλλες φορές  έτσι απλά περιμένουν την Ανοιξη μετρώντας τις μέρες.. αφήνοντας το λιγοστό φως να περνάει με δυσκολία ανάμεσα τους..!!!

Μαρία μου .. το.. Life Images μου είναι δικό σου..!!!
Αγαπημένη  μου παρέα ..όσο και να είναι γκρίζα  τα πράγματα... η ζωή μας έχει διδάξει ότι πίσω από κάθε σύννεφο  υπάρχει μια ηλιαχτίδα.. που χαμογελά..ας κάνουμε και εμείς το ίδιο.!!! 

ΑΓΡΑΦΟ ΒΙΒΛΙΟ..!!

Δεν πρόλαβα να γράψω στα μαθητικά μου τετράδια.
Τώρα γράφω στις σελίδες της ζωής μου τα παιδικά μου όνειρα.
Τρέχει ο νους σαν άτι που καλπάζει κόντρα στον άνεμο.
Σε μια και μόνο στιγμή ξαναγυρίζω πίσω.
Γίνομαι το μικρό παιδί, που με μάτια ορθάνοιχτα γεμάτα απορία, κοιτάζει την ζωή.
Εκείνη την ζωή, που ήθελε να ζήσει και δεν την έζησε γιατί μεγάλωσε γρήγορα.
Δεν πρόλαβε να ανέβει στο τραινάκι του λούνα παρκ και να ταξιδέψει στην χώρα του παραμυθιού.
Και ο χρόνος κύλισε..!!
Θεέ μου πόσο γρήγορα..!!
Σαν βότσαλο που κυλά απο την κορφή του βουνού.
Και εγώ καθισμένη,με τον χρόνο δίπλα.. να  χαϊδεύει τα λευκά μου μαλλιά.
Ακόμα προσπαθώ μέσα στον θόρυβο της ζωής, να ξεχωρίσω τον ήχο που κάνει το τραινάκι του λούνα παρκ.
Οχι αυτή την φορά δεν θα το χάσω.
Θα με πάει σίγουρα στην χώρα του παραμυθιού...!!!

Αυτή ήταν η δική μου αυτοβιογραφική... συμμετοχή στο .. 10 Συμπόσιο ποίησης (επετειακό) που κάνει πάντα με επιτυχία η πασίγνωστη κι αγαπημένη πυργοδέσποινα Αριστέα.!
Νιώθω μεγάλη τιμή και ... μόνο που συμμετέχω μαζί με τόσο αξιόλογες  πένες..!! 
Ευχαριστώ πολύ αγαπημένο μου παρεάκι που έρχεστε μέχρι εδώ και μου χαρίζετε κάθε φορά τον χρόνο και την αγάπη σας..να το ξέρετε είναι αμοιβαία..!!
Και μην ξεχνάτε.. ένα χαμόγελο σας περιμένει κάπου ψάξτε το..!!
Μπορεί να βρίσκεται δίπλα σας.!!

ΣΤΟ ΔΡΌΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ...ΠΑΣΑΡΕΛΑ..!!!!

Και να που ήρθε ο καιρός να ετοιμαστούμε για την πασαρέλα..!!
Τι; δεν ξέρετε πια πασαρέλα;
Μην μου πείτε ότι δεν το πήρατε είδηση... ότι θα γίνουν καλλιστεία
Εδώ έχει ξεσηκωθεί ο κόσμος και ο ντουνιάς..!!
Που θα γίνουν; 
Στην..   ΔΡΑΣΗ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΜΠΛΟΚΕΡ θα μάθετε τα πάντα που τα αφορά ...!!

Εεεε και αφού με ξέρετε πια απ έξω κι ανακατωτά.. δεν γινόταν να μην έπαιρνα μέρος και εγώ... μην χάσω ε;
Λοιπόν  δυο μέρες που το έπαιζα χαμένο κορμί τι νομίζετε πως έκανα;
Ναι αυτό που φαντάζεστε.!!
Κουκλοθεραπεία.!! κατέβασα τα ρολά και άνοιξα πανιά.. όχι για ταξίδι.. ..που μακάρι να ήταν...άλλα πανιά... κουρελάκια... μαλάκια..κι πήρε μπρος το εργαστήριο..!! 
Η πρώτη στην σειρά η Ντίβα... που σήκωσε την μύτη της ένα μέτρο και μου λέει.. θα με κάνεις κούκλα..!!
Γιατί τι είσαι τώρα της λέω χαμογελώντας .. κούκλα είσαι..!
Όχι.. δεν θέλω να γίνω μια συνηθισμένη κούκλα ...να με κάνεις  σέξι..και ντίβα.. αλλιώς να μην με κάνεις..!
Μωρ τι μας λες; .. που  θα σε κάνω σέξι εδώ μέσα είμαστε σοβαρό σπίτι .. δεν θα μου το κάνεις εσύ όπως θέλεις.!! Αν μας κόψει το Ε.Σ.Ρ  σου λέω ...εγώ δεν θα έχω καμιά ανάμιξη  έτσι;... 
Κάνε με εσύ και ξά μου εμένα.. (ξά μου, ξέρω  εγώ τι θα κάνω).
Τι να κάνω η δόλια.. βάζω μπροστά να φτιάξω την Ντίβα.!!
Βελονάκια και κουβαράκια πήραν φωτιά.. και να τα ποδαράκια .. και να τα  χεράκια.. και τέλος πάντων ότι μπορεί να χρειάζεται μια πλεχτή κούκλα... 

Μέχρι εδώ καλά..αλλά αυτό το σέξι δεν μπορούσα να το φανταστώ με τίποτα. 
Πως λέμε τρώγοντας έρχεται η όρεξη...καμιά σχέση .. όμως πλέκοντας έρχεται η έμπνευση ...!!και το κόκκινο ήταν ένα χρώμα από μόνο του που φώναζε από μακρυά.!

Ουπςςςς!!  κλείστε τα μάτια...σας το λεγα εγώ .. θα μας βάλει σε μπελάδες αυτή..!! σκεπάσου καλέ; το είδαμε κι αυτό..!!  ψωνάρα σας λέω..!!

Επιτέλους ντύθηκε...τι ντύθηκε δηλαδή που όλα φαίνονται..!

εδώ δείτε την λεπτομέρεια στην  πίσω μεριά....

Μμμμμ σιγά μην χάσουμε..!!
Αλλη μια με τα φώτα επάνω μου πλιζζζζζ..

Βλέπετε αγαπημένες μου τι τραβάω...!!
Μετά από  πολλές προσπάθειες....(βρε τι παθαίνω για να μην χαλώ χατίρια..!!) έχω την εντύπωση ότι πρέπει να είναι ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα... και είναι έτοιμη για την πασαρέλα. των καλλιστείων..!!
Εντάξει να πάνε οι κούκλες στα καλλιστεία.. καλώς... αλλά να θέλουν να πάνε και οι γέροι που ξανακούστηκε μου λέτε;
Αυτό έπαθα ... έπεσε ζήλια μεγάλη... γιατί να πάει μόνο αυτή; μου λέει η Ρούλα .. 
Ποια Ρούλα; αυτή που ήταν μέσα στο μυαλό μου και δεν είχε πάρει ακόμα μορφή..εμείς δεν έχουμε ψυχή δηλαδή; 
Και τι θέλεις; να πας στα καλλιστεία;
 Ναι γιατί όχι; 
 Που ξανακούστηκε να πηγαίνουν οι γριές στα καλλιστεία; 
Τι.. λέτε εσείς εδώ; πετάχτηκε και ο Γιώργος από το βάθος της σκέψης.!!
Το.. και το ... του εξηγώ...
Δεν θα πάει πουθενά χωρίς εμένα...
Μαααα.... 
Δεν έχει μα.. και ξεμά...η μαζί... η κανένας.!!!
Τι να κάνω η δόλια που μου προέκυψαν  όλοι με τα μυαλά πάνω από το κεφάλι τους;
Βάζω μπροστά ραπτομηχανές ..                 

και κουρελάκια

  σε λίγο στέκονταν μπροστά μου χειροπιαστά...

 ο Γιώργος.. και η.. Ρούλα 

 έτοιμοι και οι δυο για τα καλλιστεία.. τρομάρα τους.!! 

λίγο απορημένοι  μου φαίνονται δεν ξερουν τι θα τραβήξουν..

Τελευταίες και καταϊδρωμένες οι τρεις χάριτες!!
                         Η Πίστη.. η Αγάπη... και η Ελπίδα..

οι οποίες μπορούν να γίνουν και βάσεις για καρφιτσούλες..

Φεύγουν  αύριο  για ταξίδι από την Κρήτη στην Αθήνα  να πάρουν μέρος όλοι μαζί στα καλλιστεία..!!!!!!!
Αγαπημένο μου παρεάκι... να περάσετε μια όμορφη εβδομάδα και μην ξεχνάτε...το χαμόγελο...χαρίστε το στον διπλανό σας..!!
 Τις κουκλίτσες σας μπορείτε να τις στέλνετε στην Αθήνα 

το αργότερο μέχρι τις 25 Ιανουαρίου 2016

στην αγαπημένη μας φίλη 

Κλαυδία Μάμαλη

Μυσαραλιώτου 6 Μακρυγιάννη

Αθήνα 11742