Δεν νομίζω πως θα το καταφέρω ποτέ να σας ξαφνιάσω...
Εξ άλλου με τι να σας εκπλήξω;
Νομίζω ότι αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο, αφού ξέρετε πια ερχόμενοι εδώ τι θα δείτε..
Πάλι κανένα πλεκτούλι όπως το καταλάβατε, θα είναι το θέμα της ανάρτησης...
Το μικρό μας μεγαλώνει σιγά σιγά και η χαζογιαγιά βρίσκει την ευκαιρία να πλέξει ένα γιλεκάκι
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...
-Ποιος ρωτάει; ρώτησε γυρίζοντας το κεφάλι της να δει από που ερχόταν η φωνή.
-Εδώ πάνω στο δέντρο κοκκινοσκουφίτσα μου.
Σήκωσε τα μάτια της ψηλά, και είδε ένα ξωτικό να την κοιτάζει με παιχνιδιάρικη διάθεση.
-Εεεε όχι και πως σε γνώρισα; μπορεί να μεγάλωσες, αλλά πες μου ποιος δεν θα σε αναγνώριζε με αυτήν την κατακόκκινη μπέρτα σου!
-Αααα εσύ έχεις μείνει στο μια φορά και ένα καιρό, εκείνον τον καιρό που φοβόμουν τον κακό λύκο και αν θυμάσαι καλά το παραμύθι, τον αντιμετώπισα με θάρρος, παρ όλο που φοβόμουν.
-Χα χα...ακριβώς και ξέρω πολύ καλά κοκκινοσκουφίτσα μου τι είναι να αγαπάς το δάσος!!
Τώρα όμως θα μου επιτρέψεις να σε αφήσω, αν και η παρέα σου μου αρέσει πολύ, όμως πλησιάζουν Χριστούγεννα και όπως ξέρεις, εμείς τα ξωτικά του δάσους, θα πρέπει να πάμε να βοηθήσουμε τον Άγιο Βασίλη να ετοιμάσει τα δώρα των παιδιών, που τα περιμένουν πως και πως!!
-Την επόμενη φορά που θα έρθεις κοκκινοσκουφίτσα μου θα χαρώ να τα ξαναπούμε...άντε γεια τώρα...
ΚΑΛΆ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ!!
Χάρηκα που σε γνώρισα!
Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο δρώμενο που κάνει η Μαίρη με την γήινη ματιά, Εικόνα και φράση
Όλες τις συμμετοχές θα τις δείτε στο μπλοκ της Μαίρης Εδώ.
Οι εικόνες όλες είναι από το διαδίκτυο και ανήκουν στους κατόχους τους.
Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να περνάτε καλά με ότι κάνετε και μην ξεχνάτε στην γωνία σας περιμένει ένα χαμόγελο!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...
Για μια ακόμη φορά ανέτρεξα στο συλλεκτικό μικρό βιβλιαράκι του Ακη Αγγελάκη, "Μικρές ιστορίες για δύσκολες ώρες", αφού κάποια δύσκολα περιστατικά για πολύ καλούς μου φίλους μου έλαβαν χώρα αυτόν τον καιρό...
Σε αυτούς τους αγαπημένους μου φίλους αφιερώνω την σημερινή ανάρτηση!
Η ΚΑΛΥΒΑ ΠΟΥ ΚΑΗΚΕ.
Υπάρχουν φορές που ενώ όλα είναι "μαύρα" στην ζωή μας κάτι συμβαίνει και ξαφνικά το σενάριο αλλάζει προς το καλύτερο.
Αν γίνεται αυτό, τότε αξίζει τον κόπο να θυμόμαστε πως κάθε φορά που τα πράγματα δεν έρχονται όπως θα θέλαμε, ίσως ο Θεός έχει καλύτερα σχέδια για εμάς!!
Τότε που όλα είναι δύσκολα και δεν φαίνεται το παραμικρό φως στην άκρη του τούνελ.
Τότε που βλέπουμε και τις τελευταίες σταγόνες ελπίδας εξανεμίζονται.
Τότε που η απόγνωση και η απελπισία στροβιλίζεται γύρω μας, τότε είναι που δεν πρέπει να απαρνιόμαστε αυτό που πραγματικά είμαστε.
Κάθε φορά που μας περικυκλώνει και μας πνίγει εκείνο που ΔΕΝ είμαστε, εμείς να παραμένουμε δυνατοί, ελπιδοφόροι, γεμάτοι εμπιστοσύνη για ένα θετικό αποτέλεσμα.
Πως; Είπατε ότι είναι δύσκολο;
Συμφωνώ μαζί σας! Βουνό είναι! Αλλά, οι ορειβάτες την μεγαλύτερη χαρά την νιώθουν όταν φτάνουν στην κορφή και όχι όταν ανηφορίζουν.
Μια φορά και ένα καιρό λέει, ό μόνος άνθρωπος που γλύτωσε μετά από ένα ναυάγιο κατάφερε να να φτάσει κολυμπώντας σ ένα μικρό έρημο νησάκι.
Εξουθενωμένος κατάφερε τελικά να φτιάξει ένα καλυβάκι από παλιόξυλα που είχε βγάλει η θάλασσα στην ακτή, για να προστατευτεί από τα στοιχεία της φύσης και να κρύψει τα λίγα πράγματα που είχε.
Ώσπου μια μέρα που είχε πάει πιο μακριά για να βρει κάτι να φάει, γύρισε στην καλύβα του για να το δει παραδομένος στις φλόγες και τον καπνό να φτάνει στον ουρανό.
Αυτό ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να του συμβεί!
Φούντωσε από πίκρα και θυμό και είπε κλαίγοντας "θεέ μου πως μπόρεσες να μου κάνεις κάτι τέτοιο;"
Πρωί-πρωί την άλλη μέρα ξύπνησε από τον θόρυβο που έκανε ένα πλοίο που πλησίαζε το νησί για να τον σώσει.
Πως το ξέρατε ότι ήμουν εδώ; ρώτησε τους σωτήρες του. "Μα είδαμε το σινιάλο με τον καπνό" του απάντησαν.
Είναι φυσικό να αποθαρρυνόμαστε όταν τα πράγματα μας πάνε άσχημα.
Όμως δεν θα πρέπει να το βάζουμε κάτω, επειδή ο Θεός, το σύμπαν, ή οι όποιες άγνωστες δυνάμεις που πιστεύουν άλλοι πλανώνται πάνω, δίπλα, ή μέσα μας, έχουν θετική ενέργεια ακόμα και την ώρα του μεγαλύτερου πόνου και της ταλαιπωρίας.
Ο Απόστολος Παύλος έγραψε"....Έμαθα το μυστικό να είμαι ευχαριστημένος σε οποιανδήποτε κατάσταση, είτε χορτάτος, είτε νηστικός , είτε στην αφθονία, είτε στην φτώχεια"(Φιλίππσ.4 12).Ο Παύλος είχε εμπιστοσύνη ότι κάτι καλό μπορεί να προκύψει από το οτιδήποτε.
Ετσι έμαθε να είναι ευγνώμων, κι όχι πικραμένος, ακόμα και όταν υπέφερε.
Ας έχουμε στο νου μας ότι, την επόμενη φορά που η "καλύβα μας θα καίγεται" ίσως να πρόκειται για ένα σινιάλο καπνού που θα ενεργοποιήσει της δυνάμεις που όταν κάνουν την εμφάνιση τους στις ζωές μας, κάποιοι τις ονομάζουμε ΘΑΥΜΑΤΑ!!
Σας εύχομαι να είστε όλοι καλά και τίποτε να μην γίνεται η αιτία να σκοτεινιάζει το βλέμμα σας.
Να θυμάστε και να πιστεύετε ότι πίσω από την σκοτεινιά πάντα υπάρχει μια ηλιαχτίδα χαμόγελου και πίστης που είναι η δύναμη μας!
Καλή εβδομάδα να έχετε!
Σας ευχαριστώ πολύ που και αυτή την φορά περάσατε να τα πούμε!
Με μεγάλη μου χαρά αυτή την φορά θα ήθελα να σας παρουσιάσω ένα βιβλίο, που μου δάνεισαν και που μόλις τελείωσα την ανάγνωσή του!
Ηταν από τις λίγες φορές που ένα βιβλίο με συγκίνησε τόσο γιατί έχει μια ιδιαιτερότητα, που δεν την έχω συναντήσει μέχρι τώρα σε κανένα.
Σίγουρα θα αναρωτηθείτε τι είναι αυτό που το κάνει (για μένα τουλάχιστον)τόσο διαφορετικό...
Η συγγραφέας, η Εμα Ντόναχιου έγραψε αυτό το βιβλίο με αφηγητή ένα πεντάχρονο παιδί.
Ψάχνοντας για αυτήν βρήκα πολύ επαινετικές πληροφορίες, Εδώ και Εδώ θα διαβάσετε και την γνώμη όλων για αυτή την ταινία, που θα ήθελα πολύ να την δω, αλλά δεν ξέρω να που την ψάξω με υπότιτλους.
Αν κάποιος ξέρει να την βρει θα του ήμουν ευγνώμων πολύ να μου δείξει τον τρόπο πως να μπορέσω να την δω...
Αν και πολλές φορές όταν ένα βιβλίο γίνεται ταινία πολλά στοιχεία του βιβλίου αλλοιώνονται, εδώ από ότι διάβασα στις πληροφορίες έχουν δουλέψει πολύ το σενάριο για την όσο γίνεται πιο άρτια ταύτισή του βιβλίου "το δωμάτιο"
Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!!!
Αυτή ήταν η δική μου πρόταση για αυτήν την εβδομάδα.
Μια ακόμα σπουδαία παρουσίαση θεάτρου που πήγα και που την ιδέα και την οργάνωση της την έκανε η εγγονή μου η Βίκυ με την ευγενή χορηγία του μουσείου Καζαντζάκη, ήταν κομμάτια από το πρώτο του βιβλίο-ημερολόγιο...
Η παράσταση αυτή είχε την πανελλήνια πρωτοτυπία να είναι καθολική, αφού μπορούσαν να την παρακολουθήσουν και άνθρωποι με χωρίς ακοή, αφού στην επάνω μεριά της σκηνής είχε υπότιτλους γι αυτούς και για όσους δεν είχαν όραση, είχα μοιραστεί ακουστικά, ενώ μια κοπέλα έκανε την διήγηση με την γλώσσα των χεριών, για εκείνους που δεν είχαν και τις δύο αυτές αισθήσεις.
Εδώ λίγο πριν γεμίσει η αίθουσα και αφού κλείσαμε όλοι τα κινητά μας, δεν ακουγόταν παρά μόνο οι ανάσες μας στην παράσταση, αφού όλες είχαν συντονιστεί με τις ανάσες των καταπληκτικών ηθοποιών...
Σας εύχομαι να είστε όλοι σας καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, εννοείτε ότι δεν ξεχνάμε πως το χαμόγελο είναι το μόνο δώρο που δεν κοστίζει!!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.
Πρόσωπα που γελούν, μάτια που γελούν.
Και καρδιές.
Μοίρασμα είναι και το χαμόγελο.
Δεν μοιράζεται μονάχα η ρακή, το γλυκό του κουταλιού, το ποτήρι με το δροσερό νερό που προσφέρεται στον περαστικό και τον ξένο, μοιράζεται το συναίσθημα, η επικοινωνία, η συντροφιά.
Θεέ μου, τι γλώσσα είναι τούτη που μας έδωσες!
Είναι φορές που δεν χρειάζονται λέξεις για να πούμε όσα πηγάζουν από τον μέσα μας κόσμο.
Χαμογελούμε στον άλλο κι εκείνος ανταποδίδει.
Μνήμη γονιδιακή, νόμος άγραφος κι απαράβατος.
Μάτια που γελούν, κόσμοι αρχέγονοι και αγέραστοι συνάμα.
Κι ένας Θεός πάνω από την οικουμένη, πάνω από τα μικρά και τ ανθρώπινα.
Κάποτε-κάποτε και δίπλα μας, συνταξιδιώτης και συνοδοιπόρος.
Ένας Θεός που δεν ξέρει να προστάζει.
Αδιάφορο αν τον λένε Ξένιο Δία ή Παλαιό των Ημερών-στην πίστη τη χριστιανική ο Ένας δεν έχει όνομα, γιατί απλά είναι ο Ένας!
Όμως, τον θεό που συνάντησα εκείνο το φθινοπωριάτικο απομεσήμερο τον είπα απλά Θεό της Ελλάδας, Θεό της Κρήτης, Θεό των κοντινών και των μακρινών μας παππούδων.
Δεν προστάζει, δεν ξέρει να προστάζει.
Χαμογελά, εμπνέει, κάνει μετερίζι του το συργούλιο,(καλόπιασμα) κάνει τη φιλοξενία χρέος δικό μας.
Είναι σαν να κρατά κι εκείνος ένα ποτήρι στο χέρι.<< Σίμωσε ξένε>>, σου λέει.
Μα τι γράφω τώρα και εγώ; Όχι ένα ποτήρι, ποτέ μόνο ένα. Δύο. Και τρία και τέσσερα. Όση είναι η συντροφιά που περνά έξω από την ανοιχτή πόρτα του χωριάτικου σπιτιού.
Μάτια που γελούν. Και καρδιές Ένα ποτήρι ρακή, ένα πιάτο καρυδαμύγδαλα,ένας άντρας και μια γυναίκα, ένα σπιτικό ανοιχτό. Και ένα κούνημα του χεριού. "κοπιάστε"
Είχα καιρό να την ακούσω την λέξη με την ιδιότυπη κρητική προφορά, κάτι σαν "κοπχιάστε" , ας πούμε, ένα χι να μπαίνει θαρρετά ανάμεσα στο πι και στο γιώτα και να αλλάζει το νόημα.
Δεν έχει σχέση με τον κόπο , με τον μόχτο, με τον κάματο το δικό μας "κοπχιάστε".Με το φίλεμα έχει σχέση μόνο.
Είναι η πιο απλή μα και η πιο ευγενική και η πιο αυθόρμητη πρόσκληση.
Πόσο δίκιο είχε ο ποιητής της Ρωμιοσύνης όταν έραινε το χαμόγελο με σταγονες αθανασίας!
"Αυτό το χαμόγελο κι αυτόν τον ουρανό δεν μπορούν να μας τα πάρουν"
Γιάννης Ρίτσος
Πόσο δίκιο είχε και εκείνος ο ευφυής συνέλληνας Κύπριος που λιτάνευε πέντε-δέκα λέξεις όλες κι όλες στο λευκό χαρτί και τις έκανε ποίημα.
"Αφήνετε πάντα ένα χαμόγελο εκτός των τειχών σας, αφήνετε ένα χαμόγελο για τους περαστικούς"
Κώστας Μόντης
"Κοπιάστε"
Πόσο δίκιο είχε και ο πρόσφατα χαμένος σπουδαίος ποιητής που γεννήθηκε και μεγάλωσε σ ένα μικρό χωριό της Κρήτης όταν δήλωνε "μαγεμένος με τα μάτια που γελούν".
Το χαμόγελο της νίκης, το χαμόγελο της ήττας, το αιώνιο χαμόγελο του ανθρώπου. "Να επουλώνεις τα τραύματα του θυμού" έγραψε.
Χριστόφορος Λιοντάκης
Να επουλώνεις όλα τα τραύματα θα τολμήσω να πω ταπεινά, εσαεί θαυμαστής του ποιητικού λόγου, εσαεί θαυμαστής του Χριστόφορου. Όλα τα τραύματα παλιά και μελλούμενα.
Είναι γιατρικό το χαμόγελο!
Ακούω πάλι την αρχαία φωνή με τον σχεδόν τραχύ ήχο της δικής μου ντοπιολαλιάς "Κοπχιάστε"
Τούτη την λέξη την κρατώ,
τούτη την ρακή μπορεί να την ξεχάσω.
Τούτο το χαμόγελο το κρατώ ,
την ιστορία μπορεί να την ξεχάσω.
Μοίρασμα είναι και το χαμόγελο.
Μεγάλη χαρά να χαμογελούν τα χείλη, πιο μεγάλη να χαμογελούν τα μάτια.
Κι εσύ να αναρωτιέσαι τι είναι τελικά το χαμόγελο και γιατί το χάρισε ο πλάστης του κόσμου σ ένα μονάχα από τα πλάσματά του. Άηχο σινιάλο; Διάλογος δίχως λέξεις; Ή μήπως γλώσσα πανάρχαια, γλώσσα όχι μόνο του κορμιού μα και της ψυχής;
Μεγάλη χαρά να βλέπεις το χαμόγελο των άλλων, πιο μεγάλη είναι να ξέρεις πως αυτό το χαμόγελο το προκάλεσες ΕΣΎ!
"Φωτογραφία και κείμενα του Νίκου Ψιλάκη"
Για μια ακόμη φορά αλίευσα ένα εξαιρετικό κείμενο από το περιοδικό του σούπερ μάρκετ του κ. Χαλκιαδάκη και είπα να το μοιραστώ μαζί σας παρεάκι μου μια που μιλά για το χαμόγελο να μπει ο καινούργιος μήνας θετικά με πολλά χαμόγελα έστω και στα δύσκολα!
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!! σε όλους σας!
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!
Πως πέρασε κι όλας η εβδομάδα δεν το κατάλαβα...
Το πόσο γρήγορα περνά ο χρόνος φίλοι μου είναι αδιανόητο.
Υπάρχουν τόσα πράγματα που θέλω να κάνω και που ο χρόνος δεν μου φτάνει, ίσως να θέλω μια ζωή ακόμα για να κάνω αυτά που βάζει ο νους μου.
Η αλήθεια είναι μπροστα μου... ο καιρός περνάει αμείλικτος και με έχει πιάσει μια βιάση, λες και...
Ας τα αφήσουμε τώρα αυτά και ας συγκεντρωθούμε στο τώρα, που λέει και η φίλη μας η μαγισσούλα...
Και τώρα είναι η ώρα να σας δείξω τι; μα τι άλλο θα μπορούσε να με χαλαρώσει και ταυτόχρονα να με κάνει χαρούμενη;
Μα βέβαια το πλέξιμο...
Και για μια ακόμη φορά, αφού έχουμε ένα ζουζούνι στην οικογένεια, και ο χειμώνας έρχεται οσονούπο, τι άλλο θα έκανα από ζεστά πλεχτά για τον μικρούλη μας;
Οπότε εδώ θα σας δείξω τις προσπάθειες μου...
Ενα γιλέκο με κουκούλα, να το φορά όταν ο καιρός αρχίσει να δροσίζει, μπορεί το καλοκαιράκι να πέρασε, αλλά με μια ζακετούλα την βγάζεις εδώ που λέμε...
Εδώ τα στάδια του πλεκτού...
Εδώ ο μπόμπιρας μας κάνει το μανεκέν...
Ενα δωράκι που ήθελα να κάνω για μια φίλη των παιδιών που και εκείνη γέννησε πρόσφατα αγοράκι, αφού είχε ήδη δυο κοριτσάκια, ήταν γι αυτούς ο πρίγκιπάς τους.
Ηταν αρκετά δύσκολο να κάνω ένα σκουφάκι να έχει και κορώνα επάνω, το σχέδιο που βρήκα έλεγε αυτό...
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!
Η Νάντια άνοιξε την ομπρέλα της καθώς το ψιλόβροχο που άρχισε να πέφτει την έκανε να τυλίξει πιο σφιχτά στο κορμί της την καμπαρντίνα της.
Τάχυνε το βήμα της να φτάσει όσο γρηγορότερα γινόταν στο σπίτι της, στον μικρό της παράδεισο.
Ξημερώματα και μόλις πριν λίγο είχε σχολάσει από το "σπίτι" που δούλευε.
Ξημέρωνε και τα στενά σοκάκια της Πλάκας όπου έμενε, έπαιρναν τα χρώματα της Ανατολής.
Αυτό το χρώμα ήταν που ζέσταινε την καρδιά της χρόνια τώρα, μόλις άνοιγε την πόρτα του μικρού της σπιτιού, που αποτελούνταν από τρία δωμάτια όλο κι όλο.
Μια μικρή κουζινούλα, μια κρεβατοκάμαρα και ένα μικρό σαλονάκι...αλλά αυτό που την έκανε να διαλέξει αυτό το σπίτι στα Αναφιώτικα, ήταν η θέση που βρισκόταν αυτό το μικρό σπίτι.
Η θέα που είχε, από το μοναδικό μικρό του μπαλκόνι, την Αθήνα στο πιάτο, αλλά αυτό που λάτρεψε σε αυτό, ήταν εκείνη η Βουκαμβίλια που σκέπαζε ένα μέρος του με τα φούξια διαφανές λουλούδια της!
Από την στιγμή που είδε αυτά τα μικρά όμορφα σπιτάκια κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο, αποφάσισε να αγοράσει ένα σπίτι εκεί, για να γίνει ο δικός της παράδεισος.
Μπήκε στο μπάνιο και άνοιξε το ζεστό νερό που άρχισε να τρέχει στο παγωμένο κορμί της, ενώ το έτριβε με μανία, προσπαθώντας να "σβήσει" τα σημάδια της "δουλειάς" της.
Μια συνηθισμένη ιστορία και η δική της όπως τόσων και τόσων γυναικών που κάνουν το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, που δεν είναι όμως του παρόντος να αναλύσουμε...
Κατάφερε μετά από χρόνια να διαχωρίσει την "δουλειά" της από την ζωή που ήθελε να έχει, όπως αυτό τον μικρό κατάλευκο παράδεισό της.
Θαρρείς πως εξαγνιζόταν μπαίνοντας μέσα σ αυτό και εκεί γινόταν πάλι η Κωνσταντίνα.
Η μοναδική της συντροφιά ήταν ο Κανέλος, ένας γάτος, με ένα πανέμορφο κανελί χρώμα.
Τον είχε βρει να κλαίει πριν από χρόνια, γυρίζοντας στο σπίτι της το ξημέρωμα, μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών.
Σκύβοντας αντίκρυσε ένα μικρό βρώμικο γατάκι να τρέμει από το κρύο.
Το πήρε στην αγκαλιά της και από τότε έγιναν αχώριστοι.
Ηταν το καλύτερό της η ώρα που έπαιρνε τον καφέ της και έβγαινε στο μικρό της μπαλκόνι, να απολαύσει την ομορφιά που απλωνόταν στα πόδια της.
Η αμφιθεατρική θέση που βρισκόταν το σπίτι της, της το επέτρεπε να το κάνει...γι αυτό το είχε διαλέξει άλλωστε.
Ο Κανέλος να χουζουρεύει πότε στα πόδια της και πότε να κουλουριάζεται στην αγκαλιά της.
Η γαλήνη που ένιωθε αυτές τις στιγμές μέσα της την έκαναν να ξαναγίνεται μικρό παιδί.
Εκείνο το πρωινό αφού ακούμπησε το φλυτζάνι της στο τραπεζάκι, μπήκε μέσα να πάρει τα τσιγάρα της.
Ηταν η μόνη κακιά συνήθεια που δεν μπόρεσε να κόψει, όσο και να το είχε προσπαθήσει.
Βγαίνοντας έξω το θέαμα που αντίκρισε της έκοψε την ανάσα.
Ενα μικρό σπουργίτι καθόταν στην άκρη του φλιτζανιού της με τον καφέ και σε απόσταση αναπνοής, ο Κανέλος να το κοιτάζει με τα μεγάλα κίτρινα μάτια του, έτοιμος να το κάνει μια χαψιά.
Κανέλοοοο μη!! άσε το σπουργιτάκι ήσυχο.
Τι μη...μου λες κυρά μου; πως να αφήσω τέτοιο μεζέ;
Καλά σου λέει, τι θα καταλάβεις άμα με φας; πεινάς; δεν το νομίζω στρουμπουλό στρουμπουλό σε βλέπω.
Αλήθεια στην πραγματικότητα δεν πεινάω, αλλά είθισται να τρώμε τα πουλιά οι γάτες.
Εσύ όμως τι κάνεις εδώ επάνω στο φλιτζάνι με τον καφέ;
Αααα καφές είναι; για νερό το πέρασα...ξέρεις έχω ένα πρόβλημα με τα μάτια μου, γι αυτό σου λέω δεν αξίζει να με φας.
Μπορούμε να έχουμε μια συμφωνία; να έρχομαι εδώ τα πρωινά να σας κελαηδάω, να κάνουμε παρέα της Κωνσταντίνας να πίνω λίγο νεράκι και να κάνουμε την ανατροπή που λένε πως δεν γίνονται φίλοι οι γάτες με τα πουλιά.
Αυτά που λες γίνονται μόνο στα παραμύθια...
Γιατί η ζωή τι είναι;
Καλή συνέχεια Μαίρη μου σε όλους τους συμμετέχοντες.
Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να βρίσκετε αφορμές να χαμογελάτε παρεακι μου κάνει καλό στην υγεία...
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!
Είναι αυτό ακριβώς που θα ήθελα να γράψω...το βρήκα στο χαμομηλάκι και το μοιράζομαι μαζί σας γιατί είναι πολύ όμορφο!!
Και είπε ο Εγκέλαδος...
Κουνήσου Κρήτη...και η Κρήτη κουνήθηκε και κουνιέται ακόμα, έστω και που μόλις το νιώθουμε...
Ας ελπίσουμε πως ήταν αυτό και πέρασε...
Η σκέψη μας είναι στους ανθρώπους που έχασαν τα σπίτια τους, τις δουλειές τους και το πόσο καιρό θα πάρει να τα ξαναφτιάξουν... όμως η ζωή είναι εδώ να διεκδικήσει τα δικαιώματα της!!!
Ενα πράγμα μπορούμε να καταλάβουμε από αυτό το γεγονός φίλοι μου, που πλήττει όλο τον Ελλαδικό χώρο σχεδόν, το πόσο ανίσχυροι είμαστε απέναντι στις φυσικές καταστροφές , αλλά και πόσο δυνατοί είμαστε όμως για να επιβιώσουμε μετά από αυτό!!
Μόλις αυτήν την στιγμή δείχνει η κρητική τηλεόραση ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που λέει στον ρεπόρτερ πως είμαστε ακόμα ζωντανοί και με δύναμη και αγάπη θα τα ξαναφτιάξουμε μετά, γύρισε και έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο του ηλικιωμένου συντρόφου της.
Και αφού έχουμε μπει στον δρόμο της γενικώς, ας τον βαδίσουμε όσο γίνεται πιο δυναμικά...
Αφού ηρεμήσαμε και η ζωή έχει πάρει για μια ακόμα φορά την κατάσταση στα χέρια της και μας βάζει πάλι στην καθημερινότητα μας, είπα να κάνουμε μια κληρωσούλα να μπει χαρούμενα ο Οκτώβριος για μια τυχερή, που άφησε τις ευχές της μαζί με όλες σας και σας ευχαριστώ πάρα πολύ, για τα ΔΕΚΑΤΑ...γενέθλια του μπλοκοσπιτακίου μου!!
 |
Ομως του χρόνου πρώτα ο θεός, θα έχουμε ένα παιδικό χεράκι για γούρι!!
Οταν μπορέσεις στείλε μου την διευθηνση σου φίλη μου εδώ,roulamakedonisa@gmail.com να σου στείλω έτσι για το καλό ένα μικρό δωράκι...
εικόνα από ίντερνετ
Οι επιστήμονες έχουν αποδείξει ότι η δύναμη του χαμόγελου, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, διότι επιτρέπει στο σώμα μας να εκτονώσει την ένταση, προκαλώντας τα κύτταρα να απελευθερώσουν την ακαμψία και κάνουν τον οργανισμό πιο ικανό για την καταπολέμηση οποιασδήποτε ασθένειας. πηγήΑυτό μπορώ να το επιβεβαιώσω και με την προσωπική μου εμπειρία αυτών των ημερών.!!
Να είστε όλοι καλά, να αγαπάτε, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και έναν ακόμη πιο όμορφο μήνα.
Και...χαμογελάτε το χαμόγελο είναι ότι καλύτερο έχετε...χαρίστε το!!!!
ΚΑΛΟ ΟΚΤΏΜΒΡΙΟ...
Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!!
