Φιλική Πρόκληση 154 ΚΑΡΔΙΕΣ...όχι μία, όχι δύο , αλλά τρείς!!

Ακόμα μια συμμετοχή μου, (μην χάσω και δεν πάρω μέρος,😊)

Είναι και αυτή η πρόκληση της Μίας, με θέμα "ΚΑΡΔΙΕΣ"

Το θέμα είναι ολοφάνερο πως θα συγκινούσε, αφού η καρδιά είναι εκείνο το όργανο του ανθρώπου, για το οποίο  έχουν γραφτεί τα ωραιότερα λόγια σε όλο τον κόσμο.

Εδώ το ξεκίνημα..

Εεε και αφού αποφάσισα να πάρω μέρος σε αυτήν την πρόκληση της καρδιάς, δεν σταμάτησα στην μία,

Σμαραγδάκι...

ούτε στις δύο, 

Σμαραγδάκι...

αλλά πήρα φόρα και έτσι τρείς καρδιές

Σμαραγδάκι...

σας περιμένουν να τις απολαύσετε...

Σμαραγδάκι...

Είναι φτιαγμένες με ύφασμα τσόχας

κεντημένες με διάφορα σχέδια επάνω τους , έτοιμες να κρεμαστούν επάνω σε ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο και όχι μόνο...

Εύχομαι να είστε όλοι καλά, να περάσετε μια όμορφη εβδομάδα, να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας και αν μπορείτε, χαρίζετε ένα χαμόγελο σε όσους το έχουν ανάγκη...

είναι τόσο πολλοί εκείνοι που το χρειάζονται!😊

Εδώ θα δείτε την ανάρτηση της!

Και εδώ το πιστοποιητικό της συμμετοχής μου.😊

Σας ευχαριστώ τόσο  πολύ που περνάτε και τα λέμε...

 

ΤΑ ΔΥΟ ΔΕΝΤΡΑ!

 Θα το πούμε σαν παραμύθι, αλλά θα μπορούσε να ήταν και αληθινή ιστορία.

Ας ξαναγίνουμε για λίγο παιδιά φίλοι μου!

Κάπου κάποτε, σε μια γειτονιά, είχανε  φυτέψει πριν από πολλά πολλά χρόνια δύο μικρά δεντράκια, σχεδόν το ένα δίπλα στο άλλο. Ήταν μια καστανιά και ένας πλάτανος.

Τα χρόνια περνούσαν και τα δύο μικρά δεντράκια έγιναν  μεγάλα και πανύψηλα δέντρα, ήταν το καμάρι της γειτονιάς.

Κάθε πρωί τέντωναν τα πυκνά κλαδιά τους, καλημέριζαν τον κόσμο, άκουγαν τα πουλάκια που κελαηδούσαν και πρώτα εκείνα έβλεπαν τις αχτίνες από την ανατολή  του ήλιου, να προσπαθούν να περάσουν ανάμεσα από το πυκνό και καταπράσινο φύλλωμα τους.

Αγαπούσανε την βροχή όταν ερχόταν να τα ξεδιψάσει και να τα πλύνει από την σκόνη...

Αγαπούσανε τα παιδάκια που έρχονταν να παίξουν κάτω από την σκιά τους όπως έκαναν οι γονείς τους και οι παππούδες τους.

(ζωγραφική με ξυλομπογιες...😊)

Όμως ένα πρωινό καθώς ξύπνησε η καστανιά, είδε τον πλάτανο στεναχωρημένο.

-Τι έχεις και είσαι έτσι; ούτε καλημέρα δεν είπες.

-Νομίζω ότι δεν θα είμαστε πολύ καιρό μαζί της απάντησε θλιμμένα.

-Μα τι είναι αυτά που λες; δεν σε καταλαβαίνω του απάντησε γεμάτη έκπληξη η καστανιά.

-Εχθές άκουσα και είπε ο μπαρμπά  Μιχάλης στον κυρ Αντρέα πως θα περάσει ένας δρόμος από εδώ εγώ τους εμποδίζω και αποφάσισαν εκείνοι που θα κάνουν τον δρόμο να με κόψουν.

-Δεν είναι δυνατόν αυτό; φώναξε κατατρομαγμένη η καστανιά. Εγώ τι θα κάνω ολομόναχη; χωρίς εσένα δίπλα μου; σε ποιον θα λέω καλημέρα και καληνύχτα;

Ήρθε η νύχτα και τα δυο δέντρα τεντώσανε θαρρείς εκείνη την νύχτα τα κλαδιά τους, μέχρι που άγγιξαν το ένα το άλλο, σαν να θέλανε να κοιμηθούν αγκαλιασμένα για τελευταία φορά.

(ζωγραφική με νερομπογιές...😊)

Το πρωί όμως τα περίμενε μια έκπληξη. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς πιασμένα χέρι χέρι, είχανε κάνει ένα κύκλο γύρω από τον πλάτανο και τον είχανε σφιχταγκαλιάσει. 

Ξαφνιάστηκαν οι άνθρωποι όταν ήρθαν να κόψουν το δέντρο. Τέτοιο πράγμα δεν το είχανε ξαναδεί.

Όπως ξαφνιάστηκαν οι γονείς και οι παππούδες των παιδιών βλέποντας τα να έχουν αγκαλιά τον πλάτανο. Χωρίς να διστάσουν πήγαν πίσω από τον κύκλο των παιδιών τους και έκαναν και εκείνοι ένα μεγαλύτερο.

(ζωγραφική με ξυλομπογιές...😊)

Βλέποντας ότι δεν μπορούσαν να κόψουν το δέντρο οι τεχνικοί, αποφάσισαν να φύγουν και να κάνουν από αλλού τον δρόμο.

Η αγάπη των παιδιών για τον πλάτανο και την καστανιά έσωσε τα δυο δέντρα, το ένα από το κόψιμο, το άλλο από την μοναξιά.

Και τι παράξενο αλήθεια, χωρίς να φυσάει κανένα αεράκι ξαφνικά, και τα δύο δέντρα άρχισαν να κουνάνε τα φύλλα τους πέρα δώθε, σαν να έλεγαν ευχαριστούμε για την αγάπη σας!🤗

Αυτή ήταν μια μικρή παραμυθόιστορία, που σκάρωνα όταν τα εγγόνια μου ήταν μικρά 30 χρόνια πριν και  ήθελαν να τους λέω παραμυθάκια.😉 Συνήθως ήταν  μικρές ιστορίες, γιατί βαριόταν τις μεγάλες, όπως όλα τα παιδάκια😊.

Υ.Γ. τις ζωγραφιές δείτε τες με επιείκεια...ξέρετε εσείς ε; παιδικά..

Να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αντιθέτως!😊

Σας ευχαριστώ πολύ που γίνατε για λίγο παιδιά και που περνάτε και τα λέμε...

 

ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ...ΕΡΓΟΧΕΙΡΑ..

Μια φορά και ένα παλιό καιρό, οχι και τόσο  παλιό θα έλεγα, ας πούμε πριν από 40 χρόνια; όταν ήταν να παντρευτεί μια κοπέλα εδώ στην Κρήτη, έπρεπε να έχει την προίκα της, η οποία έπρεπε να συμπεριλαμβάνει, όλα όσα χρειάζεται για να ξεκινήσει την ζωή του ένα ζευγάρι και αυτά ήταν από μια κουζίνα πλήρως εξοπλισμένη, μέχρι σεντόνια , μαξιλάρια, πετσέτες, κουβέρτες, σεμεδάκια, καρέ, τραπεζομάντηλα,  εκτός από ένα φούλ  επιπλωμένο σπίτι...ο γαμπρός, έφερνε τα ηλεκτρικά και την κρεβατοκάμαρα. 

Και αν είχε δύο κορίτσια η οικογένεια όπως εμείς, όλα γίνονταν εις διπλούν...και άντε η μαμά που συνήθως δεν δούλευε, γιατί ΄τότε ήταν ντροπή του άντρα να δουλεύει η γυναίκα, έπεφτε και εκείνη στο κέντημα , στο ράψιμο αν ήξερε...μια από αυτές τις γυναίκες ήμουν και εγώ, που όλη η προίκα των κορών μου πέρασε από τα χέρια μου.

Θεωρώ ότι τα ίδια πάνω κάτω  συνέβαιναν στην επαρχία σε όλη την Ελλάδα, εκείνα τα χρόνια.

Οι εποχές άλλαξαν ευτυχώς και τα νέα ζευγάρια έχουν απλοποιήσει την καθημερινότητα τους σχετικά με το στόλισμα του σπιτιού. Οι προίκες μπήκαν στο χρονοντούλαπο του χρόνου  να περιμένουν υπομονετικά, πως ίσως μια μέρα μετά από χρόνια να τις βρίσκουν οι επόμενες γενιές, σαν ενθύμια και να θαυμάζουν κοιτάζοντας τα, τα χέρια που τα έφτιαξαν.

Ενα σετ από την προίκα της μεγάλης μου κόρης, φτιαγμένο από τα χέρια μου,  που το έδωσε στην κόρη της και εγγονή μου, είναι  αυτό που σας δείχνω, και που απλά από το πέρασμα του χρόνου ήθελε ένα φρεσκάρισμα,

και ένα σιδέρωμα βεβαίως βεβαίως και εννοείτε το έκανε η γιαγιά!

Το σεντόνι από κοντά...

του ύπνου,

  

 το φάκελο...

και όλο το σετ μαζί εδώ έτοιμο για το μπαούλο ξανά...

Ευκαιρία για μένα ήταν να θυμηθώ τι έκανα παλιά που τα χέρια μου ήταν στις δόξες τους, να σας δείξω τις πάλαι ποτέ δημιουργίες μου. 

Να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, φορέστε το πιο όμορφο χαμόγελο σας και βγείτε μια βόλτα, αν ο καιρός το επιτρέψει και πείτε την καλημέρα σας σε όποιον συναντήσετε στον δρόμο σας, ακόμα και αν δεν τον ξέρετε...και θα ξαφνιαστείτε με την ευχάριστη έκπληξη που θα σας κοιτάξει, ο άλλος! Ας κάνουμε την μέρα μας πιο όμορφη!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...

   

Craftlandia Challenge 12 ΑΤΑΚΤΩΣ ΕΡΡΙ(Γ)ΜΜΈΝΑ...

 Από καιρό τώρα είχε πάρει το μάτι μου την πρόσκληση της Μίας που καλούσε, όποιον ήθελε να πάρει μέρος σε ένα δρώμενο με θέμα τα φύλλα, σε όποια μορφή τους...

Με ξέρετε πια, να μην δω πρόσκληση τσούπ να μην χάσω...😊

Το θέμα ήταν ότι δεν ήξερα πως με το ίντερνετ θα είχα πρόβλημα σχεδόν ένα μήνα και δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσα να κάνω ανάρτηση μέσα στην ημερομηνία...

Στο μεταξύ βρέθηκα στα Γιάννενα και εκεί μέσα σε τόσο όμορφα τοπία, στολισμένα με τα χρώματα του φθινοπώρου...

Σμαραγδάκι...

φυσικό ήταν το μυαλό μου να πάει στα φύλλα και άρχισα να τα βλέπω με άλλο μάτι, το μάτι της δημιουργίας...εκείνα δεν ξέρω με τι μάτι με έβλεπαν που ήθελα να πάρω στην Κρήτη...μα τόσο μακρινό ταξίδι θα πάμε; σαν να τα (άκουγα) να λένε μεταξύ τους...ένα φύλο που δεν είχε ακόμα πάρει το χρυσαφένιο του χρώμα, είπε στα άλλα...καιρός ήταν να κάνουμε και εμείς ένα ταξίδι και που ξέρεις μπορεί να γίνουμε πιο όμορφα από ότι είμαστε...πιο όμορφα αποκλείεται να γίνουμε κοίτα γύρω σου την φύση, κοίτα δέντρα, τα χρώματα μας και πες μου αν αυτό το πορτοκαλοκίτρινοκόκκινο στρωμένο χαλί δεν σου αρέσει.

πηγή ίντερνετ

Ναι δεν αντιλέγω, αλλά εγώ να...θα ήθελα να ζήσω και μια περιπέτεια, να δω και άλλους τόπους. Ετσι κι αλλιώς η μοίρα μας είναι να ξεραθούμε και να πέσουμε κάτω, μέχρι να γίνουμε λίπασμα, για τα επόμενα χρόνια.

Γι αυτό περιμένετε να δούμε τι θα μας κάνει αυτή που μας μάζεψε...

Αυτή που σας μάζεψε χρυσά μου, έστειψε το μυαλό της να βρει τι θα σας κάνει, αφού έψαξε, έψαξε και ιδέα δεν της κατέβαινε...θυμήθηκε πάλαι ποτέ κάτι ζωγραφισμένα φύλα που είχε φτιάξει η Αριστέα εδώ  και μην μου πείτε πως την ξεχάσατε; 

Καλά μην περιμένετε να δείτε τόση τελειότητα, ντάξει;😯

Μια προσπάθεια ήταν η ζωγραφική επάνω στα φύλλα. Καλά την κάναμε την προσπάθεια... τώρα τι τα κάνουμε τα ζωγραφισμένα οέο;🤔

Τα έβαλα επάνω σε ένα λευκό χαρτόνι ατάκτως ερρι(γ)μμένα (ναι το ξέρω η λέξη δεν υπάρχει,) 🤣και τα άφησα εκεί, να περιμένουν την απόφαση μου!!

Μέχρι εκείνη την στιγμή κάτι γράφτηκε στα γρήγορα σχετικά με το θέμα...

"Σαν τελευταίο φύλλο"

Σαν τελευταίο φύλλο, που νιώθει ανατριχίλα στο άγγιγμα τ ανέμου, έτσι και εγώ καλέ μου φοβάμαι μην σε χάσω, στην άκρη όταν θα φτάσω.

Σαν τελευταίο φύλλο, που ο άνεμος το πήρε, το σκόρπισε μακριά μου, έτσι και συ καρδιά μου, να ξέρεις δεν θ αντέξω, πως φεύγεις να πιστέψω.

Ο χωρισμός σου είναι πληγή που αιμορραγεί, σαν τελευταίο φύλλο, που έπεσε στην γη! 🍁 

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στην πρόσκληση της Μίας να δημιουργήσουμε  με φύλλα. 

                              Craftlandia Challenge 12

Εύχομαι σε όλους να είστε καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και κάνετε το χαμόγελο καθημερινό σας χόμπι!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε! 

 

ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ Ο...ΜΉΝΑΣ

Δεν ξέρω για εσάς φίλοι μου, αλλά για μένα τόσα χρόνια στην μπλοκογειτονιά, αυτή είναι η ωραιότερη στιγμή όταν έρχεται...και μην μου πείτε ποια;

Μα η στιγμή που αρχίζω να γράφω στο τετράδιο τα ονόματα όλων εσάς και ας λιγόστεψαν, έμειναν όμως οι φίλοι όλοι εσείς, που είχατε την ευγενή καλοσύνη, να περάσετε από τον χώρο μου και να μου αφήσετε εδώ τις ευχές σας.

Η χαρά  να κόβω και να στριφογυρίζω σε ρολάκια τα χαρτάκια που έχω κόψει με τους αριθμούς που αντιστοιχούν τα ονόματά σας και να τα βάζω στο μπολάκι καρδούλα  δώρο από την Χαρά μας 

Πίππη, Μαρινάκι, Στεφανία, Μαριλένα, Γιάννης, Κανελλάκι, Αννίκα, Λίτσα, Ελένη, Νίκη, Λενιώ, Βαρβαρούλα, Μαριάννα, Ευγενία, Πέτρα.

Μπορεί να είναι ο τρόπος της κλήρωσης πανάρχαιος, αλλά στην εποχή της ταχύτητας και του αυτοματισμού, επιτρέψετε μου να κρατήσω τον παραδοσιακό τρόπο, που με κάνει παιδί ξανά.

Οπότε έχουμε και λέμε, αφού τελείωσα όλα τα διαδικαστικά ήρθε η ώρα της κλήρωσης, να τραβήξω (ίσως για τελευταία φορά, καλέ μην τρομάζετε, την επόμενη φορά και τις επόμενες, θα κανονίζω να είναι εδώ ο μικρούλης μας.

Προς το παρόν αρκεστείτε στην χερούκλα μου που τράβηξε τον λαχνό, με το νούμερο 2, που αντιστοιχεί...Ταραρατάμ...στο Μαρινάκι!!!!!!!!!

Που κερδίζει μια πλεκτή τσαντούλα για λίγα ψώνια από τα χεράκια μου, με νήμα δώρο, από την φίλη μας την Κλαύδια.

Να είσαι πάντα τυχερή μικρή μου και σε πιο ουσιαστικά πράγματα.

Στείλε μου στο μέηλ μου την διεύθυνση σου αν θέλεις πλιζζζ...

Να με συγχωρέσετε που δεν είχα χρόνο να σας απαντήσω τον καθένα χωριστά, για τις όμορφες ευχές σας. Προτίμησα να περάσω από τον δικό σας χώρο και να τα πούμε από εκεί.

Εύχομαι σε όλους σας, να είστε καλά, να έχετε μια όμορφη και ήρεμη εβδομάδα, να μην ξεχνάτε να  χαρίζετε το πιο απλό πράγμα στον κόσμο...ένα χαμόγελο!!! 

Σας χαρίζω τα τελευταία φθινοπωρινά τριαντάφυλλα της αυλής μας.

Με το καλό ο καινούργιος μήνας!

Σας ευχαριστώ πολύ όλους που χρόνια τώρα με συντροφεύετε, στα δύσκολα, στα χαρούμενα... που περνάτε και τα λέμε!

 

 

ΚΑΤΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ...ΠΕΡΆΣΑΝΕ...

Θα ήθελα να άρχιζα αυτήν την ανάρτηση μου αλλιώς, όπως το κάνω εδώ και έντεκα χρόνια συνεχώς.

Αλλά δεν νιώθω καλά να αρχίσω χαρούμενα  όταν μαθαίνουμε πως υπάρχουν (όχι πως δεν το ξέρουμε,) καθεστώτα και κοινωνίες που θεωρούν ακόμα την γυναίκα κτήμα τους και την σκοτώνουν γιατί δεν έβαλε σωστά την μαντήλα.

Δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου τι περνάνε οι γυναίκες παντού σε όλο τον κόσμο και πόση καταπίεση υφίστανται. Η βία κατά των γυναικών με ότι αυτό  συνεπάγεται είναι η πιο επαίσχυντη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν υπάρχει διαχωρισμός ούτε σύνορα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντα θα υπάρχουν γυναικεία θύματα, που θα πληρώνουν το τίμημα απλά γιατί γεννήθηκαν γυναίκες.

Το ξέρω δεν ήταν το θέμα μου αυτό, αλλά με συγκλόνισε το γεγονός, γι αυτό θέλησα να αφιερώσω λίγες λέξεις, που δεν νομίζω να έχουν κάτι να πουν παραπάνω από ότι έχει ειπωθεί μέχρι τώρα!  

Δεν ήταν και τόσο προτεραιότητα να σας ενημερώσω πως συμπληρώθηκαν κι όλας 11 χρόνια που τα λέμε εδώ μέσα, όταν συμβαίνουν τόσα γύρω μας.

Σεπτέμβρης ήταν και τότε το...2011 έτσι ενημερωτικά και κάθε φορά που έρχεται μου θυμίζει την αρχή της  σχολικής χρονιάς που σαν πρωτάκι έκανα τα πρώτα μου βήματα στον αχανή κόσμο των  μπλόκερς.

Πόσα δεν έχουμε πει όλα αυτά τα χρόνια! τα ξέρετε χαρτί και καλαμάρι όλα!

Πόσα δεν έχω μάθει(Δημιουργίες)και πόσο με βοήθησε να γίνω καλύτερος άνθρωπος οι συντροφιά μαζί σας.

Ενα μεγάλο ευχαριστώ για όλα τα χρόνια που περνάτε και τα λέμε, για τα χαμόγελα που μοιραστήκαμε, μέσα από τα δύσκολα και τα εύκολά μας.

Δεν θα σας άφηνα εννοείτε χωρίς κέρασμα...από το ίντερνετ.

και ένα απλό παγωτάκι από τα χεράκια μου. 

Να είστε όλοι καλά και να προσέχετε τον εαυτό σας και τους άλλους.

Καλή εβδομάδα από αύριο σε όλους εύχομαι από καρδιάς!! 🧡

     

  

ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ... ΠΕΡΙΜΈΝΕΙΣ!!

Θεού θέλοντος  και ιντερνέτ επιτρέποντος, επιτέλους είμαστε πάλι εδώ να τα πούμε, αλλά δεν ξέρω πόσο, διότι το πρόβλημα συνεχίζεται... 

Από που  να αρχίσω δεν ξέρω, είναι τόσο πολλά και όμορφα αυτά που ζήσαμε  τις μέρες αυτές και δεν ξέρω αν χωράνε όλα σε μία ανάρτηση. Φοβάμαι μήπως και σας κουράσω.

Ομως πως να μην χαρείς όταν σου προκύπτουν διακοπές από το πουθενά, τότε δεν κάθεσαι και πολύ να το σκεφτείς ε; αρπάζεις την ευκαιρία μπαίνεις σε ένα αεροπλάνο (κοιτάς τον κόσμο από εκεί πάνω,)🤣 και βρίσκεσαι σε μέρη που δεν είχες  ξαναδεί να νιώθεις δέος και μόνο να θαυμάζεις τα θαύματα της φύσης και να νιώθεις πόσο μικρός είσαι μπροστά της.

Η διαδρομή από τον παλιό δρόμο με το αυτοκίνητο μέχρι τα Ιωάννινα, μας αποζημίωσε για το μακρινό του ταξιδιού...

Μια όμορφη πόλη τα Ιωάννινα μας υποδέχτηκε με όλες τις ομορφιές της και χάρες της. Με την λίμνη της να στραφταλίζει κάτω από λαμπρό φως του ήλιου γεμάτη από ιστορία και θρύλους, με το νησάκι του να σε κάνει να μην θέλεις να φύγεις.

Ο Χρήστος, λάτρης του τόπου του και όχι μόνο, αλλά και  της ιστορίας του, μας ξενάγησε εκεί που δεν υπήρχε περίπτωση να πάμε ποτέ, και τον ευχαριστούμε πολύ γι αυτό.

Το πρώτο μέρος που επισκεφτήκαμε ήταν το μουσείο Βρέλλη των κέρινων ομοιωμάτων μόχθος και ιδέα ενός ανθρώπου, που μας άφησε άφωνους!! βλέπαμε μπροστά μας όλη την ιστορία της επανάστασης και όχι μόνο!!

Πηγαίνοντας για το φαράγγι του Βίκου, που κυριολεκτικά είναι ένα θαύμα της φύσης, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις την άγρια ομορφιά του,

Σε πιάνει δέος αντικρίζοντας το βάθος του και το ύψος του!

Στο δρόμο συναντήσαμε το πέτρινο δάσος...πέτρες που νομίζεις πως τις έχτισαν χέρια ανθρώπινα  μας άφησε άφωνους!!

Χωριά όπως το Μονοδέντρι, η Βίτσα, η Αρίστη χτισμένα μόνο από πέτρα, μέσα στα βουνά και το πράσινο, χωμένα να σου κόβεται η ανάσα από την ομορφιά τους. 

Κράτα με να σε κρατώ, να κατεβούμε την κατηφόρα...🤣 

 Η μονή Βελλά, να σε προσκαλεί να κάτσεις κάτω από την ρίζα του τεράστιου πλάτανου και να δροσίσεις τα χείλη σου με το γάργαρο νερό που κυλά μέσα από βράχους, ακούγοντας μόνο το κελάϊδισμα των πουλιών.

Όπου και να κοιτάξεις η ομορφιά της φύσης θα σε καταπλήξει...

Τοπίο στην ομίχλη...

Μέχρι και πανσέληνος μας έκατσε!

😊

Ο βοϊδομάτης, το πιο κρύο ποτάμι της Ηπείρου, να παίζει με το τυρκουάζ  χρώμα των νερών του και να σε ξεγελάει με την ορμή του από την μια και την γαλήνη του από την άλλη.

Να απολαύσεις ψητή πέστροφα στις όχθες του κοιτάζοντας τις χήνες και τις πάπιες που περίμεναν να τους πετάξεις κάτι να φάνε...

Το όμορφο γεφύρι του Κόκκορου στα ζαγοροχώρια, ήταν ένα από τα θαυμάσια μέρη που είδαμε, ανάμεσα σε τεράστιους βράχους, σαν να το φύλαγαν κύκλωπες, μην τυχόν και πάθει κάτι.

Η Κόνιτσα, ένα χωριό με μεγάλη ιστορία, χτισμένη αμφιθεατρικά φάνταζε από μακριά σαν παραμυθένια,

με το γεφύρι της και τον ποταμό Αώο να κυλά στα πόδια της,

αφήνοντας τους καταρράκτες να κυλούν γλύφοντας τους βράχους, γεμίζοντας τον αέρα με την δροσιά τους!!

Το δίλοφο, το Μπουραζάνι, χωριά πανέμορφα κρυμμένα  μέσα  στα βουνά γύρω, πνιγμένα στο πράσινο  μια ιστορία από μόνα τους. Τόσο πράσινο δεν έχω δει ποτέ μου. Τεράστια πλατάνια να ρίχνουν την σκιά τους στις πλατείες!

Στενά πέτρινα μονοπάτια, και σπίτια χτισμένα σαν αετοφωλιές!

Η ιερά μονή της Παναγίας της  Μολυβδοσκεπάστου, ένα βυζαντινό μοναστήρι κατάφυτο και πανέμορφο, κοντά στα σύνορα με την Αλβανία, φρουρός ακοίμητος, να φυλάει αιώνες, τα όσια και τα ιερά αυτού του τόπου.

Το μνημείο τιμής στην γυναίκας της Πίνδου  φορτωμένο με τα πολεμοφόδια, να δεσπόζει στην κορυφή και να αγναντεύει από εκεί τα σύνορα με την Αλβανία, συνεισφορά να θυμίζει στους αιώνες της θυσίες και την συνεισφορά, αυτών των γυναικών στο πόλεμο του 40.

Περάσαμε από την σπηλιά του υποστράτηγου Κατσιμήτρου πεσόντος όπως και όλοι όσοι έδωσαν την ζωή τους στο πόλεμο αυτόν. 

Στο Καλπάκι, η επίσκεψη μας εκεί στο πολεμικό μουσείο,

μας επιφύλαξε μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές μας. Ψάχνοντας στο βιβλίο των πεσόντων που υπήρχε εκεί, όπως μας είπαν δύο φανταράκια φρουροί, για έναν θείο του Γιώργου   που είχε πέσει στον πόλεμο στην Αλβανία, βρήκαμε τα στοιχεία του που και πότε και σε ποια μάχη σκοτώθηκε!

Είναι ο Μπαλαλής Σταύρος του Γεωργίου!

Αυτή η στιγμή θα μας μείνει αξέχαστη για τα συναισθήματα που νιώσαμε, και ας μην γνωρίζαμε προσωπικά τον ίδιο, γνωρίζουμε όμως τα εγγόνια του που ζουν και θα τους μεταφέρουμε την πληροφορία.

Γυρίσαμε σπίτι, με τα ποιο όμορφα συναισθήματα και με φορτωμένη την μνήμη μας από υπέροχες εικόνες!

Να είστε όλοι καλά εύχομαι, να περνάτε όμορφα με ότι κάνετε και να μην ξεχνάτε ότι το χαμόγελο έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. 😊

Αν φτάσατε μέχρι εδώ είστε πολύ θαρραλέοι...😊 και σας ευχαριστώ για την υπομονή σας, επίσης, σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...