ΕΚΠΡΌΘΕΣΜΗ...

Βλέποντας τον τίτλο ξέρω τι θα σκεφτείτε...θα μου πείτε και ποιος δεν είναι εκπρόθεσμος την σήμερον ημέρα ;

Και θα έχετε απόλυτο δίκιο, αλλά επειδή εδώ προσπαθούμε όσο μπορούμε να μην βαρύνουμε την ατμόσφαιρα, εκτός και αν υπάρχει λόγος σοβαρός.

Εεεε αυτήν την φορά ο τίτλος δεν εννοούσε τίποτα σοβαρό, απλά μια συμμετοχή μου σε μια πρόσκληση που έκανε η φίλη μας η Η Μία με θέμα τα κοχύλια και όπως καταλάβατε από τον τίτλο είμαι εκτός προθεσμίας...

Αλλά εγώ απτόητη μια και είχα βρει το θέμα ενδιαφέρον, θυμήθηκα ότι κάποτε πριν 30 χρόνια έλεγα στα εγγόνια μου, απλές μικρές ιστοριούλες, γιατί τα μικρά βαριούνται τις μεγάλες,  εκ τις οποίες η μία έλεγε για ένα κοχύλι.

πηγή

"Το παιδί και το κοχύλι"

Μια φορά και ένα καιρό,(γιατί έτσι αρχίζουν όλα),ήταν ένα παιδί που το έλεγαν Άρη (αυτός ήταν ο εγγονός μου  που τώρα είναι 34 χρονών, τότε ήταν 4. Και με ρωτούσε...γιαγιά εγώ είμαι αυτός; θα μπορούσε και να ήσουν αγόρι μου του έλεγα και θυμάμαι πως  γελούσαν και τα αυτάκια του.😊)

Ο Άρης λοιπόν, αγαπούσε πολύ την θάλασσα, του άρεσε να κολυμπάει να κανει βουτιές, να κάνει βόλτες στην αμμουδιά και να μαζεύει χρωματιστά βότσαλα. Τον μάγευαν τα λαμπερά τους χρώματα έτσι που γυάλιζαν βρεγμένα. Μια μέρα εκεί που έψαχνε βρήκε ένα ωραίο κοχύλι. Το πήρε στα χέρια του και κοίταζε με θαυμασμό το υπέροχο σχήμα του. Καθώς το κοιτούσε σκέφτονταν πόσα πολλά πράγματα θα είχε δει στα βάθη της θάλασσας και στα μακρινά ταξίδια που είχε κάνει. Και τότε άκουσε το κοχύλι να του λέει...Βάλε με κοντά στο αυτί σου, να σου πω μια ιστορία από τις πολλές που ξέρω. Ο Άρης έκανε ότι του είπε το κοχύλι. Το έβαλε στο αυτί του και εκείνο άρχισε να του διηγείται...

Όταν βρισκόμουν κάποτε στο πάτο της θάλασσας, την άκουσα να μουγκρίζει αγριεμένα. Μέσα σε λίγη ώρα είχε σηκώσει τεράστια κύματα. Επάνω στα αφρισμένα της νερά, ένα μικρό βαρκάκι πηδούσε σαν καρυδότσουφλο έτοιμο να βουλιάξει...

(-Και γιατί θύμωσε η θάλασσα γιαγιά; ήταν η ερώτηση του τότε.

-θα σου πω παρακάτω μικρέ μου λίγη υπομονή...του απάντησα.)

Που λες Αρη μου, με ένα μεγάλο δυνατό κύμα αναποδογύρισε το βαρκάκι και οι δυο ψαράδες που ήταν μέσα έπεσαν στην θάλασσα. Και σίγουρα θα είχαν πνιγεί, αν δεν περνούσε από εκεί ένα μεγάλο κοπάδι δελφίνια, που πήραν στην πλάτη τους τους ψαράδες και τους έβγαλαν στην στεριά.

Ο Άρης του παραμυθιού, όπως και ο μικρός Άρης, άκουγε με τεντωμένα αυτιά, αυτά που του έλεγε το κοχύλι. Πες μου κι άλλα σε παρακαλώ, μου αρέσουν οι ιστορίες της θάλασσας.

-Ελα αύριο πάλι εδώ φίλε μου και θα σου πω την συνέχεια της ιστορίας, που μιλάει, για  την περιπέτεια  ανάμεσα στον ψαρά και στο γαλάζιο δελφίνι ψάχνοντας τον χαμένο θησαυρό.

-Αλήθεια θα μου την πεις και μένα γιαγιά; 

-Και βέβαια θα σου την πω Άρη μου...

Έκτοτε ο μικρός μας Άρης μεγαλώνοντας είχε μια αδυναμία στα κοχύλια...😊 

Αυτή θα ήταν η συμμετοχή μου, αν ήμουν εμπρόθεσμη 😊

Να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να χαμογελάτε ακόμα και στα δύσκολα, θα βρείτε κάποια στιγμή να το κάνετε, αρκεί να κοιτάξετε στα μάτια εκείνους που αγαπάτε...

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...