ΤΟ ΥΦΑΝΤΌ ΠΟΥ ΔΕΝ... ΤΕΛΕΙΩΣΕ!

 Μασούρια, κλωστές, στημόνια. Μέσα στο πλεκτό καλαθάκι χώρεσε ένας ολόκληρος κόσμος. Χώρεσε ή ομορφιά και το έθιμο, η ελπίδα κι ό πόθος. Χώρεσε ολόκληρος ο κόσμος της κρητικής υφαντικής.

Δεν ήταν μόνο οι κλωστές και οι σαΐτες η λαϊκή υφαντική.  Ο Κόσμος της ήταν ντυμένος με συναισθήματα. Τα προικιά της κόρης, η πατητή του χειμώνα, το ξόμπλι που έκανε την κάθε νοικοκυρά να ξεχωρίζει.

Πάνε κάμποσες δεκαετίες τώρα που πάψανε να δουλεύουν τα εργαστήρια. Τα παρατήσανε  επειδή τάχατες τα συνδέσαμε με την εποχή της στέρησης και της φτώχειας και με τον μόχτο της καθημερινής ζωής.

Αντί για τα έργα που μας πρόσφερε η μακραίωνη παράδοση της υφαντικής, προτιμήσαμε τα φτηνά κατασκευάσματα της νοτιοανατολικής Ασίας, τα βιομηχανοποιημένα εργόχειρα, τη βιομηχανοποιημένη αισθητική. 

Όλα αυτά που τους δώσαμε την την κάλπικη ονομασία, "ελληνική λαϊκή τέχνη" .

Ο καλός αρτοποιός Μανώλης Τσικνάκης μάζεψε στο εκθετήριό του  έργα αληθινής κρητικής τέχνης. Από σαΐτες και ρόκες, έστησε κι ένα παλιό εργαστήρι μ ένα μισοτελειωμένο υφαντό. Άγνωστο από που το βρήκε.

Με συγκίνησαν όλα. Μα πιο πολύ με συγκίνησε τούτο το μικρό καλαθάκι με τα καλαμένια μασούρια  και τις κλωστές. Καθώς φωτιζόταν από το φως του απομεσήμερου, είδα το καλοδουλεμένο μαλλί να λαμπυρίζει και τα χρώματα να αντανακλούν την ζωντάνια τους.

Σκέφτηκα την παλιά υφάντρα και την δύσκολη δουλειά της υφαντικής. Η ίδια έπλυνε το μαλλί, το διάστηκε, το έκλωσε με την ρόκα της, έβαψε τις κλωστές, τις στέγνωσε στο ήλιο. Και όπως φαίνεται τις έβαψε με εκείνες τις αθάνατες φυτικές βαφές που διατηρούνται αμάλαγες κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια! 

Ένα ακόμη κείμενο και φωτογραφία από τον αξέχαστο Νίκο Ψιλάκη! 

Η αντιγραφή έγινε μέσα από το περιοδικό του Σούπερ Μάρκετ του κ. Χαλκιαδάκη, υποστηρικτή της κρητικής παράδοσης.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και να μην ξεχνάτε  πως... Αν δεις ένα φίλο χωρίς χαμόγελο, δώσ, του ένα από τα δικά σου.😄

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε.