ΑΣ...ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ!

Θα μου πείτε μα είναι ώρα για τέτοια  πρόταση βρε Ρούλα; Με τις ετοιμασίες για τα Χριστούγεννα;

Εν μέρει μπορεί να έχετε δίκιο, αλλά μπορεί την ώρα που θα ξεκουράζεστε  να πάρετε ένα βιβλίο, ξεχάσετε για λίγο τις δουλειές που περιμένουν και που ούτως ή άλλως δεν τελειώνουν ποτέ και βυθιστείτε μέσα στις σελίδες του, δίνοντας ένα διάλλειμα στον εαυτό σας.

Αν πάλι δεν βρείτε ώρα μέσα στο κυνήγι του χρόνου να τα προλάβουμε όλα, έρχονται οι γιορτές και κάποιες μέρες θα ξεκουραστούμε...εεε ας πάρουμε ένα βιβλίο τότε να χαλαρώσουμε και να ταξιδέψουμε μαζί του.

Σας παρουσιάζω τρία βιβλία που διάβασα τους προηγούμενους μήνες.

Το πρώτο ήταν ένα εξαιρετικό ιστορικό μυθιστόρημα, του Θοδωρή Παπαθεοδώρου, για τους αγώνες των γυναικών και όχι μόνο στην απελευθέρωση της σκλάβας Μακεδονίας.

Χαρισμένος θησαυρός  από αγαπημένη φίλη...την ευχαριστώ πολύ εκ βαθέων καρδιάς.

Τα δύο επόμενα που σας προτείνω, τα δανείστηκα από την εγγονή μου, που έχει και εκείνη την λατρεία του διαβάσματος και που την άφησε για λίγο επειδή μαθαίνει τώρα τον μικρό Γιαννάκη μας να αγαπήσει το βιβλίο και ήδη του αρέσουν τα παραμυθάκια με τις εικόνες τους.

Το πρώτο είναι ,του XARLAN COBEN, O ΞΕΝΟΣ. Ένα μυθιστόρημα  μυστηρίου που όσοι αγαπάνε αυτού του είδους τα βιβλία θα τους αρέσει...από ότι βλέπετε και στο εξώφυλλο, έχει γίνει και σειρά στο ΝΕΤΦΙΛΞ.

Η δική μου γνώμη; λίγο με κούρασε, ίσως γιατί αυτού του είδους τα μυστήρια δεν είναι από τα αγαπημένα μου.

Η τρίτη μου πρόταση είναι το βιβλίο του  Jostein Gaarter ο Κόσμος της Σοφίας. Ενα μυθιστόρημα για την ιστορία της φιλοσοφίας, το οποίο για μένα προσωπικά ήταν αποκάλυψη, αφού μόνο  είχα ακούσει και όχι είχα διαβάσει για τους αρχαίους φιλόσοφους. Μαθαίνουμε την ιστορία της φιλοσοφίας μαζί με δύο  15 χρονα κορίτσια, με μικρές δόσεις μυστηρίου. έξυπνα δοσμένες  στην ανάγνωσή του.

Αυτές ήταν οι μικρές μου προτάσεις για διάβασμα. Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να μην αφήνετε να περνάει η μέρα σας χωρίς ένα χαμόγελο.

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε... 

   

ΚΑΣΤΡΑ ΣΤΗΝ...ΑΜΜΟ.

Σίγουρα ο τίτλος δεν είναι της εποχής αλλά, όταν έχεις τέτοιο καλοκαιρινό καιρό τι να σκεφτείς; Και για του λόγου το αληθές σήμερα!20 του Νοέμβρη μπροστά στο σπίτι μας.

  Το κείμενο αυτό από το βιβλιαράκι με τις μικρές ιστορίες, που συχνά πυκνά ανασκαλεύω, μου άρεσε πολύ επειδή το θέμα του νομίζω πως μας αφορά, στον τρόπο που σκεφτόμαστε όλοι μας.

"Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να την σπαταλάμε ανησυχώντας για πράγματα που δεν αλλάζουν. Ας μάθουμε να ζούμε και να γευόμαστε τις καθημερινές ομορφιές που η ζωή απλώνει πλουσιοπάροχα μπροστά μας!"

Μια φορά και ένα καιρό, ήταν μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού όπου ο ήλιος έκαιγε. Ο αέρας ήταν υγρός και γεμάτος σκόνη. Τα κύματα στην θάλασσα έπαιζαν ρυθμικά. Ένα μικρό αγόρι στα γόνατα παίρνει με το πλαστικό του φτυάρι την άμμο και την τοποθετεί σε ένα ανοιχτό μπλε κουβαδάκι. Μετά στρώνει την άμμου στην κορυφή του κουβά, τον αναποδογυρίζει και τον σηκώνει. Προς μεγάλη ευχαρίστηση του μικρού αρχιτέκτονα, ο πύργος ενός κάστρου έχει φτιαχτεί.

  Όλο το απόγευμα θα δούλευε γι αυτόν. Έσκαψε τάφρο βαθιά. Ύψωσε τα τείχη. Γιά σκοπιές έβαλε καπάκια από μπουκάλια. Τα ξυλάκια από παγωτά χρησίμευσαν για γέφυρες. Έφτιαξε ένα κάστρο στην άμμο.

Στην μεγάλη πόλη, γεμάτη από κίνηση και βουητά αυτοκινήτων, ένα άντρας στο γραφείο του βάζει στοίβες από χαρτιά, μιλάει στο τηλέφωνο που έχει ακουμπισμένο στον ώμο του, ενώ ταυτόχρονα χτυπάει με τα δάχτυλά το πληκτρολόγιο. Κάνει συνδυασμούς με τους αριθμούς και υπογράφει συμβόλαια προς μεγάλη ευχαρίστηση αποκομίζει κέρδος. όλη του την ζωή θα δουλεύει, θα κάνει σχέδια, θα προεικάζει το μέλλον του που θα είναι μια αυτοκρατορία.

Δυο δημιουργοί κάστρων. Έχουν πολλά κοινά. Μεγαλουργούν από το τίποτα και φτιάχνουν κάτι. Είναι εργατικοί και αποφασισμένοι. Και για τους δυο θα σηκωθεί η παλίρροια και θα δώσει το τέλος. Και όμως εδώ είναι που τελειώνουν οι ομοιότητες.

Γιατί το παιδί βλέπει το τέλος ενώ ο άντρας το αγνοεί. Παρακολουθήστε το παιδί καθώς έρχεται το σούρουπο. Καθώς τα κύματα πλησιάζουν, το σοφό παιδί σηκώνεται στα πόδια του και αρχίζει να χειροκροτεί. Καμιά θλίψη. Κανένας φόβος. Το ήξερε ότι θα συνέβαινε αυτό. Δεν εκπλήσσεται. Και όταν το μεγάλο κύμα σπάει επάνω στο κάστρο του στο αριστούργημα του και το ρουφάει η θάλασσα, αυτό χαμογελάει, παίρνει τα εργαλεία του κρατάει το χέρι του πατέρα του και πάει σπίτι.

Ο μεγάλος όμως δεν είναι τόσο σοφός. Καθώς τα κύματα του χρόνου σπάζουν πάνω στο κάστρο του, αυτός τρομοκρατείται. Αγκαλιάζει το μνημείο από άμμο για να το προστατέψει.  Εμποδίζει τα κύματα να φτάσουν στα τείχη που έφτιαξε. Βρεγμένος μα θαλασσινό νερό και τρέμοντας, δείχνει τα δόντια του στην παλίρροια που έρχεται. "Αυτό είναι το κάστρο μου " λέει αψήφιστα. Ο ωκεανός δεν έχει ανάγκη να δώσει απάντηση. Και οι δυο όμως ξέρουν σε ποιον ανήκει η άμμος...

Δεν ξέρω πολλά για τα κάστρα από άμμο. Όμως τα παιδιά ξέρουν. Παρατηρήστε τα και μάθετε. Προχωρήστε και χτίστε με την καρδιά, αλλά χτίστε με την καρδιά ενός παιδιού. όταν πέσει ο ήλιος και η παλίρροια τα πάρει πίσω, χαμογελάστε. Χαιρετίστε την διαδικασία της ζωής και γυρίστε σπίτι.

Το σπίτι είναι πάντα γεμάτο χαρά, είναι γεμάτο καλοσύνη. Το σπίτι το αποτελούν οι αγαπημένοι μας και οι φίλοι που γεμίζουν την ζωή μας με τα χαμόγελά τους και την έγνοια τους για μας. Ας τους δώσουμε πίσω μερική από την αγάπη, την συμπόνια και την καλή μας διάθεση.

Γιατί έτσι κι αλλιώς, ερχόμαστε στην ζωή αυτή χωρίς τίποτα. 

Φεύγουμε από την ζωή αυτή ακριβώς όπως ήρθαμε. δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα.

Ας δώσουμε το ομορφότερο χειροκρότημα μας στην ζωή και ας μάθουμε να την ζούμε με την μεγαλοπρέπεια και την αισιοδοξία ενός μικρού παιδιού.

Και επειδή επί της ευκαιρίας μιλάμε για μικρά παιδιά, (άσχετο με το θέμα του κειμένου που διαβάσατε) θα σας δείξω τι έπλεξα του μικρού μας τώρα που θα κρυώσει ο καιρός και επιτέλους θα χρειαστεί κάποιο γιλεκάκι ε;

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και μην ξεχνάτε πως για κάθε δύσκολη στιγμή υπάρχει ένα χαμόγελο που θα μας περιμένει να γλυκάνει το πικρό.

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...

ΠΛΑΘΩ...ΚΟΥΛΟΥΡΆΚΙΑ...

Πριν λίγο καιρό μιλώντας με φίλη αγαπημένη στο τηλέφωνο, με ρώτησε αν έχω καμιά συνταγή για λαδοκούλουρα. Της λέω εγώ, δεν τα πολυκάνω πιά, αφού  εδώ και καιρό έχουμε οικογενειακώς καταργήσει ότι έχει ζάχαρη και αλεύρι, καλά όχι ότι δεν κάνουμε και τις παρασπονδίες μας να λέμε τις αλήθειες μας και να μην κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλάκι μας 😊

Αλλά έχω μια κουμπάρα-φίλη-αδελφή εδώ και τριάντα χρόνια, που κάνει κάτι λαδοκούλουρα μούρλια να τα πιείς στο ποτήρι😊 και επειδή δεν πίνονται, αλλά τρώγονται, είναι να τρως και να γλύφεις τα δάχτυλά σου. 

Θα μου πείτε γιατί δεν τα κάνεις εσύ Ρούλα αφού έχεις την συνταγή της; Εμ...εδώ είναι το κόλπο όσο και να το προσπάθησα δεν τα πετύχαινα σαν τα δικά της με τίποτα στην εμφάνιση, διότι τα χέρια μου δεν έκαναν αυτά που τους έλεγα.🤔

Σκέφτηκα λοιπόν και εγώ μια και μένουμε δίπλα, να την παρακαλέσω, λες και θα μου έλεγε όχι, να έρθει στο σπίτι μου να τα κάνουμε εδώ πίνοντας το καφεδάκι μας. Να μην πολυλογώ και βαρεθείτε (αυτό δεν το θέλουμε καθόλου έτσι;😉)σας δίνω την συνταγή της.

Αυτή είναι μισή δόση περίπου δυο ταψάκια του φούρνου.

"Λαδοκούλουρα κουμπάρας!"

1 και 1/2 ποτήρι σπορέλαιο.

3/4 του ποτηριού ζάχαρη

1 κουταλιά σούπας κανέλα

1/2 κουταλάκι του γλυκού γαρύφαλλο σκόνη.

1 πορτοκάλι χυμό και το ξύσμα του.

1/2 κουταλάκι σόδα

1 μπέκιν

1 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις.

Σουσάμι, λίγη ζάχαρη για το τύλιγμα.

Και τώρα η εκτέλεση από τα χεράκια της κουμπάρας μου.

Εχουμε όλα τα υλικά  κοντά μας για ευκολία.

Βάζουμε σε μια λεκανίτσα το λάδι,

την ζάχαρη, την κανέλα, το γαρύφαλλο, το ξύσμα, ρίχνουμε μέσα τον χυμό πορτοκαλιού, αφού έχουμε ρίξει πριν τον σόδα ανακατεύοντας τη.

τα ανακατεύουμε  μερικά λεπτά, να ενσωματωθούν τα υλικά μας.

 Κατόπιν ρίχνουμε το αλεύρι κοσκινισμένο μαζί με το μπέκιν,

μέχρι να έχουμε μια πολύ ωραία μαλακή ζύμη.

Κάνουμε με τα χέρια μας μικρά μπαστουνάκια και τα βάζουμε επάνω σε μια λαδόκολλα μέχρι να τελειώσει η ζύμη.

Στο μεταξύ ανάβουμε τον φούρνο στους 170 βαθμούς.

Οταν πλάσουμε  τα κουλουράκια όλα, βάζουμε σε ένα πιάτο το σουσάμι πλυμένο, με μια κουταλιά ζάχαρη μέσα και ανακατεύουμε να πάει παντού.

 Παίρνουμε ένα ένα τα κουλουράκια και τα τυλίγουμε με το σουσάμι να κολλήσει και να πάει παντού, έτσι δεν ξεκολλάει το σουσάμι να σκορπίζει...

Βάζουμε τα κουλουράκια σε ταψί με λαδόκολλα 

και τα βάζουμε στον φούρνο στους 170

 βαθμούς μέχρι να ροδίσουν ωραία.(μπορούμε να τα ψήσουμε και στον αέρα, ανάλογα τον φούρνο μας.) 

Γίνονται πεντανόστιμα, αφράτα και τραγανά μέχρι το τελευταίο!

Αν σας φαίνονται γλυκά, μπορείτε να  μειώνετε την ζάχαρη.

Ένα γειά, σε όλες τις φίλες μου από  την όμορφη κουμπάρα μου!

Καλή σας απόλαυση!

Η συνταγή αυτή είναι η κλασική που ξέρουμε, αλλά γιατί γίνονται τόσο  νόστιμα της κουμπάρας μου τα  λαδοκούλουρα, δεν το κατάλαβα ακόμη.😊

Όσες τα φτιάξετε θα ήθελα να μου πείτε αν σας άρεσαν...

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να μην ξεχνάμε το σημαντικότερο, πως όσο πιο συχνά χαμογελάμε, τόσο πιο όμορφα νιώθουμε μέσα μας!😊

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...

 

ΜΙΝΙ ΣΚΥΤΑΛΗ # 4 !!..Η ΈΞΟΔΟΣ!

 Νά μαι πάλι εδώ, στις επάλξεις το επόμενου δρώμενου, πρώτα από όλα να παίξω με την εικόνα "2" που επέλεξα από την πρόσκληση της Μαίρης  και να βάλω την σκέψη μου σε εγρήγορση. Κατά δεύτερο λόγο αυτές οι προσπάθειες με κάνουν να νιώθω πως ακόμα μπορώ, με ότι αυτό συνεπάγεται. 😊 Ας μην πολυλογούμε όμως και ας έρθουμε στην ιστορία μας.

Αρχές Νοέμβρη και η καλοκαιρία καλά κρατεί, στον ευλογημένο ετούτο τόπο.

Το φθινοπωρινό καλοκαιράκι συνεχίζεται μέχρι την ώρα που γράφω 5 του μήνα, προς τέρψη και ευχαρίστηση των απανταχού χειμερινών και όχι μόνο κολυμβητών, όπως της Ερμιόνης και του Σωκράτη.

Μια από αυτές τις μέρες ήταν και η σημερινή, που τα δυο ερωτευμένα παιδιά χαίρονταν τον ήλιο ξαπλωμένοι στην όμορφη ερημική παραλία.

Τους άρεσε να ανακαλύπτουν μικρές απομακρυσμένες λευκές αμμουδιές και να απολαμβάνουν την ήρεμη θάλασσα ξαπλωμένοι αγκαλιά τα χάδια του ήλιου στα κορμιά τους. 

Ήξερε τον τρόπο να την κάνει χαρούμενη και  ευτυχισμένη ο Σωκράτης με τα χάδια του και τα φιλιά του κάνοντας το κορμί της να τρέμει από αγάπη στα χέρια του και αυτό ήταν που λάτρευε σε εκείνον. Χαλαρωμένα, χορτάτα τα κορμιά τους από έρωτα, τους πήρε ό Μορφέας στην αγκαλιά του.

Μέσα στην ησυχία η Ερμιόνη, άκουσε ένα σούρσιμο στην άμμο. Ξαφνιασμένη, γεμάτη περιέργεια, ανασηκώθηκε λίγο και κοίταξε γύρω να δει ποιος ήταν ο παρείσακτος στην ερημική παραλία. Δεν είδε τίποτα...ξανακοίταξε πιο προσεκτικά αυτή την φορά και ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό της, βλέποντας την αιτία του θορύβου.

Αφού απόλαυσε το θέαμα, σκούντησέ τον Σωκράτη που κοιμόταν ακόμα να ξυπνήσει, βάζοντας συγχρόνως το δάχτυλο στο στόμα της δείχνοντας του να κάνει ησυχία. Παραξενευμένος εκείνος την κοίταξε ερωτηματικά και η Ερμιόνη του έδειξε ένα σημείο λίγα μέτρα μακρύτερα τους. Τα μάτια του Σωκράτη άνοιξαν διάπλατα κοιτάζοντας το θέαμα που έβλεπε τόση ώρα η Ερμιόνη του.

Πολλά μικρά χελωνάκια ξεπρόβαλαν μαζεμένα το ένα κοντά το άλλο, μέσα από μια λακκούβα στην άμμο, πηγαίνοντας προς την θάλασσα, λίγα μέτρα μακριά τους, γεμάτη αυγά, που αρκετά από αυτά ήταν  μισοανοιγμένα και από μέσα τους έβγαιναν χελωνάκια που όλα μαζί προχωρούσαν προς την θάλασσα. Σηκώθηκαν με αργές κινήσεις στα γόνατα για να μην τρομάξουν τα μικρά χελωνάκια, παρακολουθώντας τα με κομμένη την ανάσα, μέχρι που και το τελευταίο χελωνάκι να μπει στην θάλασσα έτοιμο για το πιο συναρπαστικό ταξίδι της ζωής του.

"-Το ήξερες Σωκράτη μου ότι η μαμά χελώνα όταν έρχεται η ώρα να γεννήσει βγαίνει στην αμμουδιά και με τις κινήσεις του σώματός της, δημιουργεί στην άμμο ένα βαθούλωμα που σκάβει με τα πίσω πτερύγιά της μια τρύπα σε σχήμα φιάλης, όπου γεννάει τα αυγά της; Το μέγεθός του κάθε αυγού είναι σαν μικρό μπαλάκι. Να σαν... εκείνο που βγήκε το τελευταίο χελωνάκι. Το  κέλυφός τους δε, είναι μαλακό για να μην σπάνε. Έχει υφή σαν περγαμηνή και καλύπτεται από ένα υγρό σαν αντισηπτικό προστατεύοντας το αυγό από μολύνσεις. Αφού κάνει τα αυγά της τα σκεπάζει με την άμμο, καμουφλάροντας την περιοχή πετώντας στεγνή άμμο και στην συνέχεια επιστρέφει στην θάλασσα."

Ο Σωκράτης, όση ώρα η Ερμιόνη του εξηγούσε της πληροφορίες για την μαμά χελώνα και τα  χελωνάκια της, την κοιτούσε έκπληκτος. 

-Και πως τα ξέρει το έξυπνο κορίτσι μου όλα αυτά; της είπε γελώντας.

-Εεεε τι ρωτάς; αφού ξέρεις το ενδιαφέρον μου για την χελώνα καρέτα καρέτα. Ας είναι καλά το ψαχτίρι στο ίντερνετ του είπε γελώντας και του έκλεισε το στόμα με ένα φιλί.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο κάλεσμα της πρόσκλησης για την μίνι σκυτάλη # 4!! της  Μαίρης με την γήινη ματιά της.

Ότι "πληροφορίες" διαβάσετε σε ότι αφορά την χελώνα μέσα σε εισαγωγικά είναι αντιγραφή από Εδώ τις οποίες προσάρμοσα στο τέλος της ιστορίας μου.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα και ας πάμε κόντρα στους καιρούς φορώντας το πιο όμορφο  χαμόγελο μας!😊

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε. 

 

ΚΑΛΌ ΜΗΝΑ ΜΕ...25 ΛΕΞΕΙΣ # 14

 Χαίρομαι που τα δρώμενα της γειτονιάς μας πήραν φωτιά και έχουν ξεσηκώσει την φαντασία μας που το καλοκαίρι, είχε πέσει σε ραστώνη.

Η φίλη μας η Μαρία με το κείμενό της

μας παρότρυνε με  μια εικόνα, να μας εμπνεύσει, να αφήσουμε την σκέψη μας να να ακουμπήσει επάνω στην εικόνα και να βρει αυτές τις λίγες λέξεις να ταιριάζουν με ότι βλέπουμε και όπως ο καθένας μας να την ερμηνεύσει και να   γράψουμε ένα ολιγόλεκτο με 25 λέξεις. και εδώ είναι η δική μου προσπάθεια...  

"Δεν την ένοιαζε που στο  πλαστικό κορμί της,

η φθορά του χρόνου ήταν ολοφάνερη.

Ποιος να την άφησε στο μπαλκόνι;

Να έβλεπε τουλάχιστον ένα κομμάτι ουρανό!"

                   

 Γράφτηκαν υπέροχα ολιγόλεκτα, με δυνατά μηνύματα!

Την πρωτιά την κατέχει το Μαρινάκι με την αξία της. 

Σίγουρα θα το διαβάσατε στο μπλοκ της, αλλά σε περίπτωση που δεν το κάνατε μέχρι τώρα  Εδώ είναι...

Και εδώ είναι ,όλες μαζί οι συμμετοχές  

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα. 

ΚΑΛΌ ΜΗΝΑ! σε όλους σας!

Να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο ομορφαίνει το πρόσωπο που το φοράει!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!

 

Φιλική Πρόκληση 154 ΚΑΡΔΙΕΣ...όχι μία, όχι δύο , αλλά τρείς!!

Ακόμα μια συμμετοχή μου, (μην χάσω και δεν πάρω μέρος,😊)

Είναι και αυτή η πρόκληση της Μίας, με θέμα "ΚΑΡΔΙΕΣ"

Το θέμα είναι ολοφάνερο πως θα συγκινούσε, αφού η καρδιά είναι εκείνο το όργανο του ανθρώπου, για το οποίο  έχουν γραφτεί τα ωραιότερα λόγια σε όλο τον κόσμο.

Εδώ το ξεκίνημα..

Εεε και αφού αποφάσισα να πάρω μέρος σε αυτήν την πρόκληση της καρδιάς, δεν σταμάτησα στην μία,

Σμαραγδάκι...

ούτε στις δύο, 

Σμαραγδάκι...

αλλά πήρα φόρα και έτσι τρείς καρδιές

Σμαραγδάκι...

σας περιμένουν να τις απολαύσετε...

Σμαραγδάκι...

Είναι φτιαγμένες με ύφασμα τσόχας

κεντημένες με διάφορα σχέδια επάνω τους , έτοιμες να κρεμαστούν επάνω σε ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο και όχι μόνο...

Εύχομαι να είστε όλοι καλά, να περάσετε μια όμορφη εβδομάδα, να προσέχετε τον εαυτό σας και τους γύρω σας και αν μπορείτε, χαρίζετε ένα χαμόγελο σε όσους το έχουν ανάγκη...

είναι τόσο πολλοί εκείνοι που το χρειάζονται!😊

Εδώ θα δείτε την ανάρτηση της!

Και εδώ το πιστοποιητικό της συμμετοχής μου.😊

Σας ευχαριστώ τόσο  πολύ που περνάτε και τα λέμε...

 

ΤΑ ΔΥΟ ΔΕΝΤΡΑ!

 Θα το πούμε σαν παραμύθι, αλλά θα μπορούσε να ήταν και αληθινή ιστορία.

Ας ξαναγίνουμε για λίγο παιδιά φίλοι μου!

Κάπου κάποτε, σε μια γειτονιά, είχανε  φυτέψει πριν από πολλά πολλά χρόνια δύο μικρά δεντράκια, σχεδόν το ένα δίπλα στο άλλο. Ήταν μια καστανιά και ένας πλάτανος.

Τα χρόνια περνούσαν και τα δύο μικρά δεντράκια έγιναν  μεγάλα και πανύψηλα δέντρα, ήταν το καμάρι της γειτονιάς.

Κάθε πρωί τέντωναν τα πυκνά κλαδιά τους, καλημέριζαν τον κόσμο, άκουγαν τα πουλάκια που κελαηδούσαν και πρώτα εκείνα έβλεπαν τις αχτίνες από την ανατολή  του ήλιου, να προσπαθούν να περάσουν ανάμεσα από το πυκνό και καταπράσινο φύλλωμα τους.

Αγαπούσανε την βροχή όταν ερχόταν να τα ξεδιψάσει και να τα πλύνει από την σκόνη...

Αγαπούσανε τα παιδάκια που έρχονταν να παίξουν κάτω από την σκιά τους όπως έκαναν οι γονείς τους και οι παππούδες τους.

(ζωγραφική με ξυλομπογιες...😊)

Όμως ένα πρωινό καθώς ξύπνησε η καστανιά, είδε τον πλάτανο στεναχωρημένο.

-Τι έχεις και είσαι έτσι; ούτε καλημέρα δεν είπες.

-Νομίζω ότι δεν θα είμαστε πολύ καιρό μαζί της απάντησε θλιμμένα.

-Μα τι είναι αυτά που λες; δεν σε καταλαβαίνω του απάντησε γεμάτη έκπληξη η καστανιά.

-Εχθές άκουσα και είπε ο μπαρμπά  Μιχάλης στον κυρ Αντρέα πως θα περάσει ένας δρόμος από εδώ εγώ τους εμποδίζω και αποφάσισαν εκείνοι που θα κάνουν τον δρόμο να με κόψουν.

-Δεν είναι δυνατόν αυτό; φώναξε κατατρομαγμένη η καστανιά. Εγώ τι θα κάνω ολομόναχη; χωρίς εσένα δίπλα μου; σε ποιον θα λέω καλημέρα και καληνύχτα;

Ήρθε η νύχτα και τα δυο δέντρα τεντώσανε θαρρείς εκείνη την νύχτα τα κλαδιά τους, μέχρι που άγγιξαν το ένα το άλλο, σαν να θέλανε να κοιμηθούν αγκαλιασμένα για τελευταία φορά.

(ζωγραφική με νερομπογιές...😊)

Το πρωί όμως τα περίμενε μια έκπληξη. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς πιασμένα χέρι χέρι, είχανε κάνει ένα κύκλο γύρω από τον πλάτανο και τον είχανε σφιχταγκαλιάσει. 

Ξαφνιάστηκαν οι άνθρωποι όταν ήρθαν να κόψουν το δέντρο. Τέτοιο πράγμα δεν το είχανε ξαναδεί.

Όπως ξαφνιάστηκαν οι γονείς και οι παππούδες των παιδιών βλέποντας τα να έχουν αγκαλιά τον πλάτανο. Χωρίς να διστάσουν πήγαν πίσω από τον κύκλο των παιδιών τους και έκαναν και εκείνοι ένα μεγαλύτερο.

(ζωγραφική με ξυλομπογιές...😊)

Βλέποντας ότι δεν μπορούσαν να κόψουν το δέντρο οι τεχνικοί, αποφάσισαν να φύγουν και να κάνουν από αλλού τον δρόμο.

Η αγάπη των παιδιών για τον πλάτανο και την καστανιά έσωσε τα δυο δέντρα, το ένα από το κόψιμο, το άλλο από την μοναξιά.

Και τι παράξενο αλήθεια, χωρίς να φυσάει κανένα αεράκι ξαφνικά, και τα δύο δέντρα άρχισαν να κουνάνε τα φύλλα τους πέρα δώθε, σαν να έλεγαν ευχαριστούμε για την αγάπη σας!🤗

Αυτή ήταν μια μικρή παραμυθόιστορία, που σκάρωνα όταν τα εγγόνια μου ήταν μικρά 30 χρόνια πριν και  ήθελαν να τους λέω παραμυθάκια.😉 Συνήθως ήταν  μικρές ιστορίες, γιατί βαριόταν τις μεγάλες, όπως όλα τα παιδάκια😊.

Υ.Γ. τις ζωγραφιές δείτε τες με επιείκεια...ξέρετε εσείς ε; παιδικά..

Να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, να μην ξεχνάτε πως ένα χαμόγελο δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αντιθέτως!😊

Σας ευχαριστώ πολύ που γίνατε για λίγο παιδιά και που περνάτε και τα λέμε...

 

ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ...ΕΡΓΟΧΕΙΡΑ..

Μια φορά και ένα παλιό καιρό, οχι και τόσο  παλιό θα έλεγα, ας πούμε πριν από 40 χρόνια; όταν ήταν να παντρευτεί μια κοπέλα εδώ στην Κρήτη, έπρεπε να έχει την προίκα της, η οποία έπρεπε να συμπεριλαμβάνει, όλα όσα χρειάζεται για να ξεκινήσει την ζωή του ένα ζευγάρι και αυτά ήταν από μια κουζίνα πλήρως εξοπλισμένη, μέχρι σεντόνια , μαξιλάρια, πετσέτες, κουβέρτες, σεμεδάκια, καρέ, τραπεζομάντηλα,  εκτός από ένα φούλ  επιπλωμένο σπίτι...ο γαμπρός, έφερνε τα ηλεκτρικά και την κρεβατοκάμαρα. 

Και αν είχε δύο κορίτσια η οικογένεια όπως εμείς, όλα γίνονταν εις διπλούν...και άντε η μαμά που συνήθως δεν δούλευε, γιατί ΄τότε ήταν ντροπή του άντρα να δουλεύει η γυναίκα, έπεφτε και εκείνη στο κέντημα , στο ράψιμο αν ήξερε...μια από αυτές τις γυναίκες ήμουν και εγώ, που όλη η προίκα των κορών μου πέρασε από τα χέρια μου.

Θεωρώ ότι τα ίδια πάνω κάτω  συνέβαιναν στην επαρχία σε όλη την Ελλάδα, εκείνα τα χρόνια.

Οι εποχές άλλαξαν ευτυχώς και τα νέα ζευγάρια έχουν απλοποιήσει την καθημερινότητα τους σχετικά με το στόλισμα του σπιτιού. Οι προίκες μπήκαν στο χρονοντούλαπο του χρόνου  να περιμένουν υπομονετικά, πως ίσως μια μέρα μετά από χρόνια να τις βρίσκουν οι επόμενες γενιές, σαν ενθύμια και να θαυμάζουν κοιτάζοντας τα, τα χέρια που τα έφτιαξαν.

Ενα σετ από την προίκα της μεγάλης μου κόρης, φτιαγμένο από τα χέρια μου,  που το έδωσε στην κόρη της και εγγονή μου, είναι  αυτό που σας δείχνω, και που απλά από το πέρασμα του χρόνου ήθελε ένα φρεσκάρισμα,

και ένα σιδέρωμα βεβαίως βεβαίως και εννοείτε το έκανε η γιαγιά!

Το σεντόνι από κοντά...

του ύπνου,

  

 το φάκελο...

και όλο το σετ μαζί εδώ έτοιμο για το μπαούλο ξανά...

Ευκαιρία για μένα ήταν να θυμηθώ τι έκανα παλιά που τα χέρια μου ήταν στις δόξες τους, να σας δείξω τις πάλαι ποτέ δημιουργίες μου. 

Να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, φορέστε το πιο όμορφο χαμόγελο σας και βγείτε μια βόλτα, αν ο καιρός το επιτρέψει και πείτε την καλημέρα σας σε όποιον συναντήσετε στον δρόμο σας, ακόμα και αν δεν τον ξέρετε...και θα ξαφνιαστείτε με την ευχάριστη έκπληξη που θα σας κοιτάξει, ο άλλος! Ας κάνουμε την μέρα μας πιο όμορφη!!

Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε...