ΤΟ...ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΔΕΚΑΠΕΝΘΉΜΕΡΟΥ!

Ωωωω πέρασαν δεκαπέντε μέρες χωρίς να κάνω εδώ την παρουσία μου; Δεν το πιστεύω πόσο γρήγορα περνά ο καιρός όταν οι δουλειές τρέχουν και δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα.

Πότε πέρασαν τρία χρόνια ακριβώς από το ατύχημά μου, που τότε βάφαμε το σπίτι μας  πάλι  και εγώ καθόμουν σαν την κοντέσα 😄 και έβλεπα, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα. Νομίζω ότι το θυμάστε, όπως και εγώ, άλλωστε πως να το ξεχνούσα, αφού ήταν η πρώτη μου φορά που είχα πέσει.😢

Εδώ και ένα χρόνο ακριβώς ήταν η δεύτερη φορά που έπεσα. Τι λέει ο σοφός  λαός μας; (ο γέρος ή από πέσιμο, ή από ...) Εντάξει δεν έχουμε ακόμα φτάσει στο δεύτερο...🤣🤣

Με βοήθησαν τότε πολύ οι κόρες μου και προπαντός η μικρή μου που κάθεται από πάνω μας.  Ευτυχώς που τώρα μπορώ και κάνω τις δουλειές μου σιγά σιγά.

 Έβλεπα που λέτε το σπίτι τόσο καιρό που όσο πήγαινε και αυτό κάτι χάλια τα είχε. Ενα λίφτινγκ το ήθελε, αφού τόσο καιρό έκανα όσα βλέπει η πεθερά.

Μέχρι τώρα 60 χρόνια ότι χρειαζόταν το σπίτι το έφτιαχνε ο μάστρο Γιώργης. Εννοείτε πως ήταν έτοιμος να το βάψει. Σιγά που θα το έβαζε κάτω. Ετών 88. Πέσαμε όλοι επάνω του.  Άσε  καλέ μου να φέρουμε κάποιον να το κάνει να μην ταλαιπωρηθείς.

-Και εγώ τι θα κάνω μου λέτε; Ρώτησε!

-Να φτιάξεις εσύ την σίτα στην πόρτα μας που έχει χαλάσει; 

Η σωτήρια ερώτηση, την σωτήρια στιγμή! 😄 Κι επί το έργο!

Μετά πολλά και με πολλές αντιρρήσεις φέραμε έναν μπογιατζή και μας έβαψε το σπίτι Αφού τελείωσε το βάψιμο, κοιτάζω γύρω μου και ένας πανικός στην αρχή με έπιασε να μην το πω;

Θα μου πείτε οι κόρες σου; Η μικρή στο κρεββάτι από πέσιμο,  ωωωω ναι έγινε και αυτό 😢και η μεγάλη μου δέκα χιλιόμετρα μακριά στην δουλειά της. 

Μου λέει η μικρή μου να πάρουμε μια γυναίκα μαμά να σε βοηθήσει. Δεν το έχω κάνει καμία φορά της είπα. Να που ήρθε η ώρα μου λέει. Είναι μια φίλη μου που έχει ανάγκη και πάει σε σπίτια. Εντάξει λέω να την φέρουμε, για τα πιο δύσκολα. Τα εύκολα θα τα κάνω εγώ έτσι;

Και φτάνει που λέτε η μέρα που ο μπογιατζής τελειώνει και περιμένω να έρθει η γυναίκα για βοήθεια.

Αμ δε...που αρρώστησε το παιδί της και δεν μπόρεσε να έρθει;

Και τώρα Ρούλα λέω, αντιμέτωποι, εσύ και οι δουλειές.

Για δεκαπέντε μέρες να είσαστε από μια μεριά να με βλέπατε. (Αφού έβαζα την μουσική μου, κλασική  κιθάρα παρακαλώ η αγαπημένη μου και του μαστρό Γιώργη) που πάντα με βοηθάει,  να κάνω πέντε δουλειές, να πηγαίνω να ξαπλώνω ένα τέταρτο στον καναπέ, να μου περνάει ο πόνος της μέσης και να σηκώνομαι να συνεχίζω. Τώρα που σας γράφω,  κατάφερα μέσα σε αυτές τις δεκαπέντε μέρες, να έχω ένα σπίτι καθαρό, όπως εγώ το θέλω.

Είμαι πολύ χαρούμενη, τέλος καλό όλα καλά γιατί δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το ξανακάνω. Τα χρόνια περνάνε...😉

Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να είστε όλοι καλά, να έχετε μια όμορφη εβδομάδα, ας είναι και καύσωνας, που θα πάει; Θα περάσει!

Σας αφήνω με τα χρώματα ενός ωραίου ηλιοβασίλεμα τος, από την ταράτσα του σπιτιού μας! 

Ααααα να μην ξεχνάμε πως, ένα χαμόγελο είναι όμορφο και μέσα από δάκρυα.

               😊

 Σας ευχαριστώ πολύ που περνάτε και τα λέμε!