Μια φορά και ένα καιρό, ...κάπως έτσι έπρεπε να αρχίζουν οι ιστορίες με την ανακύκλωση......
Ήτανε κάτι κουρελάκια...περισσεύματα από διάφορα ραψίματα...δεν πετούσα τίποτα...
και όλο μαζευόταν...μαζευόταν....ώσπου κάποια στιγμή πριν από ένα χρόνο αποφάσισα....να τα ανακυκλώσω...
Τι να τα κάνω;...η πιο απλή λύση ήταν να τα κάνω κουρελούδες...χι.χι. αλλά ήθελε τελάρο η δουλειά αυτή και εγώ....ανυφαντού δεν το είχα......
Οπότε άρχισα να παίζω με τα κουρελάκια...που άρχισαν να παίρνουν μορφή στα χέρια μου...τότε που τα εφτιαχνα...δεν είχα ακόμα μπλοκ.... οπότε δεν είχα βγάλει φωτογραφίες από την κατασκευή τους...
Εδώ σας δείχνω το χώρο μου που από την μια μεριά έχω την μηχανή μου .... και τα κουρελάκια από τα όποια είχα διαλέξει για να κάνω ανακύκλωση.......
σιγά σιγά έπαιρνε μορφή αυτό που αποφάσισα να κάνω....μετά από πολύ προσπάθεια μια γιαγιά βρισκότανε στα χέρια μου...
..όμως ήτανε μόνη της....
και η μοναξιά είναι κακό πράγμα .. έπρεπε επειγόντως να της φτιάξω ένα ταίρι...
να κάθονται παρέα να τα λένε....
Από τότε...εδώ και ένα χρόνο περίπου κάθονται ευτυχισμένοι ο ένας
δίπλα στον άλλο....
Τι όμορφο πράγμα η συντροφικότητα ...η παρέα... να έχεις κάποιον να σε νοιάζεται..!!!!....
Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε να είναι μόνος....φίλοι μου.....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ήτανε κάτι κουρελάκια...περισσεύματα από διάφορα ραψίματα...δεν πετούσα τίποτα...
και όλο μαζευόταν...μαζευόταν....ώσπου κάποια στιγμή πριν από ένα χρόνο αποφάσισα....να τα ανακυκλώσω...
Τι να τα κάνω;...η πιο απλή λύση ήταν να τα κάνω κουρελούδες...χι.χι. αλλά ήθελε τελάρο η δουλειά αυτή και εγώ....ανυφαντού δεν το είχα......
Οπότε άρχισα να παίζω με τα κουρελάκια...που άρχισαν να παίρνουν μορφή στα χέρια μου...τότε που τα εφτιαχνα...δεν είχα ακόμα μπλοκ.... οπότε δεν είχα βγάλει φωτογραφίες από την κατασκευή τους...
Εδώ σας δείχνω το χώρο μου που από την μια μεριά έχω την μηχανή μου .... και τα κουρελάκια από τα όποια είχα διαλέξει για να κάνω ανακύκλωση.......
σιγά σιγά έπαιρνε μορφή αυτό που αποφάσισα να κάνω....μετά από πολύ προσπάθεια μια γιαγιά βρισκότανε στα χέρια μου...
..όμως ήτανε μόνη της....
και η μοναξιά είναι κακό πράγμα .. έπρεπε επειγόντως να της φτιάξω ένα ταίρι...
να κάθονται παρέα να τα λένε....
Από τότε...εδώ και ένα χρόνο περίπου κάθονται ευτυχισμένοι ο ένας
δίπλα στον άλλο....
Τι όμορφο πράγμα η συντροφικότητα ...η παρέα... να έχεις κάποιον να σε νοιάζεται..!!!!....
Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε να είναι μόνος....φίλοι μου.....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!